8 Miscellanea

Glejaki 2. stopnia są wolno postępującymi, złośliwymi nowotworami mózgu o złym odległym rokowaniu. Obecne metody leczenia (zabieg chirurgiczny, po którym następuje obserwacja lub uzupełniająca radioterapia i chemioterapia) nie prowadzą do wyleczenia i mogą wiązać się z wczesną i poźną toksycznością. Mutacje w 1. lub 2. dehydrogenazie izocytrynianowej (IDH) występują odpowiednio w około 80% i 4% glejaków 2. stopnia i są cechą określającą chorobę w definicji Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) z 2021. Worazydenib (VOR) – doustny, przenikający do mózgu, podwójny inhibitor zmutowanych enzymów (m)IDH1/2, wykazał tolerowany profil bezpieczeństwa i wstępną aktywność kliniczną w badaniach I fazy. W podwójnie zaślepionym, kontrolowanym placebo badaniu III fazy chorych przydzielono losowo do VOR 40 mg dziennie lub placebo (PBO). Pacjentów stratyfikowano według statusu 1p19q i początkowej wielkości guza. Pierwszorzędowym punktem końcowym był czas wolny od progresji radiologicznej (PFS) według oceny niezależnej komisji radiologicznej (BIRC). Jest to pierwsze prospektywne badanie III fazy oceniające leczenie celowane u chorych na glejaka 2. stopnia (m)IDH. VOR znamiennie wydłużył PFS według BIRC w porównaniu do PBO z możliwym do opanowania profilem bezpieczeństwa. Dane pokazują kliniczną korzyść z VOR w tej grupie chorych, która pozwala na opóźnienie konieczności zastosowania chemioterapii i radioterapii.

Ingo K. Mellinghoff, Martin J. Van Den Bent, Deborah T. Blumenthal, Mehdi Touat, Katherine B. Peters, Jennifer Leigh Clarke, Joe Sammy Mendez, Liam Welsh, Warren P. Mason, Andreas Felix Hottinger, Juan Manuel Sepulveda Sanchez, Wolfgang Wick, Riccardo Soffietti, Steven Schoenfeld, Dan Zhao, Shuchi Sumant Pandya, Lori Steelman, Islam Hassan, Patrick Y. Wen, Timothy Francis Cloughesy

Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY, Erasmus MC Cancer Institute, Rotterdam, Netherlands, Tel-Aviv Sourasky Medical Center/Tel-Aviv University, Tel Aviv, Israel, Pitié Salpêtrière Hospital, Assistance Publique-Hôpitaux de Paris (AP-HP), Sorbonne Université, Paris, France, Duke University Medical Center, Durham, NC, University of California, San Francisco, San Francisco, CA, University of Utah, Salt Lake City, UT, The Royal Marsden NHS Foundation Trust, London, United Kingdom, Princess Margaret – University Health Network, Toronto, ON, Canada, Department of Clinical Neurosciences, Centre Hospitalier Universitaire Vaudois & Lausanne University, Lausanne, Switzerland, Hospital Universitario 12 Octubre, Madrid, Spain, University of Heidelberg, Heidelberg, Germany, University of Turin, Torino, Italy, Servier Pharmaceuticals, Boston, MA, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA, University of California, Los Angeles, CA

Rola indukcyjnej immunoterapii w radykalnym leczeniu chorych na płaskonabłonkowe nowotwory regionu głowy i szyi (HNSCC) nie jest ustalona. Wyniki leczenia chorych na miejscowo zaawansowane (LA) HPV-ujemne(-) HNSCC jest złe, z udziałem dwuletnich przeżyć około 50% i znaczną toksycznością związaną ze standardową chemioradioterapią (CRT). Ze względu na aktywność anty-PD1 w nawrotowym/rozsianym HNSCC w badaniu II fazy DEPEND oceniono skuteczność indukcyjnego leczenia niwolumabem w połączeniu z paklitakselem i karboplatyną oraz wykonalność późniejszej CRT w tej grupie chorych. Indukcyjne leczenie z udziałem niwolumabu pozwalało na uzyskanie znacznych odpowiedzi, a CRT dostosowana do uzyskanej odpowiedzi wiązała się z korzystnym przeżyciem i kontrolą miejscowo-regionalną. Ekspresja PD-L1 była czynnikiem predykcyjnym odpowiedzi na indukcyjne leczenie z udziałem niwolumabu.

Ari Rosenberg, Aditya Juloori, Nishant Agrawal, John Cursio, Michael J. Jelinek, Nicole Cipriani, Mark W. Lingen, Rachelle Wolk, Jeffrey Chin, Melody Jones, Daniel Ginat, Olga Pasternak-Wise, Zhen Gooi, Elizabeth A. Blair, Alexander T. Pearson, Daniel J. Haraf, Everett E. Vokes

University of Chicago, Chicago, IL, Department of Radiation and Cellular Oncology, University of Chicago, Chicago, IL, University of Chicago Department of Surgery, Chicago, IL, Rush University Medical Center, Chicago, IL, University of Chicago Medical Center, Chicago, IL, University of Chicago Department of Radiology, Chicago, IL, Department of Medicine, University of Chicago, Chicago, IL

W badaniu ZUMA-7 aksykabtagen ciloleucel (axi-cel) był lepszy od standardowego leczenia (SOC; współczynnik ryzyka [HR], 0,398; P<0,0001) w pierwotnej analizie przeżycia wolnego od zdarzeń w leczeniu drugiej linii chorych ze wczesnym nawrotem lub opornym na leczenie chłoniakiem z dużych komórek B (R/R LBCL; Locke i wsp. NEJM. 2022). We wcześniej zaplanowanej analizie pośredniej mediana przeżycia całkowitego (OS) nie została osiągnięta w ramieniu axi-cel i wyniosła 25,7 miesiąca w ramieniu SOC (HR, 0,71; 95% CI, 0,52-0,97). Przedstawiono pierwotną analizę OS. Do badania włączono 359 chorych. Mediana OS była dłuższa w grupie axi-cel w porównaniu do SOC (odpowiednio nieosiągnięta w porównaniu z 31,1 miesiąca). Axi-cel zastosowany w leczeniu drugiej linii wiązał się ze znamiennym wydłużeniem OS w porównaniu z historycznymi wynikami SOC u chorych z wczesnym nawrotem/opornym na leczenie LBCL.

Jason Westin, Olalekan O. Oluwole, Marie José Kersten, David Bernard Miklos, Miguel-Angel Perales, Armin Ghobadi, Aaron Rapoport, Anna Sureda, Caron Alyce Jacobson, Umar Farooq, Tom van Meerten, Matthew L. Ulrickson, Mahmoud Elsawy, Lori A. Leslie, Sridhar Chaganti, Michael Dickinson, Yin Yang, Marco Andreas Schupp, Christina Ann To, Frederick L. Locke

University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX, Vanderbilt University Cancer Center, Nashville, TN, Amsterdam UMC, University of Amsterdam, Cancer Center Amsterdam, Amsterdam, Netherlands, Stanford University School of Medicine, Stanford, CA, Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY, Washington University School of Medicine, St. Louis, MO, University of Maryland Marlene and Stewart Greenebaum Cancer Center, Baltimore, MD, Hematology Department, Institut Català d’Oncologia-Hospitalet, Barcelona, Spain, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA, University of Iowa, Iowa City, IA, University Medical Center Groningen, Groningen, Netherlands, Banner MD Anderson Cancer Center, Gilbert, AZ, Division of Hematology and Hematologic Oncology, Department of Medicine, Dalhousie University and QEII Health Sciences Center, Halifax, NS, Canada, John Theurer Cancer Center, Hackensack, NJ, Centre for Clinical Haematology, University Hospitals Birmingham NHS Trust, Birmingham, United Kingdom, The Peter MacCallum Cancer Centre, Royal Melbourne Hospital and The University of Melbourne, Melbourne, Vic, VIC, Australia, Kite, a Gilead Company, Santa Monica, CA, Moffitt Cancer Center, Tampa, FL

Około 40% chorych na chłoniaka z dużych limfocytów B (LBCL) opornego na leczenie lub z nawrotem po standardowych (SOC) schematach leczenia pierwszej linii (1L), takich jak R-CHOP (rytuksymab [R] + cyklofosfamid [C], doksorubicyna [H], winkrystyna [O] i prednizon [P]) oraz DA-EPOCH-R (etopozyd w dawce dostosowanej [DA-E]), ma złe rokowania. Wysoki międzynarodowy wskaźnik rokowniczy (IPI) i podtyp chłoniaka z komórek B o wysokim stopniu złośliwości (HGBL) są związane z krótszym czasem przeżycia bez progresji i całkowitego przeżycia (PFS i OS; Nastoupil LJ i Bartlett NL. J Clin Oncol. 2023). Strategie mające na celu poprawę wyników w tych podgrupach okazały się w dużej mierze nieskuteczne. Potrzebne są opcje lecznicze o innym mechanizmie działania. Ciloleucel aksykabtagen (axi-cel) to autologiczne leczenie komórkami T anty-CD19 z chimerycznym receptorem antygenu (CART) zatwierdzone do leczenia chorych na nawrotowego/opornego (R/R) LBCL po wykazaniu znamiennej korzyści klinicznej w leczeniu 2, linii (ZUMA-7; Locke FL i wsp. N Engl J Med 2022) i ≥3L (ZUMA-1; Neelapu SS i wsp. N Engl J Med. 2017). Ponadto w badaniu II fazy ZUMA-12 axi-cel wykazał wysoki odsetek trwałych odpowiedzi z obiektywnym odsetkiem odpowiedzi wynoszącym 89% (odsetek odpowiedzi całkowitych 78%) i odsetkiem trwałych odpowiedzi wynoszącym 73% (mediana czasu obserwacji, 15,9 miesiąca; Neelapu SS i wsp. Nat Med. 2022) u chorych na opornego na leczenie 1. linii LBCL. ZUMA-23 jest pierwszym kontrolowanym badaniem III fazy z losowym doborem chorych, oceniającym leczenie CART w 1. linii u chorych na różne nowotwory i oceniającym axi-cel w porównaniu z SOC u chorych na LBCL wysokiego ryzyka, określonego jako IPI 4-5. Planowane jest włączenie 300 chorych.

Jason Westin, Caron Alyce Jacobson, Julio C. Chavez, Anna Sureda, Franck Morschhauser, Bertram Glaß, Michael Dickinson, Andrew Davies, Ian W. Flinn, David G. Maloney, Martine Chamuleau, Michael Timothy Tees, Allen Xue, Shilpa Shahani, Olga Nikolajeva, Janet Kang, Aida Kaplan, Marco Andreas Schupp, Harry Miao, Elizabeth Shima Rich

Department of Lymphoma/Myeloma, The University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA, Moffitt Cancer Center and Research Institute, Tampa, FL, Hematology Department, Institut Català d’Oncologia-Hospitalet, Barcelona, Spain, University of Lille, Centre Hospitalier Universitaire, Lille, France, Helios Klinikum Berlin-Buch, Berlin, Germany, Peter MacCallum Cancer Centre, Royal Melbourne Hospital and The University of Melbourne, Melbourne, Vic, VIC, Australia, Southampton Experimental Cancer Medicines Centre, University of Southampton, Southampton, United Kingdom, Sarah Cannon Research Institute, Tennessee Oncology, Nashville, TN, Fred Hutchinson Cancer Center, Seattle, WA, Amsterdam University Medical Center, Vrije Universiteit, Amsterdam, Netherlands, Colorado Blood Cancer Institute, Denver, CO, Kite, a Gilead Company, Santa Monica, CA

Leczenie umiarkowanego do ciężkiego zapalenia jelita grubego o podłożu immunologicznym (IMC) obejmuje immunosupresję za pomocą steroidów i/lub leków biologicznych. Długotrwała immunosupresja zwiększa ryzyko zakażeń i działań niepożądanych steroidów. Przeszczepienie mikroflory kałowej (FMT) jest coraz częściej stosowane w leczeniu opornego IMC, ale nie było oceniane w pierwszej linii leczenia. Celem badania jest ocena hipotezy, że FMT w pierwszej linii może złagodzić objawy IMC, jednocześnie zmniejszając niepotrzebną ekspozycję na steroidy i ich powikłania. Jest to pierwsze badanie oceniające bezpieczeństwo i skuteczność FMT w pierwszej linii w leczeniu IMC. Chociaż potrzeba większej liczby chorych, aby można było wyciągnąć ostateczne wnioski, wstępne wyniki sugerują, że FMT może być skutecznym leczeniem IMC w pierwszej linii, które może szybko przynieść ulgę w objawach u większości chorych, umożliwić uniknięcie stosowania sterydów i bezpieczne wznowienie immunoterapii. FMT może być bezpieczną i skuteczną alternatywą dla obecnego standardu leczenia IMC.

Yinghong Wang, Krishnavathana Varatharajalu, Malek Shatila, Matthew T Campbell, Pavlos Msaouel, Craig A. Kovitz

University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX, The University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX

Wywołany przez kapecytabinę zespół ręka-stopa (HFS) wiąże się z pogorszeniem jakości życia chorych, a dawka kapecytabiny jest często zmniejszana w celu opanowania tego zdarzenia niepożądanego. Celekoksyb jest jedyną skuteczną interwencją w zapobieganiu HFS, jednak jego powszechne stosowanie jest ograniczone ze względu na obawy dotyczące bezpieczeństwa. Przeprowadzono badanie oceniające skuteczność miejscowego stosowania diklofenaku w zapobieganiu HFS wywołanemu przez kapecytabinę. Chorych na raka piersi lub na nowotwory przewodu pokarmowego (GI), zakwalifikowanych do leczenia kapecytabiną (w monoterapii lub w skojarzeniu) przydzielono losowo do miejscowego diklofenaku lub placebo w żelu przez 4 cykle lub do wystąpienia HFS, w zależności od tego, co nastąpiło wcześniej. Głównym celem było porównanie częstości występowania HFS stopnia 2. lub wyższego pomiędzy grupami. Miejscowy diklofenak jest skuteczny w zapobieganiu wszystkim stopniom HFS u chorych otrzymujących kapecytabinę. Stosowanie diklofenaku wiązało się również z mniejszą redukcją dawki kapecytabiny. Miejscowy diklofenak stanowi nowy standard postępowania w zapobieganiu HFS związanemu z kapecytabiną.

Akhil Santhosh, Atul Batra, Akash Kumar, Raja Pramanik, Ajay Gogia, Winson Y. Cheung, Atul Sharma, Chandra Prakash Prasad, Tushar Sehgal

All India Institute of Medical Sciences, Delhi, New Delhi, India, Dr. Brairch, All India Institute of Medical Sciences, New Delhi, AB, India, All India Institute of Medical Sciences (AIIMS), New Delhi, India, All India Institute of Medical Sciences, New Delhi, India, Department of Medical Oncology, BRA-IRCH, All India Institute of Medical Science (AIIMS), New Delhi, India, Tom Baker Cancer Centre, University of Calgary, Calgary, AB, Canada