3 Nowotwory ginekologiczne 2024

Zabieg operacyjny jest często wykonywany u chorych z nawrotem raka jajnika wrażliwego na platynę, ale we wcześniej opublikowanych badaniach uzyskano sprzeczne wyniki dotyczące przeżycia. Wieloośrodkowe, otwarte badanie III fazy, z losowym doborem chorych, przeprowadzono w czterech ośrodkach akademickich w Chinach. Do badania włączono 357 chorych z nawrotem raka jajnika wrażliwego na platynę, u których przewidywano resekcyjność choroby zgodnie z międzynarodowym modelem (iMODEL) w połączeniu z PET-CT, i przydzielono losowo do grupy operowanej lub kontrolnej. Przeżycie całkowite (OS) i przeżycie wolne od progresji były pierwszorzędowymi punktami końcowymi. Mediana OS wyniosła 58,1 miesięcy w grupie operowanej i 52,1 – w grupie kontrolnej (P=0,109), ale 35% chorych z grupy kontrolnej poddano następnie zabiegowi operacyjnemu. Po wykluczeniu ośrodka z najwyższym udziałem cross-over, wtórna cytoredukcja zapewniła 21,0-miesięczną korzyść w zakresie OS w porównaniu do grupy kontrolnej. Największą korzyść odniosły chore po całkowitej resekcji, z medianą OS wynoszącą 73 miesiące. Wtórna cytoredukcja nie wydłużyła OS w grupie intention-to-treat, ale doprowadziła do wydłużenia OS po uwzględnieniu wpływu cross-over. Wyniki potwierdzają skuteczność wtórnej cytoredukcji w wyspecjalizowanych ośrodkach i u wybranych chorych.

Rongyu Zang, Jianqing Zhu, Jihong Liu, Rong Jiang, Xi Cheng, Yulian Chen, Huixun Jia, Tingyan Shi, Yi Guo, Yanling Feng, Dongsheng Tu, Yuqin Zhang, Xiao Huang, Shiyang Jiang, Wen Gao, Huijuan Yang, Ping Zhang

Institute for Ovarian Cancer, Fudan University, & Department of Gynecologic Oncology, Fudan University Zhongshan Hospital, Shanghai, China, Cancer Hospital of the University of Chinese Academy of Sciences (Zhejiang Cancer Hospital), Hangzhou, China, Sun Yat-sen University Cancer Center, Guangzhou, China, Fudan University Zhongshan Hospital, Shanghai, China, Fudan University Cancer Hospital, Shanghai, China, Shanghai General Hospital, Shanghai, China, School of Public Health, Fudan University, Shanghai, China, Department of Gynecological Oncology, Sun Yat-sen University Cancer Center, Guangzhou, China, Canadian Cancer Trials Group, Queen’s University, Kingston, ON, Canada, Gynecologic Oncology Department, Fudan University Cancer Hospital, Shanghai, China

W badaniu Lion wykazało brak korzyści z zaotrzewnowej limfadenektomii miednicznej i okołoaortalnej (RPPL) podczas pierwotnego zabiegu operacyjnego u chorych na zaawansowanego raka jajnika (AEOC) z klinicznie ujemnymi węzłami chłonnymi. Rola RPPL podczas operacji cytoredukcyjnej po indukcyjnej chemioterapii pozostaje nieokreślona. W prospektywnym, wieloośrodkowym badaniu III fazy CARACO chore na nowo rozpoznanego AEOC w stopniu zaawansowania III-IV wg FIGO, bez podejrzanych węzłów chłonnych w ocenie przed- i śródoperacyjnej, przydzielano losowo do RPPL lub do niewykonywania RPPL. Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie wolne od progresji (PFS). Do badania włączono 379 chorych, w tym 75% po indukcyjnej chemioterapii i 83 chore, u których zastosowano uzupełniającą chemioterapię po zabiegu operacyjnym. Przerzuty do węzłów chłonnych stwierdzono u 49% chorych w ramieniu RPPL. Mediana PFS w ramieniu bez RPPL i w ramieniu z RPPL wyniosła odpowiednio 14,8 miesiąca i 18,5 miesiąca (p=0,86). Mediana OS również nie różniła się znamiennie. PFS i OS nie różniły się w podgrupie chorych po pierwotnym zabiegu operacyjnym i po indukcyjnej chemioterapii. Poważne powikłania pooperacyjne występowały częściej w ramieniu RPPL: w tym: ponowne laparotomie 8,3% vs 3,2% [p=0,03] i częstość przetoczeń (34% vs 25%, p=0,05). Umieralność w ciągu 60 dni po zabiegu operacyjnym była podobna między ramionami (odpowiednio 1,1 vs 0,5% [p=0,54]). Badanie CARACO jest pierwszym badaniem z losowym doborem chorych, wykazującym, że systematyczna limfadenektomia powinna być pominięta w AEOC bez klinicznego zajęcia węzłów chłonnych, również u chorych poddawanych indukcyjnej chemioterapii. Chirurgiczna deeskalacja pozwala znacząco zmniejszyć poważną chorobowość pooperacyjną.

Jean-Marc Classe, Loic Campion, Fabrice Lecuru, Ignace Vergote, Clémentine Jankowski, Romuald Wernert, Christophe Pomel, Gilles Houvenaeghel, Pierre-Francois Dupre, Patrice Mathevet, Richard Villet, Florence Joly, Dominique Berton, Emilie Debeaupuis, Jean-Sebastien Frenel, Cecile Loaec

Nantes Université, Nantes, France, CRCI2NA, UMR 1307 Inserm-UMR 6075 CNRS, Nantes, France, Breast, Gynecology and Reconstructive Surgery Unit, Institut Curie, Paris, France, University Hospitals Leuven, Leuven Cancer Institute, and BGOG, Leuven, Belgium, Georges François Leclerc Comprehensive Cancer Care Centre, Dijon, France, Centre Paul Papin, Angers, France, Department of Surgical Oncology, Centre Jean Perrin, Clermont-Ferrand, France, Institut Paoli Calmettes, Marseille, France, CHU Morvan, Brest, France, Department of Gynecologic Oncology, CHUV – Centre Hospitalier Universitaire Vaudois, Lausanne, Switzerland, Hopital des diaconnesses, Paris, France, Department of Medical Oncology, Centre François Baclesse, Caen, France, GINECO & Institut de Cancerologie de l’Ouest, Centre René Gauducheau, Saint-Herblain, France, Institut de Cancerologie de l’Ouest, Saint Herblain, France, ICO Cancer Center, Saint Herblain, France

Paklitaksel lub pegylowana liposomalna doksorubicyna (PLD) w połączeniu z bewacyzumabem są standardowymi opcjami leczenia u chorych z nawrotem raka jajnika, które nie są kandydatkami do leczenia pochodnymi platyny, ale odpowiedzi są zwykle krótkotrwałe. W 2 dwóch badaniach stwierdzono nieznamienną korzyść z dodania atezolizumabu do chemioterapii z bewacyzumabem w tej grupie chorych. W podwójnie zaślepionym badaniu III fazy AGO-OVAR 2.29 badano skuteczność i bezpieczeństwo atezolizumabu w skojarzeniu z bewacyzumabem i chemioterapią niezawierającą pochodnych platyny. Chore z 1. lub 2. nawrotem choroby w ciągu 6 miesięcy po zakończeniu chemioterapii zawierającej pochodną platyny lub z 3. nawrotem choroby, przydzielano losowo do cotygodniowego paklitakselu lub PLD z bewacyzumabem w połączeniu z atezolizumabem lub placebo Pierwszorzędowymi punktami końcowymi były: przeżycie całkowite (OS) i przeżycie wolne od progresji choroby (PFS) w grupie zgodnej z zamiarem leczenia (ITT). Do badania włączono 574 chorych. Dodanie atezolizumabu do chemioterapii z bewacyzumabem nie wydłużyło znamiennie OS ani PFS u chorych z nawrotem raka jajnika, niebędących kandydatkami do leczenia pochodnymi platyny. Bezpieczeństwo było zgodne z oczekiwanym.

Frederik Marmé, Philipp Harter, Andres Redondo, Alexander Reuss, Isabelle Laure Ray-Coquard, Kristina Lindemann, Christian Kurzeder, Els Van Nieuwenhuysen, Charlotte Bellier, Klaus Pietzner, Ahmed El-Balat, Carmen García-Duran, Pauline Wimberger, Jose Alejandro Perez-Fidalgo, Frederic Selle, Nikolaus de Gregorio, Alexander Burges, Ignacio Romero, Annette Hasenburg, Patricia Pautier

Heidelberg University, University Hospital Mannheim, Mannheim, Germany, Philipps-University and Evang. Kliniken Essen-Mitte, Essen, Germany, GEICO & Hospital Universitario La Paz, Madrid, Spain, Philipps-University Marburg, Marburg, Germany, ARCAGY-GINECO, Centre Léon Bérard, and University Claude Bernard, Lyon, France, NSGO-CTU, Denmark & Dep. of Gynaecologic Oncology, Oslo University Hospital & Faculty of Medicine, University of Oslo, Oslo, Norway, SAKK & University Hospital Basel, Basel, Switzerland, BGOG & UZ Leuven, University Hospitals Leuven, Leuven, Belgium, ARCAGY-GINECO, and Centre Oscar Lambret, Lille, France, Charité-Universitätsmedizin Berlin, Humboldt-Universität zu Berlin, Berlin Institute of Health, Berlin, Germany, Goethe University Frankfurt, Frankfurt Am Main, Germany, GEICO & Vall d’Hebron Institute of Oncology (VHIO) & Vall d’Hebron University Hospital, Barcelona, Spain, University Hospital Carl Gustav Carus, Dresden, Germany, GEICO & CIBERONC, Madrid & Medical Oncology Department, University Hospital of Valencia, INCLIVA Biomedical Research Institute, Valencia, Spain, ARCAGY-GINECO and Groupe Hospitalier Diaconesses Croix Saint Simon, Paris, France, Ulm University Hospital, Clinic for Gynecology and Obstetrics at the University Hospital Düsseldorf, and Clinic for Gynecology and Obstetrics at SLK-Kliniken Heilbronn GmbH, Heilbronn, Germany, University Hospital, LMU Munich, Munich, Germany, GEICO & Fundación Instituto Valenciano de Oncología, Valencia, Spain, University Medical Center Mainz, Mainz, Germany, GINECO & Gustave-Roussy Institute, Villejuif, France

Po dziesięcioleciach stosowania, wpływ hormonalnej terapii zastępczej (HTZ) na występowanie raka jajnika i endometrium pozostaje nierozstrzygnięty. Oceniono długotrwały wpływ skoniugowanych estrogenów końskich (CEE) z octanem medroksyprogesteronu (MPA) i samodzielnego stosowania CEE na zachorowalność i umieralność z powodu raka jajnika i raka trzonu macicy w długotrwałej obserwacji 2 randomizowanych, kontrolowanych placebo badań klinicznych Women’s Health Initiative, do których włączono 27 347 kobiet po menopauzie w wieku 50-79 lat z 40 ośrodków w USA w latach 1993-1998. Spośród 16 608 kobiet z macicą 8 506 przydzielono losowo do grupy otrzymującej CEE w połączeniu z MPA, a 8 102 do placebo. Spośród 10 739 kobiet po wcześniejszej histerektomii 5 310 przydzielono losowo do leczenia CEE, a 5 429 do grupy placebo. Oceniono zachorowalność na raka jajnika i raka endometrium oraz związaną z nimi umieralność. W randomizowanych, kontrolowanych placebo badaniach klinicznych, stosowanie wyłącznie CEE u kobiet po histerektomii znacząco zwiększało zachorowalność na raka jajnika i zwiększało umieralność z tego powodu, podczas gdy stosowanie CEE w połączeniu z MPA u kobiet z macicą, w przeciwieństwie do większości badań obserwacyjnych, nie miało takiego wpływu. CEE w połączeniu z MPA zmniejszyły częstość występowania raka trzonu macicy. Wyniki mają wpływ na decyzje dotyczące stosowania hormonalnej terapii zastępczej.

Rowan T. Chlebowski, Aaron K. Aragaki, Kathy Pan, Reina Haque, Thomas E Rohan, Mihae Song, Jean Wactawski-Wende, Dorothy Lane, Holly Harris, Howard D. Strickler, Andrew Kaunitz, Carolyn D. Runowicz

The Lundquist Research Institute, Torrance, CA, Division of Public Health Sciences, Fred Hutchinson Cancer Research Center, Seattle, WA, Kaiser Permanente Southern California, Downey, CA, Kaiser Permanente Southern California, Pasadena, CA, Albert Einstein College of Medicine, New York, NY, City of Hope National Medical Center, Duarte, CA, University of Buffalo Department of Social and Preventive Medicine, Buffalo, NY, Department of Family, Population and Preventive Medicine, Renaissance School of Medicine, Stony Brook, NY, Fred Hutchinson Cancer Research Center, Seattle, WA, Albert Einsten College of Medicine, Bronx, NY, Department of Obstetrics & Gynecology, University of Florida College of Medicine Jacksonville, Jacksonville, FL, Florida International University Herbert Wertheim College of Medicine, Miami, FL

Wraz ze wzrostem liczby młodych chorych na raka trzonu macicy we wczesnym stadium, rośnie zainteresowanie stosowaniem leczenia progesteronem w celu umożliwienia zachowania płodności. Istnieje niewiele danych na temat bezpieczeństwa i długotrwałych wyników takiego leczenia. Celem badania było określenie bezpieczeństwa i długotrwałych wyników leczenia hormonalnego raka trzonu macicy w I stopniu klinicznego zaawansowania u kobiet przed menopauzą. W Krajowej Bazie Danych Nowotworów znaleziono chore na raka endometrioidalnego trzonu macicy, w I stopniu zaawansowania klinicznego, stopniu złośliwości G1-G2, w wieku 18-49 lat, z rozpoznaniem w latach 2004-2020. Pierwotne leczenie określono jako histerektomię lub leczenie hormonalne. Oceniono trendy w stosowaniu leczenia hormonalnego. Spośród 15 849 chorych 14 662 (92,5%) poddano histerektomii, a 1 187 (7,5%) otrzymało pierwotne leczenie hormonalne. Stosowanie leczenia hormonalnego wzrosło z 5,2% w 2004 r. do 13,8% w 2020 r. (P<0,0001). Wśród chorych w wieku <40 lat nie było różnicy w przeżyciu między histerektomią a leczeniem hormonalnym, jednak u chorych w wieku 40-49 lat leczenie hormonalna wiązało się ze znacznie zwiększonym ryzykiem zgonu. Częstość stosowania leczenia hormonalnego zachowującego płodność u chorych na raka trzonu macicy w wieku rozrodczym, we wczesnym stopniu zaawansowania z czasem wzrosła. Wśród kobiet w wieku 40-49 lat leczenie hormonalne wiąże się z krótszym przeżyciem.

Yukio Suzuki, Yongmei Huang, Laura J Havrilesky, Stephanie V. Blank, Elena B. Elkin, Alexander Melamed, Jennifer S. Ferris, Haruya Saji, Etsuko Miyagi, Chung Yin Kong, Evan R. Myers, Jason Dennis Wright

Division of Gynecologic Oncology, Department of Obstetrics and Gynecology, Columbia University College of Physicians and Surgeons, New York, NY, Department of Obstetrics and Gynecology, Columbia University College of Physicians and Surgeons, New York, NY, Duke University Trent Center for Bioethics Humanities and History of Medicine, Durham, NC, Icahn School of Medicine at Mount Sinai, New York, NY, Columbia University Mailman School of Public Health, New York, NY, Division of Gynecologic Oncology, Department of Obstetrics & Gynecology, Massachusetts General Hospital, Boston, MA, Department of Medicine, Columbia University Irving Medical Center, New York, NY, Kanagawa Cancer Center, Yokohama, Japan, Yokohama City University Graduate School of Medicine, Yokohama-Shi Kanazawa-Ku, KANAGAWA-KEN, Japan, Duke University, Durham, NC, Division of Gynecologic Oncology, Department of Obstetrics and Gynecology, Vagelos College of Physicians and Surgeons, Columbia University, New York, NY

Zahamowanie szlaku kinazy zależnej od cykliny D (CDK)4/6-INK4-retinoblastoma może przezwyciężyć nabytą lub powstałą de novo oporność na leczenie hormonalne. Podwyższona ekspresja CDK4 jest obserwowana w 34-77% endometrioidalnych raków trzonu macicy (ECs) i jest wczesnym etapem transformacji nowotworowej. Odpowiedzi na leczenie hormonalne u chorych na zaawansowanego EC są suboptymalne i krótkotrwałe. Hamowanie CDK4/6 abemacyklibem w połączeniu z fulwestrantem może stanowić obiecującą strategię poprawy wyników leczenia hormonalnego u chorych na zaawansowanego EC z dodatnim receptorem hormonalnym. Do zainicjowanego przez badacza, otwartego, jednoramiennego badania II fazy włączano chore na zaawansowanego EC, z ekspresją receptora estrogenowego lub progesteronowego ≥ 1% w badaniu immunohistochemicznym. Chore otrzymywały fulwestrant w dawce 500 mg domięśniowo co miesiąc z początkową 2-tygodniową dawką nasycającą oraz abemacyklib w dawce 150 mg doustnie dwa razy na dobę do progresji choroby lub wystąpienia toksyczności. Pierwszorzędowym punktem końcowym był udział obiektywnych odpowiedzi (ORR). Oceniono 25 chorych. 24 chore (89%) miały guzy o histologii endometrioidalnej. Udział ORR wyniósł 44%. Mediana czasu trwania odpowiedzi wyniosła 15,6 miesiąca, a mediana PFS – 9,0 miesięcy. Połączenie abemacyklibu i fulwestrantu wykazuje obiecującą aktywność z trwałymi odpowiedziami obserwowanymi u chorych na zaawansowanego lub nawrotowego EC. Planowane jest badanie III fazy.

Angela Green, Qin Zhou, Alexia Iasonos, William Zammarrelli, Britta Weigelt, Lora H Ellenson, Rashmi Chhetri-Long, Pooja Shah, Vania Hom, Joseph P. Erinjeri, Iva Petkovska, Sarat Chandarlapaty, Seth M. Cohen, Rachel N. Grisham, Jason A. Konner, Maria M Rubinstein, William P. Tew, Tiffany A. Troso-Sandoval, Carol Aghajanian, Vicky Makker

Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY, Interventional Radiology Service, Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY

Celem badania była ocena skuteczności uzupełniającej chemioterapii po jednoczesnej radiochemioterapii (CRT) u chorych na wczesnego raka szyjki macicy po histerektomii z czynnikami wysokiego ryzyka. Chore na raka szyjki macicy w stopniu klinicznego zaawansowania IA2, IB lub IIA, z co najmniej jedną z następujących cech wysokiego ryzyka po radykalnej histerektomii: dodatnie węzły miedniczne, dodatnie przymacicza i/lub dodatnie węzły okołoaortalne, przydzielano losowo do CRT lub do CRT i 4 cykli uzupełniającej chemioterapii paklitakselem z karboplatyną. Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie wolne od choroby (DFS), a drugorzędowymi: całkowite przeżycie (OS) i bezpieczeństwo. Do międzynarodowego badania III fazy włączono 236 chorych, spośród których 212 poddano ocenie. Udział 4-letnich DFS wyniósł 76% i 77%, odpowiednio w grupie CRT i CRT z chemioterapią, a 4-letnich OS – odpowiednio 87% i 89%. Dodanie uzupełniającej chemioterapii po CRT nie wydłużyło DFS ani OS u chorych na raka szyjki macicy z czynnikami wysokiego ryzyka po radykalnej histerektomii.

Anuja Jhingran

The University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX