5 Nowotwory skóry i mięsaki 2024

Netherlands Cancer Institute (NKI-AVL), Amsterdam, Netherlands, The Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Netherlands, Melanoma Institute Australia, The University of Sydney, Sydney, NSW, Australia, Melanoma Institute Australia, The University of Sydney, and Royal North Shore and Mater Hospitals, Sydney, NSW, Australia, Melanoma Institute Australia, Wollstonecraft, NSW, Australia, Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Netherlands, Melanoma Institute Australia, The University of Sydney, Royal Prince Alfred Hospital, The Mater Hospital Sydney, Sydney, NSW, Australia, University Medical Center Groningen, Groningen, Netherlands, Melanoma Institute Australia and Westmead Hospital, Sydney, Australia, Isala Oncology Center, Zwolle, Netherlands, Leiden University Medical Center, Leiden, Netherlands, University Medical Center Utrecht, Utrecht, Netherlands, Maria Skłodowska-Curie National Institute of Oncology Center, Warsaw, Poland, Peter MacCallum Cancer Center and the University of Melbourne, Melbourne, Australia, Erasmus MC, Rotterdam, Netherlands

Christian U. Blank, Minke W. Lucas, Richard A Scolyer, Bart A. van de Wiel, Alexander M. Menzies, Marta I. Lopez-Yurda, Alexander Christopher Jonathan van Akkooi, Winan J. van Houdt, Robyn P.M. Saw, Alex Torres Acosta, Serigne N Lo, Geke Hospers, Matteo S. Carlino, Jan Willem de Groot, Ellen Kapiteijn, Karijn Suijkerbuijk, Piotr Rutkowski, Shahneen Sandhu, Astrid Aplonia Maria Van Der Veldt, Georgina V. Long

Netherlands Cancer Institute (NKI-AVL), Amsterdam, Netherlands, The Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Netherlands, Melanoma Institute Australia, The University of Sydney, Sydney, NSW, Australia, Melanoma Institute Australia, The University of Sydney, and Royal North Shore and Mater Hospitals, Sydney, NSW, Australia, Melanoma Institute Australia, Wollstonecraft, NSW, Australia, Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Netherlands, Melanoma Institute Australia, The University of Sydney, Royal Prince Alfred Hospital, The Mater Hospital Sydney, Sydney, NSW, Australia, University Medical Center Groningen, Groningen, Netherlands, Melanoma Institute Australia and Westmead Hospital, Sydney, Australia, Isala Oncology Center, Zwolle, Netherlands, Leiden University Medical Center, Leiden, Netherlands, University Medical Center Utrecht, Utrecht, Netherlands, Maria Skłodowska-Curie National Institute of Oncology Center, Warsaw, Poland, Peter MacCallum Cancer Center and the University of Melbourne, Melbourne, Australia, Erasmus MC, Rotterdam, Netherlands

Dabrafenib w połączeniu z trametynibem, standardowe leczenie uzupełniające u chorych na zaawansowanego czerniaka skóry z mutacją BRAF w III stopniu zaawansowania wg AJCC, znamiennie wydłużył przeżycie wolne od nawrotu (RFS). Przedstawiono zaktualizowane i ostateczne wyniki RFS, przeżycia bez odległych przerzutów (DMFS) oraz całkowitego przeżycia (OS). W badaniu III fazy COMBI-AD chorzy otrzymywali dabrafenib (150 mg dwa razy dziennie) w połączeniu z trametynibem (2 mg raz dziennie; n=438) lub placebo (n=432) przez 12 miesięcy lub do nawrotu choroby, nieakceptowalnej toksyczności, wycofania zgody lub zgonu. Podczas analizy końcowej średni okres obserwacji wynosił 100 miesięcy w grupie leczonej i 82,5 miesiąca w grupie placebo. Mediana OS nie została osiągnięta w żadnej z grup. Szacowany RFS i DMFS były dłuższe w grupie otrzymującej dabrafenib z trametynibem. W obu grupach chorzy otrzymywali ratunkowo immunoterapię (29% w każdej grupie) oraz leczenie celowane (21% vs 37% odpowiednio w grupie leczonej i w grupie placebo). Profil bezpieczeństwa był zgodny z wcześniejszymi raportami. COMBI-AD prezentuje najdłuższe dane obserwacyjne (ponad 10 lat) w uzupełniającym leczeniu czerniaka skóry w III stopniu zaawansowania. OS było nieznamiennie dłuższe wśród leczonych dabrafenibem z trametynibem w porównaniu do placebo, z 20% obniżeniem ryzyka zgonu. Zgodnie z opublikowanymi wynikami po 3 i 5 latach, RFS i DMFS były korzystniejsze w grupie leczonej w porównaniu z grupą placebo.

Axel Hauschild, Reinhard Dummer, Mario Santinami, Victoria Atkinson, Mario Mandala, Barbara Merelli, Vanna Chiarion-Sileni, Andrew Mark Haydon, Jacob Schachter, Dirk Schadendorf, Thierry Lesimple, Elizabeth Ruth Plummer, James Larkin, Monique Tan, Sachin Bajirao Adnaik, Paul Burgess, Tarveen Jandoo, Georgina V. Long

University Hospital (UKSH), Campus Kiel, Department of Dermatology, Kiel, Germany, University Hospital Zürich Skin Cancer Center, Zürich, Switzerland, Fondazione IRCCS – Istituto Nazionale dei Tumori (INT), Milano, Italy, Princess Alexandra Hospital, Gallipoli Medical Research Foundation, University of Queensland, Woolloongabba, QLD, Australia, Papa Giovanni XXIII Cancer Center Hospital, Bergamo, Italy, Unit of Medical Oncology, Department of Oncology & Hematology, Papa Giovanni XXIII Cancer Center Hospital, Bergamo, Italy, Oncology 2, Veneto Institute of Oncology IOV–IRCCS, Padua, Italy, The Alfred, Melbourn, VIC, Australia, Chaim Sheba Medical Center at Tel HaShomer, Ramat Gan, Israel, University Hospital Essen, Essen and German Cancer Consortium, Heidelberg, Germany, The Medical Oncology Department, Centre Eugène Marquis, Rennes, France, Northern Centre for Cancer Care, Freeman Hospital and Newcastle University, Newcastle, United Kingdom, The Royal Marsden Hospital NHS Foundation Trust, London, United Kingdom, Novartis Pharmaceuticals, East Hanover, NJ, Novartis Healthcare Pvt. Ltd., Hyderabad, India, Novartis Pharma AG, Basel, Switzerland, Melanoma Institute Australia, The University of Sydney, and Royal North Shore and Mater Hospitals, Sydney, NSW, Australia

Daromun, połączenie dwóch przeciwciał-cytokin (L19IL2 i L19TNF), wykazał skuteczność w badaniu II fazy (NCT02076633) u chorych na nieoperacyjnego czerniaka. Otwarte, wieloośrodkowe badanie III fazy z losowym doborem chorych, PIVOTAL, oceniające Daromun w leczeniu indukcyjnym operacyjnego miejscowo zaawansowanego czerniaka skóry III stopnia, przeprowadzono w 22 ośrodkach w 4 krajach UE. Chorych przydzielono losowo do 4 cotygodniowych doguzowych wstrzyknięć Daromunu, a następnie zabiegu operacyjnego (grupa leczona) lub do wyłącznego zabiegu operacyjnego. Każda tygodniowa dawka Daromunu (13 mln IU L19IL2 i 400 μg L19TNF) była podawana do wszystkich możliwych do ostrzyknięcia ognisk guza. Włączano chorych na czerniaka skóry z przerzutami do skóry i/lub węzłów chłonnych, którzy mogli być poddani doszczętnemu zabiegowi operacyjnemu. Dozwolone były wcześniejsze leczenie przeciwnowotworowe, w tym zabiegi operacyjne, radioterapia i leczenie systemowe. Dowolne zatwierdzone leczenie uzupełniające po operacji było również dozwolone. Od 07/2016 do 08/2023 roku 127 chorych przydzielono losowo do grupy leczonej i 129 do grupy kontrolnej. Większość chorych otrzymywała wcześniej różne formy leczenia. Głównym punktem końcowym badania było przeżycie wolne od nawrotu (RFS). Mediana RFS wyniosła 16,7 miesiąca w grupie leczonej i 6,9 miesiąca w grupie kontrolnej. Ponadto przeżycie wolne od przerzutów odległych znacznie się wydłużyło dzięki leczeniu indukcyjnemu. Udział całkowitych odpowiedzi patologicznych (pCR) wyniósł 21% chorych w grupie leczonej. Indukcyjny Daromun stanowi skuteczną i bezpieczną opcję leczenia chorych na operacyjnego miejscowo zaawansowanego czerniaka skóry.

Axel Hauschild, Jessica Cecile Hassel, Mirjana Ziemer, Piotr Rutkowski, Friedegund Elke Meier, Lukas Flatz, Caroline Gaudy-Marqueste, Mario Santinami, Francesco Russano, Imke von Wasielewski, Thomas Eigentler, Michele Maio, Iris Zalaudek, Sebastian Haferkamp, Pietro Quaglino, Paolo Antonio Ascierto, Claus Garbe, Caroline Robert, Dirk Schadendorf, Katharina C. Kähler

University Hospital Schleswig-Holstein, Campus Kiel, Kiel, Germany, Department of Dermatology and National Center for Tumor Therapy (NCT), University Hospital Heidelberg, Heidelberg, Germany, Skin Cancer Center, University Hospital Leipzig, Leipzig, Germany, Maria Sklodowska-Curie National Research Institute of Oncology, Warsaw, Poland, Department of Dermatology, University Hospital Carl Gustav Carus, TU Dresden, Dresden, Germany; and Skin Cancer Center at the University Cancer Centre and National Center for Tumor Diseases, Dresden, Germany, Department of Dermatology, University Hospital of Tuebingen, Tuebingen, Germany, CEPCM, Dermatology and Skin Cancer Department, Aix-Marseille University, Assistance Publique-Hôpitaux de Marseille, Marseille, France, Fondazione IRCCS – Istituto Nazionale dei Tumori (INT), Milano, Italy, IOV – Istituto Oncologico Veneto – IRCCS, Padua, Italy, Department of Dermatology, Allergology and Venerology, Claudia von Schilling Comprehensive Cancer Center, Hannover Medical School, Hannover, Germany, Charite-Universitaetsmedizin, Berlin, Germany, Berlin, Germany, Center for Immuno-Oncology, University Hospital of Siena, Siena, Italy, Department of Dermatology and Venereology of the Medical University of Triest, Triest, Italy, University of Regensburg, Regensburg, Germany, Department of Medical Sciences, Dermatologic Clinic, University of Turin, Turin, Italy, Istituto Nazionale Tumori IRCCS Fondazione G. Pascale, Naples, Italy, Department of Dermatology, University of Tübingen, Tübingen, Germany, Institute Gustave Roussy, Villejuif-Paris, France, University of Essen and the German Cancer Consortium, Partner Site, Essen, Germany

mRNA-4157, nowatorskie leczenie oparte na mRNA, indywidualizowane na podstawie neoantygenów, zaprojektowano w celu zwiększenia endogennych odpowiedzi przeciwnowotworowych limfocytów T poprzez ukierunkowanie na unikalne mutacje nowotworowe chorego. W analizie pierwotnej badania fazy II mRNA-4157-P201 (KEYNOTE-942) przeżycie bez nawrotu (RFS) i przeżycie bez odległych przerzutów (DMFS) chorych po całkowitym wycięciu zaawansowanego czerniaka skóry wysokiego ryzyku (stopień IIIB–IV) otrzymujących mRNA-4157 z pembrolizumabem (leczenie skojarzone) było wydłużone w porównaniu do wyłącznego leczenia pembrolizumabem (Weber JS i in. Lancet. 2024). Chorych przydzielano losowo do leczenia mRNA-4157 (1 mg domięśniowo, maksymalnie 9 dawek) z pembrolizumabem (200 mg dożylnie, maksymalnie 18 cykli) lub wyłącznie do pembrolizumabu. Głównym punktem końcowym była ocena RFS, a wtórnymi były DMFS i bezpieczeństwo. Obecna analiza z około 3-letnim średnim okresem obserwacji wykazała trwałą i znamienną korzyść w RFS i DMFS wśród leczonych mRNA-4157 z pembrolizumabem w porównaniu do wyłącznego leczenia pembrolizumabem. Zaobserwowano również tendencję do wydłużenia OS wśród leczonych w sposób skojarzony.

Jeffrey S. Weber, Muhammad Adnan Khattak, Matteo S. Carlino, Tarek Meniawy, Matthew H. Taylor, George Ansstas, Kevin B. Kim, Meredith McKean, Ryan J. Sullivan, Mark B Faries, Thuy Tran, Charles Lance Cowey, Theresa Medina, Jennifer Margaret Segar, Victoria Atkinson, Geoffrey Thomas Gibney, Jason J. Luke, Elizabeth Iannotti Buchbinder, Georgina V. Long, Robert S. Meehan

Perlmutter Cancer Center, NYU Langone Health, New York, NY, Hollywood Private Hospital and Edith Cowan University, Perth, Australia, Melanoma Institute Australia and Westmead Hospital, Sydney, Australia, Saint John of God Subiaco Hospital, Subiaco, Australia, Earle A. Chiles Research Institute, Portland, OR, Washington University School of Medicine, St. Louis, MO, California Pacific Medical Center Research Institute, San Francisco, CA, Sarah Cannon Research Institute, Nashville, TN, Massachusetts General Hospital, Boston, MA, The Angeles Clinic and Research Institute, a Cedars-Sinai Affiliate, Los Angeles, CA, Yale-New Haven Hospital, New Haven, CT, Baylor Charles A. Sammons Cancer Center, Dallas, TX, University of Colorado, Aurora, CO, The University of Arizona Cancer Center, Tucson, AZ, Princess Alexandra Hospital, Woolloongabba, Australia, Lombardi Comprehensive Cancer Center, Washington, DC, UPMC Hillman Cancer Center, Pittsburgh, PA, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA, Melanoma Institute Australia, Sydney, Australia, Moderna, Inc., Cambridge, MA

W ostatnich latach obserwuje się znamienną poprawę rokowania u chorych na czerniaka skóry w II i III stopniu zaawansowania wynikającą z wprowadzenia leczenia uzupełniającego i indukcyjnego. Jednocześnie znamienny udział zgonów z powodu czerniaka wciąż stanowią chorzy na „cienkiego” czerniaka. Celem pracy było wyodrębnienie z grupy chorych na czerniaka pT1bN0 podgrupy o najgorszym rokowaniu. Oceniono dane chorych na czerniaka pT1bN0 leczonych pomiędzy 1998 a 2022 w referencyjnym ośrodku onkologicznym. Chorych podzielono na grupy: z obiema cechami pT1b (tj. grubość wg Breslowa >0,8 mm oraz owrzodzenie) i z jedną z wymienionych cech. Dodatkowo analizą objęto płeć, podtyp patologiczny guza oraz indeks mitotyczny. Do badania włączono 665 chorych. Udział 10-letnich całkowitych przeżyć (OS) w całej grupie wyniósł 86%. W modelu wieloczynnikowym gorszym rokowanie stwierdzono wśród chorych z obiema cechami IB, z czerniakiem guzkowym lub akralnym oraz płci męskiej. Indeks mitotyczny nie miał znaczenia rokowniczego dotyczącego OS w tym modelu. U chorych z obiema cechami pT1b udział 10-letnich przeżyć wyniósł 75%, natomiast w przypadku obecności tylko jednej cechy – 87% (p=0,008). Istnieje podgrupa chorych na czerniaka w stopniu IB o względnie niepomyślnym rokowanie. W tej grupie chorych korzystne może okazać się wdrożenie leczenia przedoperacyjnego lub bardziej ścisłej obserwacji po leczeniu.

Pawel Teterycz, Tatsiana Sryukina, Agnieszka Kluz, Anna Ziobro, Jacek Skoczylas, Marcin Zdzienicki, Piotr Rutkowski

Department of Soft Tissue/Bone Sarcoma and Melanoma, Maria Sklodowska-Curie National Research Institute of Oncology, Warsaw, Poland, Medical University of Warsaw, Warsaw, Poland, Maria Sklodowska-Curie National Research Institute of Oncology, Warsaw, Poland

Lentigo maligna (LM) to podtyp czerniaka in situ, który występuje głównie w skórze narażonej na działanie promieni słonecznych. Jeśli nie można przeprowadzić zabiegu operacyjnego ze względu na lokalizację, rozmiar, preferencje chorego lub współistniejące choroby, alternatywą w tej grupie chorych są inne metody, takie jak imikwimod lub radioterapia. Brak danych z prospektywnych randomizowanych badań kontrolowanych stanowi wyzwanie w opracowaniu zaleceń dotyczących leczenia LM. W wieloośrodkowym, międzynarodowym randomizowanym badaniu III fazy oceniano skuteczność i bezpieczeństwo imikwimodu w porównaniu do radioterapii u chorych z LM. Główna hipoteza zakładała, że leczenie LM imikwimodem prowadzi do mniejszej liczby niepowodzeń leczenia niż radioterapia. Chorych przydzielano losowo do leczenia imikwimodem lub do radioterapii. Głównym punktem końcowym były niepowodzenia w ciągu 24 miesięcy, a drugorzędowymi: rozwój choroby inwazyjnej w obszarze zmiany, działania niepożądane oraz jakość życia. Do badania włączono 126 chorych z 8 ośrodków. Mediana wieku wynosiła 72 lata, a 94,9% zmian występowało w obszarze głowy i szyi. Średni okres obserwacji wynosił 27 miesięcy (zakres 3-62 miesiące). Nawrót w ciągu 24 miesięcy wystąpił u sześciu chorych (10,5%) w grupie leczonej imikwimodem i u 12 (24,0%) w grupie poddanej radioterapii (p=0,063). Mediana czasu do nawrotu nie została osiągnięta w żadnej z grup. Zarówno imikwimod, jak i radioterapia są ważnymi, dobrze tolerowanymi i skutecznymi opcjami leczenia LM. Nie stwierdzono znamiennej różnicy w jakości życia pomiędzy obiema metodami.

Angela M Hong, Serigne N Lo, Gerald B Fogarty, Jonathan Stretch, Wei Wang, Pablo Fernandez Penas, Richard CW Martin, Matthew C Foote, Hans Peter Soyer, Jeremy Ruben, Victoria Mar, Lilian Rocha, Christopher Wratten, Helena Collgros, Amanda Regio Pereira, Bruna Melhoranse Gouveia, Richard A Scolyer, Madeleine T King, Pascale Guitera

Melanoma Institute Australia, The University of Sydney, Chris O’Brien Lifehouse, Sydney, NSW, Australia, Melanoma Institute Australia, Faculty of Medicine and Health, The University of Sydney, Sydney, NSW, Australia, Icon Cancer Centre, Sydney, Australia, Melanoma Institute Australia, Wollstonecraft, NSW, Australia, Crown Princess Mary Cancer Centre Westmead, Sydney, NSW, Australia, Department of Dermatology, Westmead Hospital/Sydney Medical School, The University of Sydney, Sydney, NSW, Australia, Te Whatu Ora-Waitemata, Department of Cutaneous Oncology, Auckland, New Zealand, Princess Alexandra Hospital, Brisbane, QLD, Australia, Dermatology Research Centre, Frazer Institute, The University of Queensland, Woolloongabba, QLD, Australia, The Alfred Hospital, Melbourne, VIC, Australia, Victoria Melanoma Serivce, Alfred Hospital and Monash University, Melbourne, VIC, Australia, Department of Dermatology, Hospital das Clínicas of São Paulo University,, Sao Paulo, Brazil, Department of Radiation Oncology, Calvary Mater Hospital and University of Newcastle, Newcastle, Australia, Melanoma Institute Australia, Sydney, NSW, Australia, Sydney Melanoma Diagnostic Centre, Royal Prince Alfred Hospital, Sydney, NSW, Australia, Melanoma Institute Australia, The University of Sydney, Sydney, NSW, Australia, School of Psychology, The University of Sydney, Sydney, NSW, Australia, Melanoma Institute Australia, The University of Sydney, Sydney Melanoma Diagnostic Centre at Royal Prince Alfred Hospital, Sydney, NSW, Australia

Niwolumab (NIVO; przeciwciało anty-PD-1) jest zatwierdzony zarówno jako wyłączne leczenie, jak i w połączeniu z relatlimabem (RELA; przeciwciało anty-LAG-3) lub ipilimumabem (IPI; przeciwciało anty-CTLA-4) w leczeniu chorych na zaawansowanego czerniaka. W badaniu I/II fazy RELATIVITY-048 oceniano potrójne leczenie immunologiczne, w tym NIVO + RELA + IPI, u chorych na wybrane nowotwory lite. Przedstawiono analizę z RELATIVITY-048 dotyczącą NIVO + RELA + IPI u chorych na zaawansowanego czerniaka. Chorzy na zaawansowanego czerniaka otrzymywali w pierwszej linii NIVO 480 mg co 4 tygodnie + RELA 160 mg co 4 tygodnie + IPI 1 mg/kg co 8 tygodni do progresji lub nieakceptowalnej toksyczności. Pierwszorzędowymi punktami końcowymi były: bezpieczeństwo, udział obiektywnych odpowiedzi (ORR), udział kontroli choroby i mediana czasu odpowiedzi, drugorzędowym – przeżycie wolne od progresji, a eksploracyjnym – całkowite przeżycie (OS). Łącznie leczono 46 chorych. Mediana obserwacji wynosiła 44,1. W badaniu RELATIVITY-048 NIVO + RELA + IPI wykazało obiecującą skuteczność, z udziałem ORR – 58,7% i udziałem 48-miesięcznych OS – 69,1%. Nie stwierdzono nowych sygnałów bezpieczeństwa związanych z NIVO + RELA + IPI. Ze względu na mały rozmiar próby konieczne są dodatkowe badania w celu potwierdzenia skuteczności i bezpieczeństwa NIVO + RELA + IPI.

Paolo Antonio Ascierto, Reinhard Dummer, Caroline Gaudy-Marqueste, Samantha Bowyer, Evan J. Lipson, Eleonora Ghisoni, Mark R. Middleton, Barbara Ratto, William Joseph Jackson, Alicia Cheong, Sourav Mukherjee, Jenny Wu, Georgina V. Long

Istituto Nazionale Tumori IRCCS Fondazione G. Pascale, Naples, Italy, University Hospital Zurich, Zürich, Switzerland, CEPCM, Dermatology and Skin Cancer Department, Aix-Marseille University, Assistance Publique-Hôpitaux de Marseille, Marseille, France, Linear Clinical Research, Nedlands, Western Australia, Australia, Johns Hopkins University Sidney Kimmel Comprehensive Cancer Center, Baltimore, MD, Lausanne University Hospital, and Ludwig Institute for Cancer Research, Lausanne, Switzerland, Medical Sciences Division, University of Oxford, Headington, Oxford, United Kingdom, Bristol Myers Squibb, Princeton, NJ, Bristol Myers Squibb, Uxbridge, United Kingdom, Melanoma Institute Australia, The University of Sydney, and Royal North Shore and Mater Hospitals, Sydney, NSW, Australia

IMC-F106C to nowe dwuswoiste białko ImmTAC (PRAME × CD3). W badaniach z eskalacją dawki wykazano silną aktywację limfocytów T, ich infiltrację w głąb guza i aktywność kliniczną w różnych nowotworach litych (NCT04262466; Hamid 2022). Przedstawiono zaktualizowane dane dotyczące leczenia chorych na nieoperacyjnego/rozsianego czerniaka skóry (mCM) HLA-A*02:01+ wyłącznie IMC-F106C lub w połączeniu z przeciwciałem anty-PD1. Głównymi celami były bezpieczeństwo i wybór zalecanej dawki, a dodatkowymi – skuteczność i odpowiedź ctDNA. PRAME oceniano immunohistochemicznie. IMC-F106C podawano dożylnie, zwiększając dawkę, z docelową dawką tygodniową 20-320 µg w monoterapii i 160 µg w leczeniu skojarzonym. Pembrolizumab podawano dożylnie w dawce 400 mg co 6 tygodni. Najczęstszym działaniem niepożądanym był zespół uwalniania cytokin w stopniu 1/2, głównie w pierwszych 3 tygodniach leczenia. IMC-F106C był dobrze tolerowany i wykazywał obiecującą aktywność kliniczną u chorych na zaawansowanego mCM, którzy byli wcześniej leczeni inhibitorami punktów kontrolnych układu immunologicznego i nie mieli innych opcji leczniczych. Aktywność kliniczna, mierzona jako potwierdzone zmniejszenie guza i odpowiedź molekularna ctDNA, jest większa u chorych PRAME+ i wiąże się z dłuższym czasem przeżycia wolnego od progresji oraz całkowitym przeżyciem. IMC-F106C może być stosowany w połączeniu z przeciwciałem anty-PD1. Rozpoczęto badanie III fazy IMC-F106C w połączeniu z niwolumabem w pierwszej linii leczenia mCM (PRISM-MEL301).

Omid Hamid, Anja Williams, Juanita Suzanne Lopez, Daniel Olson, Takami Sato, Heather May Shaw, Claire Frances Friedman, Fiona Thistlethwaite, Mark R. Middleton, Celeste Lebbe, Vincent T Ma, Benjamin Izar, Peter Kar Han Lau, Oliver Edgar Bechter, Peter Kirk, Yuan Yuan, Shannon Marshall, Diwakar Davar

The Angeles Clinic and Research Institute, a Cedars-Sinai Affiliate, Los Angeles, CA, HCA Healthcare global Sarah Cannon Research Institute, London, United Kingdom, The Institute of Cancer Research and The Royal Marsden NHS Foundation Trust, Sutton, United Kingdom, University of Chicago, Comprehensive Cancer Center, Chicago, IL, Jefferson Medical College, Philadelphia, PA, University College London Hospital, London, United Kingdom, Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY, The Christie NHS Foundation Trust, Manchester, United Kingdom, Medical Sciences Division, University of Oxford, Headington, Oxford, United Kingdom, Université Paris Citée, Dermatolo-Oncology AP-HP Hôpital Saint-Louis, INSERM U976, Paris, France, University of Wisconsin Carbone Cancer Center, Madison, WI, Columbia University Medical Center, New York, NY, Linear Clinical Research Ltd, Perth, Western Australia, Australia, UZ Gasthuisberg – Katholieke University Leuven, Leuven, Belgium, Immunocore, Abingdon, United Kingdom, Immunocore, Rockville, MD, Immunocore, LLC, Rockville, MD, UPMC Hillman Cancer Center, Pittsburgh, PA

Darowasertyb to inhibitor kinazy białkowej C (PKC) o istotnej aktywności u chorych na rozsianego czerniaka naczyniówki (UM) z mutacjami GNAQ/GNA11. Do tej pory jego aktywność kliniczna u chorych na miejscowe pierwotne nowotwory nie była oceniana ani w leczeniu indukcyjnym, ani uzupełniającym. Chorych przed zaplanowanym zabiegiem enukleacji z powodu miejscowego UM leczono w początkowej grupie bezpieczeństwa darowasertybu w dawce 300 mg BID przez miesiąc (n=3 chorych), a następnie w grupie rozszerzonej do 6 miesięcy (n=12 chorych) jako leczenie indukcyjne przed ostatecznym postępowaniem (enukleacja, brachyterapia lub EBRT) w 3 australijskich ośrodkach. Wszyscy chorzy mogli otrzymać do 6 miesięcy leczenia uzupełniającego darowasertybem zgodnie z decyzją badacza. Badanie NADOM dostarcza pierwszych dowodów na to, że strategia indukcyjnego leczenia ratującego gałkę oczną w UM jest wykonalna, bezpieczna i skuteczna. Wyniki sugerują, że hamowanie PKC za pomocą darowasertybu może indukować klinicznie istotne zmniejszenie guza u chorych na pierwotnego UM, którzy w przeciwnym razie wymagają enukleacji. Obecnie prowadzone są większe badania (NCT05907954), aby dalej ocenić wyniki.

Anthony M. Joshua, Roderick O’day, William Glasson, David Sia, Lindsay McGrath, Malaka Ameratunga, Rasha Cosman, Svetlana Cherepanoff, Michael O’Quigley, Darrin M. Beaupre, Max Conway, Li-Anne Lim, John McKenzie, Daniel McKay, Mark J. Shackleton, Adrian Fung, Timothy Isaacs, Jacob Yousif, Christine Brooks, Trifon Psaroulis

Kinghorn Cancer Centre, St. Vincent’s Hospital, Sydney, NSW, Australia, Royal Victorian Eye and Ear Hospital, Melbourne, Australia, Queensland Institute of Medical Research Berghofer, Herston, Australia, Royal Adelaide Hospital, Adelaide, Australia, Terrace Eye Centre, Brisbane, Australia, Monash University, Melbourne, Australia, The Kinghorn Cancer Centre, St. Vincent’s Hospital, Darlinghurst, NSW, Australia, St. Vincent’s Pathology, Darlinghurst, Australia, Ideaya Biosciences, South San Francisco, CA, Ideaya Biosciences, San Francisco, CA, University of Syndey, Sydney, Australia, The Royal Children’s Hospital Melbourne, Melbourne, Australia, The Alfred/Monash University, Prahran Vic, Australia, Westmead Hospital, Sydney, Australia, University of Western Australia, Perth, Australia, The Alfred Hospital, Melbourne, Australia, Kinghorn Cancer Centre, Sydney, Australia

Mięsaki naczyniowe (angiosarcoma – AS) to rzadkie i agresywne nowotwory, które można podzielić na pierwotne (de novo; pAS) i wtórne AS (sAS). Wtórne AS powstają w wyniku uszkodzenia DNA, np. pod wpływem radioterapii (RT), promieniowania UV lub w wyniku przewlekłego obrzęku limfatycznego (AS Stewart-Treves). Rokowanie miejscowo zaawansowanych i rozsianych AS jest bardzo złe, a opcje leczenia są ograniczone; sAS różnią się od pAS pod względem przebiegu klinicznego, cech genetycznych i molekularnych, za to wykazują podobieństwa do raka płaskonabłonkowego skóry, który może być leczony inhibitorem punktów kontrolnych układu immunologicznego (ICI) cemiplimabem. W prospektywnym jednoramiennym wieloośrodkowym badaniu II fazy oceniano skuteczność i bezpieczeństwo cemiplimabu w dawce 350 mg iv co 3 tygodnie u chorych na miejscowo zaawansowane lub rozsiane sAS. Do badania włączono 18 chorych. Głównym punktem końcowym był udział najlepszych obiektywnych odpowiedzi (BORR) po 24 tygodniach leczenia. Cemiplimab był leczeniem pierwszej linii u 10 chorych (55,6%), drugiej – u 6 chorych (33,3%) i trzeciej – u 2 chorych (11,1%). Udział BORR po 24 tygodniach wyniósł 27,8%, z częściową odpowiedzią (PR) u 4 chorych i całkowitą odpowiedzią (CR) u jednego chorego. U jednego chorego z PR po 24 tygodniach wystąpiła CR. W obu przypadkach CR nadal trwają. Cemiplimab wykazuje obiecującą skuteczność w sAS.

Stefan van Ravensteijn, Jacco J. De Haan, Hans Gelderblom, Melissa H.S. Hillebrandt-Roeffen, Richarda M. de Voer, Frank M. Speetjens, Suzanne E.J. Kaal, Minke Smits, Carla M.L.- van Herpen, Yvonne M.H. Versleijen-Jonkers, Ingrid M.E. Desar

Radboud UMC, Nijmegen, Gelderland, Netherlands, University Medical Center Groningen, Groningen, Netherlands, Leiden University Medical Center, Leiden, Netherlands, Radboud University Medical Centre, Nijmegen, Netherlands, Radboud UMC, Nijmegen, Netherlands, Leiden University Medical Center, Department of Medical Oncology, Leiden, Netherlands, Radboud University Medical Center, Nijmegen, Netherlands, Radboud University Nijmegen Medical Center, Nijmegen, Netherlands, Department of Medical Oncology, Radboud Institute for Health Sciences, Radboud University Medical Center, Nijmegen, Netherlands

Połączenie inhibitora kinazy tyrozynowej (TKI) o działaniu przeciwnowotworowym, anlotynibu, z przeciwciałem anty-PD-L1 (TQB2450) wykazało znaczącą skuteczność przeciwnowotworową w badaniach klinicznych II fazy u chorych na różne typy mięsaków, zwłaszcza w grupie pęcherzykowego mięsaka tkanek miękkich (alveolar soft part sarcoma – ASPS; Liu et al., 2022). Rozszerzenie grupy ASPS trwa od 2019 roku. Chorzy na ASPS, którzy otrzymywali wcześniej TKI ani immunoterapii, otrzymywali TQB2450 (1200 mg) dożylnie w dniu 1., w połączeniu z doustnym anlotynibem (12 mg) od dnia 1. do 14., powtarzanym co 3 tygodnie. Pierwszorzędowym punktem końcowym był udział obiektywnych odpowiedzi (ORR), a wtórnymi – mediana przeżycia wolnego od progresji (PFS), mediana całkowitego przeżycia (OS), czas trwania odpowiedzi (DOR) oraz zdarzenia niepożądane (AEs). Do badania włączono dwudziestu dziewięciu chorych. Udział ORR wyniósł 79,3%. Mediana PFS nie została osiągnięta. Połączenie anlotynibu i TQB2450 wykazuje obiecującą skuteczność u chorych na ASPS, znacznie zwiększając ORR i wydłużając PFS, przy korzystnej tolerancji.

Zhichao Tan, Yan Wu, Zhengfu Fan, Jiayong Liu, Tian Gao, Chujie Bai, Ruifeng Xue, Shu Li, Lu Zhang, Xinyu Wang

Department of Bone and Soft Tissue Tumor, Peking University Cancer Hospital & Institute, Beijing, China, Department of Pathology, Peking University Cancer Hospital & Institute, Beijing, China, Department of Bone and Soft Tissue Tumor, Peking University Cancer Hospital, Beijing, China, Peking University Cancer Hospital, Beijing, China

NB003 to silny i wybiórczy inhibitor kinazy tyrozynowej o małej masie cząsteczkowej, działający na KIT/PDGFRα. Został zaprojektowany w celu hamowania szerokiego spektrum pierwotnych i nabytych mutacji w KIT/PDGFRα opornych na imatynib. Do badania klinicznego I fazy włączano chorych na zaawansowane GIST, z progresją lub nietolerancją imatynibu i innych standardów opieki. Chorzy otrzymywali doustnie NB003 dwa razy dziennie (BID). Po ustaleniu MTD lub MAD ustalono RP2D w celu określenia optymalnej dawki. Pierwszorzędowym punktem końcowym było bezpieczeństwo i tolerancja. Inne punkty końcowe obejmowały PK, skuteczność i mutacje w ctDNA. U wcześniej leczonych chorych na zaawansowane GIST, NB003 wykazał akceptowalny profil bezpieczeństwa z zachęcającą aktywnością przeciwnowotworową w szerokim spektrum wtórnych mutacji opornych w KIT. RP2D zostało określone jako 20 mg BID na podstawie ogólnego bezpieczeństwa i skuteczności. Obecnie trwa nabór do rozszerzonych grup w różnych liniach leczenia GIST.

Jian Li, Ping Chi, Yoon-Koo Kang, Hui Cao, Suzanne George, Jun Zhang, Jian Zhang, Kang Hu, Lijia Zhang, Yanhua Xu

Department of Gastrointestinal Oncology, Laboratory of Carcinogenesis and Translational Research of the Ministry of Education, Peking University School of Oncology, Beijing Cancer Hospital & Institute, Beijing, China, Department of Medicine, Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY, Department of Oncology, Asan Medical Center, University of Ulsan, Seoul, South Korea, Department of Gastrointestinal Surgery, Renji Hospital, Shanghai Jiaotong University School of Medicine, Shanghai, China, Department of Medical Oncology, Sarcoma Center, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA, Department of Gastroenterology, The First Affiliated Hospital of Chongqing Medical University, Chongqing, China, Department of Medical Oncology, Phase I Clinical Trial Center, Shanghai Cancer Hospital of Fudan University,, Shanghai, China, Ningbo Newbay Technology Development Co., Ltd, Shanghai, China, Ningbo Newbay Technology Development Co., Ltd., Shanghai, China

Guz olbrzymiokomórkowy pochewki ścięgnistej (TGCT) to miejscowo agresywny nowotwór wywołany przez zaburzenia w genie 1. czynnika stymulującego kolonie (CSF1), prowadzące do nadprodukcji CSF1. TGCT wymaga leczenia o niskiej toksyczności, ponieważ chorzy mogą potrzebować długotrwałego leczenia. Jest potrzebny skuteczne, dobrze tolerowane leczenie ukierunkowane na receptor CSF1 (CSF1R), które poprawia zdrowie funkcjonalne i jakość życia (QoL). Wimseltynib jest doustnym inhibitorem kinazy tyrozynowej, zaprojektowanym specjalnie w celu wybiórczego i silnego hamowania CSF1R. Przedstawiono wyniki badania ogólnoświatowego, podwójnie zaślepionego badania III fazy MOTION. Chorych na objawowego TGCT, niekwalifikujących się do zabiegu operacyjnego, przydzielano losowo do wimseltynibu w dawce 30 mg dwa razy w tygodniu lub do placebo przez 24 tygodnie. Pierwszorzędowym punktem końcowym był udział obiektywnych odpowiedzi (ORR) w 25. tygodniu. Wimseltynib znamiennie zwiększył ORR w porównaniu do placebo. Wśród chorych leczonych wimseltynibem poprawił się również zakres ruchu zajętego stawu, zmniejszył się ból i sztywność. Wimseltynib to skuteczne, dobrze tolerowane leczenie ukierunkowane na CSF1R, która wykazuje znaczące korzyści kliniczne i poprawia zdrowie funkcjonalne oraz jakość życia u chorych na objawowego TGCT, którzy nie kwalifikują się do zabiegu operacyjnego.

William D. Tap, Vivek Bhadri, Silvia Stacchiotti, Sebastian Bauer, Andrew J. Wagner, Michiel van de Sande, Nicholas M. Bernthal, Antonio López Pousa, Albiruni Ryan Abdul Razak, Antoine Italiano, Mahbubl Ahmed, Axel Le Cesne, Christopher Tait, Fiona Zarins, Brooke Harrow, Maitreyi G. Sharma, Rodrigo Ruiz-Soto, Matthew L. Sherman, Jean-Yves Blay, Hans Gelderblom

Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY, Chris O’Brien Lifehouse, Camperdown, Australia, Fondazione IRCCS Istituto Nazionale dei Tumori, Milan, Italy, Department of Medical Oncology and Sarcoma Center, West German Cancer Center, University Hospital Essen, University Duisburg-Essen and German Cancer Consortium (DKTK), Partner Site University Hospital Essen, Essen, Germany, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA, Leiden University Medical Center, Leiden, Netherlands, University of California, Los Angeles, Santa Monica, CA, Hospital de la Santa Creu i Sant Pau, Barcelona, Spain, Princess Margaret Cancer Center, Toronto, ON, Canada, Institut Bergonié and University of Bordeaux, Bordeaux, France, University College London Hospitals NHS Foundation Trust, London, United Kingdom, Gustave Roussy, Villejuif, France, Deciphera Pharmaceuticals, LLC, Waltham, MA, Centre Léon Bérard, Lyon, France

Chirurgia i radioterapia (RT) pozwalają uzyskać wysokie udziały kontroli miejscowej u chorych na mięsaki tkanek miękkich (STS) kończyn i obręczy kończyn, ale chorzy na STS o wysokim stopniu złośliwości w III stopniu zaawansowania są narażeni na rozwinięcie przerzutów. Mediana przeżycia chorych na rozsianego STS wynosi <2 lat. W badaniu SARC028 (NCT02301039) oceniającym skuteczność pembrolizumabu w leczeniu rozsianych STS, udziały odpowiedzi wyniosły 20% dla niezróżnicowanego pleomorficznego mięsaka (UPS) i 8,7% dla pleomorficznego/odróżnicowanego tłuszczakomięsaka (LPS). Indukcyjny pembrolizumab w połączeniu z RT, zastosowany przed zabiegiem operacyjnym i w leczeniu uzupełniającym u chorych na UPS (w tym śluzakowłókniakomięsak [myxofibrosarcoma)] lub LPS) w III stopniu zaawansowania może stymulować odpowiedź immunologiczną przeciwko guzowi, niszcząc mikroprzerzuty i wydłużyć przeżycie wolne od choroby (DFS). W wieloośrodkowym, międzynarodowym badaniu II fazy SU2C-SARC032 (NCT03092323) oceniano bezpieczeństwo i skuteczność dodania pembrolizumabu do standardowego leczenia (SOC), tzn. RT i zabiegu operacyjnego u chorych na UPS lub LPS w III stopniu zaawansowania. Chorych przydzielono losowo do indukcyjnej RT (50 Gy/25 frakcji) poprzedzającej zabieg operacyjny (grupa SOC) lub indukcyjnej RT z pembrolizumabem, a następnie do zabiegu operacyjnego i uzupełniającego pembrolizumabu (grupa EXP). Pembrolizumab podawano w dawce 200 mg dożylnie co 3 tygodnie przez 3 dawki (przed, w trakcie i po RT) oraz do 14 cykli uzupełniających. Pierwszorzędowym punktem końcowym był udział 2-letnch DFS, a wtórnymi: przeżycie wolne od nawrotu miejscowego (LRFS), przeżycie wolne od choroby odległej (DDFS) i przeżycie ogólne (OS). Do badania włączono 143 chorych, głównie na UPS (85%), w 3. stopniu złośliwości (64%). DFS w grupie EXP było znacznie dłuższe niż w grupie SOC (p = 0,023). Szacowany udział 2-letnich DFS wyniósł 53% w grupie SOC w porównaniu do 70% w grupie EXP. DFS chorych na mięsaki 3. stopnia złośliwości był dłuższy wśród leczonych z udziałem pembrolizumabu, nie zaobserwowano różnicy w DFS wśród chorych na mięsaki 2. stopnia złośliwości. Udział zdarzeń niepożądanych stopnia 3+ był znacznie wyższy w grupie EXP (52%) w porównaniu do grupy SOC (26%; p = 0,002). Dodanie indukcyjnego i uzupełniającego pembrolizumabu do RT i chirurgii znamiennie wydłużyło DFS u chorych na UPS i LPS kończyn i obręczy kończyn w III stopniu zaawansowania.

Yvonne Marie Mowery, Karla V. Ballman, Angela M. Hong, Scott Schuetze, Andrew J. Wagner, Varun Monga, Rachel Heise, Steven Attia, Edwin Choy, Melissa Amber Burgess, Susie Bae, David Pryor, Brian Andrew Van Tine, Gabriel Tinoco, Bartosz Chmielowski, Carolyn R. Freeman, Matt Van De Rijn, Brian E. Brigman, Richard F. Riedel, David G. Kirsch

UPMC Hillman Cancer Center, Department of Radiation Oncology, Pittsburgh, PA, Mayo Clinic Rochester, Rochester, MN, Department of Radiation Oncology, Melanoma Institute Australia, The University of Sydney, Chris O’Brien Lifehouse/Royal Prince Alfred Hospital, Sydney, NSW, Australia, Department of Internal Medicine, University of Michigan, Rogel Cancer Center, Ann Arbor, MI, Sarcoma Center, Department of Medical Oncology, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA, University of Iowa, Iowa City, IA, Department of Population Health Sciences, Weill Cornell Medicine, New York, NY, Mayo Clinic Florida, Jacksonville, FL, Division of Hematology Oncology, Massachusetts General Hospital, Boston, MA, Division of Hematology Oncology, UPMC Hillman Cancer Center/University of Pittsburgh, Pittsburgh, PA, Department of Medical Oncology, Peter MacCallum Cancer Centre and Sir Peter MacCallum; Department of Oncology, The University of Melbourne, Melbourne, VIC, Australia, Department of Radiation Oncology, Princess Alexandra Hospital and Queensland University of Technology, Brisbane, Australia, Division of Medical Oncology, Washington University in St. Louis, St Louis, MO, Division of Medical Oncology, The Ohio State University, Arthur G. James Comprehensive Cancer Center, Columbus, OH, Division of Hematology and Medical Oncology, Jonsson Comprehensive Cancer Center, University of California Los Angeles, Los Angeles, CA, Department of Radiation Oncology, McGill University Health Centre, Montreal, QC, Canada, Department of Pathology, Stanford University, Stanford, CA, Duke Cancer Institute, Durham, NC, Radiation Medicine Program, Princess Margaret Cancer Centre, University Health Network, Department of Radiation Oncology, University of Toronto, Toronto, ON, Canada

Oporność na inhibitory kinazy tyrozynowej w guzach podścieliska przewodu pokarmowego (GIST) jest głównie spowodowana wtórnymi mutacjami w genie KIT, a obecnie dostępne inhibitory kinazy tyrozynowej (TKI) nie są w stanie skutecznie hamować pełnego spektrum tych mutacji. IDRX-42 to doustny, silny i wysoce wybiórczy TKI KIT, aktywny wobec wielu pierwotnych i wtórnych mutacji opornościowych w GIST zależnych od KIT. Przedstawiono dane z trwającego badania I fazy, oceniającego IDRX-42 u chorych na rozsiane GIST w 2. lub późniejszych liniach leczenia po niepowodzeniu imatynibu i innych leków. W badaniu I fazy oceniano bezpieczeństwo, tolerancję, farmakokinetykę i aktywność przeciwnowotworową doustnego IDRX-42 u dorosłych chorych na GIST z mutacją KIT w fazie eskalacji dawki oraz określano zalecaną dawkę do dalszych badań. IDRX-42 wykazuje obiecującą aktywność kliniczną i korzystny profil bezpieczeństwa u chorych na zaawansowanego GIST z opornością na wcześniejsze TKI. Poszukiwanie optymalnej dawki trwa, a dodatkowe grupy chorych są nadal badane.

Patrick Schöffski, Michael C. Heinrich, Jonathan C. Trent, Cesar Serrano, Sebastian Bauer, Margaret von Mehren, Neeta Somaiah, Peter Reichardt, George D. Demetri, Nick Lydon, Jaap Verweij, Vivek Kadambi, Jessica Christo, Sean Kim, Debbie Johnson, James Shao, Suzanne George

University Hospitals Leuven, Department of General Medical Oncology, Leuven Cancer Institute, Leuven, Belgium, Oregon Health & Science University, Portland, OR, University of Miami – Sylvester Comprehensive Cancer Center, Miami, FL, Medical Oncology Department, Hospital Universitario Vall d’Hebron, Vall d’Hebron Institute of Oncology, Barcelona, Spain, Universitaetsklinikum Essen – Westdeutsches Tumorzentrum (WTZ) (West German Cancer Center), Essen, Germany, Fox Chase Cancer Center, Temple University Health System, Philadelphia, PA, The University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX, Helios Klinikum Berlin-Buch and Medical School Berlin, Berlin, Germany, IDRx, Inc., Dana-Farber Cancer Institute – Sarcoma Center, Plymouth, MA, IDRx, Inc., Plymouth, MA, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA