7 Nowotwory ginekologiczne

W ciągu ostatnich 20 lat pojawiła się tendencja do mniej radykalnych zabiegów chirurgicznych u chorych na raka szyjki macicy niskiego ryzyka. Retrospektywne dane sugerują, że mniej radykalny zabieg operacyjny może być bezpieczny i wiąże się z mniejszą chorobowością. Celem prospektywnego badania III fazy typu non-inferiority było porównanie radykalnej (RH) i prostej histerektomii (SH) u chorych na raka szyjki macicy niskiego ryzyka we wczesnym stopniu zaawansowania (LRESCC). W obu grupach usuwano również węzły chłonne miednicy. Chore na LRESCC określonym jako stopień zaawansowania 1A2 lub 1B1 ze zmianą ≤ 2 cm przydzielono losowo do RH lub SH. Pierwszorzędowym punktem końcowym był udział nawrotów w miednicy po 3 latach (pelvic recurrence rate at 3 years – PRR3). Do badania włączono 700 chorych. Udział PRR3 u chorych na LRESCC, poddanych SH nie był wyższy niż u chorych po RH. Po SH zaobserwowano mniej powikłań chirurgicznych i lepszą jakość życia.

Marie Plante, Janice S. Kwon, Sarah Ferguson, Vanessa Samouëlian, Gwenael Ferron, Amandine Maulard, Cor de Kroon, Willemien Van Driel, John Tidy, Christian Marth, Karl Tamussino, Stefan Kommoss, Frederic Goffin, Brynhildur Eyjólfsdóttir, Jae-Weon Kim, Noreen Gleeson, Juliana M Ubi, Lori Brotto, Dongsheng Tu, Lois E. Shepherd

Division of Gynecologic Oncology, Université Laval, CHU de Quebec, Quebec, QC, Canada, University of British Columbia, Vancouver, BC, Canada, Pincess Margaret Hospital, Torono, ON, Canada, Gynecologic Oncology, Centre Hospitalier de l’Université de Montréal (CHUM), Centre de Recherche de l’Université de Montréal (CRCHUM), Université de Montréal, Montreal, QC, Canada, Institut Claudius Regaud, IUCT-Oncopole, Toulouse, France, Gustave Roussy Cancer Center, Villejuif, France, Leiden University Medical Center, Leiden, Netherlands, Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Netherlands, Royal Hallamshire Hospital, Sheffield, United Kingdom, Innsbruck Medical University; Department of Obstetrics and Gynecology, Innsbruck, Austria, Department of Gynecology Medical University Graz, Graz, Austria, Department of Women’s Health, Tübingen University Hospital, Tübingen, Germany, CHU de Liege, Liege, Belgium, Oslo University Hospital, Oslo, Norway, Seoul National University College of Medicine, Seoul, South Korea, St James’ Hospital, Dublin, Ireland, Canadian Cancer Trials Group, Queen’s University, Kingston, ON, Canada, The University of British Columbia, Vancouver, BC, Canada

Standardowym zabiegiem chirurgicznym u chorych na raka szyjki macicy w stopniu zaawansowania IB1 jest radykalna histerektomia (RH, histerektomia klasy III wg Pivera). RH jest bardzo inwazyjna, istnieje potrzeba opracowania mniej inwazyjnych technik. Przeprowadzono jednoramienne badanie JCOG1101 w celu oceny skuteczności i bezpieczeństwa zmodyfikowanej radykalnej histerektomii (MRH) u chorych na raka szyjki macicy o średnicy guza ≤ 2 cm w stopniu zaawansowania IB1. Do badania włączono 240 chorych na raka szyjki macicy w stopniu IB1 wg FIGO 2008 o średnicy guza ≤ 2 cm (zmierzonej w MRI lub w materiale z konizacji), bez przerzutów do węzłów chłonnych (LN) ani odległych w badaniu TK. Zabieg operacyjny zgodnie z protokołem polegał na przecięciu przedniej warstwy więzadła pęcherzowo-macicznego macicy i wycięciu regionalnych LN. Dozwolona była tylko laparotomia: laparoskopia i chirurgia z użyciem robota były niedozwolone. Pierwszorzędowym punktem końcowym był udział 5-letnich całkowitych przeżyć. MRH była równie skuteczna jak RH i mniej inwazyjna. MRH można uznać za standardowy zabieg operacyjny u chorych na raka szyjki macicy w stopniu zaawansowania IB1 z guzem o średnicy ≤ 2 cm.

Takahide Arimoto, Takahiro Kasamatsu, Takafumi Toita, Hiroaki Kobayashi, Ryunosuke Machida, Haruhiko Fukuda, Takashi Onda, Toru Nakanishi, Harushige Yokota, Shoji Kamiura, Kazuhiro Takehara, Hirokuni Takano, Toshiaki Saito, Ikuo Konishi, Satoshi Yamaguchi, Toshiaki Nakamura, Kimio Ushijima, Daisuke Aoki, Nobuo Yaegashi, Toyomi Satoh

Toranomon Hospital, Tokyo, Japan, Tokyo Metropolitan Bokutoh Hospital, Tokyo, Japan, Radiation Therapy Center, Okinawa Chubu Hospital, Okinawa, Japan, Kagoshima University Hospital, Kagoshima, Japan, Japan Clinical Oncology Group, Tokyo, Japan, JCOG Data Center, National Cancer Center, Tokyo, Japan, San-no Hospital, Tokyo, Japan, Aichi Cancer Center, Aichi, Japan, Saitama Cancer Center, Saitama, Japan, Osaka International Cancer Institute, Osaka, Japan, National Hospital Organization Shikoku Cancer Center, Ehime, Japan, Kashiwa Hospital, The Jikei University School of Medicine, Chiba, Japan, National Kyusyu Cancer Center, Fukuoka, Japan, Kyoto University, Kyoto, Japan, Hyogo Cancer Center, Hyogo, Japan, Kagoshima City Hospital, Kagoshima, Japan, Kurume University Medical Center, Fukuoka, Japan, Keio University Hospital, Tokyo, Japan, Tohoku University Hospital, Miyagi, Japan, Faculty of Medicine, University of Tsukuba, Ibaraki, Japan

W pierwszej cząstkowej analizie badania KEYNOTE-826 pembrolizumab (pembro) w połączeniu z chemioterapią znamienne wydłużył OS i PFS w leczeniu 1. linii u chorych na nawrotowego, przetrwałego lub rozsianego raka szyjki macicy we wszystkich wcześniej określonych grupach (PD-L1 [CPS] ≥1, cała grupa i CPS ≥10) w porównaniu do placebo (pbo) w połączeniu z chemioterapią. Przedstawiono wyniki określonej w protokole końcowej analizy OS badania KEYNOTE-826. Chore na przetrwałego, nawrotowego lub rozsianego raka szyjki macicy, które nie były wcześniej poddane chemioterapii (dozwolona wcześniejsza chemioterapia uwrażliwiająca na promieniowanie) i niekwalifikujące się do radykalnego leczenia (zabiegu chirurgicznego lub radioterapii) przydzielono losowo do 35 cykl pembro 200 mg lub placebo podawanych co 3 tygodnie w połączeniu z chemioterapią (paklitaksel 175 mg/m2 + cisplatyna 50 mg/m2 lub karboplatyna AUC 5) ± bewacyzumab (bev) 15 mg/kg. Dodanie pembro do chemioterapii ± bev znamiennie zmniejszyło ryzyko zgonu o 40% w grupie PD-L1 CPS ≥1, o 37% w całej grupie i o 42% w grupie CPS ≥10 oraz miało akceptowalny profil bezpieczeństwa. Dane są zgodne z wcześniejszymi wynikami i potwierdzają rolę pembro w połączeniu z chemioterapią ± bev jako nowego standardu w leczeniu pierwszej linii przetrwałego, nawracającego lub rozsianego raka szyjki macicy.

Bradley J. Monk, Nicoletta Colombo, Krishnansu Sujata Tewari, Coraline Dubot, M. Valeria Caceres, Kosei Hasegawa, Ronnie Shapira-Frommer, Pamela Salman, Eduardo Yañez, Mahmut Gumus, Mivael Olivera Hurtado de Mendoza, Vanessa Samouëlian, Vincent Castonguay, Alexander Arkhipov, Cumhur Tekin, Kan Li, Stephen Michael Keefe, Domenica Lorusso

Division of Gynecological Oncology, HonorHealth Research Institute, University of Arizona College of Medicine, Phoenix and Creighton University School of Medicine, Phoenix, AZ, Gynecologic Oncology, European Institute of Oncology IRCCS and Università degli Studi di Milano Bicocca, Milan, Italy, Obstetrics & Gynecology, University of California, Irvine, Orange, CA, Oncologie Médicale, Institut Curie Saint Cloud, and GINECO, Paris, France, Medical Oncology, Instituto de Oncologia Angel H. Roffo, Buenos Aires, Argentina, Gynecologic Oncology, Saitama Medical University International Medical Center, Hidaka, Japan, Ella Lemelbaum Institute for Immuno Oncology , Sheba Medical Center, Ramat Gan, Israel, Medical Oncology, Oncovida Cancer Center, Providencia, Santiago, Chile, Medical Oncology, Universidad de la Frontera, Temuco, Chile, Medical Oncology, Istanbul Medeniyet University Hospital, Istanbul, Turkey, Instituto Nacional de Enfermedades Neoplásicas, Lima, Peru, Gynecologic Oncology, Centre Hospitalier de l’Université de Montréal (CHUM), Centre de Recherche de l’Université de Montréal (CRCHUM), Université de Montréal, Montreal, QC, Canada, Medical Oncology, Centre Hospitalier Universitaire de Québec, Université Laval, Quebec City, QC, Canada, Oncology and Chemical Therapy, Medical Rehabilitation Center under the Ministry of Health of Russian Federation, Moscow, Russian Federation, Oncology, Merck & Co., Inc., Rahway, NJ, Gynaecology Oncology Unit, Fondazione Policlinico Universitario A Gemelli IRCCS and Catholic University of Sacred Heart, Rome, Italy

W badaniu RUBY oceniano skuteczność i bezpieczeństwo dostarlimabu (przeciwciała przeciw 1. receptorowi zaprogramowanej śmierci [PD-1]) w połączeniu ze standardowym leczeniem (SOC) karboplatyną z paklitakselem (CP) w porównaniu do wyłącznej CP u chorych na zaawansowanego lub nawrotowego (A/R) raka endometrium (EC). PFS według oceny badacza (INV), pierwszorzędowy punkt końcowy, był znamiennie dłuższy wśród chorych leczonych z udziałem dostarlimabu, zarówno w grupie z niedoborem naprawy niedopasowanych zasad/wysoką niestabilnością mikrosatelitarną (dMMR/MSI-H; HR 0,28; 95% CI 0,162–0,495), jak i w całej grupie (HR 0,64, 95% CI 0,507–0,800). Przedstawiono drugorzędowy punkt końcowy: ocenę skuteczności według niezależnej zaślepionej centralnej komisji (BICR). Dostarlimab w połączeniu CP znamiennie wydłużył PFS w ocenie BICR w grupie dMMR/MSI-H oraz w całej badanej grupie w porównaniu do CP. HR dla PFS według BICR i INV były zgodne, co potwierdza wiarygodność PFS według INV w badaniach EC. Korzyści zaobserwowano we wszystkich punktach końcowych ocenianych przez BICR, które były zgodne z INV. Dostarlimab w połączeniu z CP stanowi nowy SOC u chorych na A/R EC.

Matthew A. Powell, Sakari Hietanen, Robert L. Coleman, Bradley J. Monk, Oleksandr Zub, David M. O’Malley, Lucy Gilbert, Iwona Podzielinski, Roberto Angioli, Dana Meredith Chase, Dirk Bauerschlag, Destin Black, Annemarie Thijs, Sudarshan Sharma, Michael A. Gold, Kari L Ring, Zangdong He, Shadi Stevens, Brian M. Slomovitz, Mansoor R. Mirza

National Cancer Institute sponsored NRG Oncology, Washington University School of Medicine, St Louis, MO, Turku University Hospital and FICAN West, Turku, Finland, US Oncology Research, The Woodlands, TX, Division of Gynecological Oncology, HonorHealth Research Institute, University of Arizona College of Medicine, Phoenix and Creighton University School of Medicine, Phoenix, AZ, Chernihiv Regional Oncology Hospital, Chernihiv, Ukraine, The Ohio State University and The James Cancer Center, Columbus, OH, Division of Gynecologic Oncology, McGill University Health Centre, Montreal, QC, Canada, Parkview Health, Fort Wayne, IN, University di Roma – Campus Biomedico, Rome, Italy, David Geffen School of Medicine at UCLA (affiliation at time of study Arizona Center for Cancer Care, Creighton University School of Medicine Phoenix, AZ, USA), Los Angeles, CA, University Hospital Schleswig-Holstein, Campus Kiel, Kiel, Germany, Department of Obstetrics and Gynecology, LSU Health Shreveport, and Willis-Knighton Physician Network, Shreveport, LA, Catharina Hospital, Eindhoven, Netherlands, Department of Obstetrics/Gynecology, AMITA Adventist Hinsdale Hospital, Hinsdale, IL, Oklahoma Cancer Specialists and Research Institute, Tulsa, OK, University of Virginia Health System, Emily Couric Clinical Cancer Center, Charlottesville, VA, GSK, Collegeville, PA, GSK, London, United Kingdom, Department of Gynecologic Oncology, Mount Sinai Medical Center, and Department of Obstetrics and Gynecology, Florida International University, Miami Beach, FL, Rigshospitalet, Copenhagen University Hospital, Copenhagen, and Nordic Society of Gynaecologic Oncology-Clinical Trial Unit, Copenhagen, Denmark

W wieloośrodkowym badaniu III fazy RUBY z podwójnie ślepą próbą i grupą kontrolną otrzymującą placebo (PBO), dostarlimab w połączeniu z chemioterapią (karboplatyna/paklitaksel; CP) znamiennie wydłużył PFS w porównaniu co PBO + CP u chorych na pierwotnie zaawansowanego lub nawrotowego raka endometrium (pA/rEC). Przedstawiono dane dotyczące jakości życia (patient-reported outcomes – PROs), które było drugorzędowym punktem końcowym. Dostarlimab + CP znamiennie wydłużył PFS przy zachowaniu HRQoL, co dodatkowo wspiera jego stosowanie jako standardu leczenia chorych na pA/rEC.

Mansoor Raza Mirza, Matthew A. Powell, Caroline Lundgren, Vladyslav Sukhin, Bhavana Pothuri, Lucy Gilbert, Sarah Gill, Graziana Ronzino, Nicole Nevadunsky, Stefan Kommoss, Lyndsay Willmott, Ingrid Boere, Cara Amanda Mathews, Joseph Buscema, Michael Teneriello, Mark S. Shahin, Oren Meyers, Jamie Garside, Robert L. Coleman, Brian M. Slomovitz

Rigshospitalet, Copenhagen University Hospital, Nordic Society of Gynaecologic Oncology–Clinical Trial Unit, Copenhagen, Denmark, Washington University, St Louis, MO, Karolinska University Hospital, Stockholm, Sweden, Grigoriev Institute for Medical Radiology and Oncology, National Academy of Medical Science of Ukraine, Kharkov, Ukraine, Gynecologic Oncology Group (GOG) and Department of Obstetrics/Gynecology, Perlmutter Cancer Center, NYU Langone Health, New York City, NY, McGill University Health Centre, Woman’s Health Research Unit, Montreal, QC, Canada, Nancy N and J C Lewis Cancer and Research Pavilion, Savannah, GA, Department of Oncology, Ospedale “Vito Fazzi”, Lecce, Italy, Albert Einstein College of Medicine, New York City, NY, Department of Women’s Health, Tübingen University Hospital, Tübingen, Germany, Arizona Center for Cancer Care, Phoenix, AZ, Department of Medical Oncology, Erasmus MC, Rotterdam, Netherlands, Legorreta Cancer Center, Alpert Medical School of Brown University, Providence, RI, Arizona Oncology Associates, Tucson, AZ, US Oncology Research, The Woodlands, TX, Sidney Kimmel Medical College of Thomas Jefferson University, Jefferson Abington Hospital, Abington, PA, GSK, Collegeville, PA, GSK, London, United Kingdom, Texas Oncology, Sarah Cannon Research Institute (SCRI), Nashville, TN, Mount Sinai Medical Center, Miami Beach, FL

W badaniu III fazy OVHIPEC-1 oceniającym dodanie chemioterapii dootrzewnowej w hipertermii (HIPEC) do interwałowej operacji cytoredukcyjnej (ICS) u chorych na raka jajnika w III stopniu zaawansowania, które nie kwalifikowały się do pierwotnej cytoredukcji, wcześniej wykazano wydłużenie przeżycia wolnego od nawrotu i przeżycia całkowitego po 4,7 latach obserwacji. Przedstawiono ostateczne wyniki przeżycia po dziesięciu latach obserwacji oraz nowe dane dotyczące kolejnych linii leczenia przeciwnowotworowego podawanych po progresji choroby. Chore po 3 cyklach indukcyjnej chemioterapii (karboplatyny z paklitakselem) przydzielano losowo do ICS z HIPEC lub wyłącznie do ICS. Randomizację przeprowadzano w czasie zabiegu, gdy oczekiwano całkowitej (brak widocznej choroby) lub optymalnej cytoredukcji (pozostałość guza o średnicy <10 mm). Wszystkie chore otrzymały dodatkowe trzy cykle uzupełniającej chemioterapii. Mediana całkowitego przeżycia wyniosła 33,3 miesiące wśród poddanych wyłącznie ICS w porównaniu do 44,9 miesięcy wśród leczonych z udziałem HIPEC (HR 0,70; 95% CI 0,53-0,92; P=0,011). Badanie stanowi pierwszą odległą analizę przeżycia po zastosowaniu HIPEC u chorych na raka jajnika i potwierdza korzyści z HIPEC u chorych na raka jajnika w III stopniu zaawansowania poddanych ICS. Nie stwierdzono różnic w dalszym leczeniu po nawrocie choroby, które mogłyby tłumaczyć poprawę przeżycia całkowitego po HIPEC.

Lot Aronson, Marta I. Lopez-Yurda, Simone N Koole, Jules H Schagen van Leeuwen, Henk Schreuder, Ralph Hermans, Ignace H.J.T. de Hingh, Mignon D.J.M. Van Gent, Henriëtte J.G. Arts, Maaike van Ham, Peter Van Dam, Peter Vuylsteke, Arend Aalbers, Victor Verwaal, Koen Van de Vijver, Neil K Aaronson, Gabe S. Sonke, Willemien Van Driel

The Netherlands Cancer Institute – Antoni van Leeuwenhoek, Amsterdam, Netherlands, Biometrics Department, Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Netherlands, Department of Gynecological Oncology, The Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Netherlands, Department of Obstetrics & Gynecology, Sint Antonius Hospital, Nieuwegein, Netherlands, University Medical Center Utrecht, Utrecht, Netherlands, Department of Gynecology and Obstetrics, Catharina Hospital, Eindhoven, Netherlands, Department of Surgery, Catharina Hospital, Eindhoven, Netherlands, Department of Obstetrics and Gynecology, Amsterdam University Medical Center, Amsterdam, Netherlands, Department of Gynecological Oncology, University Medical Center Groningen, Groningen, Netherlands, Department of Gynecological oncology, Radboud University Medical Center, Nijmegen, Netherlands, University Hospital Antwerp, Edegem, Belgium, Department of Medical Oncology, UCLouvain, CHU UCL Namur, site Sainte-Elisabeth, Namur, Belgium, Antoni van Leeuwenhoek Hospital/Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Netherlands, Skånes University Hospital, Malmo, Sweden, Department of Pathology, Ghent University Hospital, Ghent, Belgium, Department of Medical Oncology, The Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Netherlands, The Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Netherlands

Standardowe leczenie chorych na pierwszy nawrót platynoopornego raka jajnika (EOC) opiera się na leczeniu chirurgicznym i chemioterapii systemowej (CT) drugiej linii. Rola chemioterapii dootrzewnowej w hipertermii (HIPEC) pozostaje niepewna. Do wieloośrodkowego randomizowanego badania III fazy CHIPOR, prowadzonego w 31 ośrodkach, włączano chore z pierwszym wrażliwym na platynę nawrotem EOC (okres bez leczenia pochodną platyny ≥ 6 miesięcy). Po 6 cyklach CT z udziałem platyny i taksoidu ± bewacyzumab chore kwalifikujące się do pełnej operacji cytoredukcyjnej pod koniec CT przydzielano losowo do HIPEC (cisplatyna 75 mg/m² w 41°C przez 60 min) albo do leczenia bez HIPEC. Randomizację przeprowadzano podczas całkowitej operacji cytoredukcyjnej, Pierwszorzędowym punktem końcowym było całkowite przeżycie (OS), a drugorzędowymi m.in.: przeżycie wolne od progresji (PFS) i PFS w otrzewnej. HIPEC znamiennie wydłużył OS i PFS w otrzewnej u chorych z pierwszym platynowrażliwym nawrotem EOC po drugiej linii CT z udziałem platyny i po wtórnej całkowitej operacji cytoredukcyjnej.

Jean-Marc Classe, Pierre Meeus, Eric Leblanc, Romuald Wernert, Francois Quenet, Frédéric Marchal, Gilles Houvenaeghel, Anne-Sophie Bats, Gwenael Ferron, Cecile Brigand, Dominique Berton, Laurence Gladieff, Florence Joly, Isabelle Laure Ray-Coquard, Sylvaine Durand-Fontanier, Gabriel Liberale, Emilie Brument, Bernard Asselain, Loic Campion, Olivier Glehen

Institut de Cancérologie Ouest, Nantes, France, Centre Léon Bérard, Lyon, France, Centre Oscar Lambret, Lille, France, Centre Paul Papin, Angers, France, ICM Val d’Aurelle, Montpellier, France, Lorraine Cancer Institute, Vandoeuvre-Lès-Nancy, France, Institut Paoli Calmettes, Marseille, France, Hôpital Européen Georges Pompidou, Paris, France, Institut Claudius Regaud, IUCT-Oncopole, Toulouse, France, CHU Hautepierre, Strasbourg, France, Rene Gauducheau Cancer Center, Saint-Herblain, France, Francois Baclesse Cancer Center and GINECO, Caen, Paris, France, CHU Dupuytren, Limoges, France, Institut Jules Bordet, Bruxelles, Belgium, UCGI, Prodige Intergroup, UNICANCER, Paris, France, Arcagy-Gineco, Paris, France, ICO Cancer Center, CRCI2NA, UMR 1307 Inserm-UMR 6075 CNRS, Nantes, France, Lyon University hospital, Surgery department, Pierre-Bénite, France

Podtrzymujące leczenie olaparybem (ola) poprawiło wyniki u chorych na nowo rozpoznanego zaawansowanego raka jajnika (AOC) z mutacją BRCA (BRCAm) i u chorych z niedoborem rekombinacji homologicznej (HRD+) w połączeniu z bewacyzumabem (bev) po odpowiedzi na leczenie 1. linii. Połączenie inhibitora immunologicznych punktów kontrolnych z lekiem antyangiogennym i inhibitorem PARP może nasilić działanie przeciwnowotworowe. W badaniu III fazy DUO-O oceniano paklitaksel z karboplatyną (PC) w połączeniu z bev i durwalumabem (durva), a następnie podtrzymujące leczenie (mtx) bev + durva + ola w 1. linii leczenia chorych na AOC bez mutacji BRCA1/2 w guzie (non-tBRCAm). Chore na nowo rozpoznanego AOC non-tBRCAm o wysokim stopniu złośliwości, w stopniu III lub IV wg FIGO, po zabiegu cytoredukcyjnym (lub zakwalifikowane do interwałowego zabiegu operacyjnego) oraz po jednym cyklu PC ± bev przydzielono losowo do 3 ramion. Ramię 1: PC + bev (15 mg/kg i.v. co 3 tyg.) + placebo, a następnie mtx bev + placebo; ramię 2: PC + bev + durva (1120 mg i.v. co 3 tygodnie), a następnie mtx bev + durva + pbo; ramię 3: PC + bev + durva, a następnie mtx bev + durva + ola (tabletki 300 mg dwa razy dziennie). Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie wolne od progresji choroby (PFS) w ramieniu 3. w porównaniu z ramieniem 1. Połączenie PC + bev + durva, a następnie podtrzymujące leczenie bev + durva + ola u chorych na nowo rozpoznanego AOC non-tBRCAm znamiennie wydłużyło PFS w porównaniu do PC + bev z podtrzymującym bev. Bezpieczeństwo było zgodne ze znanymi profilami poszczególnych leków.

Philipp Harter, Fabian Trillsch, Aikou Okamoto, Alexander Reuss, Jae-Weon Kim, Maria Jesús Rubio-Pérez, Mehmet Ali Vardar, Giovanni Scambia, Olivier Tredan, Gitte-Bettina Nyvang, Nicoletta Colombo, Anita M. Chudecka-Głaz, Christoph Grimm, Stephanie Lheureux, Els Van Nieuwenhuysen, Florian Heitz, Robert M. Wenham, Kimio Ushijima, Emily Day, Carol Aghajanian

Department of Gynecology and Gynecologic Oncology, Kliniken Essen-Mitte, and AGO, Essen, Germany, Department of Obstetrics and Gynecology, University Hospital, LMU Munich, and AGO, Munich, Germany, Department of Obstetrics and Gynecology, The Jikei University School of Medicine, and JGOG, Tokyo, Japan, Co-ordinating Center for Clinical Trials of the Philipps-University of Marburg, and ENGOT, Marburg, Germany, Seoul National University Hospital, and KGOG, Seoul, South Korea, Reina Sofia University Hospital, and GEICO, Cordoba, Spain, Medical Faculty, Department of Obstetrics and Gynecology, University of Cukurova, and Department of Gynecologic Oncology, Balcalı Hospital, and TRSGO, Adana, Turkey, Fondazione Policlinico Universitario A. Gemelli IRCCS, and MITO, Rome, Italy, Centre Léon Bérard, Department of Medical Oncology, Centre de Recherche en Cancérologie de Lyon, and GINECO, Lyon, France, Odense Universitetshospital, and NSGO, Odense, Denmark, University of Milan-Bicocca and Istituto Europeo di Oncologia IRCCS, and MANGO, Milan, Italy, Department of Gynecological Surgery and Gynecological Oncology of Adults and Adolescents, SPSK Nr 2, Pomeranian Medical University, and PGOG, Szczecin, Poland, Division of General Gynaecology and Gynaecological Oncology, Gynecologic Cancer Unit, Medical University Vienna, and AGO Au, Vienna, Austria, Department of Medical Oncology, Princess Margaret Hospital, and PMHC, Toronto, ON, Canada, UZ Leuven, and BGOG, Leuven, Belgium, Department of Gynecology and Gynecologic Oncology, Ev. Kliniken Essen-Mitte, Essen, Department for Gynecology with the Center for Oncologic Surgery Charité Campus Virchow-Klinikum, Charité– Universitätsmedizin Berlin, and AGO, Essen, Germany, Moffitt Cancer Center, Department of Gynecologic Oncology, and GOG-F, Tampa, FL, Department of Obstetrics and Gynecology, Kurume University School of Medicine, and JGOG, Kurume, Japan, Oncology Biometrics, AstraZeneca, Cambridge, United Kingdom, Memorial Sloan Kettering Cancer Center, and GOG-F, New York, NY

Mirwetuksymab sorawtanzyna (MIRV), koniugat przeciwciało-lek ukierunkowany na receptor alfa kwasu foliowego (FRα), wykazał klinicznie znaczącą aktywność przeciwnowotworową w opisanym wcześniej jednoramiennym badaniu (Matulonis, JCO 2023). W badaniu III fazy MIRASOL oceniającym skuteczność MIRV u chorych na opornego na platynę zaawansowanym raka jajnika o wysokim stopniu złośliwości, pierwotnego raku otrzewnej lub jajowodu (PROC) w porównaniu do standardowej chemioterapii wybranej przez badacza (IC). 453 chorych na PROC z wysoką ekspresją FRα (oznaczenie Roche FOLR1) po 1-3 wcześniejszych liniach leczenia przydzielono losowo do MIRV (6 mg/kg skorygowanej idealnej masy ciała, dzień 1. 21-dniowego cyklu) lub do IC (paklitaksel, pegylowana liposomalna doksorubicyna lub topotekan). Pierwszorzędowym punktem końcowym był czas wolny od progresji (PFS), a kluczowym drugorzędowym – m.in. przeżycie całkowite (OS). MIRV jest pierwszym leczeniem, które wykazało korzyści w zakresie PFS i OS w PROC w porównaniu do IC. Dane dotyczące skuteczności wraz z dobrze określonym profilem bezpieczeństwa potwierdzają rolę MIRV jako nowego standardu leczenia chorych na FRα dodatniego PROC.

Kathleen N. Moore, Antoine Angelergues, Gottfried E. Konecny, Susana N. Banerjee, Sandro Pignata, Nicoletta Colombo, John William Moroney, Casey Cosgrove, JUNG-YUN LEE, Andrzej Roszak, Jacqueline Maria Tromp, Diana Bello-Roufai, Lucy Gilbert, Rowan Miller, Tashanna K. N. Myers, Yuemei Wang, Anna Berkenblit, Domenica Lorusso, Toon Van Gorp

Stephenson Oklahoma Cancer Center at the University of Oklahoma Health Sciences Center, Oklahoma City, OK, Groupe Hospitalier Diaconesses Croix Saint-Simon, Paris, France, University of California Los Angeles Medical Center, Santa Monica, CA, The National Cancer Research Institute (NCRI) and The Royal Marsden NHS Foundation Trust, London, United Kingdom, Istituto Nazionale Tumori IRCCS-Fondazione G. Pascale, Napoli, Italy, University of Milan-Bicocca and European Institute of Oncology IRCCS, and MANGO, Milan, Italy, University of Chicago, Chicago, IL, The Ohio State University Wexner Medical Center and James Cancer Hospital, Columbus, OH, Department of Obstetrics and Gynecology, Yonsei University College of Medicine, Seoul, South Korea, Wielkopolskie Centrum Onkologi, Poznan, Poland, Academical Medical Center, Amsterdam Zuidoost, Netherlands, Centre Rene Huguenin, Saint-Cloud, France, McGill University Health Centre, Royal Victoria Hospital, Montréal, QC, Canada, University College Hospital-London, London, United Kingdom, Baystate Health, Springfield, MA, ImmunoGen, Inc, Waltham, MA, ImmunoGen Inc., Waltham, MA, Fondazione Policlinico Universitario A. Gemelli IRCCS and Catholic University of Sacred Heart, and MITO, Roma, Italy, University Hospitals Leuven, Leuven Cancer Institute, Leuven, Belgium

Bewacyzumab (bev) może być częścią leczenia pierwszej linii u chorych na raka jajnika (OC) wysokiego ryzyka (badania GOG-0218 i ICON7). Częstość występowania podgrup wysokiego ryzyka oraz stosowanie bev i jego wpływ na przeżycie w praktyce klinicznej nie są dobrze zbadane. W obserwacyjnym międzynarodowym badaniu kohortowym RESPONSE zebrano retrospektywnie dane chorych na nowo rozpoznanego zaawansowanego surowiczego lub endometrioidalnego OC o wysokim stopniu złośliwości. Wysokie ryzyka zgodnie z definicją ICON7 określano jako: IV stopień zaawansowania, nieoperacyjny III stopień zaawansowania lub III stopień zaawansowania po suboptymalnym zabiegu (pozostałości choroby > 1 cm. Wśród 954 chorych znaleziono 386 chorych wysokiego ryzyka (40%) poddanych chemioterapii zawierającej pochodne platyny. Spośród nich 132 (34%) otrzymało podtrzymujące leczenie bev. Stosowanie bev wiązało się ze znamiennym zmniejszeniem ryzyka zgonu z HR 0,49 (95%Ci 0,18-0,78, p=0,002). Wpływ na przeżycie był najbardziej widoczny wśród nieoperacyjnych chorych w III/IV stopniu zaawansowania (n=151) z 63% obniżeniem ryzyka zgonu (HR 0,37; 95% CI (0,18-0,78, p=0,009). W praktyce klinicznej większość chorych nie otrzymywała bev podczas pierwszej linii leczeni. W badaniu ICON 7 potwierdzono korzystny wpływ bev na całkowite przeżycie w grupie chorych wysokiego ryzyka. Chore, które nie są poddawane zabiegowi operacyjnemu, są niedostatecznie reprezentowane w badaniach klinicznych, a praktyka kliniczna potwierdza duże korzyści z zastosowania bev, szczególnie w tej podgrupie. Każde badanie w praktyce klinicznej może być ograniczone przez potencjalny błąd doboru chorych do leczenia z udziałem bev.

Kristina Lindemann, Miguel Abreu, Maria de Lurdes Batarda, Dorry Boll, Anne Weng Ekmann-Gade, Jesper Hansen, Ala Jabri Haug, Claus Høgdall, Jacob Korach, Els Van Nieuwenhuysen, P. B. Ottevanger, Stephan Polterauer, Tine Henrichsen Schnack, Trude Agesen, Sofia Waldemarson, Klaus Kaae Andersen, Christian Marth

Department of gynecological oncology, Radiumhospital, Oslo University Hospital & Faculty of Medicine, University of Oslo, Oslo, Oslo, Norway, Portuguese Institute of Oncology – Porto, Porto, Portugal, Champalimaud Foundation (Fundação Champalimaud), Lisbon, Portugal, Catharina Hospital, Eindhoven, Netherlands, Department of Gynecology, Juliane Marie Centre, Rigshospitalet, Copenhagen, Denmark, AstraZeneca, C, Denmark, Department of Gynecological Cancer, Oslo University Hospital, Radiumhospitalet & Department of gynecology and obstetrics, Akershus University Hospital, Oslo, Norway, Sheba Medical Center, Tel Aviv University, Tel Hashomer, Ramat Gan and Israeli Society of Gynecologic Oncology (ISGO), Tel Hashomer, Israel, University Hospitals Leuven, Leuven, Belgium, Radboudumc, Nijmegen, Netherlands, Comp Cancer Ctr Vienna, Wien, Austria, Department of Gynecology, University Hospital Odense, Odense, Denmark, AstraZeneca, Oslo, Norway, AstraZeneca, Stockholm, Sweden, Omicron, Copenhagen, Denmark, Innsbruck Medical University; Department of Obstetrics and Gynecology, Innsbruck, Austria

Podtrzymujące leczenie inhibitorami PARP (iPARP) może wydłużyć czas wolny od progresji (PFS) u chorych na nawrotowego lub rozsianego raka jajnika wrażliwego na pochodne platyny (EOC). Niewiele wiadomo na temat przebiegu choroby po takim leczeniu, chociaż niektóre dowody sugerują zmniejszoną odpowiedź na późniejszą chemioterapię zawierającą pochodną platyny. W retrospektywnym badaniu kohortowym oceniano rzeczywiste udziały odpowiedzi na chemioterapię z udziałem pochodnych platyny u chorych na nawrót EOC o wysokim stopniu złośliwości po leczeniu iPARP. Do analizy włączono 91 chorych, w tym 54 chore przyjmujące niraparyb i 36 chorych otrzymujących olaparyb. Chore z progresją po leczeniu iPARP miały słabą odpowiedź na kolejną chemioterapię zawierającą pochodną platyny, nawet jeśli progresja nastąpiła po ponad 6 miesiącach od zakończenia przedostatniej chemioterapii z udziałem pochodnej platyny. Potwierdza to teorię, że oporność na iPARP może być substytutem oporności na pochodne platyny i budzi obawy co do możliwego udziału iPARP w indukcji oporności na pochodne platyny u chorych z nawrotem EOC.

Genevieve MacAulay Vacheresse, Elham Sabri, Sheryl Domingo, Tien Le

University of Ottawa, Ottawa, ON, Canada, OHRI, Ottawa, ON, Canada, The Ottawa Hospital, Ottawa, ON, Canada