Nowotwory Urologiczne

Aditya Dhanawat, Vanita Noronha, Nandini Menon, Minit Shah, Vijay Patil, Amit Joshi, Gagan Prakash, Mahendra Pal, Amandeep Arora, Ankit Misra, Supriya Goud, Sucheta More, Akanksha Yadav, Vedang Murthy, Priyamvada Maitre, Santosh Menon, Palak Popat, Nilesh Sable, Archi Agrawal, Kumar Prabhash

Tata Memorial Centre, Mumbai, India

Istnieją ograniczone dowody wskazujące na korzyść z leczenia uzupełniającego raka prącia wysokiego ryzyka. Chorych na raka prącia wysokiego ryzyka [> 1 pachwinowy węzeł chłonny (LN), naciekanie okołowęzłowe, zajęcie LN miednicy lub LN > 4 cm] po zabiegu operacyjnym przydzielano losowo do 4 cykli chemioterapii pochodnej platyny z 5-FU (ramię PF) lub platyny z paklitakselem (ramię PP), a następnie jednoczesnej chemioradioterapii. Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie wolne od progresji (PFS), drugorzędowymi: przeżycie całkowite (OS), toksyczność i jakość życia (QoL). Do badania włączono 49 chorych. Badanie zakończono przedwcześnie z powodu powolnego naboru. Nie stwierdzono znamiennej różnicy w medianie PFS i OS. Uzupełniająca chemioterapia PF wykazała podobną skuteczność do PP u chorych na raku prącia wysokiego ryzyka po zabiegu operacyjnym, aczkolwiek wiązała się z większą toksycznością hematologiczną i żołądkowo-jelitową, a także zaburzeniami erekcji.

Theodore DeWeese, Thomas Wheeler, John Sylvester, Thomas Schroeder, Glen Gejerman, Gregory Chesnut, Thomas Facelle, Mark Garzotto, Ronald Tutrone, Christopher Pieczonka, Megan Goody, Jenessa Vogt, Shangbang Rao, Maria Lucia Silva Polanco, Andrea Manzanera, Francesca Barone, William Nichols, Paul Peter Tak

Johns Hopkins University School of Medicine, Baltimore, MD, Department of Pathology & Immunology, Baylor College of Medicine, Houston, TX, Independent Researcher, Nokomis, FL, University of New Mexico, Albuquerque, NM, New Jersey Urology, Summit Health, Saddle Brook, NJ, The Center for Prostate Disease Research/Walter Reed, Bethesda, MD, Colorado Urology, Lakewood, CO, Portland VA Medical Center, Portland, OR, Chesapeake Urologic Research Associates, Towson, MD, Associated Medical Professionals of New York, Syracuse, NY, Candel Therapeutics, Needham, MA, Candel Therapeutics, Inc., Needham, MA

Standard opieki (SoC) u chorych na miejscowego raka gruczołu krokowego (PrCa) średniego i wysokiego ryzyka obejmuje zabieg chirurgiczny lub napromienianie wiązką zewnętrzną (EBRT) +/- blokadę androgenów (ADT). Prawie 30% mężczyzn poddanych EBRT doświadczy nawrotu wymagającego ADT i leczenia ratunkowego, które niekorzystnie wpływają na jakość życia. CAN-2409, adenowirus z defektem replikacji kodujący gen HSV-tk, w połączeniu z walacyklowirem (prolekiem) powoduje immunogenną śmierć komórek, co skutkuje immunizacją przeciwko antygenom nowotworowym i długotrwałą kontrolą guza. W wieloośrodkowym, podwójnie zaślepionym, kontrolowane placebo (PBO) badaniu klinicznym III fazy 745 chorych na PrCa, zakwalifikowanych do EBRT +/- krótka ADT (<6 miesięcy), przydzielono losowo do CAN-2409 + prolek lub do PBO + prolek. Podano trzy iniekcje CAN-2409 (5×10 ¹¹v/2mL) lub PBO do gruczołu krokowego, a następnie przez 14 dni podawano prolek. Obserwacja obejmowała biopsję gruczołu krokowego 2 lata po EBRT. Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie wolne od choroby (DFS). Leczenie CAN-2409, dodane do SoC EBRT +/- ADT, znamiennie zmniejszyło ryzyko nawrotu PrCa lub zgonu o 30% (mediana DFS nieosiągnięta vs 86,1 miesięcy, p=0,0155). Dodanie CAN-2409 nie wiązało się ze znamienną dodatkową toksycznością. Dane te stanowią pierwsze potencjalne nowe leczenie dla chorych na PrCa z pośrednim i wysokim ryzykiem od ponad 20 lat.

Praful Ravi, Lucia Kwak, Wanling Xie, Anthony D’Amico, James Dignam, Karim Fizazi, Nicholas James, Gwenael Le Teuff, Paul Nguyen, Howard Sandler, Alton Sartor, Matthew Sydes, Christopher Sweeney

Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA, Brigham and Women’s Hospital, Boston, MA, University of Chicago, Chicago, IL, Institut Gustave Roussy, University of Paris-Saclay, Villejuif, France, The Institute of Cancer Research and The Royal Marsden Hospital NHS Foundation Trust, London, United Kingdom, Gustave Roussy Cancer Centre, Villejuif, France, Cedars-Sinai Medical Center, Los Angeles, CA, Mayo Clinic, Rochester, MN, Medical Research Council at UCL, London, United Kingdom, South Australian Immunogenomics Cancer Institute, University of Adelaide, Adelaide, SA, Australia

Nie ma ustalonej roli stosowania docetakselu w połączeniu z ADT i RT w leczeniu nierozsianego raka gruczołu krokowego wysokiego ryzyka(HRLPC), z różnymi wynikami obserwowanymi we wcześniejszych badaniach klinicznych z losowym doborem chorych (RCT). We wcześniejszej pracy (Ravi i wsp., Eur Urol 2024) wykazano, że chorzy na HRLPC bardzo wysokiego ryzyka (tj. 2 lub 3 czynniki ryzyka [RF]: Gleason ≥8, PSA >20, ≥cT3 i/lub cN1) mają najgorsze wyniki po RT + ADT, z udziałem 5-letnich przeżyć wolnych od przerzutów (MFS) ≤80%. Przeprowadzono metaanalizę oceniającą rolę dołączenia docetakselu do ADT + RT u chorych na HRLPC, szczególnie w grupie bardzo wysokiego ryzyka. Oceniono dane 1 690 chorych na HRLPC poddanych RT+ADT +/- docetaksel, leczonych w ramach 4 RCT (GETUG-12, DFCI 05-043, STAMPEDE, RTOG-0521) w latach 2002-2015. Oceniano MFS i całkowite przeżycie (OS).  Dodanie docetakselu do RT + ADT nie wiązało się ze znamienną korzyścią w zakresie MFS (p=0,160) lub OS (p=0,167), chociaż istniały pewne dowody na korzyść z zastosowania docetakselu wśród chorych bardzo wysokiego ryzyka (MFS HR=0,86 [0,71-1,05]; OS HR=0,85 [0,68-1,07]). Niektórzy chorzy na HRLPC bardzo wysokiego ryzyka mogą odnieść korzyść z dodania docetakselu do RT + ADT. Ocena biomarkerów w tej grupie chorych może określić kandydatów do intensyfikacji leczenia, poprzez dołączenie docetakselu do RT + ADT (+/- inhibitory szlaku receptora androgenowego).

Eric Bent, Sean McBride, Shilpa Gupta, David VanderWeele, Russell Szmulewitz, Matthew Dallos, Glenn Bubley, Anuradha Gopalan, Alicia Morgans, Stanley Liauw, Elyn Riedel, Paul Nguyen, Min Yuen Teo, Mary-Ellen Taplin, Howard Scher

Memorial Sloan-Kettering Cancer Center, New York, NY, Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY, Cleveland Clinic Taussig Cancer Institute, Cleveland, OH, Robert H. Lurie Comprehensive Cancer Center, Northwestern University Feinberg School of Medicine, Chicago, IL, The University of Chicago, Chicago, IL, Beth Israel Deaconess Medical Center, Boston, MA, Northwestern University Feinberg School of Medicine, Chicago, IL, University of Chicago, Chicago, IL, Memorial Sloan-Kettering Cancer Center – Fellowship (GME Office), New York, NY, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA

Stereotaktyczna radioterapia (SBRT) na obszar przerzutów jest standardem opieki u chorych na oligometastatycznego hormonowrażliwego raka gruczołu krokowego (HSPC) i może opóźnić zastosowanie ADT. Połączenie SBRT z określonym okresem leczenia systemowego może prowadzić do trwałej kontroli choroby oligometastatycznej i jest często stosowane w tej sytuacji, jednak optymalna intensywność i czas trwania blokady hormonalnej w połączeniu z SBRT pozostają niejasne. W wieloośrodkowym, wieloramiennym badaniu II fazy Metacure oceniano podejście wielodyscyplinarne, w tym nowe leczenie hormonalne w połączeniu z SBRT. W grupach B2 i rozszerzenia B2 badania Metacure oceniano SBRT +/- ratunkową RT na obszar loży po gruczole krokowym/węzłów chłonnych miednicy z ograniczoną czasowo ADT + blokadą hormonalną ARPI u chorych z niewielką liczbą metachronicznie wykrytych w PET-PSMA przerzutów u chorych na HSPC. Włączano chorych z nawrotem biochemicznym lub utrzymującym się (PSA >0,2) po usunięciu gruczołu krokowego, z przerzutami, które można było leczyć w ramach maksymalnie 3 planów RT. W grupie B2 chorych przydzielano losowo do SBRT na obszar przerzutów z 10-miesięczną ADT + apalutamid + octan abirateronu z prednizonem (ADT + APA + AAP) lub do ADT + apalutamid (ADT + APA). W grupie rozszerzenia B2 chorzy otrzymywali 6 miesięcy ADT + APA z SBRT. Pierwszorzędowym punktem końcowym był udział chorych z niewykrywalnym PSA (PSA<0,1) po 12 miesiącach od rozpoczęcia leczenia, po powrocie prawidłowego stężenia testosteronu (T). Drugorzędowe cele obejmowały PSA<0,1 po 24 miesiącach, czas do progresji PSA (PSA 0,2), czas do normalizacji T, rPFS i PFS. W połączonych grupach B2 i rozszerzenia B2 leczono 36 chorych. SBRT z krótką intensywną blokadą hormonalną była dobrze tolerowana i prowadziła do trwałej kontroli choroby u chorych z wykrytymi w PET-PSMA metachronicznymi nielicznymi przerzutami u chorych na HSPC.

Gerhardt Attard, Neeraj Agarwal, Julie Graff, Shahneen Sandhu, Eleni Efstathiou, Mustafa Özgüroğlu, Andrea Pereira de Santana Gomes, Karina Vianna, Hong Luo, Heather Cheng, Won Kim, Carly Varela, Daneen Schaeffer, Shiva Dibaj, Susan Li, Fei Shen, Suneel Dinkar Mundle, David Olmos, Kim Chi, Dana Rathkopf

Cancer Institute, University College London, London, United Kingdom, Huntsman Cancer Institute, University of Utah, Salt Lake City, UT, Oregon Health & Science University and Knight Cancer Institute and Veterans Affairs Portland Health Care System, Portland, OR, Peter MacCallum Cancer Centre, Melbourne, Australia, Houston Methodist Cancer Center, Houston, TX, Istanbul University-Cerrahpaşa, Cerrahpaşa Faculty of Medicine, Istanbul, Turkey, Liga Norte Riograndense Contra o Câncer, Natal, Brazil, Centro Integrado de Oncologia de Curitiba, Curitiba, Brazil, Chongqing University Cancer Hospital, Chongqing, China, University of Washington & Fred Hutchinson Cancer Center, Seattle, WA, Johnson & Johnson, Los Angeles, CA, Johnson & Johnson, Spring House, PA, Johnson & Johnson, San Diego, CA, Johnson & Johnson, Raritan, NJ, I+12 Biomedical Research Institute, Hospital Universitario 12 de Octubre, Madrid, Spain, BC Cancer – Vancouver Center, University of British Columbia, Vancouver, BC, Canada, Memorial Sloan Kettering Cancer Center and Weill Cornell Medicine, New York, NY

NIRA jest wysoce wybiórczym i silnym inhibitorem polimerazy poli (ADP-rybozy) PARP-1/2. W badaniu MAGNITUDE NIRA (200 mg) + AAP (octan abirateronu 1000 mg + plus prednizon 5 mg) znamiennie wydłużyły przeżycie wolne od progresji radiologicznej (rPFS) u chorych na rozsianego raka gruczołu krokowego opornego na kastrację (mCSPC) z zaburzeniami w genach HRR. W podwójnie zaślepionym, kontrolowanym placebo (PBO) badaniu AMPLITUDE chorych z germinalnymi lub somatycznymi zaburzeniami genów HRR (BRCA1, BRCA2, BRIP1, CDK12, CHEK2, FANCA, PALB2, RAD51B, RAD54L) przydzielano do NIRA + AAP lub do PBO + AAP. Chorzy wcześniej mogli otrzymać ≤6 miesięcy blokady androgenów (ADT) ± ≤6 cykli docetakselu (DOC) ± ≤45 dni AAP z powodu choroby rozsianej. Oceniano skuteczność i bezpieczeństwo NIRA + AAP. Pierwszorzędowym punktem końcowym był rPFS, a drugorzędowymi: czas do objawowej progresji (TSP), całkowite przeżycie (OS) i bezpieczeństwo. Do badania włączono696 chorych. Połączenie NIRA i AAP znamiennie wydłużyło rPFS i TSP w porównaniu do AAP u chorych otrzymujących ADT +/- wcześniejszy DOC i miały korzystny wpływ na OS. Nie było nowych sygnałów dotyczących bezpieczeństwa. AMPLITUDE wspiera NIRA + AAP jako potencjalny nowy standard opieki u chorych na mCSPC z zaburzeniami genów HRR.

Stefanie Zschaebitz, Karim Fizazi, Nobuaki Matsubara, Douglas Laird, Arun Azad, Neal Shore, Consuelo Buttigliero, Cezary Szczylik, Andr Poisl Fay, Joan Carles, Robert Jones, Eric Voog, Fong Wang, Ugo De Giorgi, Steven Yip, Diana Hubbard, Xun Lin, Matko Kalac, Neeraj Agarwal

National Center for Tumor Diseases (NCT), Heidelberg, Germany, Institut Gustave Roussy, University of Paris-Saclay, Villejuif, France, National Cancer Center Hospital East, Kashiwa, Japan, Pfizer Inc., South San Francisco, CA, Peter MacCallum Cancer Centre, Melbourne, Australia, Carolina Urologic Research Center, Myrtle Beach, SC, University of Turin, San Luigi Gonzaga Hospital, Orbassano, Turin, Italy, European Health Center, Otwock, and Postgraduate Medical Education Center, Warsaw, Poland, PUCRS School of Medicine, Porto Alegre, Brazil, Vall d’Hebron University Hospital, Vall d’Hebron Institute of Oncology (VHIO), Barcelona, Spain, School of Cancer Sciences, University of Glasgow, Beatson West of Scotland Cancer Centre, Glasgow, United Kingdom, Clinique Victor Hugo Centre Jean Bernard, Le Mans, France, IRCCS Istituto Romagnolo per lo Studio dei Tumori (IRST) “Dino Amadori”, Meldola, Italy, Arthur J.E. Child Comprehensive Cancer Centre and Cumming School of Medicine, Calgary, AB, Canada, Pfizer Inc., Bothell, WA, Pfizer Inc., La Jolla, CA, Pfizer Inc., New York, NY, Huntsman Cancer Institute (NCI-CCC), University of Utah, Salt Lake City, UT

W badaniu TALAPRO-2 talazoparyb (TALA) + enzalutamid (ENZA) znacząco wydłużyły przeżycie wolne od progresji radiologicznej (rPFS) i przeżycie całkowite (OS) w porównaniu do ENZA + placebo (PBO) u chorych na mCRPC z zaburzeniami HRR (HRRm). Przedstawiono eksploracyjne analizy biomarkerów. Chorych przydzielono losowo do TALA 0,5 mg lub do PBO + ENZA 160 mg QD. Do badania HRRm wykorzystano 12-genowy panel HRR (HRR12; FoundationOne CDx i FoundationOne Liquid CDx). Ocenianymi punktami końcowymi skuteczności były udział obiektywnych odpowiedzi (ORR), rPFS i OS. TALA + ENZA były lepsze od ENZA + PBO wśród wszystkich chorych z HRRm, we wszystkich punktach końcowych skuteczności. Korzyść była najbardziej wyraźna w zaburzeniach osi BRCA1-PALB2-BRCA2 i CDK12, przy czym korzyść była również widoczna wśród chorych z mutacją ATM.

Ana Aparicio, Rebecca Tidwell, Sreyashi Basu, Zhong He, Amado Zurita, Bilal Siddiqui, Sumit Subudhi, Paul Corn, Craig Kovitz, Bagi Jana, Andrew Hahn, Omar Alhalabi, Rahul Sheth, Jessica Deinert, Christopher Logothetis, Rama Soundararajan, Timothy Thompson, Padmanee Sharma, Patrick Pilié

The University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX, Department of Biostatistics, The University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX, University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX, Department of Genitourinary Medical Oncology, The University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX, UT MD Anderson Cancer Center, Houston, TX

Chorzy na agresywne warianty raka gruczołu krokowego (AVPC) mają ograniczone możliwości terapeutyczne i złe rokowanie. Chociaż wczesne dane wskazują, że dodanie karboplatyny (Carb) do kabazytakselu (Cab) przynosi korzyści chorym na AVPC, odpowiedzi są krótkotrwałe. W poprzednim badaniu (NCT03263650) podgrupa chorych na AVPC uzyskała długotrwałą odpowiedź na indukcyjne leczenie CabCarb, a następnie leczenie podtrzymujące inhibitorem PARP. Analizy tkanki guza ujawniły zwiększoną regulację szlaków zapalnych i immunologicznych w guzach po leczeniu CabCarb u chorych z dłuższą odpowiedzią. Postawiono hipotezę, że dodanie anty-PD-1 (cetrelimab, Cet) zwiększy skuteczność indukcji CabCarb i podtrzymania niraparybem (Nira) u chorych na AVPC. W jednoośrodkowym badaniu chorzy na CRPC spełniających ≥ 1 z 9 kryteriów AVPC (wymienionych na stronie https://clinicaltrials.gov/study/NCT04592237) i w stanie sprawności ECOG 0-2 otrzymali 6 cykli Cab 20-25 mg/m² i Carbo (AUC 3-4). Cet (360 mg) dodano do cykli 2.-6. CabCarb. Chorych po ukończeniu 6 cykli bez progresji (PD) przydzielano losowo do Nira 300 mg BID ± Cet. Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie wolne od progresji (PFS). 120 chorych rozpoczęło leczenie CabCarb. Mediana PFS wyniosła 3,4 miesiąca wśród leczonych Nira i 5,6 miesiąca wśród leczonych Nira + Cet (n=30, p=0,01), a mediana całkowitego przeżycia odpowiednio 10,2 i 24,3 miesiąca. Podgrupa chorych na AVPC uzyskała znamienną korzyść z dodania anty-PD-1 do leczenia podtrzymującego inhibitorem PARP po indukcji platyną-taksoidem-anty-PD-1. Trwające korelacje mają na celu określenia biomarkerów w celu wybrania chorych do tej strategii leczenia i ujawnienia potencjalnych mechanizmów oporności.

Aslı Munzur, Cameron Herberts, Edmond Kwan, Louise Emmett, Shahneen Sandhu, James Buteau, Amir Iravani, Anthony Joshua, Roslyn Francis, Sze Ting Lee, Andrew Scott, Andrew Martin, Martin Stockler, Alison Zhang, Scott Williams, Jack Bacon, Arun Azad, Ian Davis, Michael Hofman, Alexander Wyatt

Vancouver Prostate Centre, Vancouver, BC, Canada, Monash University and Eastern Health, Melbourne, Australia, St Vincent’s Hospital Sydney, Sydney, NSW, Australia, Peter MacCallum Cancer Centre, Melbourne, Australia, St. Vincent’s Hospital Sydney, Sydney, NSW, Australia, Sir Charles Gairdner Hospital, Perth, Australia, Austin Health and Olivia Newton-John Cancer Research Institute, Melbourne, Australia, The University of Queensland, Queensland, Australia, NHMRC Clinical Trials Centre, The University of Sydney, Camperdown, NSW, Australia, NHMRC Clinical Trials Centre, University of Sydney, Sydney, NSW, Australia, Peter MacCallum Cancer Centre, Melbourne, VIC, Australia, Monash University and Eastern Health, Box Hill, Australia

Radioligand [¹⁷⁷Lu]Lu-PSMA-617 (177Lu-PSMA-617) ukierunkowany na antygen błonowy swoisty dla gruczołu krokowego (PSMA) jest nowym, skutecznym standardem leczenia chorych na mCRPC. Ponieważ promieniowanie może powodować klonalną hematopoezę (CH), stan przedbiałaczkowy związany z wiekiem, 177Lu-PSMA-617 może powoduje wzrost CH w porównaniu do innych metod leczenia mCRPC. W badaniu TheraP chorych na mCRPC opornych na docetaksel przydzielano losowo do kabazytakselu lub 177Lu-PSMA-617.CH wykryto u 77% chorych na początku badania, a u 41% chorych stwierdzono obecność mutacji związanych z CH. Najczęściej zmutowanymi genami na początku badania były DNMT3A, TET2, PPM1D i ASXL1. ¹⁷⁷Lu-PSMA-617 był związany z większą liczbą nowych mutacji związanych z CH, zwłaszcza w genach naprawy uszkodzeń DNA, w porównaniu do kabazytakselu. Chociaż znaczenie kliniczne tego odkrycia w grupie chorych na intensywnie leczonego mCRPC jest niejasne, pojawienie się i ekspansja CH może mieć znaczenie, ponieważ leczenie radioligandami jest stosowana jako wczesna linia leczenia..

Nicholas Cost, Lindsay Renfro, Matthew Zibelman, Ana Molina, Mamta Parikh, Luke Pater, Ian Tfirn, Elizabeth Mullen, Peter Ehrlich, Elisabeth Tracy, John Kalapurakal, Jeffrey Dome, James Geller

Denver Childrens, Denver, CO, University of Southern California, Los Angeles, CA, Fox Chase Cancer Center, Philadelphia, PA, Weill Cornell Medical College, NewYork-Presbyterian Hospital, New York, NY, University of California, Davis Comprehensive Cancer Center, Sacramento, CA, University of Cincinnati, Cincinnati, OH, University of Florida College of Medicine, Jacksonville Florida, FL, Dana-Farber/Boston Children’s Cancer and Blood Disorders Center, Boston, MA, University of Michigan Hospital, Ann Arbor, MI, Division of Pediatric Surgery, Duke Children’s Hospital and Health Center, Durham, NC, Robert H. Lurie Comprehensive Cancer Center, Northwestern University, Chicago, IL, Children’s National Hospital, Washington, DC, Cincinnati Children’s Hospital Medical Center, Cincinnati, OH

Rak nerkowokomórkowy z translokacją (tRCC), powstający w wyniku fuzji lub amplifikacji TFE3 lub TFEb, stanowi około 50% przypadków RCC u dzieci i 1-5% przypadków RCC ogółem. Nie istnieje standard leczenia systemowego tego agresywnego nowotworu. Wprospektywnym badaniu II fazy NCTN AREN1721 oceniano skojarzone leczenie niwolumabem i aksytynibem w porównaniu do wyłącznego aksytynibu (ramię zamknięto wcześnie ze względu na wykonalność) i wyłącznego niwolumabu u dzieci i dorosłych chorych na zaawansowanego nieresekcyjnego lub rozsianego tRCC. Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie wolne od progresji (PFS). Pomimo agresywnego podejścia do rekrutacji do badania, AREN1721 został zamknięty po włączeniu 15 chorych z powodu słabego naboru. Skojarzone leczenie niwolumabem i aksytynibem była znamiennie bardziej aktywne niż leczenie wyłącznie niwolumabem, który był nieaktywny jako pojedynczy lek. Konieczne jest ustalenie, czy dodanie inhibitorów szlaku anty-PD1 do leczenia anty-VEGF poprawia wyniki leczenia u chorych na tRCC.

Toni Choueiri, Bernard Escudier, David McDermott, Mauricio Burotto, Hans Hammers, Elizabeth Plimack, Camillo Porta, Saby George, Thomas Powles, Frede Donskov, Michael Atkins, Christian Kollmannsberger, Marc-Oliver Grimm, Yoshihiko Tomita, Brian Rini, Ruiyun Jiang, Maximiliano van Kooten Losio, Chung-Wei Lee, Robert Motzer, Nizar Tannir

Lank Center for Genitourinary Oncology, Dana-Farber Cancer Institute, Brigham and Women’s Hospital, and Harvard Medical School, Boston, MA, Gustave Roussy, Villejuif, France, Beth Israel Deaconess Medical Center, Dana-Farber/Harvard Cancer Center, Boston, MA, Bradford Hill Clinical Research Center, Santiago, Chile, UT Southwestern Kidney Cancer Program, Dallas, TX, Fox Chase Cancer Center, Philadelphia, PA, University of Pavia, Pavia, Italy, Roswell Park Cancer Institute, Buffalo, NY, Barts Cancer Institute, Cancer Research UK Experimental Cancer Medicine Centre, Queen Mary University of London, Royal Free National Health Service Trust, London, United Kingdom, University Hospital, Aarhus and Southern Denmark University Hospital, Esbjerg, Aarhus, Denmark, Georgetown Lombardi Comprehensive Cancer Center, Washington, DC, British Columbia Cancer Agency, Vancouver, BC, Canada, Jena University Hospital, Jena, Germany, Niigata University Graduate School of Medical and Dental Sciences, Niigata, Japan, Vanderbilt University Medical Center, Nashville, TN, Bristol Myers Squibb, Princeton, NJ, Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY, University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX

Leczenie pierwszej linii niwolumabem i ipilimumabem (NIVO+IPI) zapewniło znaczne długotrwałe korzyści w zakresie przeżycia w porównaniu do sunitynibu (SUN) u chorych na zaawansowanego raka nerkowokomórkowego (aRCC) w badaniu CheckMate 214. Przedstawiono ostateczne dane dotyczące skuteczności i bezpieczeństwa w grupie zgodnej z zamiarem leczenia (ITT) oraz według ryzyka Międzynarodowego Konsorcjum Bazy Danych Przerzutowego Raka Nerkowokomórkowego (IMDC).Chorych na jasnokomórkowego aRCC przydzielano losowo do NIVO 3 mg/kg + IPI 1 mg/kg Q3W×4, a następnie NIVO (3 mg/kg lub 240 mg Q2W lub 480 mg Q4W) lub SUN (50 mg raz na dobę przez 4 tygodnie, 2 tygodnie przerwy). Punkty końcowe skuteczności obejmowały przeżycie całkowite (OS), przeżycie wolne od progresji (PFS) i udział obiektywnych odpowiedzi (ORR). W najdłuższej i końcowej obserwacji badania III fazy (9 lat) połączenie inhibitorów punktów kontrolnych pierwszej linii w aRCC, OS i PFS oraz trwałe odpowiedzi pozostały wyższe wśród leczonych NIVO + IPI w porównaniu do SUN. Nie pojawiły się żadne nowe sygnały dotyczące bezpieczeństwa. NIVO+IPI pozostaje standardową opcją pierwszej linii u chorych na aRCC.

Vivek Narayan, Eric Jonasch, Othon Iliopoulos, Benjamin Maughan, Stephane Oudard, Tobias Else, Jodi Maranchie, Ane Bundsbæk Bøndergaard Iversen, Katy Beckermann, Jerry Cornell, Rodolfo Perini, Yanfang Liu, W Linehan, Ramaprasad Srinivasan

Hospital of the University of Pennsylvania, Philadelphia, PA, Department of Genitourinary Medical Oncology, The University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX, Massachusetts General Hospital Cancer Center, Harvard Medical School, Boston, MA, Huntsman Cancer Institute at the University of Utah, Salt Lake City, UT, Department of Medical Oncology, Hôpital Européen Georges Pompidou, Institut du Cancer Paris CARPEM, AP-HP.Centre – Université Paris Cité, Paris, France, Department of Internal Medicine, Division of Metabolism, Endocrinology, and Diabetes, University of Michigan, Ann Arbor, MI, University of Pittsburgh Medical Center, Pittsburgh, PA, Aarhus University Hospital, Aarhus, Denmark, Vanderbilt University, Nashville, TN, Merck & Co., Inc., Rahway, NJ, Merck and Co, Inc., Rahway, NJ, National Cancer Institute, National Institutes of Health, Bethesda, MD

Inhibitor HIF-2α belzutifan jest zatwierdzony do leczenia nowotworów związanych z chorobą VHL, raka nerkowokomórkowego (RCC), naczyniaków krwionośnych OUN (HB) lub guzów neuroendokrynnych trzustki (pNET), niewymagających natychmiastowego zabiegu operacyjnego, na podstawie wcześniej zgłoszonych wyników trwającego otwartego badania II fazy 2 LITESPARK-004. Przedstawiono wyniki po co najmniej 5 latach obserwacji 61 dorosłych chorych z germinalnymi mutacjami VHL. Chorzy z nierozsianym RCC, z guzem < 3 cm, niewymagającym natychmiastowego zabiegu operacyjnego otrzymywali doustnie belzutifan w dawce 120 mg raz na dobę do progresji choroby lub niedopuszczalnej toksyczności. Pierwszorzędowym punktem końcowym był udział obiektywnych odpowiedzi (ORR) w RCC związanym z chorobą VHL, a drugorzędowymi: bezpieczeństwo, ORR w nowotworach innych niż RCC, czas trwania odpowiedzi i przeżycie wolne od progresji.ORR wynosił 70% dla RCC, 50% dla CNS HB i 90% dla pNET. Po 5 latach obserwacji belzutifan nadal wykazuje trwałą aktywność przeciwnowotworową i łatwy do opanowania profil bezpieczeństwa, zgodny z wcześniejszymi doniesieniami. Większość chorych kontynuuje leczenie po tym okresie. Wyniki nadal wspierają stosowanie belzutifanu u chorych na RCC związanego z chorobą VHL, CNS HB i pNET, którzy nie wymagają natychmiastowego zabiegu operacyjnego.

Andrea Necchi, Joep de Jong, James Proudfoot, Brigida Anna Maiorano, Antonio Cigliola, Valentina Tateo, Chiara Mercinelli, Michela Ravasi, Elai Davicioni, Marco Moschini, Giorgio Brembilla, Maurizio Colecchia, Francesco De Cobelli, Alberto Briganti, Francesco Montorsi

IRCCS San Raffaele Hospital, Vita-Salute San Raffaele University, Milan, Italy, Erasmus University Medical Center, Rotterdam, Netherlands, Veracyte, Inc., South San Francisco, CA, IRCCS San Raffaele Hospital, Milan, Italy, Oncology Department, IRCCS San Raffaele Hospital, Milan, Italy, Veracyte, Inc., San Diego, CA, Unit of Urology, Urological Research Institute, IRCCS Ospedale San Raffaele, Milan, Italy, Department of Radiology, IRCCS San Raffaele Hospital, Milan, Italy, Department of Pathology and Laboratory Medicine, IRCCS San Raffaele Hospital, Milan, Italy, Unit of Urology, Urological Research Institute (URI), IRCCS Ospedale San Raffaele, Vita-Salute San Raffaele University, Milan, Italy, IRCCS San Raffaele Scientific Institute, Urological Research Institute (URI), Milan, Italy

Standardem leczenia MIBC jest radykalna cystektomia (RC) po indukcyjnej chemioterapii (CT), ale ~50% chorych nie kwalifikuje się lub odmawia CT, a przeżycie po wyłącznej RC jest krótkie. Indukcyjne leczenie Pembro lub SG wykazało aktywność u chorych na MIBC w badaniach PURE-01 i SURE-01. W badaniu II fazy SURE-02 oceniano indukcyjne połączenie SG + Pembro wraz z uzupełniającym Pembro, w tym leczenie oszczędzające pęcherz moczowy w zależności od odpowiedzi klinicznej. Przedstawiono wstępne wyniki określonej analizy okresowej. Chorzy na cT2-T4N0M0 MIBC, w PS 0-1 wg ECOG, niekwalifikujący się lub odmawiający CT, zakwalifikowani do RC otrzymali 4 cykle Pembro 200 mg w D1 i SG 7,5 mg/kg w D1 i D8, Q3W, a następnie pooperacyjne Pembro x 13 cykli, Q3W. Dopuszczony był reTURBT zamiast RC, a następnie Pembro x 13 cykli, u chorych z całkowitą odpowiedzią kliniczną (cCR), rygorystycznie określoną jako ujemny obraz rezonansu magnetycznego (MRI) i brak resztkowego żywego guza w reTURBT (ypT0). Podstawową miarą wyniku był udział cCR. Leczono 40 chorych, a 31 poddano ocenie skuteczności. Udział cCR wyniósł 38,7%.Okołooperacyjne SG + Pembro pozwalało na uzyskanie znacznego udziału cCR, przy łatwym do opanowania profilu bezpieczeństwa, umożliwiającym zachowanie pęcherza moczowego u ~40% chorych. Analizy biomarkerów molekularnych przed leczeniem sugerują unikalny profil guza związany z cCR. Śródokresowe wyniki badania SURE-02 przemawiają za zakończeniem naboru do badania i dalszym badaniem SG + Pembro u chorych na MIBC.

Bishoy Faltas, Mohamed Osman, Mark Evans, Daniel Margolis, Cora Sternberg, Jones Nauseef, Ana Molina, David Nanus, Neal Patel, Rohit Jain, Juan Miguel Mosquera, Philip Abbosh, Manuel Hidalgo, Nicolas Robine, William Hooper, Olivier Elemento, Namrata Peswani, Suzanne Cole, Douglas Scherr, Scott Tagawa

Weill Cornell Medicine, New York, NY, Caris Life Sciences, Irving, TX, Weill Cornell Imaging at NewYork-Presbyterian, New York, NY, Weill Cornell Medicine, NewYork-Presbyterian Hospital, New York, NY, Convergent Therapeutics, Cambridge, MA, Weill Medical College of Cornell University/NewYork-Presbyterian, New York, NY, Fox Chase Cancer Center, Philadelphia, PA, NewYork-Presbyterian, Weill Cornell Medicine, New York, NY, New York Genome Center, New York, NY, UT Southwestern Medical Center, Dallas, TX, Department of Urology, Weill Cornell Medical College & New York-Presbyterian Hospital, New York, NY

Do 40% chorych na MIBC nie kwalifikuje się do standardowej indukcyjnej chemioterapii zawierającej cisplatynę. Opierając się na wcześniejszych ustaleniach dotyczących częstych zaburzeń cyklu komórkowego, przeprowadzono pierwsze zainicjowane przez badacza, badanie oceniające zastosowanie inhibitora CDK4/6 abemacyklibu (abema) przed radykalną cystektomią (RC) u chorych na MIBC. Chorzy na MIBC kwalifikujący się do RC, niekwalifikujący się lub odmawiający leczenia cisplatyną, otrzymywali abema (200 mg BID PO) przez 4-8 tygodni przed RC. 20 chorych otrzymywało abema przez medianę 36 dni. Udział całkowitych odpowiedzi patologicznych wyniósł 18,8%, a udział zmniejszenia stopnia zaawansowania – 31,3% (5/16). Nie wykryto żadnych nieoczekiwanych sygnałów dotyczących bezpieczeństwa. To pierwsze badanie oceniające krótkotrwałe przedoperacyjne leczenie abema wykazało obiecującą skuteczność i tolerancję u chorych na MIBC, przy jednoczesnym modulowaniu szlaków zależnych od cyklu komórkowego. Wyniki wspierają przyszłe próby oceniające sekwencyjne leczenie abema z koniugatami przeciwciał i leków, takimi jak enfortumab wedotin, w których wpływ abema na naprawę DSBs zwiększa odpowiedź na leczenie.

Michiel Van Der Heijden, Matthew Galsky, Thomas Powles, Andrea Necchi, Dingwei Ye, Peng Zhang, Aristotelis Bamias, Pablo Maroto-Rey, Michel Pavic, Jens Bedke, Ja Hyeon Ku, Mauricio Burotto, Gwenaelle Gravis, Jan Oldenburg, Yoshihiko Tomita, Yüksel Ürün, Jeiry Filian, Anlong Li, Emmanouil Spanakis, Guru Sonpavde

Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Netherlands, Icahn School of Medicine at Mount Sinai, New York, NY, Barts Cancer Centre, Cancer Research UK Experimental Cancer Medicine Centre, Queen Mary University of London, London, United Kingdom, Department of Medical Oncology, Fondazione IRCCS Istituto Nazionale dei Tumori, Milan, Italy, Fudan University Cancer Hospital, Xuhui, Shanghai, China, Institute of Urology, West China Hospital, Sichuan University, Chengdu, China, National and Kapodistrian University of Athens, Athens, Greece, Department of Medical Oncology, Hospital Sant Pau, Barcelona, Spain, Centre Hospitalier Universitaire de Sherbrooke (CRCHUS), Sherbrooke, QC, Canada, Eberhard Karls University of Tübingen, Tübingen, Germany, Seoul National University Hospital, Seoul National University College of Medicine, Seoul, South Korea, Bradford Hill Clinical Research Center, Santiago, Chile, Institut Paoli-Calmettes, Aix-Marseille Universite, CRCM, Marseille, France, Akershus University Hospital (Ahus), Lørenskog, Norway, Niigata University Graduate School of Medical and Dental Sciences, Niigata, Japan, Ankara University, Ankara, Turkey, Bristol Myers Squibb, Princeton, NJ, Bristol Myers Squibb, Boudry, Neuchâtel, Switzerland, Dana-Farber Cancer Institute, Harvard Medical School, Boston, MA

Chemioterapia zawierająca pochodną platyny jest standardem opieki (SOC) u chorych na nieresekcyjnego lub mUC; chorzy niekwalifikujący się do cisplatyny (cis) osiągają gorsze wyniki. W globalnym, otwartym badaniu III fazy CheckMate 901 porównano NIVO + IPI do gem + carbo w tej grupie chorych. Przedstawiono wyniki końcowe. Chorych na wcześniej nieleczonego, nieresekcyjnego lub mUC, nie kwalifikujących się do cis (klirens kreatyniny ≥ 30 do < 60 ml/min) przydzielano losowo do NIVO 1 mg/kg + IPI 3 mg/kg Q3W do 4 cykli, następnie NIVO 480 mg Q4W do progresji choroby/niedopuszczalnej toksyczności lub do 2 lat, lub do gem + carbo Q3W do 6 cykli. Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie całkowite (OS).Do badania włączono 445 chorych. OS nie osiągnęło progu znamienności (mediana 19,1 miesiąca wśród leczonych NIVO+IPI vs 13,2 miesiąca wśród leczonych gem + carbo; P=0,0245). NIVO + IPI nie wydłużyły znamiennie OS w porównaniu do gem + carbo u niekwalifikujących się do cis chorych na nieleczonego nieoperacyjnego lub mUC. Trwałe odpowiedzi i korzystne OS wśród leczonych NIVO+IPI wskazują na znaczącą aktywność schematu bez chemioterapii o ograniczonym czasie trwania. Nie stwierdzono żadnych nowych sygnałów dotyczących bezpieczeństwa.

Jeannie Hoffman-Censits, Marinos Tsiatas, Peter Chang, Miso Kim, Lorenzo Antonuzzo, Sang Joon Shin, Georgios Gakis, Normand Blais, Se Hyun Kim, Annabel Smith, Jose Arranz Arija, Harvey Yu-Li Su, Flora Zagouri, Marco Maruzzo, Christophe Tournigand, Frederic Forget, Astrid Schneider, Karin Tyroller, Natalia Jacob, Begoña Valderrama

The Sidney Kimmel Comprehensive Cancer Center at Johns Hopkins, Johns Hopkins Greenberg Bladder Cancer Institute, Baltimore, MD, Department of Medical Oncology, Athens Medical Center, Marousi, Greece, Taipei Veterans General Hospital, and Institute of Biopharmaceutical Science, National Yang Ming Chiao Tung University, Hsinchu, Taiwan, Department of Internal Medicine, Seoul National University Hospital, Seoul National University College of Medicine, Seoul, South Korea, Clinical Oncology Unit, Careggi University Hospital, Florence, Italy, and Department of Experimental and Clinical Medicine, University of Florence, Florence, Italy, Division of Medical Oncology, Department of Internal Medicine, Yonsei Cancer Center, Yonsei University College of Medicine, Seoul, South Korea, University Clinic and Polyclinic of Urology, Martin-Luther-University of Halle-Wittenberg, Halle, Germany, Hematology-Oncology Division, University of Montreal Health Centre (CHUM), Montréal, QC, Canada, Division of Hematology-Oncology, Department of Internal Medicine, Seoul National University Bundang Hospital, Seongnam, South Korea, Icon Cancer Centre, Adelaide, Australia, Department of Medical Oncology, Hospital Universitario Gregorio Marañón, Madrid, Spain, Kaohsiung Chang Gung Memorial Hospital, Kaohsiung, Taiwan, Department of Clinical Therapeutics, Alexandra Hospital National and Kapodistrian University of Athens, Athens, Greece, IOV—Istituto Oncologico Veneto IRCCS, Padova, Italy, Department of Medical Oncology, Hôpital Henri Mondor, AP-HP, UPEC, Créteil, France, Centre Hospitalier de l’Ardenne, Libramont-Chevigny, Belgium, The Healthcare Business of Merck KGaA, Darmstadt, Germany, EMD Serono, Billerica, MA, Hospital Universitario Virgen del Rocío, Seville, Spain

W badaniu III fazy JAVELIN Bladder 100 awelumab w leczeniu podtrzymującym 1. linii w połączeniu z najlepszym leczeniem wspomagającym (BSC) znamiennie wydłużył przeżycie całkowite (OS) i przeżycie wolne od progresji (PFS) u chorych na aUC, bez progresji po chemioterapii 1. linii zawierającej pochodną platyny (PBC) w porównaniu do wyłącznego BSC. W badaniu II fazy JAVELIN Bladder Medley oceniano połączenie awelumabu z innymi lekami przeciwnowotworowymi w tej grupie chorych w celu oceny skuteczności i bezpieczeństwa w porównaniu do wyłącznego leczenia podtrzymującego awelumabem. Przedstawiono śródokresową analizę awelumabu w połączeniu z SG, przeciwciałem ukierunkowanym na Trop-2 i koniugatem inhibitora topoizomerazy, w porównaniu do wyłącznego leczenia awelumabem.Chorych na nieresekcyjnego miejscowo zaawansowanego lub rozsianego UC, bez progresji po 4-6 cyklach PBC w 1. linii, przydzielano losowo do awelumabu + SG lub do wyłącznego leczenia. Głównymi punktami końcowymi były: PFS i bezpieczeństwo, a OS – drugorzędowym. Mediana PFS wyniosła 11,17 miesiąca wśród leczonych z udziałem SG w porównaniu do 3,75 miesiąca wśród leczonych awelumabem. U chorych na aUC bez progresji po 1. linii PBC leczenie podtrzymujące awelumabem + SG wydłużyło PFS w porównaniu do wyłącznego leczenia awelumabem. Zdarzenia niepożądane związane z leczeniem występowały częściej w ramieniu skojarzonym i były zgodne ze znanym profilem bezpieczeństwa SG i awelumabu. Uzasadnione jest dalsze badanie awelumabu w skojarzeniu z koniugatami przeciwciał anty-Trop-2 u chorych na aUC.