Rak piersi

Hong-Fei Gao, Wei Li, Zhiyong Wu, Jie Dong, Yin Cao, Yanxia Zhao, Qian-Jun Chen, Shihui Ma, Jie Ouyang, Jin-Hui Ye, Huawei Yang, Yuanqi Zhang, Yongcheng Zhang, Gangling Zhang, Yingyi Lin, Ying Lin, Guo-Lin Ye, Zefei Jiang, Kun Wang

Department of Breast Cancer, Cancer Center, Guangdong Provincial People’s Hospital (Guangdong Academy of Medical Sciences), Southern Medical University, Guangzhou, China, Department of Breast Cancer, The First People’s Hospital of Foshan, Foshan, China, Diagnosis & Treatment Center of Breast Diseases, Shantou Central Hospital, Shantou, China, Guilin Municipal Hospital of Traditional Chinese Medicine, Guilin, China, Department of Breast Surgery, Dongguan People’s Hospital, Dongguan, China, Union Hospital, Tongji Medical College, Huazhong University of Science and Technology, Wuhan, China, Traditional Chinese Medicine Hospital of Guangdong Province, Guangzhou, China, Breast Center, Zhongshan City People’s Hospital, Zhongshan, China, Dongguan Tungwah Hospital, Dongguan, China, Department of Breast Oncology, The First People’s Hospital of Zhaoqing, Zhaoqing, China, Guangxi Medical University Cancer Hospital & Guangxi Cancer Institute, Guangxi Cancer Hospital & Medical University Oncology School & Cancer Center, Nanning, China, Affiliated Hospital of Guangdong Medical University, Zhanjiang, China, Department of Breast Care Surgery, The First Affiliated Hospital/School of Clinical Medicine of Guangdong Pharmaceutical University, Guangzhou, China, Department of Breast Surgery, Baotou Cancer Hospital, Baotou, China, Breast Disease Center, The First Affiliated Hospital of Sun Yat-Sen University, Guangzhou, China, The First People’s Hospital of Foshan, Foshan, China, Breast Cancer Department, Fifth Medical Center of PLA General Hospital, Beijing, China

Indukcyjne leczenie taksoidem, karboplatyną, trastuzumabem i pertuzumabem chorych na wczesnego HER2-dodatniego raka piersi wiąże się z doskonałymi wynikami. W wieloośrodkowym otwartym badaniu III fazy neoCARHP, oceniającym skuteczność i bezpieczeństwa deeskalowanego indukcyjnego leczenia taksoidem, trastuzumabem i pertuzumabem z karboplatyną lub bez niej, chore na HER2-dodatniego raka piersi w II-III stopniu zaawansowania przydzielano losowo do sześciu 3-tygodniowych cykli wybranego przez badacza taksoidu (docetaksel, paklitaksel lub nab-paklitaksel) oraz trastuzumabu (dawka nasycająca 8 mg/kg, następnie 6 mg/kg co 3 tygodnie) i pertuzumabu (dawka nasycająca 840 mg, następnie 420 mg co 3 tygodnie), z karboplatyną (TCbHP; AUC 6 mg/ml/min) lub bez karboplatyny (THP). Pierwszorzędowym punktem końcowym był udział całkowitych odpowiedzi patologicznych (pCR) w piersi i w pachowych węzłach chłonnych (ypT0/is ypN0). THP zapewniał nie gorsze udziały pCR i lepszą tolerancję w porównaniu do TCbHP. Pominięcie karboplatyny może być skuteczną deeskalowaną strategią indukcyjnego leczenia, w obecności podwójnej blokady HER2, u chorych na HER2-dodatniego wczesnego raka piersi..

Nadine Tung, Fengmin Zhao, Angela DeMichele, Aleix Prat, Eric Winer, Jean Wright, Abram Recht, Anna Weiss, Judy Tjoe, Sheldon Feldman, Gabrielle Rocque, Mary Lou Smith, Ciara O’Sullivan, Sagar Sardesai, Patricia Villagrasa, Sunil Badve, Ann Partridge, Kathy Miller, Lisa Carey, Antonio Wolff

Beth Israel Deaconess Medical Center, Boston, MA, Dana-Farber Cancer Institute, ECOG-ACRIN Biostatistics Center, Malden, MA, University of Pennsylvania, Philadelphia, PA, Hospital Clínic Barcelona, Barcelona, Spain, Yale Cancer Center, New Haven, CT, Lineberger Comprehensive Cancer Center, Chapel Hill, NC, Department of Surgery, University of Rochester, Rochester, NY, Green Bay Oncology, Appleton, WI, Montefiore Einstein Center for Cancer Care, Bronx, NY, O’Neal Comprehensive Cancer Center at The University of Alabama at Birmingham, Birmingham, AL, Research Advocacy Network, Naperville, IL, Mayo Clinic, Rochester, MN, The Ohio State University – James Comprehensive Cancer Center, Columbus, OH, Reveal Genomics SL, Barcelona, Spain, Emory University School of Medicine, Atlanta, GA, Dana-Farber Cancer Institute, Harvard Medical School, Boston, MA, Indiana University Melvin and Bren Simon Cancer Center, Indianapolis, IN, Lineberger Comprehensive Cancer Center, The University of North Carolina at Chapel Hill, Chapel Hill, NC, Sidney Kimmel Comprehensive Cancer Center at Johns Hopkins, Baltimore, MD

W jednoramiennym badaniu EA1181 chore na HER2+ raka piersi w II/III stopniu klinicznego zaawansowania otrzymywały THP w leczeniu indukcyjnym; wykluczono chore z cechą cT4 lub cN3. Ocena pierwszorzędowego punktu końcowego, 3-letniego przeżycia wolnego od nawrotu u chorych z pCR (ypT0/Tis, ypN0), wymaga dłuższej obserwacji. Przedstawiono wyniki dotyczące drugorzędowego celu – udziału pCR i jego związku z czynnikami kliniczno-patologicznymi oraz wskaźnikiem prawdopodobieństwa pCR – HER2DX (Reveal Genomics), uzyskanym na podstawie oceny ekspresji genów i cech klinicznych. Chore przed zabiegiem operacyjnym otrzymywały 4 cykle trastuzumabu i pertuzumabu (HP) z paklitakselem (co tydzień x 12) lub docetakselem (co 3 tygodnie x 4). Do badania włączono 2 175 chorych. Indukcyjna THP spowodowała pCR u prawie dwóch trzecich chorych na HER2+/ER- raka piersi w II/III stopniu zaawansowania klinicznego i u jednej trzeciej chorych na raka HER2+/ER+. Nie stwierdzono związku ze stopniem klinicznego zaawansowania. Niższa ekspresja ER i wyższy stopień zaawansowania wiązały się z wyższymi udziałami pCR. Wynik HER2DX był istotnym czynnikiem przewidującym uzyskanie pCR, niezależnie od stanu ER.

Monika Graeser, Oleg Gluz, Christine zu Eulenburg, Sherko Kuemmel, Matthias Christgen, Rachel Wuerstlein, Hans Kreipe, Peter Schmid, Marc Thill, Michael Braun, Claudia Schumacher, Joke Tio, Johannes Schumacher, Andreas Hartkopf, Chrisitan Schem, Kerstin Luedtke-Heckenkamp, Felix Hilpert, Ronald Kates, Ulrike Nitz, Nadia Harbeck

West German Study Group and Ev. Hospital Bethesda, Breast Center Niederrhein, Moenchengladbach, Germany and Department of Gynecology, University Medical Center Hamburg, Hamburg, Germany, West German Study Group and Ev. Hospital Bethesda, Breast Center Niederrhein, Moenchengladbach, Germany and University Hospital Cologne, Cologne, Germany, West German Study Group, Moenchengladbach, Germany, Breast Unit, Kliniken Essen-Mitte, Essen, and Charité-Universitätsmedizin Berlin, Department of Gynecology with Breast Center, Essen, Germany, Hannover Medical School, Institute of Pathology, Hannover, Germany, Breast Center, Dept. OB&GYN, University of Munich (LMU) and CCCLMU, West German Study Group, Munich, Germany, Hanover Medical School, Institute of Pathology, Hannover, Germany, Barts Cancer Institute, London, United Kingdom, Agaplesion Markus Krankenhaus, Frankfurt Am Main, Germany, Red Cross Hospital, München, Germany, St. Elisabeth Hospital, Cologne, Germany, University Hospital Muenster, Münster, Germany, Palleos Healthcare GmbH, Wiesbaden, Germany, Department of Obstetrics and Gynecology, University of Tuebingen, Tuebingen, Germany, Krankenhaus Jerusalem, Mammazentrum Hamburg, Hamburg, Germany, Department of Oncology and Hematology, Niels-Stensen-Kliniken, Georgsmarienhütte, Germany, Oncologic Medical Center at the Jerusalem Hospital Hamburg, Hamburg, Germany, University Hospital Munich, Munich, Germany

Obecne strategie deeskalacji leczenia chorych na HER2+ wczesnego raka piersi (eBC) mają na celu złagodzenie ostrych i późnych działań toksycznych poprzez ograniczenie lub całkowite pominięcie chemioterapii (CTx). Oceniono czynniki rokownicze przeżycia w trzech randomizowanych badaniach deeskalacji badających krótkie (12-tygodniowe) leczenie indukcyjne (NAT) z i bez CTx (paklitaksel, pac) u chorych na HER2+ eBC. Analizie poddano łącznie 713 chorych. W badaniu WSG-ADAPT-HR-/HER2+ porównywano trastuzumab i pertuzumab (T + P, n=92) z T + P + pac (n=42); w badaniu WSG-ADAPT-HR+/HER2+ – trastuzumab emtanzyny (T-DM1, n=118) z T-DM1 + standardowe leczenie hormonalne (ET, n=125) oraz z T + ET (n=129); w badaniu WSG-TP-II – indukcyjne/uzupełniajace T + P + ET (n=100) z T + P + pac (n=107). Pominięcie dalszej CTx było dozwolone u chorych z całkowitą odpowiedzią patologiczną (pCR, ypT0/is ypN0); CTx była obowiązkowa dla chorych bez pCR. pCR był pierwszorzędowym punktem końcowym każdego badania, a przeżycie – drugorzędowym. Badania deeskalacji są wykonalne i bezpieczne dla chorych na HER2+ eBC. 12 cotygodniowych cykli pac z blokadą HER2 jest skutecznym i dobrze tolerowanym schematem z doskonałym 5-letnim przeżyciem. Korzystne przeżycie po pCR uzyskanej po NAT bez CTx kładzie podwaliny pod dalsze strategie deeskalacji, takie jak obecnie trwające badanie WSG-ADAPT-HER2-IV oceniające T-DXd jako NAT.

Christian Singer, Dominik Hlauschek, Daniel Egle, Zsuzsanna Bago-Horvath, Georg Pfeiler, Christine Brunner, Christian Peters-Engl, Edgar Petru, Daniel Reimer, Renate Pusch, Michael Seifert, Petra Pichler, Christoph Suppan, Annette Reiner, Richard Greil, Yen Tan, Rupert Bartsch, Katharina Knoll, Anna Kermanidis, Michael Gnant

Department of Obstetrics and Gynecology and Center for Breast Health, Comprehensive Cancer Center, Medical University of Vienna and Austrian Breast and Colorectal Cancer Study Group, Vienna, Austria, Austrian Breast and Colorectal Cancer Study Group, Wien, Austria, Department of Gynecology, Breast Cancer Center Tirol, Medical University of Innsbruck and Austrian Breast and Colorectal Cancer Study Group, Innsbruck, Austria, Department of Pathology and Comprehensive Cancer Center, Medical University of Vienna, and Austrian Breast and Colorectal Cancer Study Group, Vienna, Austria, Department of Gynecology, Breast Cancer Center Tirol, Medical University of Innsbruck, Innsbruck, Austria, Institute for Gynecological Oncology and Senology, Karl Landsteiner Society, Hietzing Hospital, Vienna, Austria, Department of Obstetrics and Gynecology, Medical University of Graz, Graz, Austria, Ordensklinikum Linz, Barmherzige Schwestern, Abteilung Interne I, Medizinische Onkologie und Hämatologie, Linz, Austria, Clinical Department for Internal Medicine 1, University Hospital St Poelten, Karl Landsteiner University of Health Sciences, St. Poelten, Austria, Division of Oncology, Department of Internal Medicine, Medical University of Graz, Graz, Austria, Department of Obstetrics and Gynecology, Medical University of Innsbruck, Innsbruck, Austria, IIIrd Medical Department, Paracelsus Medical University, Salzburg Cancer Research Institute-Center for Clinical Cancer and Immunology Trials, Cancer Cluster Salzburg, and Austrian Breast and Colorectcal Cancer Study Group, Salzburg, Austria, Department of Obstetrics and Gynecology and Center for Breast Health, Comprehensive Cancer Center, Medical University of Vienna, Wien, Austria, Department of Medicine I, Division of Oncology, Medical University of Vienna and Austrian Breast and Colorectal Cancer Study Group, Vienna, Austria, Austrian Breast and Colorectal Cancer Study Group, Viena, Austria, Comprehensive Cancer Center, Medical University of Vienna and Austrian Breast and Colorectal Cancer Study Group, Vienna, Austria

Schematy zawierające karboplatynę są skuteczne u chorych na wczesnego TNBC (eTNBC), a olaparyb poprawia wyniki leczenia chorych z wariantami patogennymi (PV) BRCA1/2, ale bezpieczeństwo/skuteczność jednoczesnego leczenia OC w HRD-dodatnim TNBC jest nieznana. W prospektywnym wieloośrodkowym badaniu II fazy ABCSG 45, ocenianiającym skuteczność i tolerancję OC w porównaniu z konwencjonalną chemioterapią, chore na HRD-dodatniego (Myriad genetics) eTNBC przydzielono losowo do 6 cykli OC (olaparybu [100 mg dwa razy na dobę, dni 4-16] + karboplatyna AUC 5 co 3 tygodnie) lub do 6 cykli TAC (docetaksel/epirubicyna/cyklofosfamid 75/50/500 co 3 tygodnie). W początkowej fazie ustalania dawki za dawkę skojarzoną olaparybu uznano 100 mg dwa razy na dobę. Pierwszorzędowym punktem końcowym było centralnie oceniane obciążenie resztkowym rakiem (RCB), pCR i QoL były drugorzędowymi punktami końcowymi. 6 cykli TAC skutkowało uderzająco wysokimi wskaźnikami RCB 0/I i pCR wśród chorych na HRD-dodatniego TNBC, niezależnie od stanu BRCA1/2. Udział pCR po 6 cyklach OC wyniósł >77% wśród chorych z BRCA1/2 PV, ale to leczenie było mniej skuteczne u chorych z BRCA1/2 WT. Wyniki mogą pomóc w optymalizacji strategii leczenia indukcyjnego u chorych na TNBC..

Rachel Abelman, Shannon McLaughlin, Geoffrey Fell, Ana Garrido-Castro, Filipa Lynce, Lorenzo Trippa, Philip Poorvu, Aron Rosenstock, Arielle Medford, Seth Wander, Amy Comander, Steven Isakoff, Beverly Moy, Nadine Tung, Elizabeth Mittendorf, Leif Ellisen, Sara Tolaney, Aditya Bardia, Laura Spring

Massachusetts General Hospital Cancer Center, Harvard Medical School, Boston, MA, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA, Dana-Farber Cancer Institute/Mass General Brigham, Boston, MA, Medical Oncology, Dana-Farber Cancer Institute, Harvard Medical School, Boston, MA, Massachusetts General Cancer Center, Harvard Medical School, Boston, MA, Beth Israel Deaconess Medical Center, Boston, MA, Dana-Farber Cancer Institute/ Brigham and Women’s Hospital, Boston, MA, Dana-Farber Cancer Institute, Harvard Medical School, Boston, MA, University of California Los Angeles Jonsson Comprehensive Cancer Center, Los Angeles, CA, Mass General Cancer Center, Harvard Medical School, Boston, MA

Sacytuzumab gowitekan (SG) jest koniugatem przeciwciało-lek skierowanym przeciwko TROP-2 (ADC) zatwierdzonym do leczenia chorych na rozsianego potrójnie ujemnego raka piersi (TNBC). Pembrolizumab (P), przeciwciało monoklonalne przeciwko 1. receptorowi programowanej śmierci, jest zatwierdzony do leczenia chorych na wczesnego TNBC i rozsianego PD-L1-dodatniego TNBC, jednak bezpieczeństwo i skuteczność SG+P wśród chorych na wczesnego TNBC nie są znane. Wcześniej opublikowano wyniki ramienia A1 oceniającego indukcyjne leczenie wyłącznie SG chorych na wczesnego TNBC (Spring et al. Annals of Onc 2024). Przedstawiono wyniki ramienia A2 badania NeoSTAR, oceniającego połączenie indukcyjnego leczenia SG + P u chorych na wczesnego TNBC.Pierwszorzędowym celem badania był udział całkowitych odpowiedzi patologicznych (pCR). W pierwszym badaniu oceniającym połączenie SG+P wśród chorych na wczesnego TNBC 34% chorych uzyskało pCR. Konieczne są dodatkowe badania w celu określenia optymalnego czasu trwania i sekwencji indukcyjnego SG/P i chemioterapii u chorych na TNBC.

Prudence Francis, Gini Fleming, Olivia Pagani, Barbara Walley, Sherene Loi, Marco Colleoni, Meredith Regan

Peter MacCallum Cancer Centre, Melbourne, Australia, University of Chicago, Chicago, IL, Geneva University Hospitals, SAKK, Lugano Viganello, Switzerland, University of Calgary, Calgary, AB, Canada, Istituto Europeo di Oncologia, IRCCS, Milan, Italy, Dana-Farber Cancer Institute and IBCSG Statistical Center, Boston, MA

Długotrwała obserwacja badań z losowym doborem chorych SOFT i TEXT wykazała trwałe zmniejszenie nawrotów po włączeniu OFS do uzupełniającego leczenia hormonalnego oraz klinicznie znamienną poprawę całkowitego przeżycia (OS) wśród chorych z wyższym wyjściowym ryzykiem nawrotu. Przedstawiono ostateczną aktualizację po medianie obserwacji wynoszącej 15 lat w badaniu SOFT i 16,6 roku w badaniu TEXT.Do badań SOFT i TEXT włączano chore na wczesnego HR+ raka piersi przed menopauzą (2 660 w badaniu TEXT, 3 047 w badaniu SOFT). W badaniu TEXT chore przydzielano losowo do 5-letniego leczenia uzupełniającego E + OFS lub do T + OFS; chemioterapia (CT) była opcjonalna i równoczesna z OFS. W badaniu SOFT kobiety przydzielano losowo do 5-letniego leczenia E + OFS lub do T + OFS lub do wyłącznego T, w ciągu 12 tygodni od zabiegu operacyjnego, jeśli nie planowano CT, lub w ciągu 8 miesięcy od zakończenia CT. Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie wolne od choroby (DFS), a drugorzędowymi: czas wolny od inwazyjnego raka piersi (BCFI), czas wolny od odległych nawrotów (DRFI) i OS. W badaniu SOFT odnotowano 815 zdarzeń DFS i 388 zgonów, a w badaniu TEXT – 669 zdarzeń DFS i 325 zgonów. W połączonej analizie TEXT+SOFT (n=2 346 vs 2 344) DFS, BCFI i DRFI były znamiennie lepsze wśród leczonych E + OFS w porównaniu do T + OFS. Udział 15-letnich DFS wyniósł 74,9% w porównaniu do 71,3% (HR 0,82; 0,73-0,92), a 15-letnie OS – odpowiednio 87,8% w porównaniu do 87,0% (HR 0,94; 0,80-1,11). Wyniki końcowe 15-letnich badań SOFT i TEXT potwierdzają rolę uzupełniającego leczenie hormonalnego zawierającego OFS i inhibitory aromatazy u kobiet przed menopauzą.

Fatima Cardoso, Donal Brennan, Paula Briggs, Gilbert Donders, Nick Panay, Nazanin Haseli Mashhadi, Cecilia Caetano, Maja Franscuski, Claudia Haberland, Kaisa Laapas, Christian Seitz, Lineke Zuurman

ABC Global Alliance, Lisbon, Portugal, UCD School of Medicine, Dublin, Ireland, Liverpool Women’s Hospital, Liverpool, United Kingdom, Department of Clinical Research for Women, Tienen, Belgium, Queen Charlotte’s & Chelsea Hospital, London, United Kingdom, Bayer plc, Reading, United Kingdom, Bayer CC AG, Basel, Switzerland, Bayer AG, Berlin, Germany, Bayer Oy, Espoo, Finland

Objawy naczynioruchowe (VMS) związane z uzupełniającym leczeniem hormonalnym (AET) wpływają na jakość życia i zmniejszają przestrzeganie zaleceń terapeutycznych, pogarszając wyniki leczenia raka piersi. Istnieje kilka skutecznych opcji leczenia i żadna nie została zatwierdzona do tego wskazania. W 52-tygodniowym badaniu III fazy z losowym doborem chorych OASIS 4 oceniano bezpieczeństwo i skuteczność elinzanetantu (EZN), podwójnego antagonisty receptorów neurokininy-1 i -3, u kobiet w wieku 18-70 lat leczonych z powodu raka piersi z dodatnim receptorem hormonalnym (HR+), doświadczających ≥35 umiarkowanych do ciężkich VMS/tydzień związanych z AET. Kobiety przydzielono losowo do EZN 120 mg raz na dobę przez 52 tygodnie lub placebo (P) przez 12 tygodni, a następnie EZN przez 40 tygodni. Pierwszorzędowymi punktami końcowymi była średnia zmiana częstości występowania VMS o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego od wartości wyjściowej do tygodni 4 i 12. Zdarzenia niepożądane związane z leczeniem (TEAE) oceniano przez cały czas trwania badania.EZN był skuteczny od 1. tygodnia i dobrze tolerowany w leczeniu VMS związanych z AET. Podczas okresu kontrolowanego placebo 220 (69,8%) i 98 (62,0%) chorych zgłosiło TEAE odpowiednio w grupach EZN i P. Senność, zmęczenie i biegunka były częściej zgłaszane wśród leczonych EZN. Mniej TEAE zgłaszano w obu grupach w tygodniach 13-52. Częstość występowania TEAE była zgodna z oczekiwaniami dla tego typu badań. Odpowiednie leczenie VMS może poprawić przestrzeganie zaleceń AET, a tym samym poprawić wyniki leczenia raka i jakość życia.

Kevin Kalinsky, Mattea Reinisch, Yen-Shen Lu, Marc Debled, Binghe Xu, Lowell Hart, Stephanie Graff, Qiang Liu, Michael Untch, Sherene Loi, Priyanka Sharma, Viktoriya Sakalosh, Melissa Gao, Elizabeth Santarsiero, Sorcha Waters, Shaheen Islam, Seock-Ah Im

Winship Cancer Institute at Emory University, Atlanta, GA, Interdisziplinäres Brustzentrum Kliniken Essen Mitte and Interdisciplinary Breast Center, University Hospital Mannheim, Essen and Mannheim, Germany, National Taiwan University Hospital, Taipei, Taiwan, Institut Bergonié, Bordeaux, France, National Cancer Center/National Clinical Research Center for Cancer/Cancer Hospital, Chinese Academy of Medical Sciences and Peking Union Medical College, Beijing, China, Florida Cancer Specialists, Sarah Cannon Research Institute and Wake Forest University School of Medicine, Fort Myers and Winston-Salem, NC, FL, Brown University Health Cancer Institute, The Warren Alpert Medical School of Brown University, Providence, RI, Sun Yat-sen Memorial Hospital, Sun Yat-Sen University, Guangzhou, China, Multidisciplinary Breast Cancer Center, Helios Klinikum Berlin-Buch, Berlin, Germany, Peter MacCallum Cancer Centre, Melbourne, Australia, University of Kansas Medical Center, Westwood, KS, Translational Research in Oncology (TRIO), Tuscany, Italy, Novartis Pharma AG, Basel, Switzerland, Novartis Pharmaceuticals Corporation, East Hanover, NJ, Novartis Ireland, Dublin, Ireland, Novartis Healthcare Private Limited, Hyderabad, Telangana, India, Seoul National University College of Medicine, Cancer Research Institute, Seoul National University, Seoul, South Korea

W badaniu NATALEE wykazano znmienne wydłużenie przeżycia wolnego od choroby inwazyjnej wśród leczonych RIB + NSAI w porównaniu do wyłącznego NSAI u chorych na HR+/HER2- wczesnego raka piersi (EBC) w II/III stopniu zaawansowania z wysokim ryzykiem nawrotu. Przedstawiono wyniki w zależności od stanu menopauzalnego i wieku. Chore leczono RIB + NSAI lub wyłącznie NSA; kobiety przed menopauzą (PreM) otrzymywały również goserelinę. Skuteczność, bezpieczeństwo i jakość życia oceniano według stanu menopauzalnego i wieku (PreM [<40 lat, ≥40 lat]; pomenopauzalny [PostM; <60 lat, ≥60 lat]). Stwierdzono spójne korzyści z leczenia RIB + NSAI w porównaniu do wyłącznego NSAI we wszystkich grupach. Mniej chorych z grupy PreM przerwało leczenie RIB z powodu zdarzeń niepożądanych w porównaniu z grupą PostM. Spośród chorych, które przerwały leczenie z powodu zdarzeń niepożądanych, więcej chorych z grupy PreM nie zmniejszyło dawki w porównaniu z chorymi z grupy PostM. Mniej chorych w młodszych grupach przerwało stosowanie RIB z powodu zdarzeń niepożądanych. RIB + NSAI zapewnia korzyści terapeutyczne w szerokiej grupie chorych na HR+/HER2- EBC w II/III stopniu zaawansowania. U młodszych chorych z grupy PreM, które zazwyczaj mają bardziej agresywne cechy choroby, leczenie faworyzowało RIB + NSAI, te chore były najmniej narażone na przerwanie RIB z powodu zdarzeń niepożądanych.

Erica Mayer, Dario Trapani, Se Kim, Meredith Faggen, Natalie Sinclair, Pedro Sanz-Altamira, Chiara Battelli, Shana Berwick, K.M. Steve Lo, Jose Acevedo, Sarah Sinclair, Alys Malcolm, Leticia Varella, Sarah Sammons, Susan Schumer, Philip Poorvu, Erin Wallace, Esther Pasternak, Nabihah Tayob, Sara Tolaney

Medical Oncology, Dana-Farber Cancer Institute, Harvard Medical School, Boston, MA, European Institute of Oncology, IRCCS, Milan, Italy, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA, New England Cancer Specialists, Scarborough, ME, Beth Israel Deaconess Medical Center, Boston, MA, Stamford Hospital, Stamford, CT, Boston University Medical Center, Boston, MA, Northern Light Cancer Institute, Brewer, ME, Dana-Farber Cancer Institute, Harvard Medical School, Boston, MA

Inhibitor CDK4/6, abemacyklib (abema), stosowany w uzupełniającym leczeniu chorych na raka piersi HER2-HR+ wysokiego ryzyka w połączeniu z hormonoterapią (ET),zmniejsza udział nawrotów, ale może łączyć się z występowaniem działań niepożądanych (AEs), uniemożliwiających utrzymanie dawki lub kontynuację leczenia. W badaniu III fazy monarchE 25,8% chorych przedwcześnie przerwało abema z przyczyn innych niż nawrót, 18,5% z powodu AEs, a 43,6% wymagało zmniejszenia dawki. Doświadczenia z innym leczeniem celowanym sugerują, że stopniowe zwiększanie dawki może zmniejszyć toksyczność i przerywanie leczenia. W prospektywnym, jednoramiennym badaniu II fazy TRADE oceniano strategię zwiększania dawki abema w celu poprawy jego tolerancji. Chore na HR+/HER2- raka piersi rozpoczęły uzupełniający abema w dawce 50 mg BID przez 2 tygodnie, następnie zwiększano dawkę do 100 mg BID przez 2 tygodnie, a następnie podawano docelową dawkę 150 mg BID. Dawkę leku podwyższano przy braku toksyczności stopnia 3/4 lub utrzymującej się toksyczności stopnia 2; w razie potrzeby stosowano leki przeciwbiegunkowe. Pierwszorzędowym punktem końcowym, mierzonym po 12 tygodniach, był złożony wskaźnik przerwania abema z jakiegokolwiek powodu lub niezdolności do osiągnięcia lub utrzymania dawki 150 mg. Do badania włączono 90 chorych. Zastosowanie strategii zwiększania dawki abema w leczeniu uzupełniającym pozwoliło większej liczbie chorych (70,8%) osiągnąć i utrzymać dawkę 150 mg po 12 tygodniach niż w badaniu monarchE. Wczesne przerwanie leczenia było rzadkie, a 93,3% kontynuowało leczenie po 12 tygodniach. Zaobserwowano zmniejszoną częstość występowania i nasilenie klinicznie znamiennejj toksyczności, takiej jak biegunka. Ten sposób dawkowania można rozważyć przy rozpoczynaniu uzupełniającego leczenia abemacyklibem.

Sara Tolaney, Zefei Jiang, Qingyuan Zhang, Romualdo Barroso-Sousa, Yeon Hee Park, Mothaffar Rimawi, Cristina Saura Manich, Andreas Schneeweiss, Masakazu Toi, Yee Soo Chae, Yasemin Kemal, Mukesh Chaudhari, Toshinari Yamashita, Monica Casalnuovo, Michael Danso, Jie Liu, Jagdish Shetty, Pia Herbolsheimer, Sibylle Loibl

Dana-Farber Cancer Institute, Harvard Medical School, Boston, MA, Breast Cancer Department, Fifth Medical Center of PLA General Hospital, Beijing, China, Harbin Medical University Cancer Hospital, Harbin, China, Brasilia Hospital, Rede Américas, Brasilia, DF, Brazil, Samsung Medical Center, Sungkyunkwan University School of Medicine, Seoul, South Korea, Baylor College of Medicine, Houston, TX, Vall d’Hebron University Hospital, Barcelona, Spain, National Center for Tumor Diseases, Heidelberg, Germany, Tokyo Metropolitan Cancer and Infectious Disease Center Komagome Hospital, Tokyo, Japan, Department of Oncology/Hematology, Kyungpook National University Chilgok Hospital, School of Medicine, Kyungpook National University, Daegu, Korea, Republic of, Altınbas University, Istanbul, Turkey, Department of Medical Oncology, HCG Manavata Cancer Centre, Mumbai Naka, Nashik, India, Department of Breast Surgery and Oncology, Kanagawa Cancer Center, Yokohama, Japan, Lucen, Buenos Aires, Argentina, Brock Cancer Center, Virginia Oncology Associates and Sarah Cannon Research Institute, Norfolk, VA, Biometrics Oncology, Late-Stage Development, Oncology R&D, AstraZeneca, South San Francisco, CA, AstraZeneca, Gaithersburg, MD, Johann Wolfgang Goethe-Universität and German Breast Group, Frankfurt-Am-Main, Germany

Ponad dekadę temu badanie CLEOPATRA ustanowiło THP jako standard leczenia 1. linii chorych na HER2+ a/mBC. W globalnym badaniu III fazy z losowym doborem chorych DESTINY-Breast09 oceniano skuteczność i bezpieczeństwo T-DXd ± P w porównaniu do THP w tej grupie chorych. 1 157 chorych przydzielono losowo do T-DXd 5,4 mg/kg (+ placebo), T-DXd + P lub THP. Przedstawiono dane dla grup T-DXd + P vs THP. Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie wolne od progresji (PFS). DXd + P znamiennie wydłużył PFS w porównaniu do THP we wszystkich podgrupach i może stanowić nowy standard leczenia 1L u chorych na HER2+ a/mBC.

Nicholas Turner, Erica Mayer, Yeon Hee Park, Wolfgang Janni, Cynthia Ma, Massimo Cristofanilli, Giampaolo Bianchini, Kevin Kalinsky, Hiroji Iwata, Stephen Chia, Peter Fasching, Adam Brufsky, Zbigniew Nowecki, Javier Pascual, Lionel Moreau, Shin-Cheh Chen, Sasha McClain, Steven Fox, Cynthia Bartlett, Francois Clement Bidard

Royal Marsden Hospital, London, United Kingdom, Medical Oncology, Dana-Farber Cancer Institute, Harvard Medical School, Boston, MA, Samsung Medical Center, Sungkyunkwan University School of Medicine, Seoul, South Korea, Universitätsklinikum Ulm, Ulm, Germany, Washington University School of Medicine, St. Louis, MO, Weill-Cornell Medicine, NewYork-Presbyterian Brooklyn Methodist Hospital, New York, NY, IRCCS Ospedale San Raffaele, Milan, Italy, Winship Cancer Institute, Atlanta, GA, Nagoya City University, Nagoya, Japan, BC Cancer Agency, Vancouver, BC, Canada, University Hospital Erlangen, Comprehensive Cancer Center Erlangen-EMN, Erlangen, Germany, UMPC Magee-Womens Hospital, Pittsburgh, PA, Narodowy Instytut Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie, Warsaw, Poland, Hospital Universitario Virgen de la Victoria, Málaga, Spain, Pôle Santé République, Clermont-Ferrand, France, Chang Gung Memorial Hospital Linkou Branch, Taoyuan City, Taiwan, AstraZeneca, Gaithersburg, MD, AstraZeneca, Cambridge, United Kingdom, Institut Curie, St Cloud, France

Mutacje ESR1 (ESR1m) aktywują receptor estrogenowy (ER) i są najczęstszym mechanizmem nabytej oporności na inhibitor aromatazy (AI) + CDK4/6i. Ocena ctDNA może wykryć pojawienie się ESR1m podczas leczenia 1. linii (1L) AI + CDK4/6i. Kamizestrant, selektywny degradator ER nowej generacji (SERD) i kompletny antagonista ER, wykazał aktywność przeciwnowotworową również u chorych z wykrywalnymi ESR1m. SERENA-6 jest pierwszym globalnym rejestracyjnym badaniem III fazy oceniającym podejście oparte na ctDNA w celu wykrycia pojawienia się ESR1m podczas leczenia 1L AI + CDK4/6i przed progresją choroby. Chore na HR+/HER2- ABC po ≥6 miesiącach leczenia AI (anastrozol/letrozol) + CDK4/6i (abemacyklib/palbocyklib/rybocyklib) w 1. linii poddawano testom ctDNA na obecność ESR1m co 2-3 miesiące. W chwili wykrycia ESR1m, chore bez dowodów progresji choroby przydzielano losowo do przejścia na kamizestrant (75 mg) z kontynuacją CDK4/6i (typ i dawka utrzymane) + placebo dla AI vs kontynuacja AI + CDK4/6i + placebo dla kamizestrantu. Pierwszorzędowym punktem końcowym było PFS. Spośród 3 256 ocenianych chorych, 315 przydzielono losowo do zmiany na kamizestrant (n=157) lub kontynuacji AI (n=158). Współczynnik ryzyka dla PFS wynosił 0,44 (95% CI 0,31-0,60, p<0,00001; mediana PFS 16,0 vs 9,2 miesiąca). Korzyści w zakresie PFS były spójne we wszystkich podgrupach. Odsetek PFS po 12 miesiącach wynosił 60,7% (95% CI 51,1-69,0) vs 33,4% (95% CI 24,9-42,2), a po 24 miesiącach wynosił 29,7% (95% CI 19,0-41,2) vs 5,4% (95% CI 0,7-18,2). Kamizestrant + CDK4/6i był dobrze tolerowany, a bezpieczeństwo było zgodne ze znanymi profilami kamizestrantu i każdego CDK4/6i. Leczenie kamizestrantem + CDK4/6i pod kontrolą pojawienia się ESR1m podczas 1L AI + CDK4/6i u chorych na HR+/HER2- ABC znamiennie wydłużyło PFS. SERENA-6 jest pierwszym badaniem III fazy, które wykazało kliniczną użyteczność wykorzystania ctDNA do wykrywania i leczenia pojawiającej się oporności przed progresją choroby. Odkrycia te stanowią potencjalną nową strategię leczenia w celu optymalizacji i poprawy wyników w tej grupie chorych.

Giuseppe Curigliano, Joyce O’Shaughnessy, Francois Clement Bidard, Sung-Bae Kim, Eriko Tokunaga, Philippe Aftimos, Cristina Saura Manich, Lisa Carey, Meena Okera, Éverton Melo, Flora Zagouri, Manuel Magallanes, Nuri Karadurmus, Shakeela Bahadur, Rebecca Speck, Xuejing Wang, Suzanne Young, Komal Jhaveri, Nadia Harbeck

Istituto Europeo di Oncologia, IRCCS, University of Milano, Milano, Italy, Baylor University Medical Center, Texas Oncology, US Oncology, Dallas, TX, Institut Curie and University of Versailles Saint-Quentin-en-Yvelines-Paris-Saclay University, Paris, France, Asan Medical Center, University of Ulsan College of Medicine, Seoul, South Korea, National Hospital Organization Kyushu Cancer Center, Fukuoka, Japan, Institut Jules Bordet, Hôpital Universitaire de Bruxelles, Brussels, Belgium, Vall d’Hebron University Hospital, Vall d’Hebron Institute of Oncology (VHIO), Barcelona, Spain, Lineberger Comprehensive Cancer Center, The University of North Carolina at Chapel Hill, Chapel Hill, NC, Clinical Research South Australia, Adelaide, SA, Australia, Hospital do Câncer de Londrina, Londrina, Brazil, Department of Clinical Therapeutics, Alexandra Hospital National and Kapodistrian University of Athens, Athens, Greece, Centro Oncologico International, Mexico City, Mexico, University of Health Sciences Gülhane Education and Research Hospital, Medical Oncology, Ankara, Turkey, Mayo Clinic Arizona, Scottsdale, AZ, Eli Lilly and Company, Indianapolis, IN, Eil Lilly and Company, Indianapolis, IN, Memorial Sloan Kettering Cancer Center and Weill Cornell Medical College, New York, NY, Breast Center, Department of Obstetrics and Gynecology, LMU University Hospital Munich, Munich, Germany

Imlunestrant (imlu) jest doustnym, penetrującym do mózgu, selektywnym degradatorem receptora estrogenowego nowej generacji. W badaniu EMBER-3 u chorych na ER+, HER2- ABC, z progresją w trakcie lub po leczeniu inhibitorami aromatazy, wykazano znaczne wydłużenie przeżycia wolnego od progresji (PFS) po zastosowaniu imlu w porównaniu do standardowego leczenia (SOC, fulwestrant lub eksemestan) u chorych z mutacją ESR1 (ESR1m) oraz po zastosowaniu imlunestrantu + abemacyklibu (imlu + abema) w porównaniu do imlu u wszystkich chorych, niezależnie od ESR1m. Przedstawiono eksploracyjne analizy PRO. Ogólny stan zdrowia (GHS)/jakość życia (QOL) i funkcje fizyczne (PF) wśród chorych z ESR1m leczonych z udziałem imlu były lepsze w porównaniu do SOC, odzwierciedlając wyniki skuteczności. Chociaż częstość występowania reakcji w miejscu wstrzyknięcia (ISR) fulwestrantu (ból, obrzęk, zaczerwienienie) określonych wg CTCAE była niska, wysoki wskaźnik PRO-CTCAE ISR pokazuje, że to zdarzenie niepożądane jest niedoceniane przez lekarzy. Dodatkowo, wszystkie chore leczone imlu + abema miały ogólnie porównywalny GHS/QOL i PF do leczonych wyłącznie imlu. Wyniki PROs potwierdzają skuteczność i bezpieczeństwo imlu w porównaniu do SOC.

Erika Hamilton, Michelino De Laurentiis, Komal Jhaveri, Xichun Hu, Sylvain Ladoire, Anne Patsouris, Claudio Zamagni, Jiuwei Cui, Marina Cazzaniga, Timucin Cil, Katarzyna Jerzak, Christian Fuentes, Tetsuhiro Yoshinami, Álvaro Rodríguez-Lescure, Olga Valota, Dongrui Lu, Marcella Martignoni, Janaki Parameswaran, Xin Zhi, Mario Campone

Breast Cancer Research Program, Sarah Cannon Research Institute, Nashville, TN, Istituto Nazionale Tumori IRCCS “Fondazione G. Pascale”, Naples, Italy, Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY, Shanghai Cancer Center, Fudan University, Shanghai, China, Centre Georges François Leclerc, Dijon, France, Institut de Cancérologie de l’Ouest, Angers-Saint Herblain, Angers, France, IRCCS Azienda Ospedaliero-Universitaria di Bologna, Bologna, Italy, The First Hospital of Jilin University, Changchun, China, Fondazione IRCCS San Gerardo dei Tintori, Monza, Italy, Health and Science University, Adana City Hospital, Adana, Turkey, Odette Cancer Centre, Sunnybrook Health Sciences Centre, University of Toronto, Toronto, ON, Canada, Fundación Respirar, Buenos Aires, Argentina, Graduate School of Medicine, Osaka University, Osaka, Japan, Hospital General Universitario de Elche, Elche, Spain, Pfizer, Inc., Milano, Italy, Pfizer, Inc., San Diego, CA, Pfizer, Inc., Milan, Italy, Arvinas Operations, Inc., New Haven, CT, Institut de Cancérologie de l’Ouest Angers-Nantes, Angers, France

Wepdegestrant, doustny PROTAC (PROteolysis TArgeting Chimera) degradujący ER, wykazał zachęcającą aktywność kliniczną i był dobrze tolerowany w badaniu I/II fazy u wcześniej leczonych chorych na aBC i jest pierwszym PROTAC ocenianym w badaniu III fazy (VERITAC-2). Do badania włączano chore na ER+/HER2- aBC, po wcześniejszym leczeniu inhibitorem kinazy zależnej od cyklin (CDK) 4/6 z hormonoterapią (ET) i ≤1 dodatkową linią ET (ostatnia ET podawana przez ≥6 miesięcy przed progresją choroby); wykluczono chore po chemioterapii w zaawansowanym stadium lub po leczeniu fulwestrantem. 624 chore przydzielono losowo do wepdegestrantu 200 mg doustnie raz na dobę w sposób ciągły lub do klasycznie dawkowanego. Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie wolne od progresji (PFS) u chorych z mutacjami ESR1 (ESR1m) i u wszystkich chorych. Przeżycie całkowite (OS) było kluczowym drugorzędowym punktem końcowym. Wepdegestrant znamiennie wydłużył PFS w grupie z ESR1m w porównaniu do fulwestrantu. Nie zaobserwowano znamiennego wydłużenia PFS w całej grupie chorych. Wepdegestrant był ogólnie dobrze tolerowany i stanowi potencjalną opcję leczenia doustnego wśród wcześniej leczonych chorych na ESR1m ER+/HER2- aBC..

Nicholas Turner, Seock-Ah Im, Cristina Saura, Dejan Juric, Sibylle Loibl, Kevin Kalinsky, Peter Schmid, Sherene Loi, Eirini Thanopoulou, Noopur Shankar, Yanling Jin, Thomas Stout, Tiffany D Clark, Chunyan Song, Komal Jhaveri

Royal Marsden Hospital and Institute of Cancer, London, United Kingdom, Seoul National University College of Medicine, Cancer Research Institute, Seoul National University, Seoul, South Korea, Breast Cancer Unit, Medical Oncology Service, Vall d’Hebron University Hospital and Vall d’Hebron Institute of Oncology (VHIO), Barcelona, Spain, Medicine-Hematology and Medical Oncology, Massachusetts General Hospital Cancer Center, Boston, MA, German Breast Group, Neu-Isenburg, and Centre for Haematology and Oncology Bethanien, Goethe University, Frankfurt, Germany, Winship Cancer Institute at Emory University, Atlanta, GA, Centre for Experimental Cancer Medicine, Barts Cancer Institute, Queen Mary University of London, London, United Kingdom, Division of Cancer Research, Peter MacCallum Cancer Centre and The Sir Peter MacCallum Department of Medical Oncology, University of Melbourne, Melbourne, Australia, Roche Products Limited, Welwyn Garden City, United Kingdom, Genentech, Inc., South San Francisco, CA, F. Hoffmann-La Roche Ltd., Mississauga, ON, Canada, Genentech Inc, South San Francisco, CA, Breast and Early Drug Development Service, Department of Medicine, Memorial Sloan Kettering Cancer Center and Weill Cornell Medical College, New York, NY

INAVO, silny i wybiórczy inhibitor PI3Kα, który promuje również degradację zmutowanego p110α, jest zatwierdzony przez FDA w skojarzeniu z PALBO + FULV w leczeniu HR+, HER2- raka piersi z mutacją PIK3CA, opornego na leczenie hormonalne, w oparciu o pierwszą analizę INAVO120, w której wykazano znamienne wydłużenie przeżycia wolnego od progresji ocenianego przez badacza (INV-PFS) wśród leczonych z udziałem INAVO w porównaniu do PBO (współczynnik ryzyka 0,43; 95% przedział ufności [CI] = 0,32-0,59; p < 0,0001). Przedstawiono ostateczną analizę OS. Chore otrzymywały INAVO (9 mg doustnie raz na dobę [PO QD]; dni 1-28 każdego 28-dniowego cyklu)/PBO + PALBO (125 mg PO QD; dni 1-21 każdego cyklu) + FULV (500 mg domięśniowo; cykl 1 dni 1 i 15, a następnie co ~ 4 tygodnie). Mediana OS wyniosła 34,0 w ramieniu INAVO i 27,0 miesięcy w ramieniu PBO. INAVO + PALBO + FULV znamiennie wydłużyły OS w porównaniu do PBO + PALBO + FULV. Poprawa INV-PFS została utrzymana podczas dłuższej obserwacji, wraz ze znamienną poprawą udziału obiektywnych odpowiedzi. Konieczność rozpoczęcia chemioterapii była również znacznie opóźniona (o ~ 2 lata) przez dodanie INAVO do PALBO + FULV. Przy dłuższej ekspozycji na INAVO nie odnotowano żadnych nowych sygnałów związanych z bezpieczeństwem, co potwierdza dobrą tolerancję tego leczenia.

Stephen Chia, Andrew Redfern, Jean-Pierre Ayoub, Haji Chalchal, Daniel Rayson, Moira Rushton, Christine Desbiens, Dhanusha Sabanathan, Jacques Raphael, Angela Chan, Jessica Singh, Christine Simmons, Nicholas Zdenkowski, Sheridan Wilson, Danielle Rodin, David Cescon, Frauke Schimmoller, Lisa Gallinaro, Bingshu Chen, Wendy Parulekar

BC Cancer Agency, Vancouver, BC, Canada, UWA Medical School, University of Western Australia, Perth, Australia, Centre Hospitalier de l’Université de Montréal (CHUM), Montreal, QC, Canada, Allan Blair Cancer Centre, Regina, SK, Canada, Queen Elizabeth II Health Sciences Centre, Halifax, NS, Canada, The Ottawa Hospital Cancer Centre, Ottawa, ON, Canada, CHA-Hopital Du St-Sacrement, Quebec City, QC, Canada, Macquarie University, Sydney, NSW, Australia, Division of Medical Oncology, Department of Oncology, London Regional Cancer Program, Schulich School of Medicine and Dentistry, Western University, London, ON, Canada, BCCA – Fraser Valley Cancer Centre, Surrey, BC, Canada, Royal Victoria Hospital, Bradford, ON, Canada, British Columbia Cancer Agency, Vancouver, BC, Canada, University of Newcastle, Gateshead, NSW, Australia, Auckland Regional Cancer and Blood Service, Auckland, New Zealand, Princess Margaret Cancer Centre, University Health Network, Toronto, ON, Canada, Princess Margaret Cancer Centre/UHN, Toronto, ON, Canada, Genentech Inc, South San Francisco, CA, Canadian Cancer Trials Group, Kingston, ON, Canada

Standardowym leczeniem pierwszej linii chorych na hormonowrażliwego ER+/HER2- rozsianego raku piersi (MBC) jest inhibitor CDK4/6 oraz AI. Po progresji większość chorych otrzymuje dalsze leczenie hormonalne. Zmiany w genach szlaku PI3K/AKT są znanym mechanizmem oporności hormonalnej – zarówno de novo, jak i nabytej. W podwójnie zaślepionym badaniu III fazy z losowym doborem chorych MA.40 oceniano skuteczność i bezpieczeństwo inhibitora AKT, ipatasertybu, w porównaniu do placebo z fulwestrantem w leczeniu MBC bezpośrednio po progresji po 1. linii inhibitora CDK4/6 i AI. Chorych na ER+/HER-2 MBC przydzielano losowo do leczenia ipatasertybem z fulwestrantem lub do placebo z fulwestrantem. Głównym punktem końcowej oceny był PFS w grupie ITT. Do badania włączono 250 chorych (247 kobiet i 3 mężczyzn). Ipatasertyb w połączeniu z fulwestrantem znamiennie wydłuża PFS (p= 0,0007) u chorych na MBC z dodatnim receptorem hormonalnym, z progresją po 1. linii leczenia inhibitorem CDK 4/6 z AI, w porównaniu do placebo z fulwestrantem.

Sara Tolaney, Evandro de Azambuja, Kevin Kalinsky, Sherene Loi, Sung-Bae Kim, Clinton Yam, Bernardo Rapoport, Seock-Ah Im, Barbara Pistilli, Wassim McHayleh, David Cescon, Junichiro Watanabe, Alejandro Lara, Ruffo Freitas-Junior, Javier Bofill, Maryam Afshari, Dianna Gary, Lu Wang, Catherine Lai, Peter Schmid

Dana-Farber Cancer Institute and Harvard Medical School, Boston, MA, Institut Jules Bordet Hôpital Universitaire de Bruxelles (H.U.B) and Université Libre de Bruxelles (ULB), Brussels, Belgium, Winship Cancer Institute at Emory University, Atlanta, GA, Peter MacCallum Cancer Centre, Melbourne, Australia, Asan Medical Center, University of Ulsan College of Medicine, Seoul, n/a, South Korea, The University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX, The Medical Oncology Centre of Rosebank, Clinical and Translational Research Unit, Department of Immunology, Faculty of Health Sciences, University of Pretoria, Saxonworld, South Africa, Seoul National University College of Medicine, Cancer Research Institute, Seoul National University, Seoul, South Korea, Gustave Roussy, Department of Medical Oncology, IHU-National PRecISion Medicine Center in Oncology, Villejuif, France, AdventHealth Cancer Institute, Orlando, FL, Princess Margaret Cancer Centre/UHN, Toronto, ON, Canada, Juntendo University Graduate School of Medicine, Tokyo, Japan, Oncology Center of Chihuahua, Chihuahua, Mexico, CORA – Advanced Center for Diagnosis of Breast Diseases Federal University of Goias, Goiania, Goias, Brazil, Hospital Universitario Virgen del Rocío, Sevilla, Spain, Gilead Sciences, Inc., Foster City, CA, Gilead Sciences, Inc, Foster City, CA, Barts Cancer Institute, London, United Kingdom

Chociaż inhibitory PD-1/PD-L1 w połączeniu z chemioterapią rozszerzyły możliwości leczenia wcześniej nieleczonego PD-L1-dodatniego zaawansowanego TNBC, nadal istnieje potrzeba poprawy wyników. Wcześniej wykazano znaczące korzyści kliniczne SG w leczeniu rozsianego TNBC (mTNBC). Przedstawiono wyniki badania ASCENT-04/KEYNOTE-D19 u chorych na wcześniej nieleczonego, PD-L1-dodatniego (CPS ≥ 10; test 22C3) nieresekcyjnego miejscowo zaawansowanego lub mTNBC. Chore przydzielano losowo do SG (10 mg/kg IV, dzień 1 i 8) + pembro (200 mg, dzień 1, do 35 cykli) w 21-dniowych cyklach lub do chemioterapii (gemcytabina + karboplatyna, paklitaksel, nab-paklitaksel) + pembro do progresji lub niedopuszczalnej toksyczności. Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie wolne od progresji (PFS), a drugorzędowymi: całkowite przeżycie (OS); obiektywny wskaźnik odpowiedzi (ORR), czas trwania odpowiedzi (DOR) i bezpieczeństwo. Do badania włączono443 chorych. SG + pembro znamiennie wydłużył PFS (P = 0,0009) w porównaniu z chemioterapią + pembro, z trwałymi odpowiedziami (mediana DOR odpowiednio 16,5 miesiąca w porównaniu do 9,2 miesiąca), przy braku nowych sygnałów dotyczących bezpieczeństwa, u chorych na wcześniej nieleczonego, PD-L1-dodatniego zaawansowanego TNBC. Wyniki wspierają stosowanie SG + pembro jako potencjalnego nowego standardu leczenia w tej grupie chorych.

Yongmei Yin, Quchang Ouyang, Min Yan, Jian Zhang, Lihua Song, Wei Li, Yuanting Gu, Xiaoyu Liu, Jingfen Wang, Xiaojia Wang, Xi Yan, Jin Yang, Weipeng Zhao, Yuee Teng, Tingjing Yao, Zhengkui Sun, Xiaoping Jin, Yina Diao, Gesha Liu, Junyou Ge

Department of Oncology, the First Affiliated Hospital of Nanjing Medical University, Nanjing, China, Hunan Cancer Hospital, Changsha, China, Henan Cancer Hospital, Zhengzhou, China, Fudan University Cancer Hospital, Shanghai, China, Shandong Cancer Hospital and Institute, Jinan, China, The First Hospital of Jilin University, Changchun, China, The First Affiliated Hospital of Zhengzhou University, Zhengzhou, China, Chongqing Cancer Hospital, Chongqing, China, Linyi Cancer Hospital, Linyi, China, Zhejiang Cancer Hospital, Hangzhou, China, West China Hospital of Sichuan University, Chengdu, China, The First Affiliated Hospital of Xi ‘an Jiaotong University, Xi’an, China, Tianjin Cancer Hospital, Tianjin, China, The First Hospital of China Medical University, Shenyang, China, The First Affiliated Hospital of Bengbu Medical University, Bengbu, China, Jiangxi Cancer Hospital, Nanchang, China, Sichuan Kelun-Biotech Biopharmaceutical Co., Ltd., Chengdu, China, Sichuan Kelun-Biotech Biopharmaceutical Co., Ltd./National Engineering Research Center of Targeted Biologics, Chengdu, China

TROP2 (2. antygen powierzchniowy komórek trofoblastu) ulega wysokiej ekspresji w TNBC i wiąże się z krótkim przeżyciem. Sac-TMT (MK-2870/SKB264) to ADC przeciw TROP2, zawierający inhibitor topoizomerazy I, belotekan, zatwierdzony w Chinach u chorych na a/mTNBC, po co najmniej dwóch wcześniejszych liniach chemioterapii, w tym jednej z powodu choroby rozsianej. Chore z CPS < 10 (PD-L1-ujemny, IHC 22C3 pharmDx) mają ograniczone możliwości leczenia. W badaniu II fazy OptiTROP-Breast05 oceniano sac-TMT w leczeniu 1. linii u chorych na a/mTNBC, w tym wpływ ekspresji PD-L1. Chore na a/mTNBC, z dowolną ekspresją PD-L1 lub TROP2, otrzymywały sac-TMT w dawce 5 mg/kg Q2W do progresji lub niedopuszczalnej toksyczności. Do badania włączono łącznie 41 chorych Wskaźnik obiektywnych odpowiedzi (ORR) wyniósł 70,7%, a mediana przeżycia wolnego od progresji (mPFS) – 13,4 miesiąca. Wśród 32 chorych z PD-L1 CPS < 10, ORR wyniósł 71,9%, a mPFS – 13,1 miesiąca. Sac-TMT wykazał obiecującą aktywność przeciwnowotworową z łatwym do opanowania profilem bezpieczeństwa w leczeniu 1. linii u chorych na a/mTNBC, niezależnie od ekspresji PD-L1. Obecnie trwa badanie III fazy porównujące sac-TMT z wybraną przez badacza chemioterapią w 1. linii u chorych na PD-L1-ujemnego (CPS < 10) a/mTNBC.