6 Nowotwory skóry i mięsaki

Indukcyjne leczenie ipilimumabem (IPI) w połączeniu z niwolumabem (NIVO) pozwala na uzyskanie wysokiego udziału patologicznych odpowiedzi i wiąże się z doskonałym przeżyciem wolnym od nawrotu (RFS) u chorych na czerniaka wysokiego ryzyka w III stopniu zaawansowania. Podczas gdy w OpACIN-neo oceniano różne indukcyjne schematy IPI + NIVO, po których następowało usunięcie węzłów chłonnych (TLND) bez uzupełniającego leczenia systemowego (ST), w badaniu PRADO oceniano spersonalizowane podejście. U chorych z dużą odpowiedzią patologiczną (MPR; ≤10% żywych komórek guza), pomijano TLND i uzupełniające ST, a chorzy z brakiem patologicznej odpowiedzi (pNR; >50% żywych komórek guza) otrzymywali uzupełniające ST (BRAFi/MEKi lub anty-PD1) ± radioterapię po TLND. Oceniono, czy pominięcie TLND u chorych z MPR miało niekorzystny wpływ na długie przeżycie oraz czy dodanie uzupełniającej ST u chorych z pNR miało korzystny wpływ na przeżycie. Oceniono udział 3-letnich RFS i przeżycie wolne od przerzutów odległych (DMFS) u chorych z MPR i pNR z badań PRADO i OpACIN-neo. Pominięcie TLND u chorych z MPR po indukcyjnym IPI + NIVO wydaje się nie wpływać na RFS/DMFS. Biorąc pod uwagę wysokie wskaźniki przeżycia, jest mało prawdopodobne, aby uzupełniająca ST przyniosła dalsze korzyści w tej grupie chorych. U chorych z pNR, dodanie uzupełniającej ST (kontynuacja leczenia anty-PD1 lub włączenie BRAFi/MEKi) wydaje się poprawiać RFS i DMFS.

Irene L.M. Reijers, Alexander M. Menzies, Judith M. Versluis, Robyn P.M. Saw, Winan J. van Houdt, Ellen Kapiteijn, Astrid Aplonia Maria Van Der Veldt, Karijn Suijkerbuijk, Hanna Eriksson, Geke Hospers, Willem M.C. Klop, Marta I. Lopez-Yurda, Lindsay G. Grijpink-Ongering, Maria Gonzalez, Andrew John Spillane, Richard A. Scolyer, Bart A. van de Wiel, Alexander Christopher Jonathan Van Akkooi, Georgina V. Long, Christian U. Blank

Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Netherlands, Melanoma Institute Australia, Faculty of Medicine and Health, The University of Sydney, and Mater and Royal North Shore Hospitals, Sydney, NSW, Australia, Melanoma Institute Australia, The University of Sydney, Royal Prince Alfred Hospital, The Mater Hospital Sydney, Sydney, NSW, Australia, Department of Surgical Oncology, Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Netherlands, Leiden University Medical Center, Department of Medical Oncology, Leiden, Netherlands, Departments of Medical Oncology and Radiology & Nuclear Medicine, Erasmus University Medical Center, Rotterdam, Netherlands, University Medical Center Utrecht, Utrecht, Netherlands, Department of Oncology-Pathology, Karolinska Institutet, Theme Cancer. Oncology-Pathology department, Karolinska University Hospital-Solna, Solna, Sweden, Stockholm, Sweden, University Medical Center Groningen, Groningen, Netherlands, Biometrics Department, Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Netherlands, Melanoma Institute Australia, Sydney, Australia, University of Sydney and Sydney Cancer Centre, Wollstonecraft, Australia, Melanoma Institute Australia, Charles Perkins Centre, The University of Sydney, Royal Prince Alfred Hospital and NSW Health Pathology, Sydney, Australia, Melanoma Institute Australia, Wollstonecraft, Australia, Melanoma Institute Australia, The University of Sydney, and Royal North Shore and Mater Hospitals, Sydney, NSW, Australia, Netherlands Cancer Institute (NKI-AVL), Department of Medical Oncology, Amsterdam, Netherlands

W poprzednich doniesieniach wykazano, że leczenie przeciwciałem anty-LAG-3, fianlimabem, w połączeniu z przeciwciałem anty-PD-1, cemiplimabem, pozwalał na uzyskanie 63,8% ORR w dwóch oddzielnych grupach wcześniej nieleczonych anty-PD-(L)1 chorych na rozsianego czerniaka (Mel). Korzyści płynące ze stosowania połączenia fianlimabu z cemiplimabem u pacjentów wcześniej leczonych uzupełniająco anty-PD-1 nie są znane. Przedstawiono dane dotyczące bezpieczeństwa i aktywności klinicznej z badania I fazy u chorych na zaawansowanego Mel, w tym chorych po wcześniejszym leczeniu uzupełniającym. Połączenie fianlimabu z cemiplimabem wykazało wysoką aktywność kliniczną u chorych na zaawansowanego Mel i wydaje się korzystniejsze w porównaniu do innych zatwierdzonych połączeń inhibitorów immunologicznych punktów kontrolnych w tych samych warunkach klinicznych. Podwójna blokada LAG-3 jest aktywna i pozwala na uzyskanie odpowiedzi u chorych na zaawansowanego Mel, wcześniej leczonych uzupełniająco anty-PD-1. Profil bezpieczeństwa fianlimabu z cemiplimabem był podobny do leczenia anty-PD-1 z wyjątkiem niewydolności kory nadnerczy. Trwa badanie III fazy oceniających fianlimab z cemiplimabem u wcześniej nieleczonych chorych na zaawansowanego Mel.

Omid Hamid, Karl D. Lewis, Amy M. Weise, Meredith McKean, Kyriakos P. Papadopoulos, John Crown, Sajeve Samuel Thomas, Eugenia Girda, John M. Kaczmar, Kevin B. Kim, Nehal Lakhani, Melinda Lynne Yushak, Jayakumar Mani, Fang Fang, Laura Brennan, Vladimir Jankovic, Anne Josee Paccaly, Sheila Masinde, Israel Lowy, Giuseppe Gullo

The Angeles Clinic & Research Institute, A Cedars-Sinai Affiliate, Los Angeles, CA, University of Colorado Cancer Center, Aurora, CO, Henry Ford Cancer Institute, Detroit, MI, Sarah Cannon Research Institute, Tennessee Oncology, Nashville, TN, START San Antonio, San Antonio, TX, St. Vincent’s University Hospital, Dublin, Ireland, University of Florida-Health Cancer Center, Orlando Health, Orlando, FL, Rutgers Cancer Institute of New Jersey, New Brunswick, NJ, MUSC Hollings Cancer Center, Charleston, SC, California Pacific Medical Center Research Institute, San Francisco, CA, START Midwest, Grand Rapids, MI, Department of Hematology and Medical Oncology at Emory University School of Medicine, Atlanta, GA, Regeneron Pharmaceuticals, Inc., Tarrytown, NY

MRNA-4157 to nowa spersonalizowana szczepionka przeciwnowotworowa oparta na mRNA, która koduje do 34 swoistych dla chorego neoantygenów nowotworowych. W otwartym, wieloośrodkowym badaniu II fazy mRNA-4157-P201/Keynote-942, z losowym doborem chorych, osiągnięto pierwotny punkt końcowy przeżycia wolnego od nawrotu (RFS) u chorych po usunięciu czerniaka wysokiego ryzyka w stopniu zaawansowania IIIB/C/D i IV. Badanie wykazało znamienną poprawę RFS w leczeniu skojarzonym (mRNA-4157 + pembrolizumab) w porównaniu do wyłącznego leczenia pembrolizumabem, ze zmniejszeniem ryzyka nawrotu lub zgonu o 44% (HR = 0,561; 95% CI: 0,309, 1,017); p = 0,0266). Przedstawiono pierwszą analizę drugorzędowego punktu końcowego skuteczności – przeżycia wolnego od odległych przerzutów (DMFS). MRNA-4157 w skojarzeniu z pembrolizumabem znamiennie wydłużyła DMFS w uzupełniającym leczeniu chorych na czerniaka wysokiego ryzyka w porównaniu do pembrolizumabu. Wyniki dostarczają dalszych dowodów na korzyść ze spersonalizowanego podejścia neoantygenowego. Planowane jest badanie III fazy wśród chorych na czerniaka.

Adnan Khattak, Jeffrey S. Weber, Tarek Meniawy, Matthew H. Taylor, George Ansstas, Kevin B. Kim, Meredith McKean, Georgina V. Long, Ryan J. Sullivan, Mark B Faries, Thuy Tran, Charles Lance Cowey, Theresa Michelle Medina, Jennifer Margaret Segar, Victoria Atkinson, Geoffrey Thomas Gibney, Jason J. Luke, Elizabeth Iannotti Buchbinder, Robert S. Meehan, Matteo S. Carlino

One Clinical Research and Edith Cowan University, Perth, Western Australia, Australia, Laura and Isaac Perlmutter Cancer Center, NYU School of Medicine, New York, NY, Sir Charles Gairdner Hospital, Nedlands, Western Australia, Australia, Earle A. Chiles Research Institute, Portland, OR, Washington University Oncology, St. Louis, MO, California Pacific Medical Center Research Institute, San Francisco, CA, Sarah Cannon Research Institute, Tennessee Oncology, Nashville, TN, Melanoma Institute Australia, The University of Sydney, and Royal North Shore and Mater Hospitals, Sydney, NSW, Australia, Massachusetts General Hospital, Boston, MA, The Angeles Clinic and Research Institute, Los Angeles, CA, Yale-New Haven Hospital, New Haven, CT, Texas Oncology-Baylor Charles A. Sammons Cancer Center, Dallas, TX, University of Colorado, Aurora, CO, The University of Arizona Cancer Center, Tucson, AZ, Princess Alexandra Hospital and University of Queensland, Woolloongabba, QLD, Australia, Georgetown – Lombardi Comprehensive Cancer Center, Washington, DC, UPMC Hillman Cancer Center, Pittsburgh, PA, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA, Moderna Therapeutics, Cambridge, MA, Melanoma Institute Australia, The University of Sydney, Westmead and Blacktown Hospitals, Sydney, Australia

W badaniu III fazy Checkmate 76K, z losowym doborem chorych, uzupełniające leczenie niwolumabem (NIVO) znamiennie wydłużyło przeżycie wolne od nawrotu (RFS) u chorych na czerniaka w stopniu zaawansowania IIB/C w porównaniu do placebo (HR 0,42; 95% CI 0,30-0,59). Po raz pierwszy oceniono wybrane biomarkery (BM) i ich związek z RFS u chorych na wczesnego czerniaka leczonego lekiem anty-PD-1. Oceniono BM w guzie i w surowicy, w tym sygnaturę ekspresji genów związanych z interferonem gamma (IFNγ-sig), TMB, mutację BRAF, % wewnątrznowotworowych komórek T CD8 +, ekspresję PD-L1 komórek nowotworowych i stężenie CRP w surowicy. Wyższe wartości IFNγ-sig, TMB i % limfocytów T CD8+ oraz niższe stężenie CRP były związane z dłuższym RFS po leczeniu NIVO. Żaden z ocenianych BM nie miał znaczenia rokowniczego dla RFS w ramieniu placebo, w przeciwieństwie do wcześniejszych doniesień dotyczących czerniaka. Wydłużony RFS obserwowano niezależnie od BM i mutacji BRAF wśród chorych leczonych NIVO w porównaniu do placebo.

Georgina V. Long, John M. M. Kirkwood, Christoph Hoeller, Jean-Jacques Grob, Jeffrey S. Weber, Janis M. Taube, Peter Mohr, Alexander Christopher Jonathan Van Akkooi, Carmen Loquai, Caroline Dutriaux, Vanna Chiarion-Sileni, Daniel J. Tenney, Sonia Dolfi, Hao Tang, Corey Ritchings, Maurice Lobo, Federico Campigotto, Wenjia Wang, Brian Gastman, Michele Del Vecchio

Melanoma Institute Australia, The University of Sydney, and Royal North Shore and Mater Hospitals, Sydney, NSW, Australia, University of Pittsburgh Medical Center, Hillman Cancer Center, Pittsburgh, PA, Medical University of Vienna, Vienna, Austria, Hôpital de la Timone, Marseille, France, Perlmutter Cancer Center at NYU Langone Health Medical Center, New York, NY, Johns Hopkins University School of Medicine, Baltimore, MD, Elbe Klinikum Buxtehude, Buxtehude, Germany, Melanoma Institute Australia, Wollstonecraft, NSW, Australia, University Medical Center of the Johannes Gutenberg University in Mainz, Mainz, Germany, Hôpital Saint André, Bordeaux, France, Istituto Oncologico Veneto IOV-IRCCS, Padova, Italy, Bristol Myers Squibb, Princeton, NJ, The Cleveland Clinic Foundation, Cleveland, OH, IRCCS Istituto Nazionale dei Tumori, Milan, Italy

Uzupełniające leczenie pembrolizumabem znamiennie wydłużyło przeżycie wolne od odległych przerzutów (DMFS) i przeżycie wolne od nawrotu (RFS) u chorych po usunięciu czerniaka w stopniu zaawansowania IIB lub IIC w porównaniu do placebo. Przedstawiono określoną w protokole końcową analizę DMFS z badania KEYNOTE-716. Ogółem 976 chorych przydzielono losowo do pembrolizumabu (n = 487) lub placebo (n = 489). Po medianie obserwacji wynoszącej 39,4 miesiąca uzupełniające leczenie pembrolizumabem po usunięciu czerniaka w stopniu zaawansowania IIB i IIC wykazywało korzyści w zakresie DMFS i RFS w porównaniu do placebo, bez nowych sygnałów dotyczących bezpieczeństwa.

Jason J. Luke, Paolo Antonio Ascierto, Muhammad Adnan Khattak, Luis de la Cruz Merino, Michele Del Vecchio, Piotr Rutkowski, Francesco Spagnolo, Jacek Mackiewicz, Vanna Chiarion-Sileni, John M. M. Kirkwood, Caroline Robert, Jean-Jacques Grob, Federica de Galitiis, Dirk Schadendorf, Matteo S. Carlino, Larry Wu, Mizuho Fukunaga-Kalabis, Clemens Krepler, Alexander M. Eggermont, Georgina V. Long

UPMC Hillman Cancer Center, Pittsburgh, PA, Istituto Nazionale Tumori IRCCS Fondazione Pascale, Naples, Italy, Fiona Stanley Hospital and Edith Cowan University, Perth, Western Australia, Australia, Hospital Universitario Virgen Macarena, Seville, Spain, Fondazione IRCCS Istituto Nazionale dei Tumori, Milan, Italy, Maria Skłodowska-Curie National Institute of Oncology Center, Warsaw, Poland, IRCCS San Martino Polyclinic Hospital, Genoa, Italy, Poznan University of Medical Sciences and Greater Poland Cancer Center, Poznań, Poland, Istituto Oncologico Veneto IOV-IRCCS, Padova, Italy, UPMC Hillman Cancer Center, University of Pittsburgh, Pittsburgh, PA, Gustave Roussy and Paris-Saclay University, Villejuif, France, AP-HM Hospital, Aix-Marseille University, Marseille, France, Dermopathic Institute of the Immaculate IDI-IRCCS, Rome, Italy, Department of Dermatology, University of Essen, Essen, and German Cancer Consortium, Heidelberg, Germany, Melanoma Institute Australia, The University of Sydney, Westmead and Blacktown Hospitals, Sydney, Australia, Merck & Co., Inc., Rahway, NJ, University Medical Center Utrecht & Princess Máxima Center, Utrecht, Netherlands, Melanoma Institute Australia, The University of Sydney, and Royal North Shore and Mater Hospitals, Sydney, NSW, Australia

Rak z komórek Merkla (MCC) jest rzadkim i agresywnym rakiem skóry, w którym często występuje wysoka ekspresja PD-L1. Blokada PD-L1 lub jego receptora, PD-1, wydłużyła przeżycie chorych na rozsianego MCC. Połączenie anty-PD-1 z anty-CTLA-4 poprawia wyniki w porównaniu z leczeniem wyłącznie anty-PD-1 (NCT03071406; Kim S et al., Lancet 2022), jednak potrzebne są dalsze badania w tej grupie chorych. W badaniu CheckMate 358 oceniano NIVO ± IPI w dwóch nierandomizowanych grupach chorych na MCC. Zarówno NIVO, jak i NIVO + IPI wykazują trwałą skuteczność kliniczną u chorych na zaawansowanego MCC. Chociaż nierandomizowany projekt badania ogranicza porównania między ramionami, wyniki nie sugerują dodatkowych korzyści w zakresie skuteczności po dodaniu IPI do NIVO. Większa częstość występowania TRAE stopnia 3/4 obserwowana w ramieniu skojarzonym mogła skutkować krótszym czasem trwania leczenia.

Shailender Bhatia, Suzanne Louise Topalian, William Howard Sharfman, Tim Meyer, Christopher D. Lao, Lorena Fariñas-Madrid, Lot A. Devriese, Raid Aljumaily, Robert L. Ferris, Yoshitaka Honma, Tariq Aziz Khan, Anjaiah Srirangam, Charlie Garnett-Benson, Michelle Lee, Paul Nghiem

Division of Medical Oncology, University of Washington and Fred Hutchinson Cancer Center, Seattle, WA, The Sidney Kimmel Comprehensive Cancer Center and Bloomberg-Kimmel Institute for Cancer Immunotherapy at Johns Hopkins, Baltimore, MD, UCL Cancer Center, University College London, London, United Kingdom, Michigan Medicine, Rogel Cancer Center, University of Michigan, Ann Arbor, MI, Vall d’Hebron Institute of Oncology (VHIO), Vall d’Hebron University Hospital, Barcelona, Spain, Department of Medical Oncology, University Medical Cancer Center Utrecht, Utrecht, Netherlands, Stephenson Cancer Center, University of Oklahoma Health Sciences Center, Oklahoma City, OK, University of Pittsburgh Medical Center, Pittsburgh, PA, Department of Head and Neck, Esophageal Medical Oncology, National Cancer Center Hospital, Tokyo, Japan, Bristol Myers Squibb, Princeton, NJ, University of Washington, Seattle, WA

Standard leczenia miejscowo zaawansowanego płaskonabłonkowego raka skóry (CSCC) obejmuje rozległy, zazwyczaj okaleczający zabieg operacyjny, często z uzupełniającą radioterapią (RT). Aby poprawić perspektywy kliniczne w tej grupie chorych, oceniono skuteczność indukcyjnego niwolumabu (NIVO) oraz niwolumabu z ipilimumabem (COMBO) u chorych na CSCC ze wskazaniem do rozległej operacji z lub bez uzupełniającej RT. Do badania włączono 50 pacjentów w średnim wieku 76 lat. W badaniu MATISSE wykazano odpowiedzi wynoszące 50% i 61% odpowiednio po indukcyjnym NIVO i COMBO, z dobrze kontrolowaną toksycznością w grupie starszych chorych na CSCC. Dziewięciu chorych odmówiło poddania się zabiegowi operacyjnemu z powodu znacznej remisji klinicznej po indukcyjnej immunoterapii. Te odpowiedzi kliniczne zostały potwierdzone w badaniu FDG-PET. Remisja choroby utrzymuje się u wszystkich 9 chorych po medianie czasu obserwacji wynoszącej 12 miesięcy, z lepszą jakością życia w porównaniu do chorych poddawanych standardowej opiece. W badaniu MATISSE udowodniono, że zachowanie narządów i trwałe całkowite remisje można osiągnąć po dwóch wlewach indukcyjnej immunoterapii, bez rozległego/okaleczającego zabiegu operacyjnego i/lub RT.

Charlotte L. Zuur, Sabine Breukers, Mercedes Machuca-Ostos, Thomas Boere, Laura Smit, J.P. De Boer, Sten Cornelissen, Arash Navran, Winan J. van Houdt, Bram Westerink, Maurits Wondergem, Remco de Bree, Lot A. Devriese, Daniela Thommen, Joleen Traets, John B. A. G. Haanen

Department of Head and Neck Surgical Oncology, Netherlands Cancer Institute (NKI-AVL), Amsterdam, Netherlands, Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Netherlands, Antoni van Leeuwenhoek Hospital/Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Netherlands, Netherlands Cancer Institute (NKI-AVL), Amsterdam, Netherlands, The Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Netherlands, Department of Head and Neck Surgical Oncology, University Medical Center Utrecht, Utrecht, Netherlands, Department of Medical Oncology, University Medical Cancer Center Utrecht, Utrecht, Netherlands

W erze przed immunoterapią wykazano, że chemioterapia (temozolomid w połączeniu z cisplatyną) jest lepszym schematem uzupełniającym w porównaniu do wysokich dawek interferonu alfa-2b u chorych po usunięciu czerniaka błon śluzowych (MuM). Jednak w obecnej erze immunoterapii inhibitor PD-1 jest zalecony jako standardowe leczenie uzupełniające u chorych po usunięciu czerniaka. Nie przedstawiono żadnego badania porównującego chemioterapię z inhibitorem PD-1 w leczeniu uzupełniającym u chorych po usunięciu MuM. Przeprowadzono badanie w celu porównania tych sposobów leczenia. Chorzy po usunięciu MuM otrzymywali chemioterapię (temozolomid 200 mg/m2/ dzień doustnie w dniach od 1 do 5 w połączeniu z cisplatyną 75 mg/m2 i.v. w dniach 1-3, powtarzane co 3 tygodnie przez sześć cykli) lub torypalimab (anty-PD-1, 3 mg/kg co 2 tygodnie we wlewie dożylnym). Punktami końcowymi były przeżycie wolne od nawrotu (RFS), przeżycie wolne od odległych przerzutów (DMFS) i przeżycie całkowite (OS). Uzupełniająca chemioterapia (temozolomid w połączeniu z cisplatyną) wiąże się ze znacznie dłuższym RFS, DMFS i OS w porównaniu do torypalimabu (anty-PD-1). Sugeruje to, że uzupełniająca chemioterapia może być lepszą opcją dla chorych po usunięciu MuM, nawet w obecnej erze immunoterapii.

Bin Lian, Hui Tian, Lu Si, Zhihong Chi, Xinan Sheng, Xuan Wang, Lili Mao, Xue Bai, Bixia Tang, Xieqiao Yan, Siming Li, Li Zhou, Xiaoting Wei, Juan Li, Caili Li, Chuanliang Cui, Jun Guo

Key Laboratory of Carcinogenesis and Translational Research (Ministry of Education/Beijing), Department of Melanoma and Sarcoma, Peking University Cancer Hospital & Institute, Beijing, China, Department of Melanoma and Sarcoma, Peking University Cancer Hospital & Institute, Beijing, China, Key Laboratory of Carcinogenesis and Translational Research (Ministry of Education/Beijing), Department of Genitourinary Oncology,Peking University Cancer Hospital & Institute, Beijing, China, Key Laboratory of Carcinogenesis and Translational Research (Ministry of Education/Beijing), Department of Melanoma and Sarcoma Oncology, Peking University Cancer Hospital & Institute, Beijing, China, Key Laboratory of Carcinogenesis and Translational Research (Ministry of Education/Beijing), Department of Genitourinary Oncology, Peking University Cancer Hospital & Institute, Beijing, China, Key Laboratory of Carcinogenesis and Translational Research (Ministry of Education, Beijing), Department of Melanoma & Sarcoma,Peking University Cancer Hospital & Institute, Beijing, China

Doksorubicyna (DOX) jest standardem leczenia nieoperacyjnych mięsaków tkanek miękkich (STS). DOX indukuje immunogenną śmierć komórek w licznych modelach przedklinicznych. Inhibitory immunologicznego punktu kontrolnego (ICI), w tym przeciwciała przeciwko PD-1 i CTLA-4, wykazały umiarkowaną aktywność, ale większość STS to niereagujące immunologicznie “zimne” guzy. Jednoczesne stosowanie DOX może poprawić immunogenność STS i zwiększyć skuteczność ICI, w tym przeciwciał: anty-CTLA-4, zalifrelimabu (ZAL), i anty-PD-1, balstylimabu (BAL). Przeprowadzono jednoramienne badanie II fazy z zastosowaniem połączenia DOX/ZAL/BAL u chorych na zaawansowanego/rozsianego STS w 1. i 2. linii leczenia bez wcześniejszego leczenia DOX lub ICI. Pierwszorzędowym punktem końcowym był udział przeżyć wolnych od progresji po 6 miesiącach (PFS6mo). Połączenie DOX/BAL/ZAL wiązało się ze znamienną skutecznością, w tym z korzystnym PFS6mo. Uzyskano odpowiedzi w kilku podtypach STS, które prawdopodobnie nie zareagują na wyłączne leczenie DOX lub ICI. Konieczne są dalsze badania potwierdzające uzyskane wyniki leczenia. Trwa badanie oceniające inhibitor CTLA-4 nowej generacji, botensylimab w połączeniu z DOX +/- BAL.

Breelyn A. Wilky, Alessandra Maleddu, Anne Mailhot, Chelsey Cartwright, Dexiang Gao, Cristiam Moreno Tellez, Kyle Powers, Lindsey Kemp, Nicholas Therrien, Jaymin M. Patel, Joseph Elan Grossman, Steven O’Day, Anthony D. Elias

University of Colorado Anschutz Medical Campus, Aurora, CO, University of Colorado School of Medicine, Aurora, CO, University of Colorado Cancer Center, Aurora, CO, University of Colorado, Aurora, CO, University of Colorado Anschutz Medical Campus, Denver, CO, Agenus Inc., Boston, MA, Agenus Inc., Lexington, MA

Inhibitory 1. receptora programowanej śmierci (PD-1) wykazują umiarkowaną aktywność w leczeniu większości mięsaków tkanek miękkich (STS). Wcześniej donoszono o możliwym synergistycznym działaniu połączenia trabektedyny z inhibitorem PD-1 – niwolumabem. Oceniono skuteczność i bezpieczeństwo trabektedyny z niwolumabem w leczeniu drugiej linii u chorych na rozsiane lub nieoperacyjne STS leczone antracyklinami. Do prospektywnego nierandomizowanego badania II fazy NiTraSarc włączano chorych na zaawansowane tłuszczakomięsaki, mięsaki gładkokomórkowe lub mięsaki inne niż L. Chorzy początkowo otrzymywali 3 cykle trabektedyny w dawce 1,5 mg/m2, a następnie skojarzenie trabektedyny w dawce 1,5 mg/m2 z niwolumabem w dawce 240 mg w tak zwanej “późnej grupie skojarzonej” (LCC) przez maksymalnie 16 cykli. Po obiecujących wynikach wcześniej zaplanowanej cząstkowej analizy chorzy otrzymywali leczenie skojarzone już od 2. cyklu we “wczesnej grupie skojarzonej” (ECC). Pierwszorzędowym punktem końcowym skuteczności był udział przeżyć wolnych od progresji po 6 miesiącach (PFSR6). Potwierdzono aktywność trabektedyny z niwolumabem, szczególnie u chorych na tłuszczakomięsaki i mięsaki gładkokomórkowe. Stwierdzono znamienną różnicę pomiędzy ECC i LCC pod względem PFSR6, PFS i OS. Wyniki chorych na mięsaki inne niż L nie uzasadniają dalszego badania tego połączenia.

Peter Reichardt, Dimosthenis Andreou, Anne Flörcken, Thorben Groß, Stephan Richter, Torsten Kessler, Martin Kortüm, Christian Andreas Schmidt, Bernd Kasper, Eva Wardelmann, Atzler Benedict, Disorn Sookthai, Daniel Wilhelm Mueller, Daniel Pink

HELIOS Klinikum Berlin-Buch, Klinik für Interdisziplinäre Onkologie, Sarkomzentrum Berlin-Brandenburg, Berlin, Germany, Medizinische Universität Graz, Universitätsklinik für Orthopädie und Traumatologie, Graz, Graz, Austria, Charité–Universitätsmedizin Berlin, corporate member of Freie Universität Berlin, Humboldt-Universität zu Berlin, Department of Hematology, Oncology, and Tumor Immunology, Campus Virchow-Klinikum, Berlin, Berlin, Germany, Universitätsklinikum Tübingen, Medizinische Klinik VIII – Medizinische Onkologie und Pneumologie, Tübingen, Tübingen, Germany, Medizinische Fakultät “Carl Gustav Carus“ der TU Dresden, Medizinische Klinik I, Dresden, Dresden, Germany, Uniklinikum Münster, Medizinische Klinik A – Hämatologie/Onkologie/Pneumologie, Münster, Münster, Germany, Universitätsklinikum Würzburg, Medizinische Klinik und Poliklinik II – Hämatologie/Onkologie, Würzburg, Würzburg, Germany, Universitätsmedizin Greifswald, Klinik und Poliklinik für Innere Medizin C Hämatologie und Onkologie, Greifswald, Greifswald, Germany, Universität Heidelberg, Mannheim Cancer Center (MCC), Sarkom Zentrum, Mannheim, Germany, Universitätsklinikum Münster, Gerhard-Domagk-Institut für Pathologie, Münster, Münster, Germany, Institut für Klinische Krebsforschung IKF GmbH am Krankenhaus Nordwest, Frankfurt Am Main, Germany, Institut für Klinische Krebsforschung IKF am Krankenhaus Nordwest, Frankfurt Am Main, Germany, Institut für Klinische Krebsforschung IKF GmbH am Krankenhaus Nordwest, Frankfurt, Frankfurt Am Main, Germany, Klinik und Poliklinik für Innere Medizin C, Hämatologie und Onkologie, Transplantationszentrum, Palliativmedizin, Universität Greifswald and Klinik für Hämatologie, Onkologie und Palliativmedizin-Sarkomzentrum, HELIOS Klinikum Bad Saarow, Bad Saarow, Germany

W międzynarodowym badaniu klinicznym III fazy, z losowym doborem chorych, ISG-STS 1001, porównującym indukcyjną chemioterapię (ChT) z użyciem epirubicyny i ifosfamidu (EI) ze schematem dostosowanym do 5 typów histologicznych (HT) u chorych na zlokalizowanego mięsaka tkanek miękkich wysokiego ryzyka. Ponadto w tym badaniu równoległa grupa chorych nie była randomizowana, a jedynie zarejestrowana i leczona EI. Radioterapia (RT) mogła być prowadzona przedoperacyjnie (równolegle z ChT) lub pooperacyjnie. Ostateczne wyniki badania ISG-STS 1001, opublikowane w 2020 r., wykazały wydłużenie całkowitego przeżycia w grupie EI w porównaniu do HT. Oceniono tolerancję i aktywność ChT EI w standardowym ramieniu badania i w grupie równoległej, zarówno samodzielnie, jak i jednocześnie z RT. Schemat EI składał się z epirubicyny w dawce 120 mg/m² i ifosfamidu w dawce 9 g/m². RT podawano w dawce 44-50 Gy przedoperacyjnie lub 60-66 Gy pooperacyjnie. Toksyczność związaną z EI oceniano oddzielnie w grupie otrzymującej jednocześnie przedoperacyjną ChT i RT oraz w grupie poddanej wyłącznie przedoperacyjnej ChT i otrzymującej RT pooperacyjnie. Powikłania chirurgiczne i odpowiedź radiologiczną według RECIST analizowano w wyżej wymienionych dwóch grupach. Jednoczesne podawanie EI i RT było wykonalne i bezpieczne, wiązało się ze zwiększonym udziałem częściowych odpowiedzi. Biorąc również pod uwagę ostateczne wyniki tego badania, faworyzujące ramię EI, to połączenie może być pomocna, gdy guzy są na granicy resekcyjności lub celem jest zachowanie funkcji.

Elena Palassini, Sara Pizzamiglio, Emanuela Palmerini, Vittorio Quagliuolo, Javier Martin Broto, Giovanni Grignani, Antonella Brunello, Jean-Yves Blay, Oscar Tendero, Robbie Beveridge, Antonio Lopez Pousa, Virginia Ferraresi, Iwona Lugowska, Valeria Fontana, Giuseppe Bianchi, Silvia Stacchiotti, Angelo Paolo Dei Tos, Paolo Verderio, Paolo Giovanni Casali, Alessandro Gronchi

Fondazione IRCCS Istituto Nazionale dei Tumori, Milan, Italy, Bioinformatics and Biostatistics Unit, IRCCS Fondazione Istituto Nazionale dei Tumori di Milano, Milano, Italy, IRCCS Istituto Ortopedico Rizzoli, Bologna, Italy, Humanitas Clinical Institute, Milan, Italy, Fundacion Jimenez Diaz University Hospital and Health Research Institute-Fundación Jiménez Díaz University Hospital, Autonomous University of Madrid (IIS-FJD, UAM), Madrid, Spain, Candiolo Cancer Institute, Candiolo, Italy, Istituto Oncologico Veneto IOV, Padova, Italy, Centre Léon Bérard, Lyon, France, Hospital Universitari Son Espases, Palma De Mallorca, Spain, Hospital Universitari i La Fe, Valencia, Spain, Hospital de la Santa Creu i Sant Pau, Barcelona, Spain, Istituto Nazionale dei Tumori Regina Elena, Roma, Italy, Maria Sklodowska-Curie National Research Institute and Oncology Center, Warsaw, Poland, IRCCS Azienda Ospedaliera Universitaria San Martino – IST Istituto Nazionale per la Ricerca sul Cancro, Genova, Italy, Istituto Ortopedico Rizzoli,Bologna,Italy, Bologna, Italy, Fondazione IRCCS Istituto Nazionale Tumori, Milan, Italy, Dipartimento di Anatomia Patologica – Università di Padova, Cadoneghe, Italy, Sarcoma Service, Department of Surgery, Fondazione IRCCS Istituto Nazionale Tumori di Milano, Milan, Italy