2 Rak płuca 2024

Badanie IMpower010 osiągnęło pierwszorzędowy punkt końcowy: uzupełniające leczenie atezolizumabem znamiennie wydłużyło przeżycie wolne od choroby (DFS) u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca (NSCLC) w stopniu zaawasowania II-IIIA (po uzupełniającej chemioterapii po zabiegu operacyjnym) w porównaniu do najlepszej opieki wspomagającej (BSC) w grupie PD-L1 TC ≥1% i we wszystkich grupach przydzielonych losowo do leczenia, co doprowadziło do ogólnoświatowego zatwierdzenia uzupełniającego leczenia atezolizumabem u chorych na NSCLC w stopniu zaawansowania II-IIIA z PD-L1 TC ≥1% lub PD-L1 TC ≥50%. W 1. okresowej analizie (IA1) całkowitego przeżycia (OS) trend faworyzujący atezolizumab zaobserwowano w grupie PD-L1 TC ≥1% w stopniu II-IIIA. Przedstawiono wyniki ostatecznej analizy (FA) DFS i 2. analizy okresowej dotyczącej OS (IA2). Projekt badania IMpower010 został wcześniej opisany (Felip et al, Lancet 2021). W DFS FA i OS IA2 po obserwacji wynoszącej przynajmniej 60 miesięcy, DFS i OS w grupach PD-L1 TC ≥1% i TC ≥50% w stopniach II-IIIA były zgodne z wcześniej obserwowanymi korzyściami. Różnica w medianie DFS pomiędzy ramionami w grupie PD-L1 TC ≥1% wyniosła 31,2 miesiąca. W grupie ITT granica znamienności dla DFS nie została przekroczona, a OS był podobny pomiędzy ramionami, chociaż dane były niedojrzałe. Profil bezpieczeństwa atezolizumabu był zgodny z wcześniejszymi doniesieniami. Chociaż granica znamienności dla grupy ITT nie została przekroczona, korzyść DFS z uzupełniającego leczenia atezolizumabem nadal przekłada się na korzystny trend OS w porównaniu do BSC w grupach PD-L1 TC ≥1% i TC ≥50% w stopniu zaawansowania II-IIIA. Wyniki dodatkowo wspierają stosowanie uzupełniającego leczenia atezolizumabem w grupach wybranych zależnie od PD-L1.

Heather A. Wakelee, Nasser K. Altorki, Caicun Zhou, Tibor Csőszi, Ihor O. Vynnychenko, Oleksandr Goloborodko, Achim Rittmeyer, Martin Reck, Alex Martinez-Marti, Hirotsugu Kenmotsu, Yuh-Min Chen, Antonio Chella, Shunichi Sugawara, Chenqi Fu, Marcus Ballinger, Yu Deng, Minu K Srivastava

Stanford University Medical Center, Stanford, CA, NewYork-Presbyterian Hospital, Weill Cornell Medicine, New York, NY, Tongji University Affiliated Shanghai Pulmonary Hospital, Shanghai, China, Jasz-Nagykun-Szolnok Megyei Hetenyi Geza Korhaz-Rend.Int., Szolnok, Hungary, Regional Municipal Institution Sumy Regional Clinical Oncology Dispensary, Sumy, Ukraine, MI Zaporizhzhia Regional Clinical Oncological Dispensary Zaporizhzhia SMU Ch of Oncology, Zaporizhzhya, Ukraine, LKI Lungenfachklinik Immenhausen, Immenhausen, Germany, LungenClinic Grosshansdorf, German Center for Lung Research, Grosshansdorf, Germany, Vall d’Hebron Institute of Oncology (VHIO), Vall d’Hebron University Hospital, Barcelona, Spain, Shizuoka Cancer Center, Shizuoka, Japan, Taipei Veterans General Hospital, Taipei, Taiwan, Pneumology Unit, Azienda Ospedaliero Universitaria Pisana, Pisa, Italy, Sendai Kousei Hospital, Miyagi, Japan, Genentech, Inc., South San Francisco, CA, Medical Oncology Service, Vall d’Hebron University Hospital, Vall d’Hebron Institute of Oncology (VHIO), Barcelona, Spain

W badaniu CheckMate 77T okołooperacyjny NIVO znamiennie wydłużył czas wolny od zdarzeń (EFS) u chorych na resekcyjnego NSCLC w II lub III stopniu zaawansowania w porównaniu do indukcyjnej chemioterapii z uzupełniającym placebo (PBO). Przedstawiono wyniki chorych w III stopnia zaawansowania z cechą N2, podgrupy o gorszym rokowaniu (historyczny udział 5-letnich przeżyć 26%-36%; Goldstraw J Thorac Oncol 2016). Chorych na resekcyjnego NSCLC w stopniu zaawansowania IIA-IIIB (N2; AJCC v8) przydzielano losowo do indukcyjnego NIVO 360 mg Q3W w połączeniu z chemioterapią (4 cykle), z uzupełniającym NIVO 480 mg Q4W (13 cykli) lub do indukcyjnej chemioterapii (4 cykle) w połączedniu z PBO Q3W, z uzupełniającym PBO Q4W (13 cykli). Pierwszorzędowym punktem końcowym był EFS. W analizaie eksploracyjnej oceniono skuteczność i bezpieczeństwo u chorych w III stopniu zaawansowania (z lub bez cechy N2). W analizie eksploracyjnej okołooperacyjny NIVO wykazał korzyści kliniczne u chorych na NSCLC w III stopniu zaawansowania w porównaniu do PBO, niezależnie od cechy N2. U ponad połowy chorych w III stopniu uzyskano zmniejszenie cechy N wśród leczonych z udziałem NIVO, u większości do ypN0. Pierwsza kompleksowa analiza cechy N wśród chorych w III stopniu zaawansowania z badania III fazy dotyczącego okołooperacyjnej immunoterapii dodatkowo wspiera okołooperacyjne NIVO jako opcję leczenia chorych na resekcyjnego NSCLC.

Mariano Provencio, Mark M. Awad, Jonathan Spicer, Annelies Janssens, Fedor Vladimirovich Moiseenko, Yang Gao, Yasutaka Watanabe, Aurelia Alexandru, Florian Guisier, Nikolaj Frost, Fabio A. Franke, T.Jeroen Jeroen Nicolaas Hiltermann, Jie He, Fumihiro Tanaka, Shun Lu, Cinthya Coronado Erdmann, Padma Sathyanarayana, Phuong Tran, Vipul Devas, Tina Cascone

Puerta de Hierro University Hospital, Madrid, Spain, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA, McGill University Health Centre, Montreal, QC, Canada, Antwerp University Hospital, Edegem, Belgium, St. Petersburg Clinical Scientific and Practical Center for Specialized Types of Medical Care (Oncological), Saint Petersburg, Russian Federation, Xiangya Hospital, Central South University, Changsha, China, Saitama Cancer Center, Saitama, Japan, Institutul Oncologic Bucureşti Prof. Dr. Alexandru Trestioreanu, Bucharest, Romania, Hospital Center University De Rouen (CHU Rouen), Rouen, France, Charité–Universitätsmedizin Berlin, corporate member of Freie Universität Berlin, Humboldt-Universität zu Berlin, and Berlin Institute of Health, Berlin, Germany, Oncosite Centro de Pesquisa Clínica em Oncologia, Ijuí, Brazil, University of Groningen, University Medical Center Groningen, Groningen, Netherlands, National Cancer Center/National Clinical Research Center for Cancer/Cancer Hospital, Chinese Academy of Medical Sciences and Peking Union Medical College, Beijing, China, University of Occupational and Environmental Health, Kitakyushu, Japan, Shanghai Lung Cancer Center, Shanghai Chest Hospital, Shanghai Jiao Tong University, Shanghai, China, Bristol Myers Squibb, Princeton, NJ, The University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX

Badanie III fazy CheckMate 816 ustanowiło indukcyjny NIVO w połączeniu z chemioterapią standardem opieki u chorych na resekcyjnego NSCLC. Przedstawiono aktualizację 4-letniego przeżycia, stanowiącą najdłuższą obserwację spośród wszystkich światowych badań III fazy oceniających indukcyjne lub okołooperacyjne leczenie z udziałem immunoterapii. Chorych na resekcyjnego NSCLC w stopniu zaawansowania IB (≥ 4 cm) – IIIA (wg AJCC v7) przydzielono losowo do 3 cykli NIVO 360 mg z chemioterapią Q3W lub do wyłącznej chemioterapii Q3W przed zabiegiem operacyjnym. Pierwszorzędowymi punktami końcowymi były: przeżycie wolne od zdarzeń (EFS) i całkowita odpowiedź patologiczna (pCR), oba były znamienne. Przeżycie całkowite (OS) było kluczowym drugorzędowym punktem końcowym. Analizy eksploracyjne obejmowały skuteczność w zależności od pCR i zakresu resekcji. W 4-letniej analizie badania CheckMate 816 utrzymały cię korzyści w EFS i OS wśród poddanych indukcyjnej immunoterapii NIVO z chemioterapią w porównaniu do chemioterapii. Wykazano długotrwałe korzyści w zakresie przeżycia wynikające z uzyskania pCR u chorych na resekcyjnego NSCLC. Dane potwierdzają długotrwałe korzyści z indukcyjnej immunoterapii dodanej do chemioterapii.

Jonathan Spicer, Nicolas Girard, Mariano Provencio, Changli Wang, Tetsuya Mitsudomi, Mark M. Awad, Everett E. Vokes, Janis M. Taube, Lorena Lupinacci, Gene B. Saylors, Fumihiro Tanaka, Moishe Liberman, Sung Yong Lee, Aurelia Alexandru, Manolo D’Arcangelo, Phuong Tran, Javed Mahmood, Vishwanath Suresh Gharpure, Apurva Bhingare, Patrick M. Forde

McGill University Health Centre, Montreal, QC, Canada, Institut du Thorax Curie-Montsouris, Institut Curie, Paris, France, Hospital Universitario Puerta de Hierro, Madrid, Spain, Tianjin Lung Cancer Center, Tianjin Medical University Cancer Institute & Hospital, Tianjin, China, Kindai University Faculty of Medicine, Ohno-Higashi, Osaka, Japan, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA, University of Chicago Medicine, Chicago, IL, The Bloomberg–Kimmel Institute for Cancer Immunotherapy, Johns Hopkins Medicine, The Sidney Kimmel Comprehensive Cancer Center, Baltimore, MD, Hospital Italiano de Buenos Aires, Buenos Aires, Argentina, Charleston Oncology, Charleston, SC, University of Occupational and Environmental Health, Kitakyushu, Japan, Centre Hospitalier de l’Universite de Montreal, Montreal, QC, Canada, Korea University Guro Hospital, Korea University College of Medicine, Seoul, South Korea, Institutul Oncologic Bucureşti Prof. Dr. Alexandru Trestioreanu, Bucharest, Romania, Azienda Unita Sanitaria Locale della Romagna, Ravenna, Italy, Bristol Myers Squibb, Princeton, NJ

W badaniu III fazy AEGEAN okołooperacyjna immunoterapia durwalumabem (D) z indukcyjną chemioterapią (CT) znamiennie poprawiła główne punkty końcowe: przeżycie wolne od zdarzeń (EFS) i całkowitą odpowiedź patologiczną (pCR; brak żywych komórek nowotworowych w guzie pierwotnym i pobranych węzłach chłonnych) z akceptowalnym bezpieczeństwem u chorych na resekcyjnego NSCLC (R-NSCLC) w porównaniu do wyłącznej indukcyjnej chemioterapii. Chorych na R-NSCLC (stadium II-IIIB[N2]; AJCC 8.) przydzielano losowo do 4 cykli CT zawierającej pochodne platyny z D 1500 mg IV lub placebo (PBO) Q3W przed zabiegiem operacyjnym (Sx), a następnie do D lub PBO (Q4W, 12 cykli) po Sx. Przedstawiono analizy eksploracyjne chorych z badania AEGEAN z cechą N2. Spośród 740 chorych na R-NSCLC u 366 (49,5%) stwierdzono cechę N2. W podgrupie N2, podobnie jak w całej grupie, EFS był dłuższy w ramieniu D vs PBO, udziały pCR (16,6% vs 4,9%) były wyższe w ramieniu D vs PBO. Podczas gdy korzyść z EFS w ramieniu D vs PBO była podobna wśród chorych z zajęciem pojedynczej i wielu stacji N2, korzyść z pCR była mniej wyraźna u chorych z zajęciem wielu stacji (13,9% vs 3,8%). Przy klinicznie znaczącej poprawie skuteczności, braku niekorzystnego wpływu na wyniki Sx i akceptowalnym profilu bezpieczeństwa, dodanie okołooperacyjnego D do indukcyjnej CT pozostaje potencjalną nową opcją leczenia dla chorych na R-NSCLC z cechą N2.

John Heymach, Martin Reck, Tetsuya Mitsudomi, Janis M. Taube, Alexander I. Spira, Jamie E. Chaft, Gary J. Doherty, Helen Mann, Tamer M. Fouad, David H Harpole

The University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX, Lung Clinic Grosshansdorf, Airway Research Center North, German Center for Lung Research, Grosshansdorf, Germany, Division of Thoracic Surgery, Department of Surgery, Kindai University Faculty of Medicine, Osaka, Japan, The Bloomberg–Kimmel Institute for Cancer Immunotherapy, Johns Hopkins Medicine, The Sidney Kimmel Comprehensive Cancer Center, Baltimore, MD, Virginia Cancer Specialists Research Institute, Fairfax, VA, Memorial Sloan Kettering Cancer Center and Weill Cornell Medical College, New York, NY, AstraZeneca, Cambridge, United Kingdom, AstraZeneca, New York, NY, Department of Surgery, Duke University Medical Center, Durham, NC

W rasie żółtej mutacje EGFR występują nawet u jednej trzeciej chorych na nieresekcyjnego NSCLC w III stopniu zaawansowania. Konsolidacja durwalumabem jest standardem opieki (SoC) chorych, u których nie doszło do progresji po jednoczesnej CRT (cCRT), jednak korzyści z konsolidacyjnej immunoterapii, szczególnie wśród chorych na NSCLC z mutacją EGFR (EGFRm NSCLC) pozostają niepewne, a dostępne dane są ograniczone. Ozymertynib, EGFR-TKI trzeciej generacji, działający również w ośrodkowym układzie nerwowym, jest zalecany u chorych na zaawansowanego/rozsianego NSCLC EGFRm oraz w leczeniu uzupełniającym u chorych na resekcyjnego NSCLC EGFRm. Przedstawiono pierwsze wyniki ogólnoświatowego, podwójnie zaślepionego, kontrolowanego placebo (PBO) badania III fazy LAURA, oceniającego skuteczność/bezpieczeństwo stosowania ozymertynibu u chorych na nieresekcyjnego EGFRm NSCLC w III stopniu zaawansowania bez progresji po radykalnej CRT. Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie wolne od progresji (PFS; RECIST v1.1). Ozymertynib po radykalnej CRT znamienne wydłużył PFS u chorych na nieresekcyjnego NSCLC EGFRm w stopniu III, bez nieoczekiwanych sygnałów bezpieczeństwa. Wyniki te sprawiają, że ozymertynib jest nowym SoC w tej grupie chorych.

Suresh S. Ramalingam, Terufumi Kato, Xiaorong Dong, Myung-Ju Ahn, Le-Van Quang, Nopadol Soparattanapaisarn, Takako Inoue, Chih-Liang Wang, Meijuan Huang, James Chih-Hsin Yang, Manuel Cobo, Mustafa Özgüroğlu, Ignacio Casarini, Dang-Van Khiem, Virote Sriuranpong, Eduardo Cronemberger, Xiangning Huang, Toon van der Gronde, Dana C. Ghiorghiu, Shun Lu

Emory University School of Medicine, Winship Cancer Institute, Atlanta, GA, Department of Thoracic Oncology, Kanagawa Cancer Center, Yokohama, Japan, Cancer Center, Union Hospital, Tongji Medical College, Huazhong University of Science and Technology, Wuhan, China, Department of Hematology-Oncology, Samsung Medical Center, Sungkyunkwan University School of Medicine, Seoul, South Korea, Department of Oncology, Hanoi Medical University, Hanoi, Viet Nam, Mahidol University, Sriraj Hospital, Bangkok, Thailand, Department of Thoracic Oncology, Osaka International Cancer Institute, Osaka, Japan, Division of Pulmonary Oncology and Interventional Bronchoscopy, Department of Thoracic Medicine, Linkou Chang Gung Memorial Hospital, Medical College of Chang Gung University, Taoyuan, Taiwan, Division of Thoracic Tumor Multimodality Treatment and Department of Medical Oncology, Cancer Center, West China Hospital, Sichuan University, Chengdu, China, Department of Oncology, National Taiwan University Hospital and National Taiwan University Cancer Center, Taipei, Taiwan, Unidad de Gestión Clínica Intercentros de Oncología Médica, Hospitales Universitarios Regional y Virgen de la Victoria, IBIMA, Málaga, Spain, Department of Internal Medicine, Division of Medical Oncology, Clinical Trial Unit, Istanbul University-Cerrahpaşa, Cerrahpaşa Faculty of Medicine, Istanbul, Turkey, Servicio Oncología, Hospital Bernardo Houssay, Mar del Plata, Buenos Aires, Argentina, Vietnam National Lung Hospital, Hanoi, Viet Nam, Division of Medical Oncology, Faculty of Medicine, Chulalongkorn University and the King Chulalongkorn Memorial Hospital, Bangkok, Thailand, Centro de Pesquisa Clínica CRIO, Centro Regional Integrado de Oncologia, Fortaleza, Ceará, Brazil, Biometrics, Late-stage Development, Oncology R&D, AstraZeneca, Cambridge, United Kingdom, Late-stage Development, Oncology R&D, AstraZeneca, New York, NY, Late-stage Development, Oncology R&D, AstraZeneca, Baar, Switzerland, Department of Medical Oncology, Shanghai Chest Hospital, School of Medicine, Shanghai Jiao Tong University, Shanghai, China

Wśród chorych na nieresekcyjnego, miejscowo zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca NSCLC, standard opieki obejmuje konsolidację durwalumabem po jednoczesnej CRT, chociaż jej korzyści w guzach ALK+ są niejasne. W badaniu ALINA wykazano skuteczność uzupełniającego leczenia alektynibem po resekcji ALK+ NSCLC, ale optymalna strategia konsolidacji dla nieresekcyjnego, miejscowo zaawansowanego ALK+ NSCLC nie jest określona. Do wieloośrodkowego międzynarodowego, retrospektywnego badania włączono 64 chorych na nieresekcyjnego ALK+ NSCLC w stadium III, którzy otrzymali inhibitor kinazy tyrozynowej (TKI) ALK, durwalumab lub byli poddani wyłącznie obserwacji po jednoczesnej CRT w latach 2015-2022. W retrospektywnym badaniu III stadium ALK+ NSCLC, konsolidacja ALK TKI znamienne wydłużyła PFS i OS w porównaniu do durwalumabu i obserwacji, jednocześnie wykazując nieco wyższy wskaźnik zdarzeń niepożądanych związanych z leczeniem. Ponadto wykazano wysoki udział progresji po wyłącznej CRT w ALK+ NSCLC. Wyniki podkreślają potrzebę przeprowadzenia prospektywnych badań molekularnych w celu określenia optymalnego leczenia konsolidacyjnego wśród chorych na nieresekcyjnego ALK+ NSCLC.

Ritujith Jayakrishnan, Amin Nassar, Frances A. Shepherd, Jessica Jiyeong Lin, Steven H. Lin, Purnima Shakya, Thomas J. Dilling, Jair Bar, Christian Grohe, Shruti Gupta, Bailey Gleason Fitzgerald, Elio Adib, Kamya Sankar, Joel W. Neal, Helena Alexandra Yu, Ryan Whitaker, Ana I. Velazquez Manana, Abdul Rafeh Naqash, Sarah B. Goldberg, So Yeon Kim

Yale New Haven Hospital, New Haven, CT, Yale Cancer Center, New Haven, CT, Princess Margaret, University Health Network, Toronto, ON, Canada, Massachusetts General Hospital, Harvard Medical School, Boston, MA, The University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX, Mayo Clinic, Rochester, MN, H. Lee Moffitt Cancer Center and Research Institute, Tampa, FL, Sheba Medical Center–Tel HaShomer and Tel-Aviv University Medical School, Ramat Gan, Israel, Klinik für Pneumologie – Evangelische Lungenklinik Berlin Buch, Berlin, Germany, Department of Internal Medicine, Emory University, Atlanta, GA, Roswell Park Comprehensive Cancer Center, Buffalo, NY, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA, Cedars-Sinai Medical Center, Los Angeles, CA, Stanford Cancer Center, Stanford, CA, Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY, Vanderbilt University Medical Center, Nashville, TN, University of California, San Francisco, San Francisco, CA, University of Oklahoma Health Sciences Center, Stephenson Cancer Center, Oklahoma City, OK, Yale School of Medicine, New Haven, CT

Standardem opieki (SoC) chorych na postać ograniczoną drobnokomórkowego raka płuca (LS-SCLC) jest jednoczesna chemioradioterapia z użyciem pochodnych platyny (cCRT) ± profilaktyczne napromienianie mózgowia (PCI). W podwójnie zaślepionym, kontrolowane placebo (PBO), wieloośrodkowym, światowym badaniu III fazy ADRIATIC oceniano konsolidujące leczenie durwalumabem (D) ± tremelimumabem (T) u chorych na LS-SCLC, u których nie doszło do progresji po cCRT. Chorych na LS-SCLC w stadium I-III po cCRT przydzielano losowo do D 1500 mg + PBO, D 1500 mg + T 75 mg lub PBO + PBO podawanych co 4 tygodnie (Q4W) przez 4 cykle, a następnie D (ramiona D±T) lub PBO Q4W do progresji, nieakceptowalnej toksyczności lub do 24 miesięcy. Podwójnymi pierwszorzędowymi punktami końcowymi były OS i PFS. Przedstawiono wyniki dla D vs PBO z pierwszej planowanej analizy okresowej (IA). D zastosowany w leczeniu konsolidującym po cCRT znamienne wydłużył OS (mediana 55,9 vs 33,4 miesięcy) i PFS chorych na LS-SCLC w porównaniu do PBO. D był dobrze tolerowany, a zdarzenia niepożądane były zgodne ze znanym profilem bezpieczeństwa. Dane wspierają konsolidację D jako nowego SoC u chorych na LS-SCLC, u których nie doszło do progresji po cCRT.

David R. Spigel, Ying Cheng, Byoung Chul Cho, Konstantin K. Laktionov, Jian Fang, Yuanbin Chen, Yoshitaka Zenke, Ki Hyeong Lee, Qiming Wang, Alejandro Navarro, Reyes Bernabe Caro, Eva Lotte Buchmeier, John W. C. Chang, Isamu Okamoto, Sema Sezgin Goksu, Andrzej Badzio, Bethany Gill, Hema Gowda, Haiyi Jiang, Suresh Senan

Sarah Cannon Research Institute, Nashville, TN, Jilin Cancer Hospital, Changchun, China, Yonsei Cancer Center, Yonsei University College of Medicine, Seoul, South Korea, Federal State Budgetary Institution “N. N. Blokhin National Medical Research Center of Oncology” of the Ministry of Health of the Russian Federation (N.N. Blokhin NMRCO), Moscow, Russian Federation, Beijing Cancer Hospital, Beijing, China, Cancer & Hematology Centers of Western Michigan, Grand Rapids, MI, National Cancer Center Hospital East, Kashiwa, Japan, Chungbuk National University Hospital, Cheongju, South Korea, Henan Cancer Hospital Affiliated to Zhengzhou University, Zhengzhou, China, Hospital Vall d’Hebron, Barcelona, Spain, Hospital Universitario Virgen del Rocío, Seville, Spain, Hospitals of the City of Cologne gGmbH, Cologne, Germany, Chang Gung Medical Foundation-LinKou Branch, Taoyuan City, Taiwan, Kyushu University Hospital, Fukuoka, Japan, Akdeniz University, Antalya, Turkey, Medical University of Gdansk, Gdansk, Poland, AstraZeneca, Mississauga, ON, Canada, AstraZeneca, Gaithersburg, MD, Amsterdam University Medical Centers, Vrije Universiteit Amsterdam, Cancer Center Amsterdam, Amsterdam, Netherlands

U chorych na mNSCLC z progresją po chemioterapii zawierającej pochadną platyny (PT) i inhibitorach PD(L)-1 (IO), docetaksel (DXL) jest standardem leczenia, ale wyniki pozostają złe. Sacytuzumab gowitekan (SG), koniugat przeciwciała ukierunkowanego na Trop-2, wykazał trwałą odpowiedź i akceptowalne bezpieczeństwo u chorych na mNSCLC po wcześniejszym leczeniu. Przedstawiono wyniki otwartego badania III fazy EVOKE-01 porównującego SG z DXL. Chorych na mNSCLC z progresją choroby po chemioterapii zawierającej PT i IO przydzielano losowo do SG (10 mg/kg IV, dni 1 i 8) lub DXL (75 mg/m2 IV, dzień 1) w 21-dniowych cyklach do progresji lub niedopuszczalnej toksyczności. Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie całkowite (OS), a kluczowymi drugorzędowymi – oceniane przez badacza przeżycie wolne od progresji (PFS) i udział obiektywnych odpowiedzi (ORR), wyniki zgłaszane przez chorych (PRO) oraz bezpieczeństwo. Do badania włączono 603 chorych. Chociaż znamienność nie została osiągnięta, SG wiązało się z nieznamiennym wydłużeniem OS w porównaniu do DXL. Klinicznie znamienną poprawę OS odnotowano u chorych bez odpowiedzi na wcześniejsze IO. SG był lepiej tolerowany niż DXL.

Luis G. Paz-Ares, Oscar Juan-Vidal, Giannis Socrates Mountzios, Enriqueta Felip, Niels Reinmuth, Filippo de Marinis, Nicolas Girard, Vipul M. Patel, Takayuki Takahama, Scott Peter Owen, Douglas Reznick, Firas Benyamine Badin, Irfan Cicin, Sabeen Fatima Mekan, Riddhi Patel, Eric Zhang, Divyadeep Karumanchi, Marina Chiara Garassino

Hospital Universitario 12 De Octubre, Madrid, Spain, Hospital Universitari i Politécnic La Fe de Valencia, Valencia, Spain, Henry Dunant Hospital Center, Athens, Greece, Vall d’Hebron University Hospital and Vall d’Hebron Institute of Oncology, Barcelona, Spain, Asklepios Lung Clinic, German Center for Lung Research (DZL), Munich-Gauting, Germany, European Institute of Oncology IRCCS, Milan, Italy, Institut du Thorax Curie-Montsouris, Institut Curie, Paris, France, Florida Cancer Specialists and Research Institute, Ocala, FL, Kindai University, Osaka, Japan, McGill University Health Centre, Montreal, QC, Canada, Rocky Mountain Cancer Centers, Aurora, CO, Baptist Health Medical Group, Lexington, KY, Istinye University Medical Center, Istanbul, Turkey, Gilead Sciences, Inc, Foster City, CA, University of Chicago Comprehensive Cancer Center, Chicago, IL

Opcje leczenia pierwszej linii zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca (NSCLC) bez zaburzeń molekularnych, obejmują immunoterapię (IO) -/+ chemioterapię lub wyłączną chemioterapię. W badaniu II/III fazy NRG-LU002, oceniającym korzyści z miejscowej konsolidacji (LCT) dodanej do leczenia systemowego, chorych na rozsianego NSCLC z ≤3 pozaczaszkowymi przerzutami, z przynajmniej stabilną chorobę po 4 cyklach leczenia systemowego 1. linii, przydzielano losowo do podtrzymującego leczenia systemowego lub do LCT (radioterapia i/lub zabieg operacyjny), po której następowało podtrzymujące leczenie systemowe do progresji, zgonu lub nieakceptowalnej toksyczności. W badaniu II fazy pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie wolne od progresji (PFS), badanie III fazy byłoby uzasadnione, gdyby szacowany współczynnika ryzyka (HR) był mniejszy niż 0,83. Ogółem do badania włączono 215 chorych, spośród których większość otrzymywała IO. LCT dodane do leczenia systemowego 1. linii zawierającego IO wiązało się z HR PFS wynoszącym 0,90. Konieczne jest zmniejszenienie toksyczności oraz właściwy dobór chorych do takiej strategii leczenia.

Puneeth Iyengar, Chen Hu, Daniel Richard Gomez, Robert D. Timmerman, Charles B. Simone, Clifford Grant Robinson, David E Gerber, Saiama Naheed Waqar, Jessica Donington, Stephen Swisher, Michael Weldon, Jackie Wu, Bryan A. Faller, Sawsan Rashdan, Kevin L. Stephans, Pamela Sampson, Kristin Ann Higgins, Ryan Kenneth Nowak, Jessica Lyness, Jeffrey D. Bradley

Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY, NRG Oncology Statistics and Data Management Center, Philadelphia, PA, University of Texas Southwestern Medical Center, Dallas, TX, Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York City, NY, Washington University School of Medicine in St. Louis, St. Louis, MO, Washington University School of Medicine, St. Louis, MO, University of Chicago Medical Center, Chicago, IL, The University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX, The Ohio State University Comprehensive Cancer Center, Columbus, OH, Duke University Medical Center, Durham, NC, Missouri Baptist Medical Center, Saint Loius, MO, UT Southwestern, Dallas, TX, Taussig Cancer Institute, Cleveland Clinic, Cleveland, OH, Washington University School of Medicine, St Louis, MO, City of Hope Medical Center, Atlanta, GA, Sanford Cancer Center, Sioux Falls, SD, University of Pennsylvania, Abramson Cancer Center, Philadelphia, PA

Pomimo wysokiego udziału odpowiedzi na inhibitory EGFR u chorych na zaawansowanego NSCLC z mutacją EGFR na ogół dochodzi do progresji choroby w ciągu dwóch lat (mediana PFS wśród leczonych ozymertynibem – 18,9 miesiąca, mediana OS – 38,6 miesiąca). Oceniono wpływ stereotaktycznej radioterapii ablacyjnej (SABR) na obszar resztkowych miejsc choroby podczas spodziewanej najlepszej odpowiedzi na blokadę EGFR na przedłużenie kontroli choroby. W wieloośrodkowym jednoramiennym badaniu II fazy chorzy na zaawansowanego NSCLC z mutacją EGFR (ekson 19. lub 21.), ze stabilną chorobą lub z odpowiedzią na leczenie po 8 tygodniach leczenia ozymertynibem, otrzymywali SABR na obszar utrzymujących się zmian, a następnie kontynuowali leczenie ozymertynibem do progresji lub nietolerancji. Podczas kolejnej progresji chorzy mogli otrzymać dalsze SABR i kontynuować ozymertynib, jeśli uznano to za klinicznie wykonalne i odpowiednie. Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie wolne od progresji (PFS), a drugorzędowymi – czas leczenia ozymertynibem, toksyczność i całkowite przeżycie (OS). Łącznie 43 chorych włączono do badania, spośród których 29 (67%) otrzymało SABR. Powody, dla których nie zastosowano SABR, obejmowały niewystarczającą odpowiedź (9%), niewystarczającą chorobę resztkową (19%) i inne (5%). Mediana PFS wyniosła 32,6 miesiąca, a mediana OS – 45,7 miesiąca. Mediana czasu trwania leczenia ozymertynibem wynosiła 31,5 miesiąca. Ozymertynib w połączeniu z konsolidującą SABR wydaje się zapewniać korzyści w zakresie PFS i OS w porównaniu do historycznych danych dotyczących wyłącznego leczenia ozymertynibem. Ta strategia leczenia może poprawić wyniki leczenia chorych na zaawansowanego NSCLC z mutacją EGFR.

Sawsan Rashdan, Sagus Sampath, Puneeth Iyengar, Jonathan Dowell, Chul Ahn, Kenneth D. Westover, Yuanyuan Zhang, Suzanne Cole, Erminia Massarelli, Arya Amini, Marianna Koczywas, David E Gerber

UT Southwestern, Dallas, TX, City of Hope National Comprehensive Cancer Center, Duarte, CA, Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY, UT Southwestern Medical Center, Dallas, TX, University of Texas Southwestern Medical Center, Dallas, TX, City of Hope Comprehensive Cancer Center Department of Medical Oncology and Therapeutics Research, Duarte, CA, City of Hope Medical Center, Duarte, CA

Amiwantamab (ami) w połączeniu z lazertynibem (laz) wykazały aktywność przeciwnowotworową u chorych na zaawansowanego NSCLC z mutacją EGFR. Podskórne (SC) podawanie ami trwa ≤7 minut i ma niski wskaźnik reakcji związanych z wlewem (IRR). W badaniu PALOMA-3 oceniano ami+laz podawany SC w porównaniu do ami+laz podawanego dożylnie (IV) pod kątem farmakokinetyki (PK), skuteczności i bezpieczeństwa wśród chorych na zaawansowanego NSCLC z mutacją EGFR (Ex19del lub L858R) i progresją choroby po zastosowaniu ozymertynibu i chemioterapii zawierającej pochodną platyny. Ami podawano SC w dawce 1600 mg (2240 mg, ≥80 kg) co tydzień przez pierwsze 4 tygodnie, a następnie co 2 tygodnie, a IV ami podawano w zatwierdzonej dawce 1050 mg (1400 mg, ≥80 kg). Laz podawano doustnie w dawce 240 mg na dobę. Głównym punktem końcowym była PK (non-inferiority), a kluczowymi drugorzędowymi: udział obiektywnych odpowiedzi (ORR; non-inferiority) i przeżycie wolne od progresji (PFS). OS był eksploracyjnym punktem końcowym. Profilaktyczne leczenie przeciwkrzepliwe było zalecane przez pierwsze 4 miesiące leczenia. Do badania włączono 418 chorych. SC ami wykazał nie gorszą PK i ORR w porównaniu do dożylnego. Nieoczekiwanie DoR, PFS i OS były dłuższe w ramieniu SC niż IV, co sugeruje, że droga podania lub preparat mogą wpływać na wyniki. Profil bezpieczeństwa był lepszy wśród leczonych ami SC, z niższymi wskaźnikami IRR i VTE. Profilaktyka przeciwzakrzepowa może być bezpiecznie wdrożona i zmniejsza ryzyko VTE.

Natasha B. Leighl, Hiroaki Akamatsu, Sun Min Lim, Ying Cheng, Anna Rachel Minchom, Melina Elpi Marmarelis, Rachel E. Sanborn, James Chih-Hsin Yang, Baogang Liu, Tom John, Bartomeu Massuti, Alexander I. Spira, John Xie, Debropriya Ghosh, Ali Alhadab, Remy B Verheijen, Mohamed Gamil, Joshua Michael Bauml, Mahadi Baig, Antonio Passaro

Princess Margaret Cancer Centre, Toronto, ON, Canada, Internal Medicine III, Wakayama Medical University, Wakayama, Japan, Division of Medical Oncology, Department of Internal Medicine, Yonsei University College of Medicine, Seoul, South Korea, Jilin Cancer Hospital, Changchun, China, Drug Development Unit, The Royal Marsden Hospital and The Institute of Cancer Research, Sutton, United Kingdom, Division of Hematology and Oncology, Department of Medicine, Perelman School of Medicine, University of Pennsylvania, Philadelphia, PA, Earle A. Chiles Research Institute, Providence Cancer Institute of Oregon, Portland, OR, National Taiwan University Cancer Center and National Taiwan University Hospital, Taipei, Taiwan, Harbin Medical University Cancer Hospital, Harbin, China, Peter MacCallum Cancer Centre, Melbourne, Australia, Department of Medical Oncology, Hospital General de Alicante, Alicante, Spain, Virginia Cancer Specialists, Fairfax, VA, Janssen Research & Development, Raritan, NJ, Janssen Research & Development, Bridgewater, NJ, Janssen Research & Development, San Diego, CA, Janssen Research & Development, Leiden, Netherlands, Janssen Research & Development, Spring House, PA, Division of Thoracic Oncology, European Institute of Oncology IRCCS, Milano, Italy

Afatynib jest jedynym inhibitorem kinazy tyrozynowej EGFR (TKI) zatwierdzonym do leczenia chorych na zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca (NSCLC) z nietypowymi mutacjami EGFR (np. S768I, L861Q, G719X), z wyłączeniem insercji w eksonie 20. (Ex20ins). W retrospektywnej analizie 38 chorych nieleczonych TKI, u 27 wystąpiła odpowiedź na afatynib, z medianą czasu trwania odpowiedzi (mDoR) wynoszącą 11,1 miesiąca i medianą przeżycia wolnego od progresji (mPFS) wynoszącą 10,7 miesiąca (Yang Lancet Oncol 2015;16(7):830-8). Amiwantamab (ami) jest dwuswoistym przeciwciałem EGFR-MET o działaniu ukierunkowanym na komórki odpornościowe. Lazertynib (laz) jest penetrującym do OUN TKI EGFR trzeciej generacji. Do grupy C badania CHRYSALIS-2 włączono chorych na zaawansowanego NSCLC z nietypowymi mutacjami EGFR, z wyłączeniem Ex20ins, którzy nie byli leczeni lub mieli ≤2 wcześniejsze linie leczenia, które mogły obejmować TKI EGFR 1. i 2. generacji. Chorzy z mutacjami Ex19del lub L858R zostali wykluczeni. Ami podawano dożylnie w dawce 1050 mg (1400 mg, ≥80 kg) co tydzień przez pierwsze 4 tygodnie, a następnie co dwa tygodnie. Laz podawano doustnie w dawce 240 mg na dobę. Do 4 grudnia 2023 r. 105 chorych otrzymało ami+laz. Mediana wieku wynosiła 64 lata, 50% stanowiły kobiety, 68% Azjaci, 30% chorzy rasy białej, a u 35% stwierdzono przerzuty do OUN na początku badania. Najczęstszymi mutacjami były G719X (54%), L861Q (24%) i S768I (22%). ORR w całej grupie wyniósł 51%, a w podgrupie wcześniej nieleczonej (n = 49) – 55%, z mPFS wynoszą 19,5 miesięcy. Częstość występowania VTE wyniosła 30% (31/105), przy czym większość zdarzeń wystąpiła w ciągu pierwszych 4 miesięcy leczenia. Zdecydowana większość chorych (97%) nie przyjmowała leków przeciwzakrzepowych w chwili wystąpienia pierwszego VTE. Częstość występowania zapalenia płuc/śródmiąższowej choroby płuc wyniosła 6%. W największym, jednogrupowym, prospektywnym badaniu ami+laz wykazał klinicznie znamienną i trwałą aktywność przeciwnowotworową u chorych na zaawansowanego NSCLC z nietypowymi mutacjami EGFR, którzy nie byli wcześniej leczeni lub mieli progresję choroby po afatynibie.

Byoung Chul Cho, Yongsheng Wang, Enriqueta Felip, Jiuwei Cui, Alexander I. Spira, Joel W. Neal, Christina Baik, Melina Elpi Marmarelis, Eiki Ichihara, Jong-Seok Lee, Se-Hoon Lee, James Chih-Hsin Yang, Sebastian Yves Friedrich Michels, Zacharias Anastasiou, Joshua C Curtin, Xuesong Lyu, Isabelle LECONTE, Leonardo Trani, Mahadi Baig, Pascale Tomasini

Division of Medical Oncology, Yonsei Cancer Center, Yonsei University College of Medicine, Seoul, South Korea, West China Hospital, Sichuan University, Chengdu, China, Vall d’Hebron Institute of Oncology and Vall d’Hebron University Hospital, Barcelona, Spain, Department of Oncology, The First Hospital of Jilin University, Changchun, China, Virginia Health Specialists, Fairfax, VA, Stanford Cancer Institute, Stanford University, Stanford, CA, University of Washington Fred Hutchinson Cancer Research Center, Seattle, WA, Division of Hematology and Oncology, Perelman School of Medicine, University of Pennsylvania, Philadelphia, PA, Okayama University Hospital, Okayama, Japan, Seoul National University Bundang Hospital, Seongnam, South Korea, Samsung Medical Center, Sungkyunkwan University School of Medicine, Seoul, South Korea, National Taiwan University Cancer Center and National Taiwan University Hospital, Taipei, Taiwan, University of Cologne, Faculty of Medicine and University Hospital Cologne, Cologne, Germany, Janssen-Cilag Pharmaceutical, Pefki, Greece, Janssen Research & Development, Spring House, PA, Janssen Research & Development, Shanghai, China, Janssen Research & Development, Allschwil, Switzerland, Multidisciplinary Oncology & Therapeutic Innovations, Hôpitaux Universitaires de Marseille Timone, Marseille, France

Iwonescimab (AK112/SMT112) jest dwuswoistym przeciwciałem anty-PD-1/VEGF. W poprzednich badaniach klinicznych I/II fazy wykazano potencjalną skuteczność iwonescimabu u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca (NSCLC) z mutacjami EGFR, z niepowodzeniem wcześniejszego leczenia EGFR-TKI. W badaniu III fazy oceniano skuteczność i bezpieczeństwa iwonescimabu w połączeniu z chemioterapią w porównaniu co wyłącznej chemioterapii w tej grupie chorych. Chorych przydzielano losowo do iwonescimabu (20 mg/kg) z pemetreksedem (500 mg/m2) i karboplatyną (AUC 5) lub placebo w połączeniu z chemioterapią raz na 3 tygodnie (4 cykle), a następnie do podtrzymującego leczenia iwonescimabem i pemetreksedem lub placebo i pemetreksedem. Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie wolne od progresji (PFS) w grupie intention-to-treat (ITT). Do badania włączono 322 chorych. Iwonescimab w połączeniu z chemioterapią znamiennie wydłużył PFS (P < 0,0001) przy zachowaniu możliwego do opanowania profilu bezpieczeństwa u chorych z niepowodzeniem po leczeniu EGFR-TKI.

Li Zhang, Wenfeng Fang, Yuanyuan Zhao, Yongzhong Luo, Runxiang Yang, Yan Huang, Zhiyong He, Hui Zhao, Mingjun Li, Kai Li, Qibin Song, Xiaobo Du, Yulan Sun, Wei Li, Fei Xu, Zhiyu Wang, Kunning Yang, Yun Fan, Wenting Li, Yu Xia

Sun Yat-sen University Cancer Center, Guangzhou, China, Department of Medical Oncology, Sun Yat-sen University Cancer Center, Guangzhou, China, Thoracic Medicine Department 1, Hunan Cancer Hospital, the Affiliated Cancer Hospital of Xiangya School of Medicine, Central South University, Changsha, China, Yunnan Cancer Hospital, Kunming, China, Sun Yat-sen University Cancer Center, Guang Zhou, China, Fujian Cancer Hospital & Fujian Medical University Cancer Hospital, Fuzhou, China, The Second Hospital of Anhui Medical University, Hefei, China, Department of Medical Oncology, The First Affiliated Hospital of Zhengzhou University, Zhengzhou, China, Tianjin Cancer Hospital, Tianjin, China, Renmin Hospital of Wuhan University, Wuhan, China, Department of Oncology, Mianyang Central Hospital, Mianyang, China, Respiratory Medicine Department, Shandong Cancer Hospital and Institute, Jinan, China, The First Affiliated Hospital of Bengbu Medical College, Bengbu, China, The First Affiliated Hospital of Nanchang University, Nanchang, China, The Fourth Hospital of Hebei Medical University, Shijiazhuang, China, Weifang No.2 People’s Hospital, Weifang, China, Zhejiang Cancer Hospital, Hangzhou, Zhejiang, China, Akeso Biopharma, Inc., Zhongshan, China

W badaniu III fazy CROWN lorlatynib, penetrujący do mózgu inhibitor kinazy tyrozynowej ALK trzeciej generacji, wydłużył przeżycie wolne od progresji (PFS) i miał większą aktywność wewnątrzczaszkową (IC) u nieleczonych chorych na zaawansowanego niedrobnokomórkowego raka płuca (NSCLC) ALK+ w porównaniu do kryzotynibu Przedstawiono długotrwałe wyniki badania CROWN po 5 latach obserwacji. 296 wcześniej nieleczonych chorych na zaawansowanego ALK+ NSCLC przydzielono losowo do lorlatynibu w dawce 100 mg raz na dobę (n = 149) lub kryzotynibu w dawce 250 mg dwa razy na dobę (n = 147). Po 5 latach obserwacji mediana PFS w ramieniu lorlatynibu nie została jeszcze osiągnięta, co odpowiada najdłuższemu PFS kiedykolwiek zgłoszonemu u chorych na zaawansowanego NSCLC. W połączeniu z przedłużoną skutecznością IC i brakiem nowych sygnałów dotyczących bezpieczeństwa, wyniki te wskazują na bezprecedensową poprawę wyników u chorych na zaawansowanego ALK+ NSCLC.

Benjamin J. Solomon, Geoffrey Liu, Enriqueta Felip, Tony S. K. Mok, Ross Andrew Soo, Julien Mazieres, Alice Tsang Shaw, Filippo de Marinis, Yasushi Goto, Yi-Long Wu, Dong-Wan Kim, Jean-Francois Martini, Rossella Messina, Jolanda Paolini, Anna Polli, Despina Thomaidou, Francesca Toffalorio, Todd Michael Bauer

Department of Medical Oncology, Peter MacCallum Cancer Centre, Melbourne, VIC, Australia, Princess Margaret Cancer Centre, Toronto, ON, Canada, Vall d’Hebron University Hospital and Vall d’Hebron Institute of Oncology, Barcelona, Spain, State Key Laboratory of Translational Oncology, Chinese University of Hong Kong, Hong Kong, China, National University Cancer Institute, Singapore, Singapore, Toulouse University Hospital, Toulouse, France, Massachusetts General Hospital Cancer Center, Boston, MA, European Institute of Oncology IRCCS, Milan, Italy, National Cancer Center Hospital, Tokyo, Japan, Guangdong Lung Cancer Institute, Guangdong Provincial People’s Hospital and Guangdong Academy of Medical Sciences, Guangdong, China, Seoul National University College of Medicine and Seoul National University Hospital, Seoul, South Korea, Pfizer Inc., La Jolla, CA, Pfizer, Milan, Italy, Pfizer Inc., Athens, Greece, Tennessee Oncology, Nashville, TN

Taletrektynib, silny, aktywny w ośrodkowym układzie nerwowym, selektywny inhibitor kinazy tyrozynowej ROS1 (TKI) nowej generacji, wiązał się z wysokim ogólnym i wewnątrzczaszkowym (IC) udziałem odpowiedzi, wydłużonym czasem wolnym od progresji (PFS) i aktywnością u chorych z mutacją G2032R, z korzystną tolerancją. Przedstawiono zaktualizowane dane z wieloośrodkowego, jednoramiennego badania TRUST-I, przeprowadzonego w Chinach, największego badania klinicznego u chorych zna ROS1+ NSCLC. Pierwszorzędowym punktem końcowym był udział obiektywnych odpowiedzi (ORR), a drugorzędowymi: czas trwania odpowiedzi (DoR), PFS, całkowite przeżycie (OS) i bezpieczeństwo. Do badania włączono 173 chorych. ORR u chorych wcześniej nieleczonych TKI wyniósł 91%, w tym IC-ORR 88%, a u leczonych wcześniej TKI – 52%, w tym IC-ORR – 75%. U chorych z mutacją G2032R odpowiedź uzyskano u 8 spośród 12 chorych (67%). DoR i PFS pozostają trwałe. Przy dłuższej obserwacji taletrektynib nadal wykazuje wysoką i trwałą ORR, silną aktywność IC i u chorych z mutacją G2032R oraz korzystny profil bezpieczeństwa z niską częstością występowania neurologicznych zdarzeń niepożądanych. Trwa badanie II fazy TRUST-II oceniające skuteczność i bezpieczeństwo taletrektynibu u chorych w USA, Europie i Azji.

Wei Li, Anwen Xiong, Nong Yang, Huijie Fan, Qitao Yu, Yanqiu Zhao, Yongsheng Wang, Xue Meng, Jingxun Wu, Ziping Wang, Yunpeng Liu, Xicheng Wang, Xintian Qin, Kaihua Lu, Wu Zhuang, Yizhong Ren, Xianyu Zhang, Bing Yan, Christine M. Lovly, Caicun Zhou

Department of Medical Oncology, Shanghai Pulmonary Hospital and Thoracic Cancer Institute, Tongji University School of Medicine, Shanghai, China, Hunan Cancer Hospital, The Affiliated Cancer Hospital of Xiangya School of Medicine, Central South University, Changsha, China, The First Affiliated Hospital of Zhengzhou University, Zhengzhou, China, Medical Oncology of Respiratory, Affiliated Tumor Hospital of Guangxi Medical University, Nanning, China, Henan Cancer Hospital, Zhengzhou, China, West China Hospital Sichuan University, Chengdu, China, Department of Radiation Oncology, Shandong Cancer Hospital and Institute, Jinan, China, The First Affiliated Hospital of Xiamen University, Xiamen, China, Beijing Cancer Hospital, Beijing, China, The First Hospital of China Medical University, Shenyang, China, The First Affiliated Hospital/School of Clinical Medicine Guangdong Pharmaceutical University, Guangzhou, China, The First Affiliated Hospital of Guangdong Pharmaceutical University, Guangzhou, China, Jiangsu Province Hospital, Nanjing, China, Fujian Cancer Hospital, Fuzhou, China, AnHeart Therapeutics, New York, NY, Division of Hematology-Oncology, Vanderbilt University Medical Center and Vanderbilt Ingram Cancer Center, Nashville, TN

Inhibitory kinazy tyrozynowej (TKI) nowszej generacji wykazały zachęcającą aktywność w ośrodkowym układzie nerwowym (OUN) w leczeniu NSCLC z mutacja EGFR i rearanżacją ALK, ze znacznie wyższymi udziałami obiektywnych odpowiedzi w OUN, niż wśród leczonych TKI 1. generacji. Optymalne zastosowanie wcześniejszej radiochirurgii stereotaktycznej (SRS) w leczeniu przerzutów do mózgu (BM) w tej grupie chorych jest kontrowersyjne, ponieważ napromienianie OUN było historycznym standardem opieki, a dane dotyczące postępowania z chorymi leczonych wyłącznie TKI są ograniczone. Wyniki dużej serii badań przeprowadzonych w wielu instytucjach wykazały krótsze przeżycie całkowite (OS) wśród chorych na NSCLC z mutacją EGFR leczonych TKI pierwszej generacji bez udziału SRS. Retrospektywnie zebrano dane z 7 ośrodków w Stanach Zjednoczonych dotyczące chorych na NSCLC z mutacją EGFR lub reaaranżacją ALK, z BM, leczonych TKI penetrującymi do OUN +/- wcześniejszą SRS. Oceniono czas do progresji w OUN (PD), miejscową PD w OUN i OS. Do badania włączono 317 chorych, 200 otrzymywało wyłącznie TKI, a 117 TKI + SRS; 250 (79%) i 61 (19%) otrzymało odpowiednio ozymertynib i alektynib. TKI + SRS częściej stosowano wśród chorych z BM ≥1 cm (p<0,001) oraz z objawami neurologicznymi (p<0,001) na początku badania. Mediana OS była podobna w grupach TKI i TKI + SRS. Jest to największe wieloośrodkowe badanie porównujące leczenie TKI penetrującymi do OUN +/- SRS u chorych na NSCLC z zaburzeniami molekularnymi. Dodanie SRS wydłużyło czas do PD w OUN i miejscową kontrolę OUN, ale nie OS. Chorzy z BM ≥1 cm mogą odnieść największe korzyści z wcześniejszego włączenia SRS.

Emily Miao, Luke R. G. Pike, Lillian A Boe, Tejas Patil, Nathaniel James Myall, Caressa Hui, Erqi L. Pollom, Vera Qu, Jacob Langston, Michael J Grant, Sarah B. Goldberg, Joshua David Palmer, Rahul Neal Prasad, Tony J. C. Wang, Albert Lee, Catherine A. Shu, Lanyi Nora Chen, Nicholas J. Thomas, David Ross Camidge, Chad G Rusthoven

Albert Einstein College of Medicine, Bronx, NY, Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY, Department of Epidemiology and Biostatistics, Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY, University of Colorado School of Medicine, Aurora, CO, Stanford Cancer Center, Stanford, CA, Stanford University School of Medicine, Palo Alto, CA, Stanford Hospital and Clinics, Palo Alto, CA, University of Colorado, Boulder, CO, Yale Cancer Center, Plantsville, CT, Yale School of Medicine, New Haven, CT, Department of Radiation Oncology, The James Cancer Hospital, Ohio State University Wexner Medical Center, Columbus, OH, The Ohio State University Wexner Medical Center, Columbus, OH, Columbia University, New York, NY, Columbia University Medical Center, New York City, NY, Columbia University Medical Center, New York, NY, Columbia University Irving Medical Center, New York, NY, University of California, San Francisco, San Francisco, CA, University of Colorado Denver, Anschutz Medical Campus, Aurora, CO, University of Colorado, Aurora, CO

Atezolizumab w połączeniu z karboplatyną i etopozydem jest zatwierdzony w leczeniu pierwszej linii u chorych na postać rozległą drobnokomórkowego raka płuca (ES-SCLC), na podstawie wyników badania fazy I/III IMpower133. Inhibitor VEGF bewacyzumab (bev) jest zatwierdzony do leczenia wielu typów nowotworów i ma działanie synergistyczne w połączeniu z atezolizumabem, jak wykazano w badaniu III fazy IMpower150 u chorych na niedrobnokomórkowego raka płuca. Badanie III fazy BEAT-SC ocenia skuteczność i bezpieczeństwo bewacyzumabu w połączeniu z atezolizumabem i chemioterapią zawierającą pochodną platyny u chorych na ES-SCLC z Japonii i Chin. Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycia wolne od progresji (PFS), a kluczowymi drugorzędowymi – całkowite przeżycie (OS) i bezpieczeństwo. Wcześniej nieleczonych chorych na ES-SCLC przydzielano losowo do 4 cykli indukcyjnego leczenia bev w skojarzeniu z atezolizumabem + cisplatyną lub karboplatyną + etopozydem (ACE) lub do placebo w skojarzeniu z ACE, a następnie do leczenia podtrzymującego odpowiednio bev + atezolizumabem lub placebo + atezolizumabem. Przedstawiono pierwotną analizę PFS i pierwszą częściową analizę OS. Grupa ITT obejmowała 333 chorych. Mediana PFS wyniosła 5,7 miesiąca wśród leczonych bev + ACE vs 4,4 miesiąca wśród leczonych placebo + ACE (P=0,0060). Dodanie bev do ACE znamiennie wydłużyło PFS w porównaniu do placebo + ACE. Nie zaobserwowano żadnych nowych sygnałów dotyczących bezpieczeństwa.

Yuichiro Ohe, Baohui Han, Makoto Nishio, Satoshi Watanabe, Xiubao Ren, Shuji Murakami, Nong Yang, Isamu Okamoto, Gaofeng Li, Nobuyuki Katakami, Xianling Liu, Naoyuki Nogami, Yuki Nakagawa, Morihiko Hayashi, Toshihiro Nanki, Chunyu Qian, Nobuyuki Yamamoto

National Cancer Center Hospital, Tokyo, Japan, Respiratory Medicine, Shanghai Chest Hospital, Shanghai, China, Department of Thoracic Medical Oncology, Cancer Institute Hospital of Japanese Foundation for Cancer Research, Tokyo, Japan, Department of Respiratory Medicine and Infectious Disease, Niigata University Medical & Dental Hospital, Niigata, Japan, Biological Therapy Oncology, Tianjin Cancer Hospital, Tianjin, China, Department of Thoracic Oncology, Kanagawa Cancer Center, Kanagawa, Japan, Pulmonary Gastrointestinal Medicine, Hunan Cancer Hospital, Hunan, China, Department of Respiratory Medicine, Graduate School of Medical Sciences, Kyushu University, Fukuoka, Japan, Thoracic Surgery, Yunnan Cancer Hospital, Yunnan, China, Department of Medical Oncology, Takarazuka City Hospital, Hyogo, Japan, Oncology, Second Xiangya Hospital of Central South University, Hunan, China, Ehime University Hospital, Toon, Ehime, Japan, Biometrics Department, Chugai Pharmaceutical Co, Ltd, Tokyo, Japan, Oncology Clinical Development Department, Chugai Pharmaceutical Co, Ltd, Tokyo, Japan, Division Of Rheumatology, Department Of Internal Medicine, Toho University School Of Medicine, Tokyo, Japan, China Medical Affairs and PHC, Shanghai Roche Pharmaceuticals Ltd, Shanghai, China, Department of Pulmonary Medicine and Medical Oncology, Wakayama Medical University Hospital, Wakayama, Japan

W badaniu III fazy CAPSTONE-1 adebrelimab (przeciwciało anty-PD-L1) w połączeniu z chemioterapią pierwszej linii wydłużył całkowite przeżycie (OS) chorych na drobnokomórkowego raka płuca w rozległym stadium (ES-SCLC). We wcześniejszych badaniach wykazano, że radioterapia może zwiększać immunogenność nowotworów, co wskazuje na duży potencjał łączenia radioterapii z immunoterapią. Celem badania była ocena skuteczności i bezpieczeństwa adebrelimabu w połączeniu z chemioterapią i sekwencyjną radioterapią na obszar klatki piersiowej (TRT) w leczeniu 1. linii ES-SCLC. Chorzy na ES-SCLC otrzymywali 4-6 cykli adebrelimabu (20mg/kg, D1, q3w) w połączeniu z EP/EC (etopozyd, 100mg/m2, D1-3, q3w i cisplatyna, 75mg/m², D1, q3w lub karboplatyna, AUC = 5, D1, q3w). Chorzy z odpowiedzią na leczenie otrzymywali kolejno adebrelimab w skojarzeniu z TRT (≥30 Gy w 10 frakcjach lub ≥50 Gy w 25 frakcjach). Następnie chorzy przechodzili do fazy leczenia podtrzymującego adebrelimabem do progresji lub niedopuszczalnych działań niepożądanych. Pierwszorzędowym punktem końcowym było OS, a drugorzędowymi – m.in. udział obiektywnych odpowiedzi (ORR), przeżycie wolne od progresji (PFS) i bezpieczeństwo. Do badania włączono 67 chorych. Mediana OS wyniosła 21,4 miesiąca, a mediana PFS – 10,1 miesiąca. Adebrelimab w połączeniu z chemioterapią i sekwencyjną TRT w leczeniu pierwszej linii ES-SCLC wykazał obiecującą skuteczność i akceptowalne bezpieczeństwo.

Dawei Chen, Aiqin Gao, Bing Zou, Wei Huang, Qian Shao, Xiangjiao Meng, Pinliang Zhang, Xiaoyong Tang, Xudong Hu, Yan Zhang, Jun Guo, Wei Zhao, Lei Fu, Changhong Zhao, Jiajia Yuan, Jinming Yu, Linlin Wang

Shandong Cancer Hospital and Institute, Shandong First Medical University and Shandong Academy of Medical Sciences, Jinan, China, Department of Thoracic Radiation Oncology, Shandong Cancer Hospital and Institute, Shandong First Medical University and Shandong Academy of Medical Sciences, Jinan, China, Shandong Cancer Hospital and Institute, Jinan, China, Department of Respiratory Medicine, Shandong Cancer Hospital and Institute, Shandong First Medical University and Shandong Academy of Medical Science, Jinan, China, Shandong Cancer Hospital and Institute, Shandong First Medical University and Shandong Academy of Medical Science, Jinan, Shandong, China, Jiangsu Hengrui Pharmaceuticals Co. Ltd, Shanghai, China, Affiliated Hospital of Shandong First Medical University, Jinan, China

Radiochirurgia stereotaktyczna (SRS) w przeciwieństwie do napromieniania całego mózgu (WBRT) stanowi standard opieki nad chorymi z ograniczoną liczbą przerzutów do mózgu. Przerzuty do mózgu z drobnokomórkowego raka płuca (SCLC) stanowią jednak wyjątek ze względu na historyczną rolę profilaktycznego napromieniania czaszki (PCI) i obawy związane ryzykiem z pogorszenia stanu neurologicznego i zgonu, gdy WBRT jest pomijane w leczeniu wstępnym. Przeprowadzono prospektywne, jednoramienne, wieloośrodkowe badanie II fazy oceniające SRS u chorych na SCLC z 1-10 przerzutami do mózgu, aby określić, jak wskaźniki zgonów neurologicznych w porównaniu z historycznymi kontrolami leczonymi WBRT. Przerzuty o średnicy <2 cm były zwykle poddawane SRS w dawce 20 Gy, w większych zmniejszano dawkę do 16-19 Gy lub stosowano frakcjonowaną SRS (SRT) do 30 Gy w 5 frakcjach. Do badania włączono 100 chorych z 4 ośrodków. Mediana liczby przerzutów do mózgu wynosiła 2 (IQR 1 - 3); 16 chorych przeszło wcześniej resekcję neurochirurgiczną. Mediana całkowitego przeżycia wyniosła 10,3 miesiąca. Łącznie zaobserwowano 19 zgonów neurologicznych w stosunku do 62 zgonów ogólnoustrojowych. Udział zgonów neurologicznych po 1 roku wyniósł 11,0%. W prospektywnym, wieloośrodkowym badaniu stwierdzono umiarkowany wskaźnik zgonów neurologicznych po zastosowaniu SRS zamiast WBRT u chorych na SCLC z 1-10 przerzutami do mózgu. Jest to największe dotychczasowe prospektywne doświadczenie w tej grupie chorych.

Ayal Aizer, Wenya Linda Bi, Paul J. Catalano, Fallon Chipidza, Daphne A. Haas-Kogan, Lauren Hertan, David E. Kozono, Monica Krishnan, Raymond H. Mak, Itai Pashtan, Luke Peng, Jack Qian, Rifaquat Rahman, Ivy Ricca, Jacob Sands, Ron Y. Shiloh, Kee-Young Shin, Shyam Kumar Tanguturi

Brigham and Women’s Hospital/Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA, Brigham and Women’s Hospital, Boston, MA, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA, DFCI/BWH Cancer Center / Milford Regional Medical Center / South Shore Health, Boston, MA, Dana-Farber Cancer Institute / Brigham and Women’s Hospital, Boston, MA, Beth Israel Deaconess Medical Center, Boston, MA, Brigham and Women’s Hospital/Dana-Farber Cancer Institute/Milford Regional Medical Center/South Shore Health, Boston, MA, Brigham and Women’s Hospital/Dana-Farber Cancer Institute/South Shore Health/Sturdy Health, Boston, MA, Dana-Farber Cancer Institute and Harvard Medical School, Boston, MA, Brigham and Women’s Hospital / Dana-Farber Cancer Institute / Milford Regional Medical Center / South Shore Health / Sturdy Health, Milford, MA