4 Rak Piersi 2024

W wieloośrodkowym, randomizowanym badaniu II fazy I-SPY2.2 oceniano nowe eksperymentalne schematy w indukcyjnym leczeniu raka piersi celem wybrania najlepszej strategii prowadzącej do pCR po zastosowaniu nowych leków celowanych samodzielnie lub w sekwencji z optymalnym leczeniem przypisanym na podstawie podtypu predykcyjnego odpowiedzi guza (response predictive subtype – RPS). Nowe leczenie podawano jako pierwsze (blok A), a następnie stosowano standardową chemioterapię/leczenie celowane (blok B/C), jeśli było to wskazane. Na podstawie ekspresji markerów immunologicznych (Immune), niedoboru naprawy DNA (DRD) i sygnatur luminalnych z receptorem hormonalnym (HR) i stanem HER2 chore przydzielono do 6 podtypów: HR+HER2-Immune-DRD- (S1), HR-HER2-Immune-DRD- (S2), HER2-Immune+ (S3), HER2-Immune-DRD+ (S4); HER2+/non-Luminal (S5); HER2+/Luminal (S6). Podtypy S1, S2, S3 i S4 kwalifikowały się do leczenia derukstekanem datopotamabem (Dato) w bloku A. Odpowiedź podczas leczenia oceniano w MRI (w 3., 6. i 12. tygodniu po rozpoczęciu bloków A i B). Chore, u których przewidywano odpowiedź na podstawie MRI i biopsji pod koniec bloku A lub B, miały możliwość wcześniejszego poddania się zabiegowi operacyjnemu lub kontynuacji leczenia (B +/- C). Blok B obejmował schemat zawierający taksoidy dobrany do RPS: paklitaksel (S1);: paklitaksel + karboplatyna + pembrolizumab (S2 i S3); paklitaksel + karboplatyna vs paklitaksel + karboplatyna + pembrolizumab (S4). Chore, które nie zostały poddane operacji po bloku B, przechodziły do bloku C (AC lub AC + pembrolizumab w podtypie HR-HER2-). Pierwszorzędowym punktem końcowym była pCR. Skuteczność była oceniana w ramach każdego RPS oraz sygnatur HR+HER2- i HR-HER2-. 103 chore przydzielono losowo do ramienia Dato. Wszystkie chore zakończyły blok A, 33 – poddano zabiegowi po leczeniu wyłącznie Dato. Dato był aktywny, zwłaszcza w sygnaturze HR-HER2, ale nie osiągnięto wcześniej określonego progu stopniowania dla badania I-SPY 2.2.

Jane Lowe Meisel, Katia Khoury, Amy Jo Chien, Anne M. Wallace, Mili Arora, Mariya Rozenblit, Nicole Olivia Williams, Rita Nanda, Virginia F. Borges, Erica Michelle Stringer-Reasor, Judy Caroline Boughey, Chaitali Nangia, Christos Vaklavas, Laura van ‘t Veer, Angela DeMichele, Nola Hylton, Douglas Yee, Christina Yau, Laura Esserman

Winship Canter Institute of Emory University, Atlanta, GA, University of Alabama at Birmingham, Birmingham, AL, University of California, San Francisco, San Francisco, CA, University of California, San Diego, La Jolla, CA, UC Davis Comprehensive Cancer Center, Sacramento, CA, Yale Cancer Center, Yale School of Medicine, New Haven, CT, The Ohio State University Comprehensive Cancer Center, Columbus, OH, University of Chicago Medicine, Chicago, IL, University of Colorado Cancer Center, Aurora, CO, Mayo Clinic, Rochester, MN, Hoag Memorial Hospital Presbyterian, Newport Beach, CA, Hunstman Cancer Institute at the University of Utah, Salt Lake City, UT, Department of Laboratory Medicine, University of California, San Francisco, San Francisco, CA, University of Pennsylvania, Philadelphia, PA, Masonic Cancer Center, University of Minnesota, Minneapolis, MN, Department of Surgery, University of California, San Francisco, San Francisco, CA

Oceniono skuteczność i bezpieczeństwo indukcyjnego ipilimumabu i niwolumabu w połączeniu z paklitakselem po nieoptymalnej odpowiedzi na chemioterapię zawierającą antracykliny u chorych na potrójnie ujemnego raka piersi (TNBC) we wczesnym stopniu zaawansowania. Do jednoramiennego badania II fazy włączono 34 chorych w 8 ośrodkach. Chore na TNBC w III stopniu zaawansowania, po 4 cyklach leczenia zawierającego antracykliny, z pozostałością guza ≥15 mm lub ≥10 mm z ≥1 dodatnim węzłem chłonnym. Nieoptymalną odpowiedź na początku badania określano jako <50% zmniejszenie objętości guza po leczeniu zawierającym antracykliny. Chore otrzymywały indukcyjnie ipilimumab w dawce 1 mg/kg dożylnie co 6 tygodni (2 dawki) i niwolumab w dawce 240 mg co 2 tygodnie (6 dawek), z cotygodniowym podawaniem paklitakselu w dawce 80 mg/m2 przez 12 tygodni, następnie wykonywano zabieg chirurgiczny. Leczenie niwolumabem (480 mg co 4 tygodnie) kontynuowano po zabiegu operacyjnym przez kolejne 9 miesięcy. Pierwszorzędowym punktem końcowym była całkowita odpowiedź patologiczna (pCR) w piersi i węzłach chłonnych pachowych (ypT0/is, ypN0), a drugorzędowymi: pCR u chorych z odpowiedzią suboptymalną, pCR u chorych z PD-L1 dodatnim (≥1% wg SP142) lub wysokim TIL (≥30%), przeżycie wolne od zdarzeń i przeżycie całkowite. Do badania włączono 34 chore, oceniono 33. Udział pCR wyniósł 24,2% u wszystkich ocenianych chorych, 44,4% u chorych PD-L1+ i 9,5% u chorych PD-L1-. Dodanie ipilimumabu i niwolumabu do indukcyjnej chemioterapii skutkowało 100% przeżyciem u chorych wysokiego ryzyka z guzami PD-L1+ i/lub z wysokim TIL. Połączenie leków ukierunkowanych na CTLA4 i PD-1 powinno być dalej badane u chorych na TNBC w III stopniu zaawansowania.

Sherene Loi, Prudence A. Francis, Nicholas Zdenkowski, Val Gebski, Stephen B. Fox, Michelle White, Belinda Emma Kiely, Rina Hui, Andrew David Redfern, Raewyn Calvert, Lauren Rennie, Heath Badger, Frances M. Boyle

Peter MacCallum Cancer Centre, Melbourne, Australia, Breast Cancer Trials – Australia and New Zealand, Newcastle, NSW, Australia, NHMRC Clinical Trials Centre, The University of Sydney, Sydney, NSW, Australia, Monash Health, Clayton, VIC, Australia, Macarthur Cancer Therapy Center, Sydney, Australia, Westmead Breast Cancer Institute, Westmead Hospital and The University of Sydney, Sydney, NSW, Australia, Fiona Stanley Hospital, Murdoch, Western Australia, Australia, Breast Cancer Trials, Newcastle, NSW, Australia, The University of Sydney and Mater Hospital, Sydney, NSW, Australia

Potrójnie ujemny rak piersi (TNBC) wiąże się z wysokim ryzykiem wczesnego nawrotu i złym rokowaniem. Pochodne platyny zwiększają udział całkowitych odpowiedzi patologicznych (pCR) po dodaniu do indukcyjnej chemioterapii w tej grupie chorych, jednak dowody dotyczące wydłużenia przeżycia pozostają niejednoznaczne. W wieloośrodkowym otwartym badaniu III fazy PEARLY oceniano skuteczność i bezpieczeństwo karboplatyny w skojarzeniu z antracykliną/taksoidem w porównaniu do standardowej chemioterapii w leczeniu indukcyjnym lub uzupełniającym wczesnego TNBC. Chore na TNBC w II lub III stopniu zaawansowania przydzielono losowo do ramienia z karboplatyną lub do ramienia standardowego. Standardowe leczenie obejmowało doksorubicynę i cyklofosfamid (AC), a następnie leczenie taksoidami. Ramię eksperymentalne obejmowało karboplatynę jako dodatek do taksoidu po AC. Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie wolne od zdarzeń (EFS), a drugorzędowymi: przeżycie całkowite (OS), przeżycie wolne od choroby inwazyjnej (IDFS), przeżycie wolne od nawrotu odległego (DRFS), udział pCR i bezpieczeństwo. Do badania włączono 868 chorych z 22 ośrodków w Korei Południowej. Karboplatyna znacząco wydłużyła EFS w porównaniu do ramienia kontrolnego (p=0,017). Udział 5-letnich EFS wzrósł z 74,4% do 81,9%. Analiza podgrup wykazała spójne korzyści w różnych kategoriach chorych. Dodanie karboplatyny do standardowej chemioterapii znamiennie wydłużyło EFS u chorych na TNBC we wczesnym stopniu zaawansowania. Profil bezpieczeństwa był zgodny z oczekiwanym dla każdego schematu.

Joohyuk Sohn, Gun Min Kim, Kyung Hae Jung, Hei-Cheul Jeung, Jieun Lee, Keun Seok Lee, Seock-Ah Im, Seok Yun Kang, Se Hyun Kim, Han Jo Kim, Kyong Hwa Park, Yee Soo Chae, Su-Jin Koh, EUN KYUNG CHO, Keon Uk Park, Sung Sook Lee, Ji-Yeon Kim, In Sil Choi, Sun Kyung Baek, Yong Wha Moon

Division of Medical Oncology, Department of Internal Medicine, Yonsei University College of Medicine, Seoul, South Korea, Asan Medical Center, University of Ulsan College of Medicine, Seoul, South Korea, Division of Medical Oncology, Department of Internal Medicine, Gangnam Severance Hospital, Yonsei University College of Medicine, Seoul, South Korea, Division of Medical Oncology, Department of Internal Medicine, Seoul St. Mary’s Hospital, College of Medicine, The Catholic University of Korea, Seoul, South Korea, Center for Breast Cancer, National Cancer Center, Goyang, South Korea, Seoul National University Hospital, Cancer Research Institute, Seoul National University College of Medicine, Seoul National University, Seoul, South Korea, Department of Hematology-Oncology, Ajou University School of Medicine, Suwon, South Korea, Department of Internal Medicine, Seoul National University, Seoul, Korea, Seongnam, South Korea, Soonchunhyang University Hospital, Cheonan, Chungcheongnam-do, South Korea, Division of Medical Oncology, Department of Internal Medicine, Korea University Anam Hospital, Korea University College of Medicine, Seoul, South Korea, Kyungpook National University Hospital, Daegu, South Korea, Ulsan University Hosp, University of Ulsan, Dong-Gu, South Korea, Division of Medical Oncology, Department of Internal Medicine, Gachon University Gil Medical Center, Incheon, South Korea, Keimyung University Dongsan Medical Hospital, Daegu, South Korea, Inje University Haeundae Paik Hospital, Haeundae-Gu, South Korea, Samsung Medical Center, Seoul, South Korea, Seoul National University Boramae Medical Center, Seoul, South Korea, Kyung Hee University Hospital, Dongdaemun-Gu, Seoul, South Korea, Hematology and Oncology, Internal Medicine Department, CHA Bundang Medical Center, Seongnam, South Korea

Rokowanie u chorych na wczesnego potrójnie ujemnego raka piersi (TNBC) jest nadal złe i potrzebne są nowe skuteczne metody leczenia. TNBC jest najbardziej immunogennym podtypem raka piersi, co może odpowiadać za wrażliwość na inhibitory punktów kontrolnych układu immunologicznego. W wieloośrodkowym badaniu III fazy A-BRAVE oceniano skuteczność rocznego uzupełniającego leczenia awelumabem u chorych na wczesnego TNBC z wysokim ryzykiem nawrotu w porównaniu do obserwacji. Chore włączono do badania po zakończeniu standardowego leczenia z zamiarem wyleczenia, w tym zabiegu chirurgicznego i chemioterapii indukcyjnej/uzupełniającej. Wysokie ryzyko określono jako obecność inwazyjnej choroby resztkowej (w piersi i/lub węzłach) po indukcyjnej chemioterapii (podgrupa A), 2) cechy >pN2, pT, pT2N1 lub pT3N0 w materiale pooperacyjnym (podgrupa B). Chore przydzielono losowo do leczenia awelumabem w dawce 10 mg/kg dożylnie co 2 tygodnie przez rok lub do obserwacji. Pierwszorzędowymi punktami końcowymi były przeżycie wolne od choroby (DFS) w całej grupie i w podgrupie A, a drugorzędowym – całkowite przeżycie (OS). Do badania włączono 477 chorych z 64 włoskich i 6 brytyjskich ośrodków. Uzupełniające leczenie awelumabem nie wydłużyło znamiennie DFS u chorych na TNBC wysokiego ryzyka, ale znamiennie wydłużyło OS, drugorzędowy punkt końcowy, w porównaniu do obserwacji.

Pier Franco Conte, Maria Vittoria Dieci, Giancarlo Bisagni, Peter Schmid, Vittoria Fotia, Federico Piacentini, Michelino De Laurentiis, Adolfo G. Favaretto, Stefano Tamberi, Giulia Valeria Bianchi, Claudio Zamagni, Saverio Cinieri, Domenico C. Corsi, Lucia Del Mastro, Antonella Ferro, Alessandra Gennari, Marta Mion, Antonino Musolino, Gian Luca De Salvo, Valentina Guarneri

Department of Surgery Oncology and Gastroenterology, University of Padua, Padova, MO, Italy, Department of Surgery, Oncology and Gastroenterology, University of Padova; Oncology 2, Istituto Oncologico Veneto IRCCS, Padova, Italy, Azienda Unità Sanitaria Locale-Istituto di Ricovero e Cura a Carattere Scientifico (IRCCS), Reggio Emilia, Italy, Barts Cancer Institute, Queen Mary University of London, London, United Kingdom, ASST Papa Giovanni XXIII, Bergamo, Italy, Department of Medical and Surgical Sciences for Children and Adults, University Hospital of Modena, Modena, Italy, Istituto Nazionale Tumori Napoli IRCCS “Fondazione Pascale”, Napoli, Italy, Azienda ULSS 2 Marca Trevigiana, Treviso, Italy, Oncology Unit, Santa Maria delle Croci hospital, AUSL della Romagna, Ravenna, Italy, Fondazione IRCCS Istituto Nazionale Tumori Milano, Milan, Italy, IRCCS Azienda Ospedaliero-Universitaria di Bologna, Bologna, Italy, Department of Medical Oncology, Perrino Hospital, ASL Brindisi, Brindisi, Italy, Ospedale Isola Tiberina Gemelli Isola, Rome, Italy, Clinical Oncology Department, IRCCS Ospedale Policlinico San Martino Genoa, Genova, Italy, Santa Chiara Hospital, Trento, Italy, Università del Piemonte Orientale – Dipartimento di Medicina Traslazionale – DIMET, Novara, Italy, AULSS6 Camposampiero, Camposampiero, Italy, Department of Medicine and Surgery, University of Parma, Parma, Italy, Clinical Research Unit, Veneto Institute of Oncology IOV-IRCCS, Padova, Italy, Department of Surgery, Oncology and Gastroenterology, University of Padua, Oncology Unit 2, Veneto Institute of Oncology-IOV-IRCCS, Padua, Italy

W badaniu III fazy z losowym doborem chorych SWOG S1007 oceniono korzyści z wyłącznego leczenia hormonalnego (ET) lub w połączeniu z chemioterapią (CET) u chorych na inwazyjnego raka piersi HR+/HER2 z ryzykiem nawrotu (RS) ≤ 25. Nie stwierdzono korzyści w zakresie przeżycia wolnego od choroby inwazyjnej (IDFS) wśród otrzymujących CET w porównaniu do ET u kobiet po menopauzie, jednak u kobiet przed menopauzą CET wydłużyło IDFS w porównaniu do ET (HR=0,60; 95% 0,43-0,83). Celem pracy było dalsze udoskonalenie doboru podgrup chorych, którzy odnoszą korzyści z CET. Oceniono stężenia estradiolu (E), progesteronu (P), hormonu folikulotropowego (FSH), hormonu luteinizującego (LH), hormonu antymüllerowskiego (AMH) i inhibiny B (IB) w surowicy u chorych z badania SWOG S1007 przed rozpoczęciem leczenia, aby określić ilościowo stan menopauzalny. Oceniono 1 015 chorych <55 lat, które podały, że są przed menopauzą. Pojedynczy wyjściowy pomiar IB, P, E, LH, FSH lub połączenia E/LH/FSH nie wiązały się z IDFS ani nie przewidywały korzyści z chemioterapii. Jednakże stężenie AMH (≥10 pg/ml) wiązało się znamiennie z korzyścią z zastosowania chemioterapii (p=0,019), a ryzyko wzrosło wraz z utrzymującym się AMH wśród otrzymujących wyłącznie ET, ale nie CET (p=0,03). Wśród chorych przed menopauzą w wieku <55 lat, z wyjściowym stężeniem AMH w surowicy ≥10 pg/ml, stwierdzono znamienne korzyści z CET w porównaniu do chorych ze stężeniem AMH <10 pg/ml. Stężenie AMH było lepszym wskaźnikiem korzyści z CET niż samodzielnie zgłaszany stan menopauzy, wiek lub stężenie E/LH/FSH. Dobór chorych w oparciu o AMH może przewidzieć odniesienie największej korzyści z dodania uzupełniającej chemioterapii do ET.

Kevin Kalinsky, William E. Barlow, Harsh B Pathak, Julie R. Gralow, Kathy S. Albain, Daniel F. Hayes, Nancy U. Lin, Edith A. Perez, Lori J. Goldstein, Stephen K. L. Chia, Priya Rastogi, Anne F. Schott, Steven Shak, Debashish Tripathy, Gabriel N. Hortobagyi, Funda Meric-Bernstam, Priyanka Sharma, Lajos Pusztai, Alastair Mark Thompson, Andrew K. Godwin

Winship Cancer Institute, Emory University, Atlanta, GA, Cancer Research and Biostatistics, Seattle, WA, University of Kansas Medical Center, Kansas City, KS, ASCO, Alexandria, VA, Loyola University Chicago Stritch School of Medicine, Cardinal Bernardin Cancer Center, Maywood, IL, University of Michigan Health System Comprehensive Cancer Center, Ann Arbor, MI, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA, Mayo Clinic Florida, Jacksonville, FL, Fox Chase Cancer Center, Philadelphia, PA, British Columbia Cancer Agency, Vancouver, BC, Canada, University of Pittsburgh, Pittsburgh, PA, University of Michigan Rogel Cancer Center, Ann Arbor, MI, Exact Sciences, Redwood City, CA, The University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX, Department of Investigational Cancer Therapeutics, The University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX, Yale Cancer Center, New Haven, CT, Baylor College of Medicine, Houston, TX

Odpowiedź antyproliferacyjna raka piersi (BC) z obecnością receptora HER2 (HER2+) i receptora estrogenowego (ER+) na leczenie hormonalne (ET) jest upośledzona. Choroba resztkowa po leczeniu anty-HER2 w tej grupie chorych stanowi zagrożenie nawrotem. Oceniono zmiany molekularne (MolC) ER+HER2+ BC w odpowiedzi na ET. W badaniu III fazy POETIC chore na ER+ BC po menopauzie, przydzielano losowo do 2-tygodniowego leczenia okołooperacyjnego inhibitorami aromatazy (POAI) lub do obserwacji, a następnie do standardowej opieki. MolC związane z wczesną odpowiedzią biologiczną na AI oceniono na podstawie Ki672wk (niski ≤10%; wysoki >10%). W grupie POAI większość (79%) raków luminalnych B (LumB) przesunęła się do typu luminalnego A (LumA), co było spowodowane zmniejszeniem proliferacji. LumA2wk był związany z lepszym rokowaniem w porównaniu do LumB2wk (p=0,01). Przedstawiono kompleksowy obraz zmian profilu ekspresji genów u chorych na ER+HER2+ BC w odpowiedzi na ET. LumA2wk było znamiennie związane z lepszym rokowaniem. Zastosowanie okołooperacyjnej ET u chorych na ER+HER2+ BC może wskazać grupę chorych z dobrym rokowaniem po uzupełniającej ET oraz grupę wymagającą dodatkowego leczenia.

Milana Bergamino Sirvén, Elena Lopez-Knowles, Xixuan Zhu, Holly Tovey, Hui Xiao, Lucy Kilburn, Anastasia Alataki, Chris Holcombe, Anthony Skene, Ian E. Smith, John Forsyth Russell Robertson, Judith Bliss, Eugene F. Schuster, Mitchell Dowsett, Maggie Chon U Cheang

Institute of Cancer Research, London, United Kingdom, Royal Marsden Hospital, London, United Kingdom, The Institute of Cancer Research, London, United Kingdom, The Institue of Cancer Research, London, United Kingdom, The Institute of Cancer Research, Sutton, United Kingdom, Liverpool University Hospitals Foundation Trust, Liverpool, United Kingdom, University Hospital Dorset NHS-FT, South East Dorset, United Kingdom, The Royal Marsden NHS Foundation Trust, Sutton, United Kingdom, School of Medicine, University of Nottingham, Royal Derby Hospital Centre, Derby, United Kingdom, The Royal Marsden NHS Foundation Trust, London, United Kingdom

W badaniu NATALEE oceniano rybocyklib (RIB) z niesteroidowym inhibitorem aromatazy (NSAI) w porównaniu do wyłącznego NSAI u chorych na HR+/HER2- wczesnego raka piersi (EBC) ze zwiększonym ryzykiem nawrotu, w tym u chorych z chorobą N0, i wykazano znamienną korzyść w zakresie przeżycia wolnego od choroby inwazyjnej (iDFS). Przedstawiono wyjściową charakterystykę (BL), skuteczność i bezpieczeństwo w podgrupie N0. Chore na HR+/HER2 EBC w II/III stopniu zaawansowania przydzielano losowo do RIB 400 mg/d (3 na 4 tygodnie przez 36 miesięcy) w połączeniu z NSAI (letrozol lub anastrozol przez ≥60 miesięcy) lub do wyłącznego NSAI. Spośród 2549 chorych otrzymujących RIB + NSAI i 2552 otrzymujących wyłącznie NSAI, odpowiednio 285 (11%) i 328 (13%) miało cechę N0. Oceniano iDFS, odległe przeżycie wolne od choroby (DDFS) i przeżycie wolne od odległego nawrotu (DRFS) i bezpieczeństwo. Wykazano stałą korzyść w zakresie skuteczności i możliwy do opanowania profil toksyczności RIB + NSAI w porównaniu do wyłącznego NSAI w grupie z cechą N0 w badaniu NATALEE. Udziały 3-letnich iDFS, DDFS i DRFS w ramieniu kontrolnym na wczesnym etapie obserwacji podkreślają ryzyko nawrotu w podgrupie N0. Wyniki te wspierają stosowanie RIB u chorych na HR+/HER2- EBC o zwiększonym ryzyku nawrotu, w tym u chorych z cechą N0.

Denise A. Yardley, Michael Untch, Carlos H. Barrios, Aditya Bardia, Kevin Kalinsky, Seock-Ah Im, Stephen K. L. Chia, Alistair E. Ring, Nicholas Patrick McAndrew, Vicente Valero, Manuel Ruiz-Borrego, Rodrigo Fresco, Eleanor Sum, Yogesh Chattar, Sorcha Waters, Nadia Harbeck

Sarah Cannon Research Institute, Nashville, TN, Interdisciplinary Breast Cancer Center, Helios Klinikum Berlin-Buch, Berlin, Germany, Centro de Pesquisa Clínica Hospital São Lucas da PUCRS; LACOG (Latin American Cooperative Oncology Group), Porto Alegre, Brazil, Division of Hematology/Oncology, David Geffen School of Medicine at the University of California Los Angeles and Jonsson Comprehensive Cancer Center, Los Angeles, CA, Winship Cancer Institute at Emory University, Atlanta, GA, Seoul National University Hospital, Cancer Research Institute, Seoul National University College of Medicine, Seoul National University, Seoul, South Korea, BC Cancer, Vancouver, BC, Canada, The Royal Marsden NHS Foundation Trust, Surrey, United Kingdom, UCLA Santa Monica Hematology/Oncology Regulatory-2, Santa Monica, CA, Breast Medical Oncology Department, The University of Texas M.D. Anderson Cancer Center, Houston, TX, Hospital Virgen del Rocio, Seville, Spain, TRIO – Translational Research in Oncology, Montevideo, Uruguay, Novartis Pharmaceuticals Corporation, East Hanover, NJ, Novartis Healthcare Private Limited, Hyderabad, Telangana, India, Novartis Ireland, Dublin, Ireland, Breast Center, Department of Obstetrics and Gynecology, LMU University Hospital Munich, Munich, Germany

W badaniach MonarchE i Natalee większość chorych otrzymała przed- i pooperacyjną chemioterapię (CT). W erze precyzyjnej onkologii sygnatury genomowe, takie jak Oncotype DX (ODX), mogą oszczędzić wielu chorym CT. W danych z rzeczywistej praktyki klinicznej (Real-World Data – RWD) wykazano, że część chorych na wczesnego raka piersi (eBC) z dodatnim receptorem hormonalnym (HR+) i ujemnym receptorem HER2 (HER2-), bez genomowego wskazania do CT, kwalifikowałaby się do uzupełniającego leczenia abemacyklibem lub rybocyklibem. Oceniono potencjalną korzyść z uzupełniającego CDK4/6i w grupie niekwalifikującej się do CT. Do wieloośrodkowego badania RWD włączono chore na HR+/HER2- eBC w stopniach T1-T3, N0-N1, u których wykonano ODX w latach 2005-2020. Wskazania do CT według kryteriów genomowych oparto na danych z badań TAILORx i RxPONDER, a wskazania do uzupełniającego leczenia CDK4/6i na kryteriach włączenia do badań MonarchE i Natalee. Pierwszorzędowymi punktami końcowymi były udziały 4-letnich przeżyć wolnych od choroby inwazyjnej (4-letnie iDFS) i 4-letniego przeżycia wolnego od choroby odległej (4-letnie DDFS) w grupie chorych potencjalnie kwalifikujących się do CDK4/6i, bez genomowego wskazania do CT, które nie otrzymały uzupełniającej CT w praktyce klinicznej. Spośród 636 chorych ODX wykazał niskie (<11), pośrednie (11-25) i wysokie (>25) ryzyko genomowe odpowiednio u 117 (18,4%), 408 (64,1%) i 111 (17,5%) chorych. 408 chorych (64,2%) miało niskie ryzyko kliniczne, a 228 chorych (35,8%) miało wysokie ryzyko kliniczne. W całej grupie 12 (1,8%) i 67 (10,5%) chorych kwalifikowało się odpowiednio do uzupełniającego leczenia abemacyklibem i rybocyklibem. U chorych ze wskazaniem do abemacyklibu lub rybocyklibu udziały 4-letnich iDFS i DDFS wyniosły 100%. Chore kwalifikujące się do uzupełniającego abemacyklibu lub rybocyklibu w grupie niepoddanej CT mają korzystny wczesny wynik leczenia wyłącznie hormonalnego. Potrzebne są dodatkowe dane i dłuższa obserwacja, aby wyjaśnić rolę tych kosztownych i potencjalnie toksycznych leków u chorych, którym oszczędzono CT dzięki sygnaturom genomowym.

Leandro Jonata Carvalho Oliveira, Daniela Dornelles Rosa, Artur Katz, Daniele Assad Suzuki, Daniel F. Argolo, Solange Moraes Sanches, Laura Testa, Jose Bines, Rafael Alioska Kaliks, Debora De Melo Gagliato, ROMUALDO BARROSO-SOUSA, Tatiana Strava Correa, Andrea Shimada, Daniel Negrini Batista, Daniel Musse Gomes, Marcelle Goldner Cesca, Debora Souza Gaudencio, Julio Antônio Pereira de Araujo, Renata Colombo Bonadio, Max S. Mano

Oncoclinicas & Co – Medica Scientia Innovation Research (MEDSIR), São Paulo, Brazil, Hospital Moinhos de Vento, Porto Alegre, Brazil, Sírio Libanês Hospital, São Paulo, Brazil, Hospital Sírio-Libanês, Brasília, Brazil, A.C. Camargo Cancer Center, São Paulo, Brazil, Instituto D’Or de Pesquisa e Ensino (IDOR), São Paulo, Brazil, Instituto D’Or de Pesquisa e Ensino (IDOR), Rio De Janeiro, Brazil, Hospital Israelita Albert Einstein, São Paulo, Brazil, Hospital Beneficência Portuguesa, São Paulo, Brazil, Grupo Dasa, Brasilia, Brazil, Syrian Lebanese Hospital, São Paolo, Brazil, Hospital Sírio Libanês, São Paulo, Brazil, Instituto D’Or de pesquisa e ensino (IDOR), São Paulo, Brazil, Instituto D’Or de pesquisa e ensino (IDOR), Rio De Janeiro, Brazil, Oncoclinicas & Co – Medica Scientia Innovation Research (MEDSIR), Salvador, Brazil

Uzupełniające leczenie hormonalne (AET) wydłuża całkowite przeżycie (OS) chorych na raka piersi (BC) z dodatnim receptorem hormonalnym (HR) we wczesnym stopniu zaawansowania. Wśród chorych na BC o niskiej ekspresji receptora estrogenowego (ER), określonej jako ER 1-10%, istnieją kontrowersje dotyczące korzyści z AET, biorąc pod uwagę heterogenność guza oraz podobną odpowiedź na chemioterapię i rokowanie jak w ER-ujemnym BC. Obecne wytyczne kategoryzują BC o niskim poziomie ER jako odrębną jednostkę i sugerują równoważność w odniesieniu do korzyści z AET. Wcześniej ustalono, że pominięcie AET u poddanych chemioterapii chorych na ER+ BC spowodowało prawie 2-krotny wzrost umieralności, jednak wpływ pominięcia AET u chorych na BC o niskim poziomie ER jest nieznany. W National Cancer Database (NCDB) znaleziono 357 085 chorych na ER+BC w stopniach I-III, spośród których 10 396 (3%) z ER 1-10%. Pominięcie AET u chorych poddanych chemioterapii z powodu wczesnego BC o niskim ekspresji ER wiąże się ze znamiennie gorszym OS. Dane zdecydowanie sugerują, że chore na BC o niskim ER powinny być informowane o korzyściach płynących z AET, a wytyczne powinny zalecać AET w tej grupie chorych.

Grace Mei Yee Choong, Tanya L. Hoskin, Judy Caroline Boughey, James N. Ingle, Matthew P. Goetz

Mayo Clinic, Rochester, MN, Mayo Clinic Department of Oncology, Rochester, MN

Wśród chorych na sporadycznego raka piersi rokowanie po operacji oszczędzającej pierś (BCS) jest podobne w porównaniu do poddanych mastektomii, ale dane dotyczące chorych z mutacją BRCA są ograniczone i niespójne. Celem badania było porównanie wyników, w tym nawrotu miejscowo-regionalnego, nawrotu odległego i całkowitego przeżycia w tej grupie chorych. Do badania włączono 553 chore z mutacją BRCA, w tym 367 (66,2%) poddanych BCS i 186 (33,8%) – mastektomii. Nie stwierdzono różnicy w wynikach leczenia wśród nosicielek mutacji BRCA, które przeszły BCS lub mastektomię. Zachowanie piersi pod ścisłym nadzorem jest rozsądną opcją leczenia dla nosicielek mutacji BRCA. Dalsze badania w połączeniu z prospektywnie zebranymi danymi są uzasadnione w celu potwierdzenia tych ustaleń.

Janghee Lee, Jai Min Ryu, Hong-Kyu Kim, Hyung Seok Park, Byeongju Kang, Sung Gwe Ahn, Min Sung Chung, Seon-Hi Shin, Junwon Go, Sanghwa Kim, Eun Young Kim, Young-Joon Kang, Sun Young Min, Moo Hyun Lee, Eunju Shin, Jisoo Shin, Sae Byul Lee, CHIHWAN CHA

Department of Surgery, Dongtan Sacred Heart Hospital, Hallym University, Dongtan, South Korea, Division of Breast Surgery, Department of Surgery, Samsung Medical Center, Sungkyunkwan University School of Medicine, Seoul, South Korea, Department of Surgery, Seoul National University Hospital, Seoul National University College of Medicine, Seoul, South Korea, Division of Breast Surgery, Department of Surgery, Yonsei University College of Medicine, Seoul, South Korea, Kyungpook National University Hospital, Daegu, South Korea, Department of Surgery, Gangnam Severance Hospital, Yonsei University College of Medicine, Seoul, South Korea, Hanyang University, Seoul, South Korea, Biostatistical Consulting and Research Lab, Medical Research Collaborating Center, Hanyang University, Seoul, South Korea, Department of Surgery, Hallym University Sacred Heart Hospital, Hallym University, Anyang, South Korea, Department of General Surgery, Kangbuk Samsung Hospital, Sungkyunkwan University School of Medicine, Seoul, South Korea, Department of Surgery, Incheon St. Mary’s Hospital, College of Medicine, The Catholic University of Korea, Incheon, South Korea, Kyunghee University School of Medicine, Seoul, South Korea, Department of Surgery, Keimyung University School of Medicine, Daegu, South Korea, Division of Breast Surgery, Department of Surgery, University of Ulsan College of Medicine, Asan Medical Center, Seoul, South Korea, Division of Breast Surgery, Department of Surgery Sungkyunkwan University School of Medicine, Samsung Medical Center, Seoul, South Korea, Asan Medical Center, Seoul, South Korea, Department of Surgery, Seoul Hospital, Hanyang University College of Medicine, Seoul, South Korea

Trastuzumab derukstekan (T-DXd) jest zatwierdzony do leczenia rozsianego raka piersi (mBC) z niską ekspresją HER2 (IHC 1+ lub 2+/ISH-ujemny; HER2-low) po ≥1 linii chemioterapii (CT). W badaniu DB-06 oceniano T-DXd u chorych na mBC, z dodatnim receptorem hormonalnym (HR+), z HER2-low lub z bardzo niską ekspresją HER-2 (IHC 0 z barwieniem błonowym; HER2-ultralow), z progresją choroby (PD) po leczeniu hormonalnym, nie poddanych wcześniejszej CT. Chore na mBC HR+, HER2-low lub -ultralow przydzielano losowo do T-DXd 5,4 mg/kg lub do chemioterapii wybranej przez lekarza (TPC). Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie wolne od progresji (PFS) w grupie HER2-low. T-DXd znamiennie wydłużył PFS w porównaniu do TPC u chorych na mBC z niską ekspresją HER2. Wyniki HER2-ultralow były zgodne z wynikami HER2-low. Bezpieczeństwo było zgodne ze znanymi profilami. DB-06 ustanawia T-DXd standardem opieki u chorych na mBC HER2-low i – ultralow, HR+ mBC po ≥ 1 hormonoterapii.

Giuseppe Curigliano, Xichun Hu, Rebecca Alexandra Dent, Kan Yonemori, Carlos H. Barrios, Joyce O’Shaughnessy, Hans Wildiers, Qingyuan Zhang, Seock-Ah Im, Cristina Saura, Laura Biganzoli, Joohyuk Sohn, Christelle Levy, William Jacot, Natasha Begbie, Jun Ke, Gargi Surendra Patel, Aditya Bardia

University of Milan and European Institute of Oncology, IRCCS, Milan, Italy, Fudan University Shanghai Cancer Center, Shanghai, China, Division of Medical Oncology, National Cancer Centre of Singapore, Singapore, Singapore, National Cancer Center Hospital, Tokyo, Japan, Latin American Cooperative Oncology Group (LACOG), Porto Alegre, Brazil, Baylor University Medical Center, Texas Oncology, The US Oncology Network, Dallas, TX, Department of General Medical Oncology, University Hospitals Leuven, Leuven, Belgium, Harbin Medical University Cancer Hospital, Harbin, China, Department of Internal Medicine, Seoul National University Hospital, Seoul, South Korea, Vall d’Hebron University Hospital, Vall d’Hebron Institute of Oncology, Barcelona, Spain, Department of Oncology, Santo Stefano Hospital, Azienda USL Toscana Centro, Prato, Italy, Division of Medical Oncology, Yonsei Cancer Center, Seoul, Korea, Republic of (South), Centre François Baclesse, Caen, France, Department of Medical Oncology, Institut du Cancer de Montpellier, Université de Montpellier, Montpellier, France, Clinical Development, Late-Stage Development, Oncology R&D, AstraZeneca, Cambridge, United Kingdom, Biometrics Oncology, Late-Stage Development, Oncology R&D, AstraZeneca, Waltham, MA, University of California Los Angeles, Jonsson Comprehensive Cancer Center, Los Angeles, CA

U chorych na potrójnie ujemnego raka piersi (TNBC) stwierdza się wysoką ekspresję TROP2 (2. antygen powierzchniowy komórek trofoblastu), która wiąże się z krótszym czasem przeżycia. Sacytuzumab tirumotekan (SKB264/MK-2870) to połączenie przeciwciała anty-TROP2 z pochodną belotekanu, inhibitora topoizomerazy I (ADC). Przedstawiono wyniki badania III fazy OptiTROP-Breast01 porównującego SKB264 z wybraną przez lekarza chemioterapią (erybuliną, winorelbiną, kapecytabiną lub gemcytabiną) u chorych na zaawansowanego lub rozsianego TNBC, po dwóch lub więcej wcześniejszych liniach leczenia, w tym co najmniej jedną w rozsiewie. Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie wolne od progresji (PFS). Chore przydzielono losowo do SKB264 (n = 130) lub do chemioterapii (n = 133). Leczenie sacytuzumabem tirumotekanem znamiennie wydłużyło PFS i całkowite przeżycie (OS) w porównaniu do chemioterapii, z możliwym do opanowania profilem toksyczności, u wcześniej intensywnie leczonych chorych na zaawansowanego TNBC, z ograniczonymi możliwościami leczenia.

Binghe Xu, Yongmei Yin, Ying Fan, Quchang Ouyang, Lihua Song, Xiaojia Wang, Wei Li, Xi Yan, Shusen Wang, Tao Sun, Yuee Teng, Xianjun Tang, Zhongsheng Tong, Zhengkui Sun, Xiaoping Jin, Yina Diao, Gesha Liu, Junyou Ge, Man Li

Cancer Hospital Chinese Academy of Medical Sciences, Beijing, China, Jiangsu Province Hospital, Nanjing, China, Hunan Cancer Hospital, Changsha, China, Shandong Cancer Hospital and Institute, Jinan, China, Zhejiang Cancer Hospital, Hangzhou, China, The First Hospital of Jilin University, Changchun, China, West China Hospital of Sichuan University, Chengdu, China, Sun Yat-sen University Cancer Center, Guangzhou, China, Liaoning Cancer Hospital & Institute, Shenyang, China, The First Hospital of China Medical University, Shenyang, China, Chongqing University Cancer Hospital, Chongqing, China, Tianjin Medical University Cancer Institute and Hospital, Tianjin, China, Breast Surgery, Jiangxi Cancer Hospital, Nanchang, China, Sichuan Kelun-Biotech Biopharmaceutical Co., Ltd., Chengdu, China, The Second Hospital of Dalian Medical University, Dalian, China

Sacytuzumab gowitekan (SG) jest połączeniem przeciwciała anty-TROP2 z inhibitorem topoizomerazy I SN-38 (ADC) zatwierdzonym do stosowania u chorych na uprzednio leczonego potrójnie ujemnego i hormonalnie dodatniego/HER2-ujemnego (HR+/HER2-) rozsianego raka piersi (MBC). Dwuniciowe pęknięcia DNA indukowane przez SN-38 aktywują cGAS-STING, stymulując produkcję IFN typu I i rekrutację komórek T. SN-38 może zwiększać ekspresję MHC klasy I i PD-L1, wzmacniać funkcje efektorowe cytotoksycznych limfocytów T i zmniejszać liczbę regulatorowych limfocytów T. Przeprowadzono otwarte badanie II fazy porównujące SG z lub bez pembrolizumabu u chorych na HR+/HER2- MBC, oceniające czy SG działa synergistycznie z pembrolizumabem. Chore przydzielano losowo do ramienia A [SG 10 mg/kg IV (D1, D8) + pembrolizumab 200 mg IV (D1), cykl 21-dniowy] lub do ramienia B (wyłącznie SG). Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie wolne od progresji (PFS), a drugorzędowymi: PFS u chorych PD-L1+ (22C3 CPS ≥1), przeżycie całkowite (OS), udział obiektywnych odpowiedzi (ORR) i toksyczność. Do badania włączono 110 chorych. Mediana PFS wyniosła 8,4 miesięcy w ramieniu A w porównaniu do 6,2 miesięcy w ramieniu B (p=0,26). Dodanie pembrolizumabu do SG wykazało nieznamienny trend w kierunku wydłużenia PFS w całej grupie chorych na HR+/HER2- MBC we wstępnym punkcie czasowym. Podczas konferencji przedstawiono ostateczne PFS, zaktualizowane OS oraz dane dotyczące ekspresji PD-L1 i TROP2.

Ana Christina Garrido-Castro, Se Eun Kim, Jennifer Desrosiers, Rita Nanda, Lisa A. Carey, Amy Sanders Clark, Ruth Lauren Sacks, Thomas Patrick O’Connor, Natalie Faye Sinclair, K.M. Steve Lo, Amy Thomas, Eileen Wrabel, Tess O’Meara, Nancy U. Lin, Harold J. Burstein, Mengni He, David L. Rimm, Elizabeth A. Mittendorf, Nabihah Tayob, Sara M. Tolaney

Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA, University of Chicago Medicine, Chicago, IL, UNC Lineberger Comprehensive Cancer Center, Chapel Hill, NC, Perelman School of Medicine at the University of Pennsylvania, Philadelphia, PA, Emory University Hospital, Atlanta, GA, Dana-Farber Cancer Institute, South Weymouth, MA, Dana-Farber Cancer Institute, Milford, MA, Stamford Hospital, Stamford, CT, Yale University School of Medicine, New Haven, CT, Department of Pathology, Yale University School of Medicine, New Haven, CT, Dana-Farber Brigham Cancer Center, Boston, MA, Dana-Farber Cancer Institute, Harvard Medical School, Boston, MA

Połączenie inhibitorów CDK4/6 (CDK4/6i) z leczeniem hormonalnym (ET) stanowi standard pierwszej linii chorych na zaawansowanego raka piersi (ABC) HR+, HER2-. Progresja choroby występuje u większości chorych na ABC, ale optymalne leczenie chorych z progresją po CDK4/6i + ET pozostaje niepewne. Dane z rzeczywistej praktyki klinicznej sugerują, że stosowanie abemacyklibu po progresji choroby na wcześniejszym CDK4/6i wydłuża przeżycie wolne od progresji (PFS) u chorych na ABC, jednak badania II fazy z innymi CDK4/6i przyniosły mieszane wyniki. W ogólnoświatowym, podwójnie zaślepionym, kontrolowanym placebo badaniu III fazy postMONARCH chore na HR+, HER2- ABC, z progresją po CDK4/6i + ET przydzielano losowo do abemacyklibu z fulwestrantem lub placebo z fulwestrantem. Pierwszorzędowym punktem końcowym było PFS. Do badania włączono 368 chorych. Wcześniejsze leczenie CDK4/6i obejmowało: palbocyklibu 59%, rybocyklib (33%) i abemacyklib (8%). Abemacyklib z fulwestrantem znamiennie wydłużył PFS u chorych z progresją ABC po wcześniejszym leczeniu z udziałem CDK4/6i.

Kevin Kalinsky, Giampaolo Bianchini, Erika P. Hamilton, Stephanie L. Graff, Kyong Hwa Park, Rinath Jeselsohn, Umut Demirci, Miguel Martin, Rachel M. Layman, Sara A. Hurvitz, Sarah L Sammons, Peter A. Kaufman, Montserrat Muñoz, Ling-Ming Tseng, Holly Knoderer, Bastien Nguyen, Yanhong Zhou, Elizabeth Ravenberg, Lacey M Litchfield, Seth Andrew Wander

Winship Cancer Institute of Emory University, Atlanta, GA, IRCCS Ospedale San Raffaele, Milan, Italy, Sarah Cannon Research Institute, Nashville, TN, Lifespan Cancer Institute, Legorreta Cancer Center at Brown University, Providence, RI, Division of Medical Oncology, Department of Internal Medicine, Korea University Anam Hospital, Korea University College of Medicine, Seoul, South Korea, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA, Üsküdar University, Faculty of Medicine, Memorial Ankara Hospital, Medical Oncology, Ankara, Turkey, Instituto De Investigacion Sanitaria Gregorio Maranon; GEICAM Spanish Breast Cancer Group, Madrid, Spain, The University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX, University of Washington School of Medicine and Fred Hutchinson Cancer Center, Seattle, WA, University of Vermont Cancer Center, Burlington, VT, Hospital Clinic Barcelona; GEICAM Spanish Breast Cancer Group, Barcelona, Spain, Taipei Veterans General Hospital, Taipei, Taiwan, Eli Lilly and Company, Indianapolis, IN, Massachusetts General Hospital Cancer Center, Harvard Medical School, Boston, MA

W badaniu Young-PEARL wykazano wydłużenie przeżycia wolnego od progresji (PFS) chorych na HR+/HER2- rozsianego raka piersi (mBC), przed menopauzą, leczonych eksemestanem z palbocyklibem i blokowaniem czynności jajników (OFS) w porównaniu do kapecytabiny. Przedstawiono zaktualizowane wyniki przeżycia z medianą obserwacji 54,8 miesiąca. Do badania włączano kobiety na HR+/HER2- BC, przed menopauzą, z nawrotem lub progresją podczas wcześniejszego leczenia tamoksyfenem. Dozwolona była jedna linia wcześniejszej chemioterapii a powodu mBC. Pierwszorzędowym punktem końcowym było PFS, a kluczowym drugorzędowym – przeżycie całkowite (OS). Do badania włączono 184 chore. Zaktualizowana mPFS wyniosła 19,5 miesiąca wśród leczonych eksemestanem z palbocyklibem i OFS w porównaniu do 14 miesięcy wśród leczonych kapecytabiną (P=0,04), mOS odpowiednio 54,8 i 57 miesięcy (P=0,77). W badaniu Young-PEARL eksemestan z palbocyklibem i OFS wydłużyły PFS w porównaniu do kapecytabiny, co nie prowadziło do korzyści w zakresie OS u chorych na mBC HR+/HER2 przed menopauzą.

Yeon Hee Park, Kyung-Hun Lee, Gun Min Kim, Seok Yun Kang, Keun Seok Lee, Jee Hyun Kim, Kyoung Eun Lee, Hee Kyung Ahn, Moon Hee Lee, Hee Jun Kim, Hanjo Kim, Su-Jin Koh, Ji-Yeon Kim, Joohyuk Sohn, Sung-Bae Kim, Jin Seok Ahn, Seonwoo Kim, Hyun Cho, Kyung Hae Jung, Seock-Ah Im

Samsung Medical Center, Sungkyunkwan University, Seoul, South Korea, Seoul National University Hospital, Seoul, N/S, South Korea, Yonsei Cancer Center, Seoul, N/S, South Korea, Department of Hematology-Oncology, Ajou University School of Medicine, Suwon, South Korea, Department of Oncology, National Cancer Center, Goyang-Si, South Korea, Department of Internal Medicine, Seoul National University College of Medicine, Seoul National University Bundang Hospital, Seongnam, Korea, Republic of (South), Department of Hematology-Oncology, School of Medicine, Ewha Womans University, Seoul, South Korea, Division of Medical Oncology, Department of Internal Medicine, Gachon University Gil Medical Center, Incheon, South Korea, Inha University Hospital, Incheon, South Korea, Department of Internal Medicine, Chung-Ang University College of Medicine, Seoul, South Korea, Division of Hematology and Oncology, Department of Internal Medicine, Soonchunhyang University Hospital, Cheonan, South Korea, Ulsan University Hosp, University of Ulsan, Dong-Gu, South Korea, Samsung Medical Center, Seoul, South Korea, Division of Medical Oncology, Department of Internal Medicine, Yonsei University College of Medicine, Seoul, South Korea, Asan Medical Center, University of Ulsan College of Medicine, Seoul, South Korea, Samsung Medical Center, Gangnam-Gu, South Korea, LSK Global PS, Seoul, South Korea, Seoul National University Hospital, Seoul, South Korea

W badaniu INAVO120 (NCT04191499) inawolizyb z palbocyklibem i fulwestrantem (Inavo+Palbo+Fulv) znamienne wydłużył przeżycie wolne od progresji (PFS) w porównaniu do placebo z palbocyklibem i fulwestrantem (Pbo+Palbo+Fulv), przy możliwej do opanowania toksyczności. Aby dokładniej scharakteryzować korzyści i ryzyko związane z tripletem Inavo, oceniono dodatkowe punkty końcowe skuteczności oraz szczegółowe dane dotyczące kluczowych zdarzeń niepożądanych (AE) związanych z Inavo (hiperglikemia, biegunka, wysypka, zapalenie jamy ustnej) oraz wyniki zgłaszane przez chorych (PRO). Punkty końcowe skuteczności obejmowały czas od randomizacji do zakończenia kolejnej linii leczenia (PFS2) i do pierwszej chemioterapii (TTFC). Wśród leczonych z udziałem Inavo stwierdzono wydłużenie mediany PFS2 (24,0 vs 15,1 miesięcy) i TTFC w porównaniu do Pbo. Kluczowe zdarzenia niepożądane były w większości w stopniu G1-2 i ustępowały. Żadne z kluczowych zdarzeń niepożądanych nie miało stopnia G4-5. Leczenie Inavo+Palbo+Fulv wiązało się z trwałymi korzyściami po progresji, opóźniając podawanie chemioterapii, z możliwym do opanowania bezpieczeństwem i tolerancją, które znalazły odzwierciedlenie w PRO i może stanowić nowy standard opieki.

Dejan Juric, Kevin Kalinsky, Nicholas C. Turner, Komal L. Jhaveri, Peter Schmid, Sherene Loi, Cristina Saura, Seock-Ah Im, Patrapim Sunpaweravong, Huiping Li, Antonino Musolino, Qingyuan Zhang, Zbigniew Nowecki, Roland Ching-Yu Leung, Eirini Thanopoulou, Noopur Shankar, Guiyuan Lei, Jacob Devine, Thomas J Stout, Sibylle Loibl

Medicine-Hematology and Medical Oncology, Massachusetts General Hospital Cancer Center, Boston, MA, Winship Cancer Institute of Emory University, Atlanta, GA, The Royal Marsden NHS Foundation Trust and Institute of Cancer Research, London, United Kingdom, Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY, Centre for Experimental Cancer Medicine, Barts Cancer Institute, Queen Mary University of London, London, United Kingdom, Peter MacCallum Cancer Centre and The Sir Peter MacCallum Department of Medical Oncology, University of Melbourne, Melbourne, Australia, Vall d’Hebron University Hospital, Barcelona, Spain, Seoul National University College of Medicine, Seoul National University Hospital, and Cancer Research Institute, Seoul, South Korea, Prince of Songkla University, Songkhla, Thailand, Department of Breast Oncology, Key Laboratory of Carcinogenesis and Translational Research (Ministry of Education/Beijing), Peking University Cancer Hospital and Institute, Beijing, China, University Hospital of Parma, Parma, Italy, Harbin Medical University, Harbin, China, Maria Skłodowska-Curie Institute of Oncology, Warsaw, Poland, The University of Hong Kong, Hong Kong, Hong Kong, Roche Products Ltd, Welwyn Garden City, United Kingdom, Genentech, Inc., South San Francisco, CA, Roche Products Limited, Welwyn Garden City, United Kingdom, German Breast Group, Neu-Isenburg, Germany; Centre for Haematology and Oncology Bethanien, Frankfurt, Germany

W badaniu PATRICIA (grupy A-B) połączenie palbocyklibu z trastuzumabem (T) było bezpieczne i aktywne u chorych na leczonego T PAM50 luminalnego zaawansowanego raka piersi (ABC) HR+/HER2+. Przedstawiono pierwotną analizę skuteczności grupy C otwartego badanie II fazy PATRICIA, w którym porównywano skuteczność palbocyklibu z T i leczeniem hormonalnym (ET) z leczeniem z wyboru lekarza (TPC). Do grupy C włączano chore na HER2+/HR+ ABC, z ocenianym centralnie PAM50 podtypem luminalnym A lub B, po co najmniej jednej wcześniejszej linii z udziałem leków anty-HER2. Chore przydzielano losowo do grupy C1 (palbocyklib w dawce 125 mg/dobę doustnie przez 3 tygodnie/1 tydzień przerwy + T + ET) lub do grupy C2 (TPC, w tym T + dowolna ET lub chemioterapia + T lub T-DM1). Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie wolne od progresji (PFS). Połączenie palbocyklibu, T i ET znamiennie wydłużyło PFS u chorych na wcześniej leczonego PAM50 luminalnego A lub B HER2+ ABC w porównaniu do TPC.

Eva Ciruelos, Tomás Pascual, Guillermo Villacampa, Sonia Pernas, Rodrigo Sanchez-Bayona, Jose Juan Ponce-Lorenzo, Blanca Cantos Sanchez de Ibarguren, Santiago Escrivá-de-Romaní, Antonia Perello, Alvaro Montaño, Eduardo Martinez, Ana López González, Mireia Melé Olivé, Juan De La Haba, Javier Cortes, Mafalda Oliveira, Lorea Villanueva, Xavier Gonzalez, Patricia Villagrasa, Aleix Prat

Hospital 12 de Octubre, Instituto de Investigación Sanitaria Hospital 12 de Octubre, Madrid, Spain, SOLTI Cancer Research Group, Barcelona, Spain; Department of Medical Oncology, Hospital Clínic de Barcelona, Translational Genomics and Targeted Therapeutics in Solid Tumors, August Pi i Sunyer Biomedical Research Institute (IDIBAPS), Barcelona, Spain, SOLTI Cancer Research Group, Vall d’Hebron Institute of Oncology, Barcelona, Spain, Institut Català d’Oncologia, IDIBELL, L’Hospitalet, Barcelona, MA, Spain, SOLTI Cancer Research Group, Hospital 12 de Octubre, Madrid, Spain, Oncology Department, Dr. Balmis General University Hospital, Alicante Institute for Health and Biomedical Research (ISABIAL); GEICAM Spanish Breast Cancer Group, Alicante, Spain, Hospital Universitario Puerta de Hierro, Madrid, Majadahonda, Spain, Medical Oncology Department, Breast Cancer Group, Vall d’Hebron University Hospital, Vall d’Hebron Institute of Oncology (VHIO), Barcelona, Spain, Hospital Universitario Son Espases, Palma, Spain, Hospital Universitario Virgen del Rocío, Sevilla, Spain, Consorcio Hospitalario Provincial de Castellón, Castellón, Spain, Complejo Asistencial Universitario de León; GEICAM Spanish Breast Cancer Group, Madrid, León, Spain, Hospital Universitari Sant Joan de Reus, Tarragona, Spain, Instituto Maimónides de Investigación Biomédica de Córdoba (IMIBIC); University Reina Sofia Hospital, Universidad de Córdoba; GEICAM Spanish Breast Cancer Group, Córdoba, Spain, Medical Oncology Department, International Breast Cancer Center (IBCC), Quirosalud Group, Madrid & Barcelona; Universidad Europea de Madrid, Faculty of Biomedical and Health Sciences, Department of Medicine, Madrid, Spain, SOLTI Cancer Research Group, Vall d’Hebron Institute of Oncology, Vall d’ Hebron University Hospital, Barcelona, Spain, SOLTI Cancer Research Group, Barcelona, Spain, SOLTI Cancer Research Group, Institut Oncològic Dr. Rosell, Hospital General de Catalunya, Sant Cugat del Vallés, Barcelona, Spain, SOLTI Cancer Research Group, Barcelona, Department of Medical Oncology, Hospital Clínic de Barcelona. Translational Genomics and Targeted Therapeutics in Solid Tumors, August Pi i Sunyer Biomedical Research Institute (IDIBAPS), University of Barcelona, Barcelona, Spain

Inhibitory kinaz zależnych od cyklin 4/6 (CDK4/6i) palbocyklib, rybocyklib i abemacyklib w połączeniu z leczeniem hormonalnym (ET) stanowią standard opieki w leczeniu pierwszej linii chorych na zaawansowanego raka piersi z dodatnim receptorem hormonalnym, ujemnym receptorem HER2 (HR+/HER2- aBC). Dotychczas nie przeprowadzono żadnych dużych badań porównujących skuteczność trzech CDK4/6i. W wieloośrodkowym, populacyjnym badaniu PALMARES-2 oceniano skuteczność przeciwnowotworową 1. linii palbocyklibu, rybocyklibu i abemacyklibu w skojarzeniu z ET u chorych na HR+/HER2- aBC leczonych w 18 włoskich ośrodkach onkologicznych od 1 stycznia 2016 r. do 1 września 2023 r. Pierwszorzędowym punktem końcowym był rzeczywisty czas wolny od progresji (rwPFS). Do badania włączono 1850 chorych, spośród których 750 (40,6%), 676 (36,5%) i 424 (22,9%) otrzymywało odpowiednio palbocyklib, rybocyklib i abemacyklib. Wśród chorych leczonych abemacyklibem częściej występowała choroba wcześniej oporna na leczenie hormonalne, przerzuty do wątroby, typ zrazikowy i niższa ekspresja PgR, a rzadziej występowała choroba rozsiana de novo (p<0,001). Mediana rwPFS w całej badanej grupie wyniosła 34,9 miesiąca. Abemacyklib i rybocyklib były niezależnie związane z dłuższym rwPFS w porównaniu do palbocyklibu, podczas gdy nie stwierdzono znamiennych różnic pomiędzy abemacyklibem i rybocyklibem. W badaniu PALMARES-2 wykazało różną skuteczność przeciwnowotworową poszczególnych CDK4/6i u chorych na aBC HR+/HER2-. Dłuższa obserwacja jest wymagana do oceny, czy palbocyklib, rybocyklib i abemacyklib są związane z różnym całkowitym.

Claudio Vernieri, Leonardo Provenzano, Mario Giuliano, Gianpiero Rizzo, Angela Toss, Marta Piras, Marianna Sirico, Barbara Tagliaferri, Monica Giordano, Daniela Miliziano, Daniele Giulio Generali, Donata Sartori, Alberto Zambelli, Alessandra Gennari, Nicla Maria La Verde, Rebecca Pedersini, Matteo Lambertini, Andrea Botticelli, Giuseppe Curigliano, Maria Vittoria Dieci

Fondazione IRCCS INT, Milan, Italy, Medical Oncology Department, Fondazione IRCCS Istituto Nazionale dei Tumori, Milan, Italy, Department of Clinical Medicine and Surgery, University Federico II, Naples, Italy, IRCCS Policlinico S. Matteo, Certosa Di Pavia, Italy, University Modena Hospital, Modena, Italy, Dip Scienze Medico Chirurgiche Medicina, Rome, Italy, IRCCS Istituto Romagnolo per lo Studio dei Tumori (IRST) “Dino Amadori”, Meldola, Italy, ICS Maugeri IRCCS, Pavia, Italy, Azienda Ospedaliera Sant’Anna, Como, Italy, Medical Oncology Unit, Fondazione IRCCS Istituto Nazionale Tumori, Milan, Italy, Istituti Ospitalieri di Cremona, Cremona, Italy, Ospedale di Mirano Dolo, Azienda ULSS 3 Serenissima, Mirano, Italy, Humanitas University, Milan, Italy, University of Eastern Piedmont, Novara, Italy, ASST Fatebenefratelli Sacco, Milano, Italy, Breast Unit-Oncology, Spedali Civili Hospital, Ghedi, Italy, Department of Internal Medicine and Medical Specialties (DIMI), School of Medicine, University of Genova and Medical Oncology Department, U.O.C. Clinica di Oncologia Medica, IRCCS Ospedale Policlinico San Martino, Genova, Italy, Sapienza University of Rome, Roma, Italy, University of Milan and European Institute of Oncology, IRCCS, Milan, Italy, Department of Surgery, Oncology and Gastroenterology, University of Padova; Oncology 2, Istituto Oncologico Veneto IRCCS, Padova, Italy

W zainicjowanym przez badacza badaniu II fazy TBCRC 048 wykazano odpowiedzi na leczenie olaparybem u chorych na rozsianego raka piersi (MBC) z mutacjami germinalnymi PAPB2 (gPALB2m) lub somatycznymi BRCA (sBRCAm). Przedstawiono wyniki rozszerzonych grup dla dodatkowych chorych z gPALB2m lub sBRCAm. Ponownie wykazano znaczący udział obiektywnych odpowiedzi (75%) wśród leczonych olaparybem w rozszerzonej grupie chorych na MBC z gPALB2m. Aktywność olaparybu u chorych na MBC z sBRCAm została również potwierdzona, chociaż określenie czynników predykcyjnych odpowiedzi w tej grupie chorych ma kluczowe znaczenie dla odróżnienia od chorych mających większe szanse na odpowiedź na hamowanie PARP.

Nadine M. Tung, Mark E. Robson, Rita Nanda, Tianyu Li, Shaveta Vinayak, Payal Deepak Shah, Katia Khoury, Gretchen Genevieve Kimmick, Cesar Augusto Santa-Maria, Adam Brufsky, Michelle DeMeo, Joao Pedro Vieira, Lisa A. Carey, Gerburg M. Wulf, Susan M. Domchek, Ian E. Krop, Antonio C. Wolff, Eric P. Winer, Judy Ellen Garber

Beth Israel Deaconess Medical Center, Boston, MA, Breast Medicine Service, Department of Medicine, Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY, University of Chicago Medical Center, Chicago, IL, Department of Data Science, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA, University of Washington, Seattle, WA, Penn Medicine Abramson Cancer Center, Philadelphia, PA, University of Alabama at Birmingham, Birmingham, AL, Duke University Medical Center, Durham, NC, Sidney Kimmel Comprehensive Cancer Center at Johns Hopkins, Baltimore, MD, University of Pittsburgh, Pittsburgh, PA, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA, Lineberger Comprehensive Cancer Center, The University of North Carolina at Chapel Hill, Chapel Hill, NC, Beth Israel Deaconess Medical Center, Harvard Medical School, Boston, MA, Yale Cancer Center, New Haven, CT