1 Nowotwory urologiczne 2024

Przekazywanie sygnału poprzez receptory androgenowy (AR) wiąże się z progresją rozsianego raka gruczołu krokowego opornego na kastrację (mCRPC). Przedkliniczne dowody sugerują kluczową rolę CDK4/6 w podtrzymywaniu sygnału przekazywanego poprzez AR, niekontrolowanej proliferacji i oporności hormonalnej u chorych na PC. Abemacyklib (ABEMA) jest silnym doustnym inhibitorem CDK4/6 zwiększającym skuteczność leczenia hormonalnego w hormonozależnym (ER+) raku piersi. Abemacyklib wykazał również aktywność u chorych na mCRPC po wielu liniach leczenia. Przedstawiono podstawowe wyniki badania klinicznego III fazy CYCLONE 2, oceniającego ABEMA w połączeniu z abirateronem (ABI) u chorych mCRPC w 1. linii. Chorych stratyfikowano na podstawie wcześniejszego otrzymania docetakselu z powodu mHSPC, mierzalnej choroby i progresji radiologicznej w chwili rozpoczęcia badania i przydzielano losowo do ABEMA lub placebo (PBO) w połączeniu z ABI i prednizo(lo)nem. Pierwszorzędowym punktem końcowym było oceniane przez badacza przeżycie wolne od progresji radiologicznej (rPFS) zgodnie z RECIST v1.1 i PCWG3. Do badania włączono 393 chorych. Pierwszorzędowy punkt końcowy rPFS nie został osiągnięty (p=0,2123). U chorych na mCRPC dodanie abemacyklibu do abirateronu nie zwiększyło znamiennie rPFS. Chociaż nie zaobserwowano pogorszenia OS, drugorzędowe punkty końcowe (czas do progresji PSA, czas do objawowej progresji i czas do progresji najgorszego bólu) nie uległy znamiennej poprawie. Połączenie było dobrze tolerowane, a bezpieczeństwo było zgodne ze znanymi profilami poszczególnych leków.
ASCO Abstract

Matthew Raymond Smith, Josep M. Piulats, Tilman Todenhöfer, Jae-Lyun Lee, Jose Angel Arranz Arija, Laura Mazilu, Arun Azad, Teresa Alonso-Gordoa, Ursula Brigid McGovern, Atish Dipankar Choudhury, Dingwei Ye, Hiroyoshi Suzuki, Rana R. McKay, Steven Ades, Aude Flechon, Christopher Michael Pieczonka, Maarten Hulstijn, Andrew Lithio, Karim Nacerddine, Neeraj Agarwal

Massachusetts General Hospital Cancer Center and Harvard Medical School, Boston, MA, Institut Català d’Oncologia–Bellvitge Institute for Biomedical Research, Barcelona, Spain, Studienpraxis Urologie, Nürtingen, Germany, Asan Medical Center, University of Ulsan College of Medicine, Seoul, South Korea, Hospital Universitario Gregorio Marañón, Madrid, Spain, Clinical Emergency Hospital of Constanta, Constanța, Romania, Peter MacCallum Cancer Centre, Melbourne, VIC, Australia, Medical Oncology Department. Hospital Universitario Ramón y Cajal, Madrid, Spain, University College Hospital-London, London, United Kingdom, Department of Medical Oncology, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA, Fudan University Shanghai Cancer Center, Shanghai, China, Toho University Sakura Medical Center, Chiba, Japan, University of California, San Diego Health, La Jolla, CA, University of Vermont Larner College of Medicine, Burlington, VT, Centre Léon Bérard, Lyon, France, Associated Medical Professionals of NY, Syracuse, NY, Eli Lilly and Company, Indianapolis, IN, Eil Lilly and Company, Indianapolis, IN, Huntsman Cancer Institute, Salt Lake City, UT

W badaniu PSMAfore 177Lu-PSMA-617 wydłużył czas wolny od progresji radiologicznej wśród nieleczonych taksoidami chorych na rozsianego raka gruczołu krokowego opornego na kastrację (mCRPC) w porównaniu do zmiany inhibitora szlaku receptora androgenowego (ARPI). Przedstawiono jakość życia związaną ze zdrowiem (HRQoL) i wyniki dotyczące bólu w drugiej analizie okresowej. Do badania włączano chorych na mCRPC, którzy byli kandydatami do zmiany ARPI po progresji na jednym wcześniejszym ARPI i mieli ≥1 PSMA-dodatni i nie mieli PSMA-ujemnych przerzutów w badaniu PET-CT z 68Ga-PSMA-11. Nie włączano chorych, którzy byli kandydatami do leczenia inhibitorami PARP lub otrzymali wcześniej radioterapię, immunoterapię lub chemioterapię. Łącznie 468 chorych przydzielono losowo do otwartego leczenia 177Lu-PSMA-617 (7,4 GBq/6 tygodni; 6 cykli) lub zmiany ARPI (abirateron/enzalutamid). Chorzy z potwierdzoną progresją radiologiczną po zmianie ARPI mogli otrzymać 177Lu-PSMA-617. Drugorzędowe punkty końcowe obejmowały czas do pogorszenia (TTW) w samoocenie HRQoL (FACT-P, EQ-5D-5L) i bólu (BPI-SF). Mediana czasu trwania leczenia wyniosła 8,4 miesiąca dla 177Lu-PSMA-617 i 6,5 miesiąca dla zmiany ARPI. 177Lu-PSMA-617 opóźnił TTW w zakresie zgłaszanego bólu i HRQoL w porównaniu ze zmianą ARPI u nieleczonych taksoidami chorych na PSMA-dodatniego mCRPC.
ASCO Abstract

Karim Fizazi, Michael J. Morris, Neal D. Shore, Kim N. Chi, Michael Crosby, Johann S. De Bono, Ken Herrmann, Guilhem Roubaud, Mark T. Fleming, Brian E. Lewis, Luke Nordquist, Daniel Castellano, Natalie Carnahan, Samson Ghebremariam, Marianna Hertelendi, Oliver Sartor, James Nagarajah

Institut Gustave Roussy, University of Paris-Saclay, Villejuif, France, Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY, Carolina Urologic Research Center and GenesisCare US, Myrtle Beach, SC, British Columbia Cancer Agency (BCCA), Vancouver Cancer Centre, Vancouver, BC, Canada, Veterans Prostate Cancer Awareness, Washington, DC, The Institute of Cancer Research and The Royal Marsden NHS Foundation Trust, Sutton, United Kingdom, University Hospital Essen, Essen, Germany, Institut Bergonié, Bordeaux, France, Virginia Oncology Associates, Norfolk, VA, Tulane University Health Sciences Center, New Orleans, LA, XCancer, Omaha, NE, Hospital Universitario 12 de Octubre, Madrid, Spain, Novartis Pharmaceuticals Corporation, Indianapolis, IN, Novartis Pharmaceuticals Corporation, East Hanover, NJ, Novartis Pharmaceuticals Corporation, Basel, Switzerland, Mayo Clinic, Rochester, MN, Department of Medical Imaging, Nuclear Medicine, Radboud Institute for Health Sciences, Radboud University Medical Center, Nijmegen, Netherlands

Około 80% chorych otrzymujących leczenie blokujące androgeny (ADT) cierpi na uderzenia gorąca i nocne poty (HFNS), co wpływa na jakość życia (QOL) i potencjalnie na przyjmowanie ADT wg zaleceń. Opcje łagodzące są ograniczone. We wcześniejszych badaniach wykazano, że samopomocowe leczenie poznawczo-behawioralne (CBT), z minimalnymi wskazówkami, zmniejszyła HFNS z powodu ADT po 6 tygodniach. Oceniono długotrwały wpływ samopomocy CBT, prowadzonej przez zespoły pielęgniarek (Cancer Nurse Specialist – CNS) wyspecjalizowanych w leczeniu raka gruczołu krokowego. Do wieloośrodkowego badania MANCAN2, prowadzonego w brytyjskich oddziałach leczenia raka gruczołu krokowego, chorych na raka gruczołu krokowego, z planowanym okresem ADT ≥ 6 miesięcy oraz z nasileniem HSNS ≥ 2 wg HFNS Problem Rating Scale. Przydzielano losowo do standardowej opieki lub do CBT. CBT było 4-tygodniową interwencją samopomocy (broszura i relaksacja dźwiękowa) z warsztatami grupowymi przed i po interwencji prowadzonymi przez zespół CNS. Dodanie CBT do standardowej opieki u chorych na raka gruczołu krokowego otrzymujących ADT krótkotrwale zmniejszyło nasilenie HFNS, ale nie utrzymało się po 6 miesiącach.
ASCO Abstract

Simon J. Crabb, Alannah Morgan, Evgenia Stefanopoulou, Louisa Fleure, James Raftery, Gareth Owen Griffiths, Cherish Boxall, Sam Wilding, Theodora Nearchou, Sean Ewings, Jacqueline Nuttall, Zina Eminton, Emma Tilt, Roger Bacon, Jonathan Martin, Deborah Fenlon, Myra Hunter, Alison Richardson

Southampton Clinical Trials Unit, University of Southampton and University Hospital Southampton NHS Foundation Trust, Southampton, United Kingdom, Turning Point, London, United Kingdom, Guys and St Thomas NHS Foundation Trust, London, United Kingdom, University of Southampton, Southampton, United Kingdom, Southampton Clinical Trials Unit, University of Southampton , Southampton, United Kingdom, Prostate Cancer Support Organisation (PCaSO), Emsworth, United Kingdom, Department of Primary Care and Population Health, University College London, London, United Kingdom, Faculty of Medicine, Health and Life Sciences, Swansea University, Swansea, United Kingdom, Institute of Psychiatry, Psychology and Neuroscience, King’s College London, London, United Kingdom, School of Health Sciences, University of Southampton, Southampton, United Kingdom

W badaniu EMBARK wykazano, że enzalutamid (ENZ) w leuprolidem (L) i wyłączne leczenie ENZ wydłużały przeżycie wolne od rozsiewu u chorych wysokiego ryzyka z nawrotem biochemicznym raka gruczołu krokowego bez rozsiewu, wrażliwego na hormony, w porównaniu do placebo (P) z L, przy jednoczesnym utrzymaniu wysokiej jakości życia związanej ze zdrowiem (HRQoL). Leczenie zawieszano w 37. tygodniu, jeśli PSA <0,2 ng/ml i wznawiano, jeśli PSA wzrosło do ≥2,0 ng/ml u chorych po radykalnej prostatektomii (RP) lub ≥5,0 ng/ml u chorych nieoperowanych. Oceniono HRQoL po zawieszeniu leczenia. Leczenie zawieszono u 90,9%, 85,9% i 67,8% chorych leczonych odpowiednio ENZ z L, wyłącznie ENZ i P z L. W analizie post hoc potwierdzono, że zawieszenie leczenia, zgodnie z oczekiwaniami, prowadzi do klinicznie znamiennej poprawy HRQoL. ASCO Abstract

Stephen J. Freedland, Martin Gleave, Ugo De Giorgi, Antti Rannikko, Fred Saad, Miguel Ramirez-Backhaus, Anchen F. Nasr, Jasmina I. Ivanova, Arijit Ganguli, Pavol Kral, Arlene Reisman, Neal D. Shore

Samuel Oschin Comprehensive Cancer Institute, Cedars-Sinai Medical Center, Durham VA Medical Center, Los Angeles, CA, Vancouver Prostate Centre, Vancouver, BC, Canada, IRCCS Istituto Romagnolo per lo Studio dei Tumori (IRST) Dino Amadori, Meldola, Italy, Department of Urology and Research Program in Systems Oncology, University of Helsinki, and Helsinki University Hospital, Helsinki, Finland, Centre Hospitalier de l’Université de Montréal, University of Montreal, Montreal, QC, Canada, Instituto Valenciano de Oncologia, Valencia, Spain, Astellas Pharma Inc., Northbrook, IL, Pfizer Inc., New York, NY, IQVIA Inc., Bratislava, Slovakia, Carolina Urologic Research Center and GenesisCare US, Myrtle Beach, SC

Celem badania było ulepszenie klinicznego modelu rokowniczego w odniesieniu do OS u chorych na rozsianego raka gruczołu krokowego opornego na kastrację (mCRPC), obejmującego stan sprawności, lokalizację choroby, stosowanie opioidowych leków przeciwbólowych, dehydrogenazę mleczanową, albuminę, hemoglobinę, antygen swoisty dla gruczołu krokowego i fosfatazę alkaliczną, poprzez włączenie patogennych zmian genetycznych (PGA) ctDNA. Wykorzystano dane z badania III fazy A031201 Bezkomórkowe DNA wyizolowano z osocza i oceniono przy użyciu 69-genowego ukierunkowanego testu sekwencjonowania DNA w celu wykrycia ctDNA PGA. Dane były dostępne dla 776 chorych. Kliniczno-genetyczny model określił nowe PGA ctDNA rokownicze w odniesieniu do OS i może być wykorzystany do przydzielania chorych do grup ryzyka oraz przydatny w doborze chorych do przyszłych badań w mCRPC.
ASCO Abstract

Susan Halabi, Bin Luo, Siyuan S Guo, Todd Knutson, Jacqueline Lyman, Anna Kobilka, Himisha Beltran, Emmanuel S. Antonarakis, Jonathan E. Rosenberg, Matt D. Galsky, Charles J. Ryan, William Kevin Kelly, Eric J. Small, Michael J. Morris, Scott M. Dehm, Andrew J. Armstrong

Department of Biostatistics and Bioinformatics, Duke Cancer Institute Center for Prostate and Urologic Cancers, Duke University School of Medicine, Durham, NC, Duke University, Durham, NC, Duke University Department of Biostatistics and Bioinformatics, Durham, NC, University of Minnesota, Minneapolis, MN, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA, University of Minnesota Masonic Cancer Center, Minneapolis, MN, Department of Medicine, Genitourinary Oncology Service, Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY, Mount Sinai School of Medicine, New York, NY, Prostate Cancer Foundation, Santa Monica, CA, Department of Medical Oncology and Urology, Sidney Kimmel Medical College, Thomas Jefferson University, Philadelphia, PA, Helen Diller Family Comprehensive Cancer Center, University of California, San Francisco, San Francisco, CA, Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY, Cancer Institute Center for Prostate and Urologic Cancer, Duke University Medical Center, Durham, NC

W badaniu III fazy JAVELIN Renal 101 porównano leczenie pierwszej linii awelumabem w połączeniu z aksytynibem do sunitynibu u chorych na zaawansowanego raka nerkowokomórkowego (aRCC). Badanie wcześniej spełniło jeden ze swoich głównych celów, wykazując znacznie dłuższe przeżycie wolne od progresji (PFS) wśród leczonych w sposób skojarzony w porównaniu do sunitynibu u chorych z guzami z ekspresją PD-L1 (PD-L1+), a dłuższy PFS, wyższy wskaźnik obiektywnych odpowiedzi (ORR) i akceptowalny profil bezpieczeństwa zaobserwowano również w całej grupie. Przedstawiono końcową analizę OS. Chorych na wcześniej nieleczonego aRCC (dowolne ryzyko IMDC) przydzielano losowo do awelumabu z aksytynibem lub do sunitynibu. OS i PFS u chorych z guzami PD-L1+ były niezależnymi pierwszorzędowymi punktami końcowymi, a OS i PFS w całej grupie – kluczowymi drugorzędowymi. Oceniano również odpowiedź i bezpieczeństwo. U 560 spośród 886 chorych przydzielonych losowo do leczenia (63,2%) stwierdzono ekspresją PD-L1. Badanie JAVELIN Renal 101 zapewnia najdłuższą obserwację leczenia skojarzonego inhibitorem immunologicznego punktu kontrolnego i inhibitorem kinazy tyrozynowej w badaniu III fazy. Analizy OS faworyzowały awelumab z aksytynibem w porównaniu do sunitynibu, ale nie osiągnięto znamienności. PFS był dłuższy wśród leczonych awelumabem z aksytynibem w porównaniu do sunitynibem, a odpowiedzi były trwałe w podgrupie chorych. Wyniki końcowej analizy potwierdzają długotrwałą skuteczność i możliwy do opanowania profil bezpieczeństwa leczenia awelumabem z aksytynibem u chorych na aRCC.
ASCO Abstract

Robert J. Motzer, Konstantin Penkov, Hirotsugu Uemura, Matthew T Campbell, Christian K. Kollmannsberger, Jae-Lyun Lee, Balaji Venugopal, Alfonsus Van Den Eertwegh, Sylvie Negrier, Howard Gurney, Laurence Albiges, Raanan Berger, John Haanen, Brian I. Rini, James Larkin, Manuela Schmidinger, Robin Sandner, Jing Wang, Alessandra Di Pietro, Toni K. CHOUEIRI

Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY, Private Medical Institution, Euromed service, St Petersburg, Russian Federation, Department of Urology, Kindai University Faculty of Medicine, Osaka, Japan, Department of Genitourinary Medical Oncology, Division of Cancer Medicine, The University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX, British Columbia Cancer Agency, Vancouver Centre, Vancouver, BC, Canada, Asan Medical Center, University of Ulsan College of Medicine, Seoul, South Korea, Beatson West of Scotland Cancer Centre, University of Glasgow, Glasgow, United Kingdom, Amsterdam UMC, Vrije Universiteit Amsterdam, Cancer Center Amsterdam, Amsterdam, Netherlands, University of Lyon, Lyon, France, Department of Clinical Medicine, Macquarie University, Sydney, NSW, Australia, Institut Gustave Roussy, Villejuif, France, The Chaim Sheba Medical Center, Ramat Gan, Israel, Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Netherlands, Vanderbilt-Ingram Cancer Center, Nashville, TN, The Royal Marsden Hospital NHS Foundation Trust, London, United Kingdom, Medical University of Vienna, Vienna, Austria, Pfizer Inc., Collegeville, PA, Pfizer Inc., Cambridge, MA, Pfizer S.R.L., Milan, Italy, The Lank Center for Genitourinary Oncology, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA

Chromofobowy rak nerkowokomórkowy (ChRCC) stanowi około 5-10% wszystkich RCC. Ze względu na rzadkość jego występowania, dane z badań klinicznych dotyczące leczenia systemowego w chorobie rozsianej są ograniczone. W badaniach II fazy wykazano, że leki celowane hamujące receptor czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego i ssaczego celu rapamycyny mają podobną skuteczność w ChRCC w porównaniu do typowego RCC, ale schematy zawierające inhibitory immunologicznego punktu kontrolnego (IO) wydają się mniej skuteczne w porównaniu do innych podtypów RCC. Przeprowadzono retrospektywne badanie oceniające chorych na rozsianego ChRCC w 3 ośrodkach akademickich. Chorych podzielono na 4 kategorie leczenia: 1) IO + leczenie celowane (np. lenwatynib z pembrolizumabem), 2) wyłącznie IO – jeden lub 2 leki (np. ipilimumab z niwolumabem), 3) 2 leki celowane (np. lenwatynib z ewerolimusem) i 4) jeden lek celowany (np. sunitynib). Oceniano czas do niepowodzenia leczenia (TTF) w pierwszej linii i czas całkowitego przeżycia (OS). Do badania włączono 99 chorych na rozsianego ChRCC. W analizie obserwacyjnej wyższą medianę TTF i OS stwierdzono wśród chorych otrzymujących 2 leki z udziałem leku celowanego w porównaniu do chorych otrzymujących jeden lek.
ASCO Abstract

Sahil D. Doshi, Nazli Dizman, Andrea Knezevic, Amina Touma, Reza Alaghehbandan, Yasser Ged, Moshe Chaim Ornstein, Andrew Warren Hahn, Pavlos Msaouel, Martin H Voss

Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY, The University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX, Sidney Kimmel Comprehensive Cancer Center at Johns Hopkins, Baltimore, MD, Cleveland Clinic, Cleveland, OH, Johns Hopkins University Sidney Kimmel Comprehensive Cancer Center, Baltimore, MD, Department of Genitourinary Medical Oncology, The University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX, Memorial Sloan Kettering Cancer Center and Weill Cornell Medical College, New York, NY

Rola połączenia immunoterapii u chorych na rozsianego raka nerkowokomórkowego (mRCC) z korzystnym ryzykiem IMDC jest kontrowersyjna. Schmidt A. i wsp. opisali bardzo korzystną podgrupę chorych w grupie korzystnego ryzyka (pierwotne rozpoznanie do leczenia systemowego ≥ 3 lata, stan sprawności Karnofsky’ego 90 lub 100% i brak przerzutów do mózgu, wątroby lub kości), którzy wymagają scharakteryzowania w erze skojarzeń immunoonkologicznych. Do analizy włączono 611 chorych z grupy korzystnego ryzyka, w której 165 (26,9%) należało do grupy o bardzo korzystnym ryzyku. Nie wykryto znamiennej różnicy w przeżyciu pomiędzy różnymi schematami leczenia w grupie korzystnego ryzyka. W grupie bardzo korzystnego ryzyka odnotowano znamienne skrócenie 2-letniego przeżycia całkowitego wśród leczonych IPI-NIVO (HR 3,19), co, jeśli zostanie potwierdzone, może podkreślić konieczność stosowania inhibitorów czynnika wzrostu śródbłonka naczyniowego w tej grupie chorych. W celu potwierdzenia tych wyników konieczne są dalsze prospektywne badania i dłuższa obserwacja.

Martin Zarba, Evan Ferrier, Connor Wells, Talal El Zarif, Naveen S. Basappa, Hedyeh Ebrahimi, Rana R. McKay, Lori Wood, Benoit Beuselinck, Cristina Suárez, Kosuke Takemura, Aly-Khan A. Lalani, Haoran Li, Lavinia Anne Spain, Arnoud J. Templeton, Thomas Powles, Georg A. Bjarnason, Guillermo de Velasco, Toni K. CHOUEIRI, Daniel Yick Chin Heng

Tom Baker Cancer Centre, University of Calgary, Alberta, Canada, Tom Baker Cancer Centre, Calgary, AB, Canada, Barts Cancer Institute, London, United Kingdom, Dana-Farber Cancer Institute, Harvard Medical School, Boston, MA, Department of Medical Oncology, Cross Cancer Institute, University of Alberta, Edmonton, AB, Canada, City of Hope Comprehensive Cancer Center, Duarte, CA, University of California, San Diego Health, La Jolla, CA, Queen Elizabeth II Health Sciences Centre, Dalhousie University, Halifax, NS, Canada, UZ Leuven, Leuven, Belgium, Medical Oncology, Vall d’Hebron Institute of Oncology, Vall d’Hebron University Hospital, Barcelona, Spain, Cancer Institute Hospital, Japanese Foundation for Cancer Research, Tokyo, Japan, McMaster University, Hamilton, ON, Canada, Huntsman Cancer Institute at the University of Utah, Salt Lake City, UT, Peter MacCallum Cancer Centre, Melbourne, Australia, St. Claraspital, Basel, Switzerland, Barts Cancer Institute, Queen Mary University of London, London, United Kingdom, Sunnybrook Odette Cancer Centre, Toronto, ON, Canada, Medical Oncology Department, Hospital Universitario 12 De Octubre, Madrid, Spain, The Lank Center for Genitourinary Oncology, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA, Tom Baker Cancer Centre, University of Calgary, Calgary, AB, Canada

W badaniu III fazy EV-302 enfortumab wedotin w połączeniu z pembrolizumabem (EV+P) prawie podwoił medianę przeżycia wolnego od progresji i przeżycia całkowitego w porównaniu do chemioterapii zawierającej pochodne platyny (PBC) u chorych na wcześniej nieleczonego miejscowo zaawansowanego lub rozsianego raka z nabłonka przejściowego dróg moczowych (la/mUC). Przedstawiono wyniki zgłaszane przez chorych (PROs). W badaniu EV-302 chorych przydzielano losowo do EV+P lub do PBC (gemcytabina z cisplatyną lub karboplatyną). Oceny PRO obejmowały Kwestionariusz Jakości Życia EORTC (EORTC QLQ-C30) oraz Krótki Formularz Oceny Bólu (BPI-SF) wypełniane na początku badania, co tydzień przez 12 tygodni, a następnie co 3 tygodnie przez okres obserwacji przeżycia, w tym po progresji. Chorzy leczeni EV+P mieli lepsze przeżycie w porównaniu do PBC bez uszczerbku dla jakości życia i funkcjonowania, co dodatkowo potwierdza wartość EV+P w leczeniu chorych na la/mUC. Zgodność przyjmowania leków, zwłaszcza po progresji, była niższa niż oczekiwano (szczególnie w ramieniu PBC) i mogła mieć wpływ na wyniki.
ASCO Abstract

Shilpa Gupta, Yohan Loriot, Michiel Simon Van Der Heijden, Jens Bedke, Begoña Pérez Valderrama, Eiji Kikuchi, Aude Flechon, Daniel P. Petrylak, Maria De Santis, Matt D. Galsky, Jae-Lyun Lee, Umang Swami, Srikala S. Sridhar, Ugo De Giorgi, Phoebe Wright, Yi-Tsung Lu, Xuesong Guan, Ryan Dillon, Blanca Homet Moreno, Thomas Powles

Taussig Cancer Institute, Cleveland Clinic, Cleveland, OH, Université Paris-Sud, Université Paris-Saclay, Villejuif, France, Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Netherlands, Department of Urology and Eva Mayr-Stihl Cancer Center, Klinikum Stuttgart, Stuttgart, Germany, Hospital Universitario Virgen del Rocío, Seville, Spain, St. Marianna University School of Medicine, Kanagawa, Japan, Centre Léon Bérard, Lyon, France, Yale Cancer Center, New Haven, CT, Department of Urology, Charité University Hospital, Berlin, Germany and Department of Urology Medical University of Vienna, Vienna, Austria, Icahn School of Medicine at Mount Sinai, Tisch Cancer Institute, New York, NY, Asan Medical Center, University of Ulsan College of Medicine, Seoul, South Korea, Huntsman Cancer Institute at the University of Utah, Salt Lake City, UT, Princess Margaret Cancer Centre, Toronto, ON, Canada, IRCCS Istituto Romagnolo per lo Studio dei Tumori (IRST) Dino Amadori, Meldola, Italy, Pfizer Inc., Bothell, WA, Astellas Pharma, Inc., Northbrook, IL, Merck & Co., Inc., Rahway, NJ, Barts Cancer Institute, Queen Mary University of London, London, United Kingdom

Enfortumab wedotin (EV) jest zatwierdzony w skojarzeniu z pembrolizumabem i jako wyłączne leczenie chorych na miejscowo zaawansowanego lub rozsianego raka z nabłonka przejściowego dróg moczowych (la/mUC). EV, samodzielnie i w skojarzeniu z pembrolizumabem, wykazał korzyść w zakresie OS i ogólnie możliwy do opanowania profil bezpieczeństwa u chorych na wcześniej leczonego lub nieleczonego la/mUC. Modyfikacje dawki, w tym obniżenie i przerwy, są zalecane podczas zdarzeń niepożądanych związanych z EV. Niniejsza analiza ocenia związek pomiędzy ekspozycją na EV w osoczu, na którą wpływają modyfikacje dawki, a wynikami dotyczącymi bezpieczeństwa i skuteczności. Modyfikacje dawki były powszechne. Większa początkowa ekspozycja na EV w pierwszych 2 cyklach była związana z wyższym ORR i była zgodna z odpowiedzią na dawkę. Niższa ekspozycja na EV wiązała się z niższym ryzykiem wystąpienia wysypki lub reakcji skórnych stopnia ≥3 związanych z EV, neuropatii obwodowej stopnia ≥2 i hiperglikemii stopnia ≥3 (P<0,0001 dla wszystkich). EV wydłużył PFS i OS u chorych na la/mUC w porównaniu do chemioterapii we wszystkich kwartylach ekspozycji. Dawka początkowa 1,25 mg/kg w dniach 1, 8 i 15 28-dniowego cyklu (3Q4W) skutkowała ekspozycją na EV, która wiązało się z największym prawdopodobieństwem uzyskania odpowiedzi. Zalecane modyfikacje dawki są skuteczne w zarządzaniu zdarzeniami niepożądanymi związanymi z EV i powinny być stosowane zgodnie ze wskazaniami klinicznymi. ASCO Abstract

Daniel P. Petrylak, Yen Lin Chia, Evan Y. Yu, Thomas Powles, Thomas W. Flaig, Yohann Loriot, Peter H. O’Donnell, Elisabeth I. Heath, Takahiro Kojima, Se Hoon Park, Guru P. Sonpavde, Joel Picus, Nobuaki Matsubara, Wataru Obara, Vaishali Chudasama, Srinivasu Poondru, Michael Harrison, Eric Kim, Sam Joseph Brancato, Jonathan E. Rosenberg

Yale School of Medicine, New Haven, CT, Pfizer Inc., Bothell, WA, Fred Hutchinson Cancer Center, University of Washington, Seattle, WA, Barts Cancer Institute, Queen Mary University of London, London, United Kingdom, University of Colorado Anschutz Medical Campus, Aurora, CO, Université Paris-Sud, Université Paris-Saclay, Gustave Roussy, Villejuif, France, University of Chicago, Chicago, IL, Karmanos Cancer Institute, Wayne State University, Detroit, MI, Department of Urology, Aichi Cancer Center, Nagoya, Japan, Samsung Medical Center, Seoul, South Korea, AdventHealth Cancer Institute, Orlando, FL, Washington University in St. Louis, St. Louis, MO, National Cancer Center Hospital East, Chiba, Japan, Department of Urology, Iwate Medical University, Iwate, Japan, Astellas Pharma US Inc, Northbrook, IL, Astellas Pharma US Inc., Northbrook, IL, Genitourinary Oncology, Memorial Sloan Kettering Cancer Center; Weill Cornell Medical College, New York, NY

W badaniu CheckMate 901 skojarzenie niwolumabu (NIVO) z gemcytabiną i cisplatyną (GC) znamiennie wydłużyło czas całkowitego przeżycia (OS) i czas wolny od progresji (PFS) ze znamiennymi udziałami obiektywnych odpowiedzi (ORR; 57,6% w grupie leczonej NIVO+GC vs 43,1% w grupie GC) i głębokimi, trwałymi całkowitymi odpowiedziami (CR; odpowiednio 21,7% vs 11,8%) u chorych na wcześniej nieleczonego nieoperacyjnego lub rozsianego raka z nabłonka przejściowego dróg moczowych (mUC). Choroba rozsiana tylko do węzłów chłonnych (LN) jest korzystnym czynnikiem rokowniczym u chorych na mUC i wiąże się z długim przeżyciem wolnym od choroby i leczenia po GC +/- konsolidacji chirurgicznej. Przeprowadzono analizę post hoc, aby scharakteryzować podgrupę chorych z CR, z dalszą analizą chorych na mUC z przerzutami tylko do LN. Do otwartego badania III fazy CheckMate 901 chorych kwalifikujących się do leczenia cisplatyną przydzielano losowo do NIVO 360 mg + GC co 3 tyg. do 6 cykli, a następnie NIVO 480 mg co 4 tyg. do progresji, niedopuszczalnej toksyczności lub do 2 lat, lub do GC co 3 tyg. do 6 cykli. Pierwszorzędowymi punktami końcowymi były OS i PFS. Spośród 608 chorych przydzielonych losowo do leczenia, u 102 (16,8%) stwierdzono CR. W grupie z CR znaczna liczba chorych miała rozsiew wyłącznie do LN. W badaniu CheckMate 901 z ustalonym czasem trwania chemioterapii i do 2 lat NIVO, eksploracyjna charakterystyka chorych z CR wyłoniła grupę chorych z przerzutami wyłącznie do LN. U chorych na mUC z rozsiewem tylko do LN, NIVO + GC wywołało trwałą kontrolę choroby i klinicznie znamienne wydłużenie OS i PFS w porównaniu do wyłącznej GC. NIVO w połączeniu z chemioterapią zawierającą cisplatynę stanowi opcję leczenia pierwszej linii u chorych na mUC.
ASCO Abstract

Matt D. Galsky, Guru P. Sonpavde, Thomas Powles, Melanie Claps, Mauricio Burotto, Michael Schenker, Juan Pablo Sade, Aristotelis Bamias, Philippe Beuzeboc, Jens Bedke, Jan Oldenburg, Yüksel Ürün, Ding-Wei Ye, Begoña Pérez Valderrama, Yoshihiko Tomita, Jeiry Filian, Lily Wang, Daniela Purcea, Michiel Simon Van Der Heijden

Tisch Cancer Institute, Icahn School of Medicine at Mount Sinai, New York, NY, Dana-Farber Cancer Institute, Harvard Medical School, Boston, MA, Barts Cancer Institute, Queen Mary University of London, London, United Kingdom, Fondazione IRCCS Istituto Nazionale dei Tumori, Milan, Italy, Bradford Hill Clinical Research Center, Santiago, Chile, Centrul de Oncologie Sf. Nectarie, Craiova, Romania, Alexander Fleming Institute, Buenos Aires, Argentina, National and Kapodistrian University of Athens, ATTIKON University Hospital, Athens, Greece, Hopital Foch, Suresne Cedex, France, Eberhard Karls University Tübingen, Tübingen, Germany, Akershus University Hospital, Lørenskog, Norway, Ankara University, Ankara, Turkey, Fudan University Shanghai Cancer Center, Shanghai, China, Hospital Universitario Virgen del Rocío, Seville, Spain, Niigata University Graduate School of Medical and Dental Sciences, Niigata, Japan, Bristol Myers Squibb, Princeton, NJ, Bristol Myers Squibb, Boudry, Switzerland, Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Netherlands

Leczenie systemowe jest stosowane u chorych na zaawansowanego raka moczownika, którzy nie kwalifikują się do leczenia chirurgicznego, jednak ze względu na niską częstość występowania tej choroby nie przeprowadzono prospektywnych badań klinicznych i nie ma ustalonego standardu opieki. Trwające badanie ULTIMA ocenia skuteczność i bezpieczeństwo stosowania mFOLFIRINOX w tej grupie chorych. Pierwszorzędowym punktem końcowym jest ORR, drugorzędowymi: PFS, OS i częstość występowania gorączki neutropenicznej. Do badania włączono 21 chorych. Mediana wieku wyniosła 50 lat (28-68 lat). Najczęstszym miejscem przerzutów były płuca (47,6%), a następnie węzły chłonne (38,1%) i otrzewna (33,3%). Dwóch chorych osiągnęło CR, a 11 chorych PR z ORR wynoszącym 61,9%. Badanie spełniło pierwszorzędowy punkt końcowy w pierwszym etapie. Mediana PFS wyniosła 9,3 miesiąca, a szacowana mediana OS – 26,4 miesiąca. Pierwsze prospektywne badanie ULTIMA wykazało zachęcające ORR i PFS u chorych na zaawansowanego raka moczownika. Schemat leczenia jest dobrze tolerowany, bez gorączki neutropenicznej przy profilaktycznym stosowaniu pegteograstimu.
ASCO Abstract

Jae-Lyun Lee, Inkeun Park, Shinkyo Yoon, Sang Joon Shin, Seong-Hoon Shin, Kwonoh Park, Jung Hoon Kim, Hyo Jin Lee

Asan Medical Center, University of Ulsan College of Medicine, Seoul, South Korea, Department of Oncology, Asan Medical Center, University of Ulsan College of Medicine, Seoul, South Korea, Division of Medical Oncology, Department of Internal Medicine, Yonsei Cancer Center, Yonesi University College of Medicine, Seoul, South Korea, Kosin University Gospel Hospital, Busan, South Korea, Hanyang University Seoul Hospital, Hanyang University College of Medicine, Seoul, South Korea, Division of Hematology/Oncology, Department of Internal Medicine, Pusan National University Yangsan Hospital, Yangsan Si, South Korea, Department of Medical Science and Internal Medicine, College of Medicine, Chungnam National University, Daejeon, South Korea

Rozsiane nasieniakowe guzy zarodkowe (mSGCT) są rzadkie. Niewiele badań koncentrowało się na wczesnym nawrocie (< 12 miesięcy) po chemioterapii pierwszej linii (ChT). Celem była ocena wpływu ratunkowego usunięcia zaotrzewnowych węzłów chłonnych (RPLND) i wysokodawkowej chemioterapii z przeszczepieniem krwiotwórczych komórek macierzystych (HDCT-HSCT) u chorych z wczesnym nawrotem mSGCT. Do retrospektywnego badania włączono 91 chorych na mSGCT leczonych w latach 2005-2022 w 7 francuskich ośrodkach eksperckich z powodu wczesnego nawrotu po początkowej korzystnej odpowiedzi na ChT 1. linii. Oceniono charakterystykę kliniczną chorych, przeżycie wolne od progresji po pierwszym nawrocie (PFS) i przeżycie całkowite (OS). Oceniono również rolę HDCT-HSCT jako pierwszego leczenia ratującego oraz wpływ uzupełniającej RPLND po ratującej ChT. U chorych na mSGCT z nawrotem w pierwszym roku, RPLND po leczeniu ratującym wiąże się z dłuższym PFS i wykazuje trend w kierunku wydłużenia OS. Należy określić podgrupę, która może odnieść korzyść z HDCT-HSCT, ponieważ ten sposób leczenia nie przyniósł korzyści w zakresie przeżycia w całej grupie. ASCO Abstract

Lucile Duval, Benoît Allignet, Christine Chevreau, Gwenaelle Gravis, Camille Mazza, Marine Gross-Goupil, Brigitte Laguerre, Patrice Peyrat, Floriane Izarn, Anna Patrikidou, Aude Flechon

Université Claude Bernard Lyon 1, Lyon, France, Centre Léon Bérard, Lyon, France, IUCT-Oncopole, Toulouse, France, Institut Paoli-Calmettes, Marseille, France, Institut de Cancérologie Jean Godinot, Reims, France, Department of Medical Oncology, University Hospital St André, Bordeaux, France, Centre Eugene Marquis, Rennes, France, Institut Gustave Roussy, Villejuif, France

Przerzuty do mózgu (BM) z guzów zarodkowych (GCT) są złym czynnikiem rokowniczym. Niemniej jednak wielu chorych z nawrotem pod postacią BM osiąga długotrwałą kontrolę choroby. Radioterapia (RT) jest kluczowym elementem leczenia GCT BM, obok ratunkowej chemioterapii (ChT), ale dostępnych jest niewiele danych, dotyczących jej skuteczności. Wyniki wyłącznej radiochirurgii stereotaktycznej (SRS), bez RT na obszar całego mózgu (WBRT), są rzadko opisywane. Opisano schematy leczenia i wyniki u chorych na GCT, którzy otrzymali RT z powodu nawrotu pod postacią BM. Do badania włączono 60 chorych na pozaczaszkowe GCT, którzy otrzymali RT z powodu nawrotu pod postacią BM w latach 2005-2023. Określono cztery podgrupy na podstawie włączenia RT do szerszej strategii leczenia BM: RT bez jednoczesnej ratunkowej ChT (grupa 1), RT z ratunkową konwencjonalną ChT (grupa 2), RT z wysokodawkową ChT (grupa 3) i ratunkową RT w przypadku progresji BM początkowo poddanej wyłącznie ChT (grupa 4). Stosowano WBRT i SRS. Oceniono całkowite przeżycie (OS), progresję wewnątrzczaszkową (IP) od zakończenia RT oraz miejscową progresję (LP) po SRS. Udział 3-letnich OS po RT wyniósł 39%, a IP – 44%. OS nie różniło się znamiennie pomiędzy grupami. Zaobserwowano tendencję do gorszego IP w grupie 4. w porównaniu do wszystkich innych grup (p = 0,05). Udział LP po SRS wyniósł 8% po 3 latach. Wśród chorych leczonych SRS, występowanie ≥ 2 BM wiązało się ze zwiększonym ryzykiem zgonu (p = 0,01) i IP (p = 0,02). Nie zaobserwowano tego po WBRT. Stwierdzono niejednorodne wzorce stosowania RT w przypadku nawrotu BM. Długotrwałe przeżycie i kontrola wewnątrzczaszkowa są osiągalne w przypadku każdej strategii oraz zarówno WBRT, jak i SRS. Analiza obejmuje największą dotychczas zgłoszoną serię GCT BM poddanych SRS. Kontrola miejscowa po SRS jest doskonała, ale zaleca się ostrożność wśród przypadku chorych z wieloma BM, biorąc pod uwagę podwyższone ryzyko IP i zgonu.ASCO Abstract

Chengcheng Gui, Samuel A Funt, Yao Yu, Melissa Zinovoy, Linda Chen, Yoshiya Yamada, Luke R. G. Pike, Darren R. Feldman, Brandon S. Imber

Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY

Wśród chorych na nienasieniakowe nowotwory zarodkowe (NSGCT) w I stopniu zaawansowania poddawanych aktywnej obserwacji (AS) najczęstszym miejscem nawrotu jest przestrzeń zaotrzewnowa (RP). W grupie chorych z nawrotem tylko w RP, z prawidłowym stężeniem markerów nowotworowych, opcje leczenia obejmują chemioterapię (ChT) lub usunięcie zaotrzewnowych węzłów chłonnych (RPLND). Opisano charakterystykę 143 chorych na NSGCT w I stopniu zaawansowania, u których podczas AS doszło do nawrotu wyłącznie w RP w latach 1990-2023, poddanych ChT lub RPLND. Mediana wieku w chwili rozpoznania wynosiła 28,8 roku (zakres 15,6-61,5). Dominującą histologią był rak zarodkowy (49,0%), mieszany (16,1%), nasieniak (15,4%), potworniak (10,5%), guz pęcherzyka żółtkowego (7,7%) i kosmówczak (0,7%). Większość chorych (98,0%) należała do grupy o dobrym rokowaniu wg IGCCCG. W chwili nawrotu w RP 116 chorych (81,1%) poddano ChT, a 27 (18,9%) RPLND. Wśród poddanych chemioterapii mediana czasu do nawrotu wyniosła 5,2 miesiąca w porównaniu z 9,0 miesięcy wśród poddanych RPLND (p=0,01). Spośród 116 chorych poddanych chemioterapii 55 (47,4%) wymagało RPLND po chemioterapii (pcRPLND). U chorych na NSGCT w I stopniu zaawansowania z nawrotem podczas AS tylko w RP nie stwierdzono różnicy w udziale 5-letnich PFS lub OS u chorych poddanych RPLND w porównaniu do ChT. Prawie połowa chorych poddanych ChT wymagała pcRPLND. Gdy chorzy zostali starannie wybrani do RPLND w chwili nawrotu, większość z nich została wyleczona za pomocą jednej metody leczenia. Wśród leczonych chirurgicznie większość miała węzły chłonne RP <3 cm, wszyscy mieli prawidłowe stężenie markerów nowotworowych i dłuższą medianę czasu do nawrotu podczas AS. ASCO Abstract

Ahmed Bilal Khalid, Rebecca Hassoun, Sandra K. Althouse, Tareq Salous, Clint Cary, Timothy A. Masterson, Lawrence H. Einhorn, Nabil Adra, Jennifer King

Indiana University School of Medicine, Indianapolis, IN, Indiana University Simon Comprehensive Cancer Center, Indianapolis, IN, Indiana University, Indianapolis, IN

W ciągu ostatnich 6 dekad chemioterapia zawierająca pochodne platyny była standardem leczenia pierwszej linii zaawansowanego raka płaskonabłonkowego prącia (PSCC). Zaawansowany PSCC ma złe rokowanie i ograniczone możliwości leczenia. Inhibitory immunologicznego punktu kontrolnego (ICI) wiążą się z lepszą skutecznością w różnych typach nowotworów złośliwych, jednak korzyści w PSCC są niepewne. W jednoramiennym badaniu II fazy LACOG 0218 oceniano pembrolizumab i chemioterapię zawierająca pochodne platyny w leczeniu pierwszej linii zaawansowanego PSCC. Chorzy otrzymywali: 5-FU 1000mg/m²/dzień IV D1-D4; cisplatynę 70mg/m² (lub karboplatynę AUC 5) IV D1; oraz pembrolizumab 200mg IV D1 co 3 tygodnie (Q3W) przez 6 cykli, a następnie pembrolizumab 200mg IV Q3W do 34 cykli. Pierwszorzędowym punktem końcowym jest udział potwierdzony ogólnych odpowiedzi (cORR) oceniany przez badacza (INV) zgodnie z RECIST 1.1. Do badania włączono 37 chorych w 11 brazylijskich ośrodkach, a 33 chorych kwalifikowało się do analizy skuteczności. cORR według INV wyniósł 39,4%. Najczęstszymi zmianami wykrytymi w NGS były: TP53 (57,1%), CDKN2A (51,4%) i TERT (31,4%). W badaniu HERCULES po raz pierwszy wykazano skuteczność ICI u chorych na zaawansowanego PSCC przy możliwym do opanowania profilu bezpieczeństwa. HPV16 i TMB mogą być potencjalnymi biomarkerami predykcyjnymi skuteczności. ICI w połączeniu z chemioterapią zawierającą pochodną platyny jest obiecującą metodą leczenia zaawansowanego PSCC, która wymaga dalszych badań.
ASCO Abstract

Fernando Cotait Maluf, Karine Trindade, Daniel D Almeida Preto, Fernando Sabino Marques Monteiro, Murilo Luz, Patricia Milhomem Beato, Diogo Assed Bastos, Joao Paulo Holanda Soares, Victor Marcondes Lopes dos Santos, Luis Eduardo Werneck De Carvalho, David Queiroz Borges Muniz, Douglas Racy, Susan Halabi, Taiane Francieli Rebelatto, Gustavo Werutsky, Rafaela Gomes de Jesus, Andre P. Fay

Hospital Beneficência Portuguesa de São Paulo and Hospital Israelita Albert Einstein; LACOG (Latin American Cooperative Oncology Group), São Paulo, Brazil, LACOG (Latin American Cooperative Oncology Group), Porto Alegre, Brazil, Barretos Cancer Hospital, Barretos, Brazil, Hospital Universitário de Brasília, Universidade de Brasília, and Hospital Sírio-Libanês; LACOG (Latin American Cooperative Oncology Group), Brasília, Brazil, Hospital Erasto Gaertner, Curitiba, Brazil, Fundação Amaral Carvalho, Jaú, Brazil, Hospital Sírio-Libanês; LACOG (Latin American Cooperative Oncology Group), São Paulo, Brazil, Hospital Haroldo Juaçaba, Instituto do Câncer do Ceará, Fortaleza, Brazil, Instituto Nacional do Câncer (INCA), Rio De Janeiro, Brazil, Oncológica do Brasil, Belém, Brazil, Instituto do Câncer do Estado de São Paulo (ICESP), São Paulo, Brazil, BP – Beneficência Portuguesa de São Paulo, São Paulo, Brazil, Duke University School of Medicine, Durham, NC, PUCRS School of Medicine and Hospital Nora Teixeira; LACOG (Latin American Cooperative Oncology Group), Porto Alegre, Brazil