1 Nowotwory urologiczne

W akademickim wieloośrodkowym międzynarodowym badaniu III fazy (2×2 design) PEACE-1 wykazano, że dołączenie octanu abirateronu z prednizonem (AAP) do blokady hormonalnej (ADT) i docetakselu (Doce) wydłuża zarówno przeżycie całkowite (OS), jak i przeżycie wolne od progresji radiologicznej (rPFS) u chorych na rozsianego wrażliwego na kastrację raka gruczołu krokowego (mCSPC). Przedstawiono drugi wcześniej zaplanowany pierwszorzędowy punkt końcowy badania w grupie z małą objętością choroby: wpływ napromieniania gruczołu krokowego (RT) u chorych otrzymujących zintensyfikowane leczenie systemowe.
Leczenie standardowe (SOC) obejmowało wyłącznie ADT lub ADT w połączeniu z Doce według uznania badacza do 2017 r., a następnie wyłącznie ADT z Doce. RT (dawka 74 Gy w 37 frakcjach) stosowano po zakończeniu 6 cykli Doce. Spośród 1 172 chorych losowo przydzielonych do SOC (+/- AAP) w połączeniu z RT (n=584) lub SOC (+/- AAP) bez RT (n=588) u 505 stwierdzono małą objętość choroby (0-3 przerzuty do kości +/- węzły chłonne), 252 w ramionach RT, 253 w ramionach bez RT. Mediana OS wyniosła 6,9 lat (95,1% CI: 5,9-7,5) bez RT vs 7,5 (6,0-NR) z RT (HR=0,97 [0,74-1,27], p=0,81). Mediana OS wyniosła 7,1 roku w ramieniu SOC i nie została jeszcze osiągnięta w ramieniu SOC+AAP+RT. Połączenie RT gruczołu krokowego z leczeniem systemowym nie wydłużyło OS u chorych na mCSPC z małą objętością choroby, ale najlepsze wyniki (rPFS i OS) zaobserwowano u chorych otrzymujących SOC+AAP+RT.

Alberto Bossi, Stéphanie Foulon, Xavier Maldonado, Paul Sargos, Raymond S. McDermott, Aude Flechon, Bertrand F. Tombal, Stephane Supiot, Dominik R. Berthold, Philippe Ronchin, Gabriel Kacso, Naji Salem, Fabio Calabrò, Jean Francois Berdah, Ali Hasbini, Marlon Silva, Jihane Boustani, Hélène Ribault, Karim Fizazi

Department of Radiation Oncology, Institute Gustave Roussy, Villejuif, France, Gustave Roussy Institute, Villejuif, France, Radiotherapy Department, Vall d’Hebron Hospital, Barcelona, Spain, Bergonié Institute, Bordeaux, France, Cancer Trials Ireland, St. Vincent’s University Hospital, Dublin, Ireland, Léon Bérard Cancer Center, Lyon, France, Cliniques Universitaires Saint-Luc, Brussels, Belgium, Institut de Cancérologie de l’Ouest, St Herblain, France, Centre Hospitalier Universitaire Vaudois, Lausanne, Switzerland, Azuréen Center of Oncology, Mougins, France, Iuliu Hatieganu University Cluj Napoca, Cluj, Romania, Department of Radiotherapy, Institut Paoli-Calmettes, Marseille, France, Oncologia Medica, Azienda Ospedaliera San Camillo Forlanini, Rome, Italy, Clinique Sainte Marguerite, Hyères, France, CL Pasteur Lanroze, Brest, France, Centre François Bâclesse, Caen, France, Department of Radiotherapy, University Hospital of Besançon, Besançon, France, Unicancer, Paris, France, Institut Gustave Roussy, University of Paris-Saclay, Villejuif, France

Zależność pomiędzy mutacjami w genach naprawy rekombinacji homologicznej (HRR) a wynikami leczenia chorych na rozsianego raka gruczołu krokowego opornego na kastrację (mCRPC) nie jest znana. Oceniono częstość występowania somatycznych i/lub zarodkowych mutacji HRR oraz ich wpływ na wyniki leczenia chorych na mCRPC otrzymujących w 1. linii nowe leczenie hormonalne (NHT) lub taksoid. U chorych z badań PROREPAIR-B (NCT03075735), PROSENZA (NCT02922218), PROSTAC (NCT02362620) i PROSABI (NCT02787837) przy użyciu niestandardowego panelu NGS oceniano ATM, BRCA1, BRCA2, BRIP1, CDK12, CHEK2, FANCA, HDAC2, PALB2, RAD51B i RAD54L. Patogenne mutacje w ≥1 allelu ≥1 genu uznano za niedobór HRR. Czas przeżycia (rPFS, PFS2 i OS) oceniano w podgrupach BRCA, nie-BRCA i HRR nie-BRCA. Do badania włączono 729 chorych. U 223 (30,6%) stwierdzono mutacje HRR, w tym u 96 (13,2%) BRCA. U 60,4% chorych w 1. linii stosowano NHT, a u 39,6% leczenie z udziałem taksoidu. Wśród chorych z mutacją BRCA, somatyczną lub germinalną, stwierdzono znamiennie krótsze rPFS, PFS2 i OS w porównaniu do chorych bez tej mutacji oraz znamiennie krótsze PFS2 i OS w porównaniu do chorych z mutacją HRR inną niż BRCA. Kluczowe znaczenie ma wczesne wykonanie badania przesiewowego w kierunku mutacji HRR, szczególnie BRCA1/2, aby rozpocząć na czas ukierunkowane leczenie mCRPC i poprawić rokowanie.

David Olmos, David Lorente, Daniel Alameda, Carlo Cattrini, Nuria Romero-Laorden, Rebeca Lozano, Pedro P. Lopez-Casas, Camille Capone, Anne Marie Vanden Broecke, Marco Trevisan, Suzy Van Sanden, Alexandra Jürgens, Bernardo Herrera-Imbroda, Elena Castro

Hospital Universitario 12 de Octubre. Instituto de Investigación Sanitaria Hospital 12 de Octubre, Madrid, Spain, Hospital Provincial de Castellón, Castellón, Spain, Hospital Virgen de la Victoria. Instituto de Investigación Biomédica de Málaga, Málaga, Spain, Maggiore della Carità University Hospital, Novara, Italy, Hospital Universitario de la Princesa, Madrid, Spain, Hospital Universitario de Salamanca, Salamanca, Spain, Janssen Inc., Issy Les Moulineaux, France, Janssen-Cilag B.V., Beerse, Belgium, Janssen Pharmaceuticals, Zug, Switzerland, Janssen Pharmaceutica NV, Beerse, Belgium, Janssen, Neuss, Germany, Hospital Universitario 12 de Octubre. Instituto de Investigación Sanitaria Hospital 12 de Octubre and Hospital Virgen de la Victoria. Instituto de Investigación Biomédica de Málaga, Madrid and Málaga, Spain

TALAPRO-2 jest pierwszym badaniem III fazy, w którym połączono talazoparyb (TALA), inhibitor polimerazy poli(ADP-rybozy) z inhibitorem receptora androgenowego enzalutamidem (ENZA) w 1. linii leczenia chorych na rozsianego opornego na kastrację raka gruczołu krokowego (mCRPC). Do grupy 1. badania włączano chorych niezależnie od zaburzeń molekularnych (wcześniej przedstawione dane), a do 2. – wyłącznie chorych z zaburzeniami w genach naprawy rekombinacji homologicznej (HRR). Przedstawiono wyniki wcześniej określonej, niezależnej analizy chorych na mCRPC z zaburzeniami w HRR z grup 1 i 2. Łącznie 399 chorych, w tym 169 z grupy 1., przydzielono losowo do leczenia TALA 0,5 mg raz dziennie lub placebo. Wszyscy otrzymywali ENZA w dawce 160 mg raz dziennie. Do badania włączano chorych na mCRPC (bezobjawowych lub z objawami choroby o niewielkim nasileniu), z progresją choroby w chwili włączenia do badania, z niedoborem HRR potwierdzonym prospektywnie badaniem tkanki guza i/lub badaniem ctDNA (badane geny: ATM, ATR, BRCA1, BRCA2, CDK12, CHEK2, FANCA, MLH1, MRE11A , NBN, PALB2, RAD51C), podczas blokady androgenów. Pierwszorzędowy punkt końcowy: przeżycie wolne od progresji radiologicznej (rPFS). Połączenie TALA z ENZA w 1. linii znamiennie wydłużyło rPFS w porównaniu do standardowego leczenia ENZA u chorych na mCRPC z zaburzeniami HRR, jednocześnie opóźniając czas do klinicznie znaczącego pogorszenia ogólnego stanu zdrowia i jakości życia. Działania niepożądane były możliwe do kontrolowania i zgodne ze znanymi profilami bezpieczeństwa TALA i ENZA.

Karim Fizazi, Arun Azad, Nobuaki Matsubara, Joan Carles, Andre P. Fay, Ugo De Giorgi, Jae Young Joung, Peter C.C. Fong, Eric Voog, Robert J. Jones, Neal D. Shore, Curtis Dunshee, Stefanie Zschaebitz, Jan Oldenburg, Xun Lin, Cynthia G. Healy, Nicola Di Santo, Fabian Zohren, Neeraj Agarwal

Institut Gustave Roussy, University of Paris-Saclay, Villejuif, France, Peter MacCallum Cancer Centre, Melbourne, Australia, National Cancer Center Hospital East, Chiba, Japan, Vall d’Hebron University Hospital, Vall d’Hebron Institute of Oncology (VHIO), Barcelona, Spain, PUCRS School of Medicine, Porto Alegre, Brazil, IRCCS Istituto Romagnolo per lo Studio dei Tumori (IRST) Dino Amadori, Meldola, Italy, National Cancer Center, Goyang-Si, South Korea, Auckland City Hospital and University of Auckland, Auckland, New Zealand, Clinique Victor Hugo Centre Jean Bernard, Le Mans, France, School of Cancer Sciences, University of Glasgow, Beatson West of Scotland Cancer Centre, Glasgow, United Kingdom, Carolina Urologic Research Center, Myrtle Beach, SC, Arizona Urology Specialists, Tucson, AZ, National Center for Tumor Diseases (NCT), Heidelberg University Hospital, Heidelberg, Germany, Akershus University Hospital (Ahus), Lørenskog, Norway, Pfizer Inc., La Jolla, CA, Pfizer Inc., Collegeville, PA, Pfizer Inc., Durham, NC, Huntsman Cancer Institute (NCI-CCC), University of Utah, Salt Lake City, UT

Pozytonowa tomografia emisyjna (PET) PSMA ma wyższą dokładność niż tomografia komputerowa (CT) i scyntygrafia kości w określaniu stopnia zaawansowania chorych na raka gruczołu krokowego. Nie wiadomo, jak zastosować dane z badań klinicznych oparte na konwencjonalnym obrazowaniu u chorych, u których wykonano PET PSMA. Oceniono zdolność scyntygrafii kości do wykrywania przerzutów, stosując PET PSMA jako standard odniesienia. Do wieloośrodkowego retrospektywnego badania diagnostycznego włączono 167 chorych na raka gruczołu krokowego, u których wykonano scyntygrafię kości i PSMA PET w ciągu 100 dni. Każde badanie zostało ocenione przez trzech niezależnych specjalistów. Punktami końcowymi były dodatnia wartość predykcyjna (PPV), ujemna wartość predykcyjna (NPV) i swoistość scyntygrafii kości. Do badania włączono 167 chorych, w tym 77 na początku choroby. PPV scyntygrafii kości była niska u chorych w początkowej ocenie stopnia zaawansowania, a większość dodatnich scyntygrafii kości była fałszywie dodatnia. Sugeruje to, że duża część chorych, u których w scyntygrafii kości stwierdzono przerzuty o małej objętości, w rzeczywistości nie ma rozsiewu.

Wolfgang P. Fendler, Thomas A. Hope, Fei Jiang, Daniel Thompson, Francesco Barbato, Roxanna Juarez, Miguel Hernandez Pampaloni, Martin S. Auerbach, Pawan Gupta, Matthias R. Benz, Jeremie Calais

Department of Nuclear Medicine, West German Cancer Center, University Hospital Essen, University of Duisburg-Essen, Essen, Germany, University of California, San Francisco, San Francisco, CA, Department of radiology and biomedical imaging. University of California, San Francisco., San Francisco, CA, University of Duisburg-Essen and German Cancer Consortium (DKTK)-University Hospital Essen, Essen, Germany, Department of Nuclear Medicine, University of California, Los Angeles, CA, Ahmanson Translational Theranostics Division, Department of Molecular and Medical Pharmacology, David Geffen School of Medicine, University of California, Los Angeles, Los Angeles, CA, University of California-Los Angeles, Los Angeles, CA, UCLA Department of Nuclear Medicine, Los Angeles, CA

Leczenie trójmodalne (TMT) jest standardową opcją postępowania u chorych na raka urotelialnego pęcherza moczowego naciekającego błonę mięśniową (MIUC). Poprzednio przedstawiono (ASCO 2021) wyniki wczesnej analizy badania II fazy oceniającego dołączenie pembrolizumabu (pembro) do standardowego TMT z maksymalną przezcewkową resekcją guza pęcherza moczowego (TURBT), hipofrakcjonowaną radioterapią (RT) i gemcytabiną (gem) podawaną dwa razy w tygodniu. Przedstawiono zaktualizowane wyniki obserwacji dotyczące bezpieczeństwa i skuteczności. Do wieloośrodkowego badania II fazy włączono chorych na MUIC w stopniu zaawansowania cT2-T4aN0M0, w dobrym stanie ogólnym (PS wg ECOG 0/1), z eGFR≥30 cm3/min, którzy nie kwalifikowali się do radykalnej cystektomii lub nie zgadzali się na nią. Przed maksymalnym TURBT chorzy otrzymywali 1 cykl pembro (200 mg dożylnie), a następnie stosowano RT na obszar całego pęcherza moczowego (52 Gy/20 fr.) w połączeniu z gem (27 mg/m2 podawaną dwa razy w tygodniu) i pembro (2 cykle co 3 tygodnie). Odpowiedź oceniano co 12 tygodni po RT za pomocą CT/MRI, biopsji loży po usuniętym guzie i cytologii. Pierwszorzędowym punktem końcowym było 2-letnie przeżycie wolne od choroby w pęcherzu moczowym. Kluczowe drugorzędowe punkty końcowe obejmowały bezpieczeństwo, udział całkowitych odpowiedzi patologicznych w ciągu 12 tygodni, przeżycie wolne od przerzutów i przeżycie całkowite. TMT w połączeniu z pembro było dobrze tolerowane, wczesne wyniki wydają się obiecujące. Trwa duże badanie III fazy w celu dalszej oceny tego sposobu leczenia.

Minas P. Economides, Matthew I. Milowsky, Peter H. O’Donnell, Ajjai Shivaram Alva, Marisa Kollmeier, Tracy L Rose, Sean P. Pitroda, Jonathan E. Rosenberg, Tsivia Hochman, Judith D. Goldberg, Gary D. Steinberg, James Wysock, Peter Schiff, Nicholas J. Sanfilippo, Samir Taneja, David R Wise, Arjun Vasant Balar, William C. Huang, Scot Anthony Niglio

New York University, New York, NY, UNC Lineberger Comprehensive Cancer Center, Chapel Hill, NC, University of Chicago Comprehensive Cancer Center, Chicago, IL, University of Michigan Rogel Comprehensive Cancer Center, Ann Arbor, MI, Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY, Lineberger Comprehensive Cancer Center, University of North Carolina at Chapel Hill, Chapel Hill, NC, University of Chicago, Chicago, IL, Perlmutter Cancer Center at NYU Langone Health, New York, NY, NYU Grossman School of Medicine, New York, NY, NYU Langone Health, New York, NY, Department of Urology, New York University School of Medicine, New York, NY, Perlmutter Cancer Center, New York, NY, Weill Cornell Medicine, New York, NY, NYU Medical Center-Perlmutter Cancer Center, New York, NY, NYU Langone Perlmutter Cancer Center, New York, NY, Eli Lilly and Company, Indianapolis, IN, New York University Langone Medical Center, New York, NY, NYU Langone Laura and Isaac Perlmutter Cancer Center, New York, NY

Zaburzenia receptora czynnika wzrostu fibroblastów (FGFRalt) obserwuje się u około 20% chorych na miejscowo zaawansowanego lub rozsianego raka urotelialnego (la/mUC). Erdafitynib (erda) to doustny selektywny inhibitor kinazy tyrozynowej pan-FGFR, któremu przyznano przyspieszoną rejestrację do leczenia chorych na la/mUC z wrażliwymi FGFR3/2alt, u których nastąpiła progresja po chemioterapii zawierającej platynę. W randomizowane badaniu III fazy THOR oceniano, czy erda wydłużał czas przeżycia w porównaniu do chemioterapii wybranej przez badacza (docetaksel lub winflunina) u chorych na la/mUC, z progresją po 1 lub 2 wcześniejszych liniach leczenia, w tym po leku anty-PD-(L)1. Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie całkowite (OS), a drugorzędowymi: przeżycie wolne od progresji (PFS), udział obiektywnych odpowiedzi (ORR) i bezpieczeństwo. Łącznie 266 chorych przydzielono losowo do leczenia. Erda znamiennie wydłużył OS, PFS i ORR u chorych na zaawansowanego lub mUC z FGFRalt po wcześniejszym leczeniu PD-(L)1 w porównaniu do chemioterapii wybranej przez badacza. Działania niepożądane Erda były zgodne ze znanym profilem bezpieczeństwa. Wyniki te potwierdzają rolę erda w leczeniu chorych na la/mUC z FGFRalt z progresją po PD-(L)1.

Yohann Loriot, Nobuaki Matsubara, Se Hoon Park, Robert A Huddart, Earle F Burgess, Nadine Houede, Severine Banek, Brigitte Laguerre, Valentina Guadalupi, Ja Hyeon Ku, Spyros Triantos, Sydney Akapame, Kris Deprince, Sutapa Mukhopadhyay, Arlene O. Siefker-Radtke

Department of Cancer Medicine, Gustave Roussy Institute, INSERM 981, University Paris-Saclay, Villejuif, France, Department of Medical Oncology, National Cancer Center Hospital East, Chiba, Japan, Samsung Medical Center, Sungkyunkwan Univ., Gangnam-Gu, Korea, Republic of (South), Section of Radiotherapy and Imaging, Institute of Cancer Research and Royal Marsden NHS Foundation Trust, Sutton, United Kingdom, Levine Cancer Institute, Atrium Health, Charlotte, NC, Medical Oncology Department, Institut de Cancérologie du Gard – CHU Caremeau, Nimes, France, Department of Urology, University Hospital Frankfurt, Goethe Universtity, Frankfurt, Germany, Department of Medical Oncology, Centre Eugene Marquis, Rennes, France, Department of Medical Oncology, Fondazione IRCCS Istituto Nazionale dei Tumori, Milan, Italy, Seoul National University Hospital, Seoul, Korea, Republic of (South), Janssen Research & Development, Spring House, PA, Janssen Research & Development, Beerse, Belgium, Janssen Research & Development, Lexington, MA, Department of Genitourinary Medical Oncology, The University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX

Pomimo dostępnych opcji terapeutycznych, które obejmują chemioterapię z udziałem karboplatyny, leczenie inhibitorami PD-1/PD-L1 i leczenie podtrzymujące awelumabem, są potrzebne skuteczne sposoby leczenia chorych na miejscowo zaawansowanego lub rozsianego raka urotelialnego la/mUC niekwalifikujących się do leczenia z użyciem cisplatyny. Zarówno enfortumab wedotin (EV), jak i pembrolizumab (P) stosowane pojedynczo wydłużają czas przeżycia chorych na wcześniej leczonego la/mUC. W badaniu EV-103 Dose Escalation w grupie A (DE/A) i grupie K połączenie EV+P miało możliwy do opanowania profil bezpieczeństwa i wykazywało obiecującą aktywność przeciwnowotworową. Przedstawiono zaktualizowane bezpieczeństwo, skuteczność według RECIST v1.1 przez BICR, dane dotyczące przeżycia w grupie DE/A po prawie 4 latach obserwacji. W trwającym badaniu fazy Ib/II DE/A chorzy na la/mUC niekwalifikujący się do leczenia z udziałem cisplatyny otrzymali w 1. linii 3-tygodniowe cykle EV 1,25 mg/kg (dzień 1, 8) w połączeniu z P (dzień 1). Połączenie EV+P wykazało obiecujące trendy przeżycia z szybkimi i trwałymi odpowiedziami u chorych na la/mUC, niekwalifikujących się do leczenia z udziałem cisplatyny w 1. linii. Profil bezpieczeństwa był możliwy do opanowania i stabilny przy dłuższej obserwacji. Nie pojawiły się żadne nowe obawy dotyczące bezpieczeństwa. Wyniki są zgodne z wcześniej przedstawionymi w grupie DE/A według oceny badacza i potwierdzają zasadność oceny EV+P w trwających badaniach III fazy u chorych na UC.

Shilpa Gupta, Jonathan E. Rosenberg, Rana R. McKay, Thomas W. Flaig, Daniel P. Petrylak, Christopher J. Hoimes, Terence W. Friedlander, Mehmet Asim Bilen, Sandy Srinivas, Earle F Burgess, Jaime R. Merchan, Scott T. Tagawa, Jason R Brown, Yao Yu, Anne-Sophie Carret, Heidi Wirtz, Maria Guseva, Blanca Homet Moreno, Matthew I. Milowsky

Cleveland Clinic, Cleveland, OH, Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY, University of California San Diego, La Jolla, CA, University of Colorado Cancer Center Anschutz Medical Campus, Aurora, CO, Yale Cancer Center, New Haven, CT, Duke Cancer Institute, Duke University, Durham, NC, University of California, San Francisco Medical Center, San Francisco, CA, Winship Cancer Institute of Emory University, Atlanta, GA, Stanford University School of Medicine, Division of Oncology, Stanford, CA, Atrium Health Levine Cancer Institute, Charlotte, NC, University of Miami Health System, Miami, FL, Weill Cornell Medical College of Cornell University, New York, NY, University Hospitals Seidman Cancer Center, Cleveland, OH, Seagen, Inc., Bothell, WA, Astellas Pharma, Northbrook, IL, Merck & Co., Inc., Rahway, NJ, University of North Carolina, Lineberger Comprehensive Cancer Center, Chapel Hill, NC

Inhibitory immunologicznych punktów kontrolnych (ICI) są standardem leczenia pierwszej linii (1L) chorych na rozsianego jasnokomórkowego raka nerkowokomórkowego (RCC). Możliwości leczenia po progresji w trakcie lub po ICI są ograniczone, mogą obejmować inhibitory kinaz tyrozynowych (TKI), takie jak kabozantynib (cabo). W badaniu CONTACT-03 oceniano przeciwciało anty-PD-L1, atezolizumab (atezo), w połączeniu z kabo w porównaniu do wyłącznego kabo u chorych na rozsianego RCC z progresją podczas lub po wcześniejszym leczeniu ICI. Do leczenia przydzielono losowo 522 chorych. Dodanie atezo do cabo w leczeniu chorych na raka nerkowokomórkowego z progresją w trakcie lub po leczeniu ICI, nie poprawiło wyników klinicznych i doprowadziło do zwiększonej toksyczności. CONTACT-03 jest pierwszym randomizowanym badaniem III fazy, którego celem jest sprawdzenie korzyści z kontynuacji stosowania inhibitora PD-(L)1 poprzez jego bezpośrednie dodanie do leczenia standardowego. Wyniki skłaniają do ostrożności przy takim podejściu w innych nowotworach.

Toni K. Choueiri, Laurence Albiges, Piotr Tomczak, Cristina Suárez, Martin H. Voss, Guillermo de Velasco, Jad Chahoud, Giuseppe Procopio, Hakim Mahammedi, Friedemann Zengerling, Chan Kim, Suyasha Gupta, Guillaume Bergthold, Bo Liu, Melania Kalaitzidou, Mahrukh A. Huseni, Christian Scheffold, Thomas Powles, Sumanta Kumar Pal

Dana-Farber Cancer Institute, Harvard Medical School, Boston, MA, Medical Oncology, Gustave Roussy, Université Paris Saclay, Paris, France, Clinical Hospital No. 1 of the Poznan University of Medical Sciences, Poznań, Poland, Vall d’Hebron University Hospital, Barcelona, Spain, Memorial Sloan Kettering Cancer Center and Weill Medical College, New York, NY, Medical Oncology Department, Hospital Universitario 12 de Octubre, Madrid, Spain, H. Lee Moffitt Cancer Center and Research Institute, Tampa, FL, Medical Oncology Department, Fondazione IRCCS Istituto Nazionale dei Tumori, Milan, Italy, Jean Perrin Cancer Center, Clermont-Ferrand, France, Department of Urology und Paediatric Urology, Hospital University of Ulm, Ulm, Germany, Medical Oncology, CHA Bundang Medical Center, CHA University School of Medicine, Korea, Bundang-Gu, Seongnam-Si, South Korea, Genentech Inc, South San Francisco, CA, F. Hoffmann-La Roche Ltd, Basel, Switzerland, Roche, Muswell Hill, United Kingdom, Exelixis, Inc., Alameda, CA, Barts Cancer Institute, Experimental Cancer Medicine Centre, Queen Mary University of London, St. Bartholomew’s Hospital, London, United Kingdom, Department of Medical Oncology & Therapeutics, City of Hope Comprehensive Cancer Center, Duarte, CA

W pierwszej cząstkowej analizie randomizowanego, otwartego badania III fazy KEYNOTE-426 wykazano zmienne korzyści w OS, PFS i ORR po zastosowaniu pembrolizumabu (pembro) w połączeniu z aksytynibem (axi) w 1. linii leczenia chorych na zaawansowanego jasnokomórkowego raka nerkowokomórkowego (ccRCC) w porównaniu do sunitynibu (sun). Przedstawiono wyniki po 5-letnim okresie obserwacji. Po 5 latach obserwacji utrzymywały się korzyści w zakresie OS, PFS i ORR u chorych na zaawansowanego ccRCC leczonych pembro + axi w porównaniu do sun. Nie zaobserwowano żadnych nowych sygnałów bezpieczeństwa. Wyniki te są najdłuższą jak dotąd obserwacją połączenia inhibitora anty-PD-1/L1 z VEGFR TKI w tej grupie chorych i potwierdzają skuteczność pembro + axi w 1. linii standardowego leczenia chorych na zaawansowanego ccRCC.

Brian I. Rini, Elizabeth R. Plimack, Viktor Stus, Rustem Gafanov, Tom Waddell, Dmitry Nosov, Frederic Pouliot, Boris Alekseev, Denis Soulieres, Bohuslav Melichar, Ihor O. Vynnychenko, Sergio Jobim Azevedo, Delphine Borchiellini, Raymond S. McDermott, Jens Bedke, Satoshi Tamada, Sterling Wu, Joseph Burgents, L. Rhoda Molife, Thomas Powles

Vanderbilt-Ingram Cancer Center, Nashville, TN, Fox Chase Cancer Center, Philadelphia, PA, Dnipro State Medical University, Dnipro, Ukraine, Russian Scientific Center of Roentgenoradiology, Moscow, Russian Federation, Christie Hospital, Manchester, United Kingdom, Central Clinical Hospital With Outpatient Clinic, Moscow, Russian Federation, CHU of Quebec and Laval University, Quebec, QC, Canada, P. A. Herzen Moscow Oncology Research Institute, Ministry of Health of the Russian Federation, Moscow, Russian Federation, Centre Hospitalier de l’Université de Montréal, Montreal, QC, Canada, Palacky University Medical School, Olomouc, Czech Republic, Sumy State University, Sumy, Ukraine, Hospital de Clínicas de Porto Alegre, Porto Alegre, Brazil, Centre Antoine Lacassagne, Université Côte d’Azur, Nice, France, Adelaide and Meath Hospital, University College Dublin, Dublin, Ireland, Eberhard Karls University of Tübingen, Tübingen, Germany, Bell-Land General Hospital, Osaka, Japan, Merck & Co., Inc., Rahway, NJ, Barts Health NHS Trust and the Royal Free NHS Foundation Trust, Barts Cancer Institute, and Queen Mary University of London, London, United Kingdom

W badaniu III fazy CLEAR (Motzer NEJM 2021) połączenie lenwatynibu z pembrolizumabem (L+P) znamienne wydłużyło PFS (pierwszorzędowy punkt końcowy) i OS oraz zwiększyło ORR w pierwszej linii (1L) leczenia chorych na zaawansowanego raka nerkowokomórkowego (aRCC) w porównaniu do sunitynibu (S). Przedstawiono wyniki 4-letniej obserwacji z ostatecznej, wcześniej określonej analizy OS w badaniu CLEAR. Wcześniej nieleczonych chorych (n=1 069) na aRCC z komponentem jasnokomórkowym przydzielono losowo do grupy otrzymującej: L (20 mg p.o. QD) + P (200 mg i.v. Q3W) lub L (18 mg) + ewerolimus (5 mg doustnie QD), lub S (50 mg doustnie QD 4 tyg./2 tyg. przerwy). Potwierdzono znamienne korzyści w zakresie w OS, PFS, ORR i CR po 4 latach obserwacji po zastosowaniu L+P w leczeniu 1 l chorych na aRCC w porównaniu do S.

Robert J. Motzer, Camillo Porta, Masatoshi Eto, Thomas Powles, Viktor Grünwald, Thomas E. Hutson, Boris Alekseev, Sun Young Rha, Jaime R. Merchan, Jeffrey C. Goh, Anil Kapoor, Ugo De Giorgi, Bohuslav Melichar, Sung-Hoo Hong, Howard Gurney, Karla Rodriguez-Lopez, Cixin S. He, Chinyere Okpara, Jodi McKenzie, Toni K. Choueiri

Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY, University of Bari ‘A. Moro’, Bari, Italy, Kyushu University, Fukuoka, Japan, The Royal Free NHS Trust, London, United Kingdom, University Hospital Essen, Essen, Germany, Texas Oncology, Dallas, TX, P.A. Herzen Moscow Oncological Research Institute, Moscow, Russian Federation, Yonsei Cancer Center, Yonsei University Health System, Seoul, Korea, Republic of (South), University of Miami Sylvester Comprehensive Cancer Center, Miami, FL, ICON Research, South Brisbane and Queensland University of Technology, Brisbane, QLD, Australia, Juravinski Cancer Centre, McMaster University, Hamilton, ON, Canada, IRCCS Istituto Romagnolo per lo Studio dei Tumori (IRST) Dino Amadori, Meldola, Italy, Palacký University Medical School and Teaching Hospital, Olomouc, Czech Republic, Seoul St. Mary’s Hospital, Seoul, South Korea, Macquarie University, Sydney, NSW, Australia, Merck & Co., Inc., Rahway, NJ, Eisai Inc., Nutley, NJ, Eisai Ltd., Hatfield, United Kingdom, Dana-Farber Cancer Institute, Harvard Medical School, Boston, MA

Guzy zarodkowe jąder (GCT) są najczęściej rozpoznawane w I stopniu klinicznego zaawansowania (CSI), a chorzy po zabiegu operacyjnym są zwykle poddawani aktywnej obserwacji, przy braku wiarygodnych biomarkerów nawrotu. Krążące w osoczu miR371a-3p (miR371) wykazało wysoką czułość i swoistość u chorych na zaawansowane GCT inne niż potworniak. Jednak jego charakterystyka działania i moc wykrywania wczesnych nawrotów są nadal nieokreślone. Do badania włączono 101 chorych na GCT w CSI po radykalnej orchiektomii. MiR371 w osoczu oceniano jakościowo za pomocą RT-PCR. Określano czułość, swoistość, ujemne i dodatnie wartości predykcyjne (NPV, PPV) miR371 w przewidywaniu nawrotu guza. Oceniano marker w próbkach krwi po orchidektomii i/lub podczas obserwacji przed lub w czasie wyraźnego klinicznie nawrotu. MiR371 ma wysoką swoistość i PPV w wykrywaniu GCT na wczesnym etapie i może być wykorzystany do przewidywania nawrotu GCT podczas obserwacji oraz do wspierania wyboru leczenia po orchiektomii. Zaplanowano dalsze badania w celu walidacji użyteczności klinicznej miR371.

Lucia Nappi, Neetu Saxena, Sara Pautasso, Sylwia Mazurek, Guliz Ozgun, Catarina Kollmannsberger, Max Trottier Chi, Antoine Morin Coulombe, Maryam Soleimani, Kim N. Chi, Bernhard J. Eigl, Peter C. Black, Alan I. So, Martin Gleave, Sean Kern, Siamak Daneshmand, Nabil Adra, Lawrence H. Einhorn, Craig R. Nichols, Christian K. Kollmannsberger

Vancouver Prostate Centre, Department of Urologic Sciences, University of British Columbia, Vancouver, BC, Canada, Vancouver Prostate Centre, Vancouver, BC, Canada, BC Cancer – Vancouver Centre, Vancouver, BC, Canada, BC Cancer, Vancouver, BC, Canada, Department of Medical Oncology, BC Cancer, Vancouver, BC, Canada, BC Cancer, Vancouver Centre, Vancouver, BC, Canada, BC Cancer, Vancouver, Vancouver, BC, Canada, British Columbia Cancer Agency, Vancouver, BC, Canada, Vancouver Prostate Center, University of British Columbia, Vancouver, BC, Canada, Vancouver Prostate Centre, University of British Columbia, Vancouver, BC, Canada, University of British Columbia, Vancouver, BC, Canada, Uniformed Services University/ Murtha Cancer Center, Bethesda, MD, University of Southern California, Los Angeles, CA, Indiana University Simon Comprehensive Cancer Center, Indianapolis, IN, Testicular Cancer Commons, Knoxville, TN, BC Cancer, Vancouver Cancer Center, Vancouver, BC, Canada

Oporność na cisplatynę występuje nawet u 30% chorych na zaawansowane nowotwory zarodkowe (GCT). Pomimo skutecznego leczenia ratunkowego w tej grupie chorych istnieje 50% ryzyko zgonu z powodu nowotworu. Wcześniej określono cechy molekularne, w tym mutacje TP53 i amplifikację MDM2, związane z opornością na cisplatynę (Bagrodia, 2016). Przedstawiono genomowe i transkryptomiczne cechy GCT niepoddanych chemioterapii i po chemioterapii, aby odkryć czynniki genetyczne, które mogą wiązać się z opornością na cisplatynę. Oceniono 138 GCTs. Stosowano sekwencjonowaniem DNA nowej generacji (592 geny lub cały egzom) i RNA (cały transkryptom). Badanie dostarcza dowodów na to, że w GCT z mutacjami w TP53, KRAS, KIT lub MDM2 nie poddanych wcześniej chemioterapii, występuje wyższa ekspresja genów związanych z opornością na pochodne platyny. Wyniki badania przyczyniają się do lepszego zrozumienia charakterystyki molekularnej GCT i mogą wpływać na rokowanie i leczenie.

Aditya Bagrodia, Yun Sawa, Liwei Jia, Harris Benjamin Krause, Fred Millard, Alex Patrick Farrell, Andrew Elliott, John T. Lafin, Christina Jamieson, Emmanuel S. Antonarakis, Anishka D’souza, James F. Amatruda, Siamak Daneshmand, Rana R. McKay, Matthew James Oberley, Chadi Nabhan

University of California San Diego Health, La Jolla, CA, UC San Diego, La Jolla, CA, UT Southwestern Medical Center, Dallas, TX, Caris Life Sciences, Irving, TX, UC San Diego Health, La Jolla, CA, Caris Life Sciences, Phoenix, AZ, University of California San Diego School of Medicine, La Jolla, CA, University of Minnesota, Minneapolis, MN, University of Southern California, Los Angeles, CA, Children’s Hospital Los Angeles Department of Pediatrics, Los Angeles, CA, University of California San Diego, La Jolla, CA, Caris life sciences and the University of South Carolina, Deerfield, IL

Chemioterapia lub radioterapia stanowią standardowe leczenie nasieniaków w II stopniu zaawansowania z doskonałym przeżyciem, ale wiążą się ze znaczną odległą toksycznością związaną z leczeniem. W kilku badaniach prospektywnych wykazało, że pierwotne usunięcie węzłów chłonnych zaotrzewnowych (RPLND) jest skuteczną i bezpieczną alternatywą. Program leczenia SWENOTECA zaleca pierwotną RPLND u chorych na nasieniaka w stopniu zaawansowania od IIA do IIB ≤ 3 cm z przerzutami do 1-2 węzłów chłonnych. Przedstawiono wstępne wyniki. Do badania włączono 94 chorych, zarówno z nawrotem choroby po początkowo I stopniu zaawansowania, jak i chorych w stopniu IIA i IIB w chwili rozpoznania. U 9 chorych (9,6%) doszło do nawrotu, u wszystkich z wyjątkiem jednego w pierwszym roku po RPLND. Wczesne wyniki pierwotnej RPLND u chorych na nasieniaka w stopniu zaawansowania IIA-IIB ≤ 3 cm są obiecujące. Wymagana jest dłuższa obserwacja, aby zapewnić, że jest to bezpieczna opcja leczenia.

Torgrim Tandstad, Anders Kjellman, Bjarte Almås, Anna Grenabo Bergdahl, Gabriella Elisabeth Cohn-Cedermark, Axel Gerdtsson, Ingrid Glimelius, Dag L. Halvorsen, Hege Sagstuen Sagstuen Haugnes, Annika Hedlund, Asa Karlsdottir, Signe Melsen Larsen, Helene F. S. Negaard, David Pfister, Olof Stahl, Anna Thor, Rolf Wahlquist, Axel Heidenreich, Pia Paffenholz, Felix Seelemeyer

St. Olav’s University Hospital, Trondheim, Norway, Department of Urology, Karolinska University Hospital, Huddinge, Stockholm, Sweden, Dept. of Urology, Haukeland University Hospital, Bergen, Norway, Department of Urology, Institute of Clinical Sciences, Sahlgrenska Academy at University of Gothenburg, Gothenburg, Sweden, Karolinska Institutet, Stockholm, Sweden, Lund University, University Hospital UMAS, Malmö, Sweden, Uppsala University and Akademiska sjukhuset-Blod-och tumorsjukdomar, Uppsala, Sweden, St. Olavs University Hospital, Trondheim, Norway, Department of Oncology, University Hospital of North Norway, Tromso, Norway, Sahlgrenska University Hospital, Gothenburg, Sweden, Department of Oncology, Haukeland University Hospital, Bergen, Norway, Oslo University Hospital, Oslo, Norway, Department of Urology, University Hospital of Cologne, Cologne, Germany, Skåne University Hospital, Lund, Sweden, Karolinska University Hospital, Stockholm, Sweden, Dept. of Urology, University Hospital Cologne, Cologne, Germany