Rak płuca

Charles Simone II, Megan Daly, Mary Redman, Ming-Hui Hsieh, Jhanelle Gray, Paul Hesketh, Chen Hu, Arta Monjazeb, Conor Steuer, Apar Kishor Ganti, Rojano Kashani, Jessica Bauman, Josephine Feliciano, James Moon, Jieling Miao, Kimberly Ku, Adedayo Onitilo, Karen Kelly, Jeffrey Bradley

New York Proton Center, Memorial Sloan Kettering Cancer Center, UC Davis Comprehensive Cancer Center, Fred Hutchinson Cancer Center, H. Lee Moffitt Cancer Center, Lahey Hospital, NRG Oncology, Emory University, University of Nebraska, Case Western Reserve University, Fox Chase Cancer Center, Johns Hopkins, Illinois CancerCare, Wisconsin NCORP, University of Pennsylvania

Stereotaktyczna radioterapia (SBRT) pozostaje standardem leczenia (SoC) chorych na nieoperacyjnego, wczesnego NSCLC. Pomimo wysokiej skuteczności miejscowej, ryzyko nawrotów regionalnych i odległych pozostaje istotne. W badaniu III fazy SWOG/NRG S1914 porównano SBRT w połączeniu z immunoterapią atezolizumabem do samej SBRT u chorych z wysokim ryzykiem nawrotu (guzy ≤7 cm T1-3N0M0 z cechami wysokiego ryzyka: ≥2 cm, G2/G3 lub niezróżnicowany histologicznie). Chorych przydzielono do samej SBRT (3-8 frakcji, BED ≥100 Gy) lub do SBRT wraz z 8 cyklami atezolizumabu (1200 mg co 3 tygodnie), rozpoczętymi od 3. cyklu. Pierwszorzędowym punktem końcowym było całkowite przeżycie (OS). W badaniu wzięło udział 403 chorych. Rekrutację zakończono po analizie pośredniej z powodu daremności kontynuacji – nie wykazano różnic w OS ani PFS między ramionami. Co więcej, u byłych palaczy i niepalących stwierdzono krótsze OS i PFS w grupie z atezolizumabem. Immunoterapia wiązała się z większym odsetkiem zdarzeń niepożądanych stopnia ≥3. To pierwsze badanie III fazy pokazujące, że dodanie immunoterapii do SBRT u chorych na wczesnego NSCLC nie poprawia wyników leczenia.

Patrick Forde, Jonathan Spicer, Mariano Provencio, Tetsuya Mitsudomi, Mark Awad, Changli Wang, Shun Lu, Enriqueta Felip, Stephen Broderick, Scott Swanson, Julie Brahmer, Keith Kerr, Tudor-Eliade Ciuleanu, Fumihiro Tanaka, Gene Saylors, Keneng Chen, Lily Wang, Quyen Duong, Nicolas Girard

Trinity St. James’s Cancer Institute, McGill University, Hospital Universitario Puerta de Hierro, Kindai University, Memorial Sloan Kettering Cancer Center, Tianjin Medical University, Shanghai Chest Hospital, Vall d’Hebron Institute of Oncology, Johns Hopkins Medicine, Brigham and Women’s Hospital, Aberdeen Royal Infirmary, Institutul Oncologic Cluj-Napoca, University of Occupational and Environmental Health Japan, Charleston Oncology, Peking University Cancer Hospital, Bristol Myers Squibb, Institut du Thorax Curie-Montsouris

Nivolumab w połączeniu z chemioterapią wykazał wcześniej poprawę EFS i pCR w badaniu III fazy CheckMate 816 i stał się standardem leczenia indukcyjnego wśród chorych na resekcyjnego niedrobnokomórkowego raka płuca (NSCLC). Przedstawiono końcową, zaplanowaną analizę całkowitego przeżycia (OS) po 5 latach obserwacji. Do badania włączano chorych z resekcyjnym NSCLC w stadium IB (≥ 4 cm) do IIIA (wg AJCC v7), z ECOG PS ≤1, bez mutacji EGFR/ALK. Losowo przydzielano ich do 3 cykli NIVO + chemioterapii co 3 tygodnie lub wyłącznej chemioterapii, po czym wykonywano zabieg operacyjny. Po medianie obserwacji wynoszącej 68 miesięcy, leczenie indukcyjne NIVO + chemioterapia znamiennie poprawiło OS w porównaniu do samej chemioterapii (P = 0,0479), a odsetki 5-letniego OS wyniosły odpowiednio 65% vs 55%. Chorzy, którzy osiągnęli całkowitą odpowiedź patologiczną (pCR) po leczeniu NIVO + chemioterapią, mieli 5-letnie OS na poziomie 95% w porównaniu do 56% u chorych bez pCR. Uzyskane dane potwierdzają, że krótkotrwałe leczenie indukcyjne z udziałem immunoterapii w tej grupie chorych skutkuje trwałą poprawą przeżycia i stanowi przełom w podejściu do leczenia resekcyjnego NSCLC bez zaburzeń molekularnych możliwych do leczenia celowanego.

Tina Cascone, Mark Awad, Jonathan Spicer, Jie He, Shun Lu, Fumihiro Tanaka, Robin Cornelissen, Lubos Petruzelka, Hiroyuki Ito, Ludmila Koch, Lin Wu, Sabine Bohnet, Cinthya Coronado Erdmann, Stephanie Meadows-Shropshire, Jaclyn Neely, Amy Hung, Padma Sathyanarayana, Sumeena Bhatia, Mariano Provencio

The University of Texas MD Anderson Cancer Center, Memorial Sloan Kettering Cancer Center, McGill University Health Centre, National Cancer Center China, Shanghai Lung Cancer Center, University of Occupational and Environmental Health Japan, Erasmus MC, Charles University Prague, Kanagawa Cancer Center, Hospital Israelita Albert Einstein, Hunan Cancer Hospital, University Medical Center Schleswig-Holstein, Bristol Myers Squibb, Hospital Universitario Puerta de Hierro

W badaniu III fazy CheckMate 77T wykazano istotną poprawę EFS oraz pCR dzięki zastosowaniu okołooperacyjnego leczenia z udziałem NIVO w porównaniu do placebo (PBO) u chorych z resekcyjnym niedrobnokomórkowym rakiem płuca (NSCLC). Chorzy w stopniu IIA-IIIB (N2 wg AJCC v8) byli losowo przydzielani do indukcyjnego NIVO + chemioterapii co 3 tygodnie (do 4 cykli), a następnie leczenia uzupełniającego NIVO co 4 tygodnie (do 13 cykli) lub do analogicznego schematu z użyciem PBO. Pierwszorzędowym punktem końcowym było EFS, drugorzędowymi – pCR, OS oraz bezpieczeństwo. W analizie przeprowadzonej po medianie obserwacji wynoszącej 41 miesięcy wykazano trwałe korzyści w zakresie EFS oraz korzystny trend OS dla NIVO vs PBO. Analizy eksploracyjne wykazały, że obecność klirensu ctDNA przed operacją wiązała się z lepszym EFS. Efekty NIVO były widoczne niezależnie od obecności mutacji KRAS, STK11 czy KEAP1. Nie odnotowano nowych sygnałów związanych z bezpieczeństwem.

Martin Reck, Davina Gale, Zhou Zhu, David Harpole, Janis Taube, Tetsuya Mitsudomi, Dinh Van Luong, Maximilian Hochmair, Kang-Yun Lee, Yoshitsugu Horio, Laszlo Urban, Hiroaki Akamatsu, Bivas Biswas, Lorenzo Antonuzzo, Zsuzsanna Szalai, Ross Stewart, Zhongwu Lai, Darren Hodgson, Tamer Fouad, John Heymach

Lung Clinic Grosshansdorf, AstraZeneca, Duke University Medical Center, Johns Hopkins Kimmel Cancer Center, Kindai University Faculty of Medicine, Vietnam National Lung Hospital, Klinik Floridsdorf, Taipei Medical University, Aichi Cancer Center Hospital, Mátraháza University, Wakayama Medical University, Tata Medical Center, Careggi University Hospital, University of Florence, Aladar Petz University Hospital, The University of Texas MD Anderson Cancer Center

W badaniu AEGEAN okołooperacyjne leczenie durwalumabem (D) w połączeniu z chemioterapią (CT) znacząco poprawiło przeżycie wolne od zdarzeń (EFS) oraz odsetek patologicznych całkowitych odpowiedzi (pCR) u chorych na resekcyjnego NSCLC (R-NSCLC). W analizie MRD pooperacyjnej (ok. 6,9 tygodnia po zabiegu) 10% chorych miało wynik dodatni, a 90% ujemny. Chorzy MRD-dodatni częściej mieli chorobę w III stopniu zaawansowania oraz wykrywalne ctDNA przed operacją. W ramieniu D żaden z MRD-dodatnich chorych nie uzyskał pCR ani głębokiej odpowiedzi patologicznej. Chorzy MRD-dodatni mieli znacznie niższy 12-miesięczny DFS (14,3%) w porównaniu do MRD-ujemnych (89,3%). Zidentyfikowano mutacje w genach KEAP1 i KMT2C związane z obecnością MRD w ramieniu D. Analizy sugerują, że MRD-dodatniość oraz określone mutacje mogą identyfikować podgrupę chorych wysokiego ryzyka o ograniczonej korzyści z leczenia durwalumabem w schemacie AEGEAN.

Jair Bar, Giuseppe Maiocco, Kaushal Parikh, Talia Shentzer Kutiel, Walid Shalata, Sivan Shamai, Mor Moskovitz, Chul Kim, Muskan Agarwal, Alfredo Addeo, Arianna Marinello, Damien Urban, Stanislav Bahlai, Dina Laznik, Idan Tsadok, Hadas Gantz Sorotsky

Sheba Medical Center & Jusidman Cancer Center; Mayo Clinic; Rambam Health Care Campus; Soroka Medical Center; Tel Aviv Sourasky Medical Center; Davidoff Cancer Center; Georgetown University; MedStar Georgetown Hospital; University Hospital Geneva; Gustave Roussy; Hadassah Medical Center

Retrospektywna analiza 330 pacjentów z Indukcyjną NACT‑I (styczeń 2022–wrzesień 2024) wykazała, że 43 (13%) nie przeszło resektomii. Przyczyny: progresja (35%), pierwotna nieoperacyjność (21%), toksyczność (12%), odmowa zabiegu (7%). Większość pacjentów była dobrze oceniona pod względem zaawansowania TNM i charakteryzowała się T3/T4. Wynik potwierdza spójność klinicznego zastosowania NACT‑I z danymi z badań klinicznych.

Jay Lee, Daniel Simmons, Tiernan Mulrooney, Jeremy Snider, Lana Kovacevic, Karen Schwed, Aditya Juloori

UCLA Division of Thoracic Surgery; AstraZeneca Gaithersburg; Flatiron Health; University of Chicago

Retrospektywny przegląd pacjentów z NSCLC stadium II/III leczonych nivo + CT (styczeń 2022–październik 2023) objął 484 chorych – 65,5% przeszło resekcję, co w podgrupie ECOG 0‑1 i IB‑IIIA wyniosło 71,3%. Główne powody rezygnacji z operacji to stan kliniczny (9,2%), nieoperacyjność guza (6,2%) i progresja (5,8%). Spośród 167 nieoperowanych, 78% otrzymało dalsze leczenie, najczęściej radioterapię, co pokazuje duże potencjalne możliwości leczenia.

Henrik Horndalsveen, Vilde Haakensen, Tesfaye Madebo, Bjorn Gronberg, Tarje Halvorsen, Jussi Koivunen, Kersti Oselin, Saulius Cicenas, Nina Helbekkmo, Marianne Aanerud, Jarkko Ahvonen, Maria Silvoniemi, Maria Bjaanæs, Britina Danielsen, Mari Børve, Tonje Sofie Dalen, Åsa Kristina Öjlert, Aslaug Helland

Oslo University Hospital; Stavanger University Hospital; NTNU Trondheim; St. Olavs Hospital; Oulu University Hospital; North Estonia Medical Centre; Vilnius University Hospital; University Hospital of North Norway; Haukeland University Hospital; Tampere University Hospital; Turku University Hospital; University of Oslo

W badaniu II fazy DART 86 pacjentów z nieoperacyjnym NSCLC III stadium otrzymało CRT z durwalumabem i zostało monitorowanych pod kątem ctDNA‑MRD (MEDICOVER). Wstępnie wykrywalne ctDNA przed CRT u 91,8%; wykrywanie ctDNA w ciągu 4 miesięcy od CRT wiązało się z krótszym PFS (p=0,013–0,004) i wyższą śmiertelnością w ciągu 24 miesięcy (p=0,017). CtDNA‑MRD to obiecujący biomarker prognostyczny w tej populacji.

Ming Chen, Yongling Ji, Long Chen, Qingsong Pang, Ou Jiang, Hong Ge, Yufeng Cheng, Rongrong Zhou, Xiangjiao Meng, Xuhong Min, Hui Wang, Haihua Yang, Yue Xie, Anping Zheng, Jie Li, Bing Xia, Desheng Hu, Xi Zhang, Yong Chen, Wenhui Li

Sun Yat-sen University Cancer Center; Zhejiang Cancer Hospital; Guangxi Medical University; Tianjin Medical University; Zhengzhou University; Shandong University; Central South University; Anhui Chest Hospital; Taizhou Hospital; Chongqing Cancer Hospital; Shanxi Cancer Hospital; Hubei Cancer Hospital; Yunnan Provincial Cancer Hospital

W badaniu III fazy R‑ALPS oceniano skuteczność benmelstobartu (przeciwciało anty‑PD‑L1) z lub bez anlotynibu jako leczenia podtrzymującego u 553 chorych na miejscowo zaawansowanego, nieresekcyjnego NSCLC w stadium III, bez progresji po ukończonej chemioradioterapii (60 Gy ±10%). Chorzy zostali losowo przydzieleni do 3 ramion: (1) benmelstobart + anlotynib, (2) benmelstobart w monoterapii, (3) placebo. Pierwszorzędowym punktem końcowym był PFS. Zarówno benmelstobart solo, jak i w skojarzeniu z anlotynibem, znamiennie wydłużały PFS w porównaniu do placebo. Profil bezpieczeństwa uznano za akceptowalny.

Jamie Chaft, Walter Weder, Jianxing He, Keneng Chen, Maximilian Hochmair, Jin-Yuan Shih, Sung Yong Lee, Kang-Yun Lee, Nguyen Nhung, Somcharoen Saeteng, Carlos Andrade Teixeira, Carles Escriu, Alex Martinez-Marti, Collin Blakely, Yasushi Yatabe, Sanja Dacic, Xiangning Huang, Yuri Rukazenkov, Anupriya Dayal, Masahiro Tsuboi

Memorial Sloan Kettering Cancer Center; Weill Cornell Medical College; University of Zurich; Guangzhou Medical University; Peking University Cancer Hospital; Klinik Floridsdorf; National Taiwan University Hospital; Korea University Guro Hospital; Shuang-Ho Hospital; Vietnam National Lung Hospital; Chiang Mai University; Hospital Alemão Oswaldo Cruz; University of Liverpool; Vall d’Hebron Institute of Oncology; University of California San Francisco; National Cancer Center Tokyo; Yale School of Medicine; AstraZeneca

W badaniu III fazy NeoADAURA oceniano skuteczność leczenia indukcyjnego z użyciem osimertynibu (EGFR-TKI) z lub bez chemioterapii (CT) vs wyłączna CT u chorych na resekcyjnego EGFRm NSCLC (Ex19del/L858R) w stopniu II-IIIB (AJCC 8th ed). Chorzy otrzymywali: (1) osimertynib + CT, (2) wyłączny osimertynib lub (3) placebo + CT. Po operacji wszyscy otrzymywali uzupełniający osimertynib. Pierwszorzędowym punktem końcowym była główna odpowiedź patologiczna (MPR). MPR wyniosła: 26% (osi+CT), 25% (osi mono), 2% (CT+PBO). Wyniki potwierdziły skuteczność indukcyjnego osimertynibu ± CT vs CT. Dane EFS były niedojrzałe, ale korzystne dla osi. Nie odnotowano nowych obaw dotyczących bezpieczeństwa.

Alessandro Leonetti, Luca Boni, Letizia Gnetti, Diego Cortinovis, Giulia Pasello, Francesca Mazzoni, Alessandra Bearz, Francesco Gelsomino, Francesco Passiglia, Sara Pilotto, Giulio Metro, Angelo Delmonte, Fabiana Letizia Cecere, Federica Bertolini, Luca Toschi, Hector Soto Parra, Serena Ricciardi, Emilio Bria, Michele Tognetto, Marcello Tiseo

University Hospital of Parma; IRCCS San Martino Genoa; Fondazione IRCCS San Gerardo; University of Padova; Careggi University Hospital; CRO-IRCCS Aviano; IRCCS Bologna; University of Turin; University of Verona; University of Perugia; IRST Meldola; Regina Elena National Cancer Institute; Modena University Hospital; IRCCS Humanitas; Policlinico Vittorio Emanuele; San Camillo-Forlanini Hospital; Università Cattolica del Sacro Cuore; GOIRC

Badanie II fazy ALNEO oceniało skuteczność i bezpieczeństwo alektynibu jako leczenia indukcyjnego u chorych na potencjalnie resekcyjnego ALK-dodatniego NSCLC w stadium III. Chorzy otrzymywali alektynib przez 8 tygodni przed operacją i do 96 tygodni pooperacyjnie. Pierwszorzędowym punktem końcowym była główna odpowiedź patologiczna (MPR). Spośród 33 włączonych pacjentów MPR osiągnięto u 46%, a pCR – u 12%. Faza indukcyjna została ukończona przez wszystkich, a operację wykonano u 85%. Mediany EFS i OS nie zostały osiągnięte. Wyniki potwierdzają, że alektynib jest skuteczną i dobrze tolerowaną opcją okołooperacyjną w tej grupie chorych.

Benjamin Levy, Luis Paz-Ares, Chien-Chung Lin, Scott Herbert, Tsung-Ying Yang, Anthony Tolcher, Yanyan Lou, Yoshitaka Zenke, Diego Cortinovis, Enriqueta Felip, Manuel Domine Sr., Konstantinos Leventakos, Emiliano Calvo, Atsushi Horiike, Edward Pan, Keisuke Matsubara, Xiaoyu Jia, Rachel Chiaverelli, Michael Chisamore, Yasushi Goto

Sidney Kimmel Comprehensive Cancer Center, Johns Hopkins Medicine, Baltimore, MD, Hospital Universitario 12 de Octubre, CNIO-H12O Lung Cancer Unit, Universidad Complutense & CiberOnc, Madrid, Spain, Department of Internal Medicine, National Cheng Kung University Hospital and Tainan Hospital, Ministry of Health & Welfare, Tainan City, Taiwan, Quantum, Santa Fe, NM, Taichung Veterans General Hospital, Chest Medicine, Taichung, Taiwan, NEXT Oncology, San Antonio, TX, Mayo Clinic, Jacksonville, FL, Department of Thoracic Oncology, National Cancer Center Hospital East, Kashiwa, Japan, Fondazione IRCCS San Gerardo dei Tintori, Monza, Italy, Vall d’Hebron Barcelona Hospital Campus, Vall d’Hebron Institute of Oncology, Universitat Autonoma de Barcelona, Barcelona, Spain, Department of Oncology, Hospital Universitario Fundación Jiménez Díaz (IIS-FJD), Madrid, Spain, Mayo Clinic, Rochester, MN, START Madrid-CIOCC, Centro Integral Oncológico Clara Campal, Madrid, Spain, Division of Medical Oncology, Department of Medicine, Showa University School of Medicine, Tokyo, Japan, Daiichi Sankyo, Inc., Basking Ridge, NJ, Daiichi Sankyo Co., Ltd., Tokyo, Japan, Merck & Co., Inc., Rahway, NJ, National Cancer Center Hospital, Tokyo, Japan

W badaniu TROPION-Lung02 oceniano koniugat przeciwciało-lek (ADC) ukierunkowany na TROP2, Dato-DXd, w połączeniu z pembro +/- Pt-CT u chorych na aNSCLC w 1. linii. Chorym w 6 grupach podawano Dato-DXd (4 lub 6 mg/kg) w połączeniu z pembro 200 mg samodzielnie lub z pembro i Pt-CT (cisplatyna 75 mg/m2 lub karboplatyna AUC 5) Q3W. Głównymi celami były bezpieczeństwo i tolerancja; skuteczność była celem drugorzędnym. Do badania włączono 96 chorych. Najczęstszymi zdarzeniami niepożądanymi (AE) były: zapalenie jamy i nudności, głównie 1.-2. stopnia. Poważne zdarzenia niepożądane związane z leczeniem wystąpiły u 17 chorych, nie zaobserwowano zgonów związanych z badanym lekiem. W największym do tej pory badaniu oceniającym ADC w połączeniu z lekiem anty-PD-(L)1 w 1. linii, połączenie Dato-DXd z pembro zarówno z, jak i bez Pt-CT, wykazywało trwałą aktywność przeciwnowotworową u chorych na aNSCLC. Tolerancja leczenia była zgodna z profilami poszczególnych leków.

Baohui Han, Kai Li, Runxiang Yang, Yongzhong Luo, Wei Zuo, Chao Xie, Qingshan Li, Xingxiang Xu, Qiang Liu, Yan Yu, Qiming Wang, Tienan Yi, Yongxing Chen, Hongmei Sun, Xuhong Min, Huaqiu Shi, Hualin Chen, Jianhua Shi, Jinsheng Shi, Junzhen Gao

Shanghai Chest Hospital, Shanghai, China, Tianjin Medical University Cancer Institute & Hospital, Tianjin, China, Internal Medicine Department 2, Yunnan Cancer Hospital (The Third Affiliated Hospital of Kunming Medical University), Kunming, China, Hunan Cancer Hospital & The Affiliated Cancer Hospital of Xiangya School of Medicine, Central South University, Changsha, China, The First Affiliated Hospital of Nanchang University, Nanchang, China, Cancer Hospital of Shandong First Medical University, Jinan, China, Chengde Medical College Affiliated Hospital, Chengde, China, Northern Jiangsu People’s Hospital Affiliated to Yangzhou University, Yangzhou, China, Department of Oncology, China Shenyang The Tenth People’s Hospital, China Shenyang Chest Hospital, Shenyang, China, Respiratory Medicine Ward 3, Harbin Medical University Cancer Hospital, Harbin, China, The Affiliated Cancer Hospital of Zhengzhou University & Henan Cancer Hospital, Zhengzhou, Henan, China, Xiangyang Central Hospital, Xiangyang, China, Hainan Provincial People’s Hospital, Haikou, China, Jiamusi Cancer and Tuberculosis Hospital, Jiamusi, China, Anhui Chest Hospital, Hefei, China, First Affiliated Hospital of Gannan Medical University, Ganzhou, China, Affiliated Hospital of Guangdong Medical University, Zhanjiang, China, Linyi Cancer Hospital, Linyi, China, Cangzhou People’s Hospital, Cangzhou, China, Affiliated Hospital of Inner Mongolia Medical University, Huhehaote, China

Leczenie wyłącznie anty-PD-(L)1 było standardowym postępowaniem w 1. linii PD-L1-dodatniego NSCLC, ale korzyści kliniczne pozostawały niezadowalające. Benmelstobart (TQB2450) jest humanizowanym przeciwciałem monoklonalnym przeciwko PD-L1, a anlotynib to inhibitor wielokinazowy zatwierdzony w leczeniu 3. linii NSCLC w Chinach. W randomizowanym, pojedynczo ślepym, wieloośrodkowym badaniu fazy III porównano skuteczność benmelstobartu w połączeniu z anlotynibem (benmel + anlo) z pembrolizumabem i placebo (pem + placebo) w terapii 1. linii PD-L1-dodatniego aNSCLC. Włączono 531 wcześniej nieleczonych systemowo pacjentów z ekspresją PD-L1 TPS ≥1%. Anlotynib lub placebo podawano doustnie w dawce 12/0 mg QD w dniach 1-14 każdego 21-dniowego cyklu, a benmelstobart lub pembrolizumab dożylnie w dawce 1200 mg lub 200 mg 1. dnia cyklu. Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie wolne od progresji (PFS). Mediana PFS wyniosła 11,0 miesięcy w ramieniu benmel + anlo i 7,1 miesiąca w ramieniu pem + placebo (P = 0,007). Tolerancja leczenia była korzystna z niższą częstością przerwania terapii z powodu zdarzeń niepożądanych. Wyniki wspierają benmelstobart z anlotynibem jako nową opcję leczenia 1. linii PD-L1-dodatniego aNSCLC.

Yuankai Shi, Longhua Sun, Runxiang Yang, Dingzhi Huang, Yongzhong Luo, Haichuan SU, Qiang Liu, Peng Zhang, XingYa Li, Xiangjiao Meng, Yu Yao, Lingfeng Min, Yan Wang, Lei Yang, Conghua Xie, Junquan Yang, Jianhua Shi, Zhi Xu, Hongbo Wu, Honghai Wang

National Cancer Center/National Clinical Research Center for Cancer/Cancer Hospital, Chinese Academy of Medical Sciences & Peking Union Medical College, Beijing Key Laboratory of Clinical Study on Anticancer Molecular Targeted Drugs, Beijing, China, Department of Respiratory Medicine, First Affiliated Hospital of Nanchang University, Nanchang, China, Internal Medicine Department 2, Yunnan Cancer Hospital (The Third Affiliated Hospital of Kunming Medical University), Kunming, China, Department of Pulmonary Medical Oncology, Tianjin Medical University Cancer Institute and Hospital, Tianjin, China, Hunan Cancer Hospital & The Affiliated Cancer Hospital of Xiangya School of Medicine, Central South University, Changsha, China, Department of Oncology, The Second Affiliated Hospital of PLA Air Force Military Medical University, Xi’an, China, Department of Oncology, China Shenyang The Tenth People’s Hospital, China Shenyang Chest Hospital, Shenyang, China, Department of Thoracic Surgery, Shanghai Pulmonary Hospital, Shanghai, China, Department of Oncology, The First Affiliated Hospital of Zhengzhou University, Zhengzhou, China, Department of Radiation Oncology, Shandong Provincial Tumour Hospital, Jinan, China, Department of Oncology, The First Affiliated Hospital of Xi’an Jiao Tong University, Xi’an, China, Department of Respiratory Medicine and Critical Care Medicine, Northern Jiangsu People’s Hospital Affiliated to Yangzhou University, Yangzhou, China, Respiratory Ward Two, Affiliated Cancer Hospital of Harbin Medical University, Harbin, China, Department of Respiratory Oncology, Gansu Provincial Cancer Hospital, Lanzhou, China, Department of Radiation and Chemotherapy for Lung Oncology, Zhongnan Hospital of Wuhan University, Wuhan, China, Department of Chemistry, Tangshan People’s Hospital, Tangshan, China, Second Internal Medicine, Linyi Cancer Hospital, Linyi, Shandong, China, Department of Respiratory Medicine, The Second Affiliated Hospital of China PLA Army Medical University, Chongqing, China, Department of Oncology, Henan Cancer Hospital, Zhengzhou, China, Department of Oncology, Anyang Tumor Hospital, Anyang, China

Inhibitory PD-1/PD-L1 w połączeniu z chemioterapią zawierającą pochodną platyny są standardowym leczeniem 1. linii miejscowo zaawansowanego lub rozsianego sq-NSCLC. Poprawa korzyści klinicznych u chorych otrzymujących leki antyangiogenne i inhibitory punktów kontrolnych pozostaje nieuchwytna, co podkreśla potrzebę nowych strategii. W badaniu III fazy TQB2450-III-12 porównano benmelstobart (1200 mg, Q3W) z chemioterapią (paklitaksel + karboplatyna) przez 4 cykle, a następnie anlotynib (10 mg p.o., D1-14, Q3W), z tyslelizumabem (200 mg, Q3W) i chemioterapią, a następnie tyslelizumabem. Włączono 565 chorych. Benmelstobart w połączeniu z chemioterapią, a następnie anlotynibem znamiennie wydłużył PFS (P=0,0038), przy możliwym do opanowania profilu bezpieczeństwa. Może to stanowić nową opcję w leczeniu 1. linii sq-NSCLC.

Konstantin Dragnev, Mary Redman, Karen Reckamp, Maya Khalil, Brian Henick, James Moon, Pasarlai Ahmadzai, Michael LeBlanc, Daniel Carrizosa, Paul Hesketh, Ellen Sigal, Jeff Allen, Andreas Saltos, Bryan Faller, Roy Herbst, Charles Blanke, Jhanelle Gray

Dartmouth Cancer Center, Lebanon, NH; Fred Hutchinson Cancer Center, Seattle, WA; Cedars Sinai Medical Center, Los Angeles, CA; University of Alabama at Birmingham, Birmingham, AL; Columbia University Herbert Irving Medical Center, New York, NY; SWOG Statistics and Data Management Center, Fred Hutchinson Cancer Center, Seattle, WA; Levine Cancer Institute, Charlotte, NC; Lahey Hospital and Medical Center, Burlington, MA; Friends of Cancer Research, Washington, DC; Moffitt Cancer Center, Tampa, FL; Missouri Baptist Medical Center, Saint Loius, MO; Yale Cancer Center, Yale School of Medicine, New Haven, CT; Oregon Health & Science University, Portland, OR; H. Lee Moffitt Cancer Center and Research Institute, Tampa, FL

Po leczeniu inhibitorami punktów kontrolnych (ICI) u chorych na zaawansowanego NSCLC dostępnych jest niewiele opcji. Badanie II fazy Lung-MAP S1800A wykazało wydłużenie OS oraz lepszy profil toksyczności ramucirumabu z pembrolizumabem (RP) w porównaniu do standardu opieki (SoC). W badaniu III fazy S2302 Pragmatica-Lung losowo przydzielono 838 chorych z NSCLC, którzy wcześniej stosowali ICI przez ≥84 dni, do RP lub SoC. Badanie miało pragmatyczny charakter – ograniczono badania laboratoryjne i obrazowe, zredukowano ilość gromadzonych danych i punktów czasowych. Wyniki nie wykazały wydłużenia OS dla RP względem SoC, ale RP nie było gorsze i mogło być korzystne u wybranych chorych z płaskonabłonkowym NSCLC, stanowiąc potencjalną alternatywę dla chemioterapii.

Helena Yu, Danny Nguyen, Gerrina Ruiter, Victor Lee, Ross Soo, Se Hyun Kim, Daniel Tan, Se-Hoon Lee, Haruko Daga, Vamsidhar Velcheti, James ChihHsin Yang, Antonio Passaro, Gonzalo Fernandez Hinojal, Alexander Spira, Oscar Juan-Vidal, Sang-We Kim, Shengting Li, Zhiying Cindy Xu, Jeffrey Jones, Zofia Piotrowska

Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY; City of Hope-Long Beach Elm, Long Beach, CA; Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Netherlands; The University of Hong Kong, Hong Kong; National University Hospital Singapore; Seoul National University Bundang Hospital, South Korea; National Cancer Centre Singapore, Duke-NUS Medical School, Singapore; Samsung Medical Center, Sungkyunkwan University School of Medicine, Seoul, South Korea; Osaka City General Hospital, Osaka, Japan; Laura and Isaac Perlmutter Cancer Center, New York, NY; National Taiwan University Hospital, Taipei, Taiwan; European Institute of Oncology, Milan, Italy; Clinica Universidad de Navarra, Madrid, Spain; NEXT Oncology Virginia, Fairfax, VA; Hospital Universitario y Politécnico La Fe, Valencia, Spain; Asan Medical Center, University of Ulsan College of Medicine, Seoul, South Korea; Cullinan Therapeutics Inc, Cambridge, MA; Massachusetts General Hospital, Boston, MA

Pomimo zatwierdzenia amiwantamabu w leczeniu NSCLC z mutacją EGFR ex20ins, potrzebne jest skuteczne i dobrze tolerowane doustne leczenie celowane. Zipalertinib, nowy inhibitor kinazy tyrozynowej EGFR, w badaniu fazy IIb REZILIENT1 wykazał ORR 35,2% oraz medianę PFS 9,5 miesiąca u chorych po wcześniejszej chemioterapii platynowej, z lub bez amiwantamabu. Profil bezpieczeństwa był korzystny, a większość zdarzeń niepożądanych miała stopień 1 lub 2. Wyniki potwierdzają potencjał zipalertinibu jako opcji leczenia w tej populacji.

Shun Lu, Jie Wang, Nong Yang, Dongqing Lv, Lijuan Chen, Lin Wu, XingYa Li, Longhua Sun, Yongfeng Yu, Bo Jin, Lin Yang, Yubiao Guo, Haipeng Xu, Tienan Yi, Aiping Zeng, Xiaorong Dong, Jianhua Chen, Ziping Wang, Tony Mok, Weiguo Su

Shanghai Chest Hospital, School of Medicine, Shanghai, China; National Cancer Center/National Clinical Research Center for Cancer/Cancer Hospital, Beijing, China; Hunan Cancer Hospital/The Affiliated Cancer Hospital of Xiangya School of Medicine, Central South University, Hunan, China; Taizhou Hospital of Zhejiang Province affiliated to Wenzhou Medical University, Taizhou, China; Affiliated Cancer Hospital of Zhengzhou University & Henan Cancer Hospital, Zhengzhou, China; The First Affiliated Hospital of Zhengzhou University, Zhengzhou, China; Department of Respiratory Medicine, First Affiliated Hospital of Nanchang University, Nanchang, China; Department of Medical Oncology, Shanghai Chest Hospital, Shanghai Jiao Tong University School of Medicine, Shanghai, China; Department of Medical Oncology, The First Hospital of China Medical University, Shenyang, China; Department of Thoracic Surgery, Shenzhen People’s Hospital (The Second Clinical Medical College, Jinan University; The First Affiliated Hospital, Southern University of Science and Technology), Shenzhen, China; Department of Pulmonary and Critical Care Medicine, The First Affiliated Hospital, Sun Yat-Sen University, Guangzhou, China; Clinical Oncology School of Fujian Medical University, Fujian Cancer Hospital, Fuzhou, China; Xiangyang Central Hospital, Xiangyang, China; The Cancer Hospital Affiliated to Guangxi Medical University, Nanning, China; Cancer Center, Union Hospital, Tongji Medical College, Huazhong University of Science and Technology, Wuhan, China; Thoracic Medicine Department 1, Hunan Cancer Hospital/The Affiliated Cancer Hospital of Xiangya School of Medicine, Central South University, Changsha, China; Key Laboratory of Carcinogenesis and Translational Research (Ministry of Education / Beijing), Department of Thoracic Medical Oncology, Peking University Cancer Hospital & Institute, Beijing, China; Department of Clinical Oncology, Faculty of Medicine, The Chinese University of Hong Kong, Hong Kong, China; HUTCHMED Limited, Shanghai, China

Savolitinib, wysoce wybiórczy inhibitor kinazy MET, w połączeniu z osimertinibem, może przezwyciężyć oporność nabytą na EGFR-TKI u chorych z zaawansowanym NSCLC z mutacją EGFR i amplifikacją MET po progresji na terapię EGFR-TKI. W otwartym badaniu fazy III SACHI chorych losowo przydzielono do leczenia savolitinibem + osimertinibem lub chemioterapią. Połączenie savolitinibu i osimertinibu znamiennie wydłużyło czas przeżycia wolny od progresji (PFS) w porównaniu do chemioterapii (p < 0,0001) i wykazało korzystny profil bezpieczeństwa. Wyniki wskazują, że to połączenie jest obiecującą opcją leczenia u tej grupy pacjentów.

Tony Mok, Helena Yu, Sun Min Lim, Isamu Okamoto, Maurice Perol, Silvia Novello, Christophe Dooms, Jong-Mu Sun, Steven Kao, Pasi Jänne, Martin Reck, Conor Steuer, Makoto Nishio, Yi-Long Wu, Xiaofang Li, Ronan Fougeray, Ragini Kudchadkar, Jianyu Wu, Stephen Esker, Antonio Passaro

State Key Laboratory of Translational Oncology, Chinese University of Hong Kong, Hong Kong, China; Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY; Yonsei University College of Medicine, Seoul, South Korea; Kyushu University, Fukuoka, Japan; Centre Léon Bérard, Lyon, France; San Luigi Hospital in Orbassano, University of Turin, Turin, Italy; University Hospitals KU Leuven, Leuven, Belgium; Samsung Medical Center, Sungkyunkwan University, Seoul, South Korea; Chris O’Brien Lifehouse, Camperdown, NSW, Australia; Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA; German Center for Lung Research, LungenClinic, Grosshansdorf, Germany; Winship Cancer Institute of Emory University, Atlanta, GA; The Cancer Institute Hospital of Japanese Foundation for Cancer Research, Tokyo, Japan; Guangdong Lung Cancer Institute, Guangdong Provincial People’s Hospital, Southern Medical University, Guangzhou, China; Daiichi Sankyo, Inc., Basking Ridge, NJ; Merck & Co Inc, Kenilworth, NJ; European Institute of Oncology, Milan, Italy

U chorych na zaawansowanego NSCLC z mutacją EGFR po progresji na terapię EGFR TKI trzeciej generacji dostępne opcje leczenia mają ograniczoną skuteczność. Patritumab deruxtecan (HER3-DXd), koniugat przeciwciało-lek skierowany przeciw HER3, wykazał obiecującą aktywność w badaniu fazy II. W badaniu HERTHENA-Lung02 pacjentów z EGFRm NSCLC losowo przydzielono do leczenia HER3-DXd lub chemioterapią zawierającą pochodne platyny. Mediana PFS wyniosła 5,8 miesiąca w grupie HER3-DXd i 5,4 miesiąca w grupie chemioterapii, co wskazuje na znamienne wydłużenie PFS (p=0,011) w grupie HER3-DXd. Profil bezpieczeństwa był możliwy do opanowania, a najczęstszymi zdarzeniami niepożądanymi były hematologiczne i żołądkowo-jelitowe.

Li Zhang, Wenfeng Fang, XingYa Li, Qiming Wang, Xiangjiao Meng, Wei Zheng, Longhua Sun, Wenxiu Yao, Wu Zhuang, Yun Fan, Minglei Zhuo, Yongzhong Luo, Zhiye Zhang, Xia Song, Runxiang Yang, Jiacheng Yang, Yina Diao, Junyou Ge

Sun Yat-sen University Cancer Center, Guangzhou, China; The First Affiliated Hospital of Zhengzhou University, Zhengzhou, China; Henan Cancer Hospital, Zhengzhou, China; Department of Radiation Oncology, Shandong Cancer Hospital and Institute, Shandong First Medical University and Shandong Academy of Medical Sciences, Jinan, China; Shengjing Hospital of China Medical University, Shenyang, Liaoning, China; The First Affiliated Hospital of Nanchang University, Nanchang, China; Sichuan Cancer Hospital, Chengdu, China; Fujian Cancer Hospital, Fuzhou, China; Zhejiang Cancer Hospital, Hangzhou, China; Beijing Cancer Hospital, Beijing, China; Hunan Cancer Hospital, Changsha, China; The First Affiliated Hospital of Henan University of Science and Technology, Luoyang, China; Shanxi Cancer Hospital, Taiyuan, China; Yunnan Cancer Hospital, Kunming, China; Sichuan Kelun-Biotech Biopharmaceutical Co., Ltd., Chengdu, China; Sichuan Kelun-Biotech Biopharmaceutical Co., Ltd./National Engineering Research Center of Targeted Biologics, Chengdu, China

Sacituzumab tirumotecan (sac-TMT, MK-2870/SKB264), nowy koniugat przeciwciało-lek TROP2 z inhibitorem topoizomerazy I, wykazał obiecującą aktywność przeciwnowotworową w badaniu fazy I u chorych na EGFRm NSCLC. W wieloośrodkowym, randomizowanym badaniu OptiTROP-Lung03 porównano sac-TMT w dawce 5 mg/kg co 2 tygodnie z docetakselem 75 mg/m² u chorych z progresją po terapii EGFR TKI i chemioterapii zawierającej pochodne platyny. W badaniu wzięło udział 137 pacjentów. Sac-TMT wykazał znamiennie wyższy wskaźnik odpowiedzi obiektywnej (ORR: 45,1% vs 15,6%, p=0,0004), dłuższy medianowy czas przeżycia wolny od progresji (PFS: 6,9 vs 2,8 miesiąca, p<0,0001) oraz wydłużone całkowite przeżycie (OS: nieosiągnięte w obu grupach, p=0,007). W grupie leczonej docetakselem 36,4% pacjentów po progresji przeszło na leczenie sac-TMT. Mediana OS skorygowana modelem RPSFT wyniosła 9,3 miesiąca dla docetakselu i nie została osiągnięta dla sac-TMT. Profil bezpieczeństwa sac-TMT był możliwy do opanowania. Wyniki wskazują, że sac-TMT może stać się nowym standardem leczenia u pacjentów z zaawansowanym EGFRm NSCLC po wcześniejszym leczeniu.

Willemijn Theelen, Marina Garassino, Alexander Spira, Janessa Laskin, Filippo de Marinis, Firas Badin, Lisenka Boom, Carlos Aguado De La Rosa, Izabela Chmielewska, Enriqueta Felip, Gyula Ostoros, Lauren Jimenez-Kurlander, Cassie Lane, Archie Sachdeva, Laura Eccles, Shun Lu, Pasi Jänne

The Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Netherlands; The University of Chicago, Chicago, IL; Virginia Cancer Specialists, Fairfax, VA; US Oncology Research, The Woodlands, TX; NEXT Oncology, Fairfax, VA; BC Cancer Vancouver Centre, Vancouver, BC, Canada; Istituto Europeo di Oncologia, IRCCS, Milan, Italy; Baptist Health Medical Group, Lexington, KY; Ziekenhuis St Jansdal, Harderwijk, Netherlands; Hospital Clinico Universitario San Carlos, Madrid, Spain; Medical University of Lublin, Lublin, Poland; Vall d’Hebron Institute of Oncology, Vall d’Hebron Barcelona Hospital Campus, Universitat Autònoma de Barcelona, Barcelona, Spain; National Korányi Institute of Pulmonology, Budapest, Hungary; Bristol Myers Squibb, Princeton, NJ; Shanghai Chest Hospital, Shanghai Jiao Tong University School of Medicine, Shanghai, China; Department of Medical Oncology, Lowe Center for Thoracic Oncology, Dana-Farber Cancer Institute, Boston, MA

W badaniu fazy 2 KRYSTAL-7 oceniano skuteczność inhibitora KRASG12C adagrasibu (ADA) w skojarzeniu z pembrolizumabem (PEMBRO) u chorych na zaawansowanego/rozsianego NSCLC z mutacją KRASG12C, w tym z dowolnym poziomem ekspresji PD-L1. Pacjenci otrzymywali ADA (400 mg doustnie dwa razy dziennie) i PEMBRO (200 mg dożylnie co 3 tygodnie) w pierwszej linii leczenia. W badaniu wzięło udział 149 pacjentów. Odsetek odpowiedzi (ORR) wyniósł 44,3%, mediana czasu trwania odpowiedzi (DOR) – 26,3 miesiąca, mediana przeżycia wolnego od progresji (PFS) – 11,0 miesiąca, a mediana całkowitego przeżycia (OS) – 18,3 miesiąca. Profil bezpieczeństwa leczenia był możliwy do opanowania. Wyniki wskazują na istotny potencjał ADA w skojarzeniu z PEMBRO w leczeniu pierwszej linii u chorych na NSCLC z mutacją KRASG12C, niezależnie od poziomu ekspresji PD-L1. Trwa rekrutacja do badania fazy 3 KRYSTAL-7 porównującego tę terapię z leczeniem wyłącznie PEMBRO w grupie pacjentów z PD-L1 ≥50%.

Herbert Loong, Lin Li, Lin Wu, Tae Min Kim, Arsela Prelaj, Xiaorong Dong, Hye Ryun Kim, Tsung-Ying Yang, Gennaro Daniele, Shun Lu, Yong Fang, Yuki Shinno, Liyun Miao, Nicolas Girard, Jun Zhao, Gerrina Ruiter, Virginie Aris, Rui Li, Paolo Grassi, Xiuning Le

The Chinese University of Hong Kong, Hong Kong SAR, China; Department of Medical Oncology, Beijing Hospital, National Center of Gerontology, Institute of Geriatric Medicine, Chinese Academy of Medical Sciences, Beijing, China; Department of Thoracic Medical Oncology, Hunan Cancer Hospital, The Affiliated Cancer Hospital of Xiangya School of Medicine, Central South University, Changsha, China; Department of Internal Medicine, Seoul National University Hospital, Seoul, South Korea; Fondazione IRCCS Istituto Nazionale dei Tumori di Milano, Milan, Italy; Union Hospital of Tongji Medical College, Huazhong University of Science and Technology, Wuhan, China; Yonsei Cancer Center, Seoul, South Korea; Taichung Veterans General Hospital, Chest Medicine, Taichung, Taiwan; Phase 1 Unit, Fondazione Policlinico Universitario Agostino Gemelli, IRCCS, Rome, Italy; Shanghai Chest Hospital, School of Medicine, Shanghai Jiaotong University, Shanghai, China; Sir Run Run Shaw Hospital, Zhejiang University School of Medicine, Hangzhou, China; National Cancer Center Hospital, Chuo-Ku, Tokyo, Japan; Nanjing Drum Tower Hospital, The Affiliated Hospital of Nanjing University Medical School, Nanjing, China; Institut Curie, Paris, France; Key Laboratory of Carcinogenesis and Translational Research (Ministry of Education/Beijing), Department I of Thoracic Oncology, Peking University Cancer Hospital & Institute, Beijing, China; Netherlands Cancer Institute, Amsterdam, Netherlands; Bayer HealthCare Pharmaceuticals, Inc., Whippany, NJ; Bayer S.p.A., Milan, Italy; The University of Texas MD Anderson Cancer Center, Houston, TX

BAY 2927088 to silny, odwracalny inhibitor kinazy tyrozynowej HER2, który w badaniu fazy I/II SOHO-01 wykazał bezpieczeństwo stosowania i aktywność przeciwnowotworową u chorych na zaawansowanego NSCLC z mutacjami aktywującymi HER2. Pacjenci otrzymywali BAY 2927088 doustnie w dawce 20 mg dwa razy dziennie. Do rozszerzonej grupy D włączano chorych z progresją po co najmniej jednym leczeniu systemowym, ale bez wcześniejszej terapii ukierunkowanej na HER2, natomiast do grupy F chorych wcześniej nieleczonych systemowo z powodu choroby zaawansowanej lub rozsianej. Pierwszorzędowym punktem końcowym było bezpieczeństwo, a kluczowym drugorzędowym — aktywność przeciwnowotworowa oceniana według RECIST v1.1. W grupie D leczono 81, a w grupie F — 39 pacjentów. Profil bezpieczeństwa BAY 2927088 był możliwy do opanowania, najczęstszym zdarzeniem niepożądanym była biegunka, która jednak nie prowadziła do przerwania leczenia. W obu grupach odnotowano podobny odsetek odpowiedzi (około 59%). Wyniki potwierdzają potencjał BAY 2927088 w leczeniu chorych z zaawansowanym NSCLC i mutacjami HER2.

Luis Paz-Ares, Hossein Borghaei, Stephen Liu, Solange Peters, Roy Herbst, Katarzyna Stencel, Margarita Majem, Grzegorz Czyżewicz, Reyes Bernabe Caro, Ki Hyeong Lee, Melissa Johnson, Nuri Karadurmus, Christian Grohe, Vaikunth Cuchelkar, Vilma Graupner, Monika Kaul, Ya-Chen Lin, Debasis Chakrabarti, Kamalnayan Bhatt, Martin Reck

Hospital Universitario 12 de Octubre, H12O-CNIO Lung Cancer Unit, Universidad Complutense and Ciberonc, Madrid, Spain; Fox Chase Cancer Center/Temple Health, Philadelphia, PA; Georgetown University, Washington, DC; University Hospital CHUV, Lausanne, Switzerland; Yale Cancer Center, Yale School of Medicine, New Haven, CT; Wielkopolska Center of Pulmonology and Thoracic Surgery of Eugenia and Janusz Zeyland, Poznan, Poland; Department of Medical Oncology, Hospital de la Santa Creu i Sant Pau, Barcelona, Spain; The John Paul II Specialist Hospital, Cracow, Poland; Hospital Universitario Virgen del Rocio, Seville, Spain; Department of Internal Medicine, Chungbuk National University Hospital, Chungbuk National University School of Medicine, Cheongju-Si, South Korea; Tennessee Oncology, Nashville, TN; University of Health Sciences Gülhane Education and Research Hospital, Medical Oncology, Ankara, Turkey; Klinik für Pneumologie, Evangelische Lungenklinik Berlin, Berlin, Germany; Genentech, South San Francisco, CA; Roche, Basel, Switzerland; Genentech Inc, South San Francisco, CA; Jazz Pharmaceuticals, Dublin, Ireland; Thoracic Oncology Department, LungenClinic Grosshansdorf, Grosshansdorf, Germany

Pomimo poprawy skuteczności po dodaniu inhibitorów PD-(L)1 do chemioterapii zawierającej pochodną platyny w leczeniu pierwszej linii chorych na ES-SCLC, długotrwałe przeżycie pozostaje ograniczone. W badaniu III fazy IMforte oceniano leczenie podtrzymujące lurbi + atezo w porównaniu do wyłącznego atezo u chorych na ES-SCLC. Wszyscy pacjenci otrzymywali standardową indukcję z atezo, karboplatyną i etopozydem (4 cykle co 3 tygodnie). Chorzy bez progresji byli randomizowani do leczenia podtrzymującego co 3 tygodnie: lurbi (3,2 mg/m² IV z profilaktyką G-CSF) + atezo (1200 mg IV) lub wyłącznie atezo. Leczenie prowadzono do progresji lub niedopuszczalnej toksyczności. Spośród 660 włączonych pacjentów 483 przydzielono do leczenia podtrzymującego: lurbi + atezo (n=242) lub atezo (n=241). Zarówno PFS, jak i OS były znamiennie dłuższe w grupie lurbi + atezo (PFS: p<0,0001; OS: p=0,0174). TRAE wystąpiły u 83,5% pacjentów otrzymujących lurbi + atezo i u 40,0% pacjentów otrzymujących atezo, w tym TRAE stopnia 3/4 odpowiednio u 25,6% i 5,8% chorych. IMforte spełniło oba pierwszorzędowe punkty końcowe, potwierdzając klinicznie istotną korzyść leczenia podtrzymującego lurbi + atezo w 1. linii u chorych na ES-SCLC. Terapia była ogólnie dobrze tolerowana, nie odnotowano nowych ani nieoczekiwanych sygnałów bezpieczeństwa. IMforte to pierwsze globalne badanie III fazy potwierdzające poprawę PFS i OS dzięki leczeniu podtrzymującemu w tej populacji chorych, co wspiera stosowanie lurbi + atezo jako nowej opcji terapeutycznej.

Charles Rudin, Giannis Mountzios, Longhua Sun, Byoung Chul Cho, Umut Demirci, Sofia Baka, Mahmut Gumus, Antonio Lugini, Tudor-Eliade Ciuleanu, Myung-Ju Ahn, Pedro Rocha, Bo Zhu, Fiona Blackhall, Tatsuya Yoshida, Taofeek Owonikoko, Luis Paz-Ares, Shuang Huang, Diana Gauto, Gonzalo Recondo, Martin Schuler

Fiona and Stanley Druckenmiller Center for Lung Cancer Research, Memorial Sloan Kettering Cancer Center, New York, NY; Henry Dunant Hospital Center, Athens, Greece; The First Affiliated Hospital of Nanchang University, China; Yonsei Cancer Center, Seoul, South Korea; Memorial Ankara Hospital, Turkey; Interbalkan European Medical Center, Greece; Istanbul Medeniyet University Hospital, Turkey; AO San Giovanni Addolorata Hospital, Rome, Italy; Institutul Oncologic Cluj-Napoca, Romania; Samsung Medical Center, Seoul, South Korea; Vall d’Hebron University Hospital, Spain; The Second Affiliated Hospital of Army Medical University, China; The Christie NHS Foundation Trust, UK; National Cancer Center Hospital, Japan; University of Maryland, Baltimore, MD; Hospital Universitario 12 de Octubre, Spain; Amgen Inc., CA; University Hospital Essen, Germany

Tarlatamab, dwuswoista immunoterapia angażująca komórki T (BiTE), wykazała obiecującą aktywność u chorych na wcześniej leczonego SCLC w badaniach I/II fazy. W badaniu III fazy DeLLphi-304 oceniano skuteczność tarlatamabu w porównaniu do chemioterapii (CTx) u pacjentów z SCLC po progresji lub po chemioterapii zawierającej pochodną platyny. Chorzy byli randomizowani do tarlatamabu lub CTx (topotekan, lurbinektedyna lub amrubicyna). Pierwszorzędowym punktem końcowym było przeżycie całkowite (OS), a kluczowymi drugorzędowymi: przeżycie wolne od progresji (PFS) i wyniki zgłaszane przez chorych (PRO). Do badania włączono 509 pacjentów. Chorzy leczeni tarlatamabem osiągnęli znamiennie dłuższe OS (mediana 13,6 vs 8,3 miesiąca) i PFS (mediana 4,2 vs 3,2 miesiąca) w porównaniu do CTx. Częstość ciężkich zdarzeń niepożądanych związanych z leczeniem (TRAE stopnia ≥3) była niższa w grupie tarlatamabu (27%) niż w grupie CTx (62%). Najczęstszymi TRAE G≥3 przy tarlatamabie były neutropenia (4%) i limfopenia (4%), a przy CTx: niedokrwistość (28%) i neutropenia (22%). Zespół uwalniania cytokin związany z tarlatamabem był głównie niskiego stopnia (42% G1, 13% G2, 1% G3) i możliwy do opanowania. Badanie DeLLphi-304 wykazało znamienną poprawę OS, PFS i PRO przy korzystnym profilu bezpieczeństwa, co definiuje tarlatamab jako nowy standard opieki w II linii leczenia SCLC po chemioterapii zawierającej pochodną platyny.

Nicolas Girard, Benjamin Besse, Michaël Duruisseaux, Laurent Greillier, Thierry Berghmans, Nuria Pardo, Sanjay Popat, Radj Gervais, Santiago Ponce Aix, Annelies Janssens, Sjaak Burgers, Joachim Aerts, Julien Mazieres, Yvonne Summers, Anne-Claire Toffart, Anne-sophie Govaerts, Eleni Xenophontos, Luc Boone, Solange Peters

Institut du Thorax Curie Montsouris, Institut Curie, Paris; Gustave Roussy, Paris; Hôpital Louis Pradel, Lyon; APHM Hôpital Nord, Marseille; Institut Jules Bordet, Brussels; Vall d´Hebron University Hospital, Barcelona; The Royal Marsden NHS, London; Centre Francois Baclesse, Caen; Hospital Universitario 12 de Octubre, Madrid; Antwerp University Hospital, Belgium; The Netherlands Cancer Institute; Erasmus MC, Rotterdam; CHU de Toulouse, France; Christie NHS Trust, Manchester; Grenoble-Alpes University Hospital; EORTC Headquarters, Brussels; Lausanne University Hospital, Switzerland

Zaawansowane nowotwory grasicy pozostają trudne w leczeniu po niepowodzeniu chemioterapii zawierającej pochodną platyny. W ramach wieloośrodkowego badania fazy II NIVOTHYM oceniano niwolumab (N) +/- ipilimumab (I) u pacjentów z zaawansowanym/nawrotowym grasiczakiem typu B3 lub rakiem grasicy (TC), wcześniej leczonych chemioterapią platynową. Przedstawiono wyniki grupy otrzymującej N (240 mg co 2 tygodnie) z I (1 mg/kg co 6 tygodni). Do badania włączono 56 chorych: 14% z grasiczakiem B3 i 86% z rakiem grasicy. Zdarzenia niepożądane związane z leczeniem (TRAE) stopnia ≥3 wystąpiły u 29% pacjentów. Udział przeżycia wolnego od progresji (PFS) po 6 miesiącach wyniósł 21,6%, co było poniżej zakładanego progu skuteczności 40%. W porównaniu do wcześniejszych wyników z monoterapii niwolumabem, dodanie ipilimumabu nie przyniosło wyższej skuteczności, a zwiększyło toksyczność. Leczenie skojarzone N + I wykazało zatem ograniczoną skuteczność w tej populacji chorych.